Mr. Sloddermans had kaftjes voor zijn dossiers, maar die kaftjes moesten eerst nog doorgesneden worden en mske verrekende de tijd op haar factuur.

Op een dag echter kwam Ex thuis met het nieuws dat de man van de drukkerij bij hen op het werk dat wel wou doen. En hij noemde de Amerikaanse naam van de man. Ex heeft nooit verder geïnformeerd naar die kladbladschrijver en mske heeft niet aangedrongen, omdat het er toch eigenlijk niet toe deed.

Al heeft de man met de Amerikaanse naam dan toch via Ex één van mskes vethanen losgepeuterd en binnen gesnasjeld.

De eerste sukkel die mske een liefdesbrief schreef had die op het blaadje van zijn kladschrift geschreven.

Hij had een nogal Amerikaanse naam en hij kende mske van in de mis. Een maal per maand was het mis voor alle schoolkinderen en dan kwamen de jongens van de jongensschool richting kerk, die zich tegenover de meisjesschool bevond. Na de mis moest hij mskes richting uit, maar hij had nog nooit een woord tegen haar gesproken, enkel achter haar aan gelopen met enkele vrienden en nogal wat opvallend grappig gedaan.

En toen schreef hij de brief, die hij met Broer mee gaf, die hem aan moe had gegeven, die onnozel lachend het stukske vod aan mske overhandigde terwijl ze vertelde wat er in stond. mske greep het epistel, opende het deksel van de Leuvense en keilde de brief in de vlammen.

mske was elf en verontwaardigd.

De onnozelaar!

Oeioeioei, mske wordt nerveus van iets dat ik doe. Ik lig nogal veel op de PC, dan zegt ze niets, maar als ik me op die pc begin te wassen, dan zegt ze: “Sloef, lig stil, alles davert”.

Nu had ze dat toch al een paar keer gezegd en daarnet hoorde ik haar tegen Slow zeggen dat ze er zeeziek van werd en dat ze iets op de pc gaat zetten.

Veel keus heb ik niet, ik zal mijn slaap- en badkamer moeten scheiden.

Die ganse ijzerwinkel hierboven ligt, op een veiligheidsspeld geregen, in mskes schuif.

Vroeger, heel lang geleden, zaten die allemaal in een, door moe zelfgenaaid, katoenen zakje, dat met een veiligheidsspeld op mskes onderhemd gespeld werd. Broer had er ook zo een. Broerke en de boosaardige? mske denkt van niet. Tot daar toe. Bij mske wel dus en nooit of nooit of nooit heeft mske een zelfde fenomeen bij één van de andere kinderen en later meisjes van haar klas gezien.

Moe noemde dat mskes schapulier en dat bleek iets met veiligheid te maken te hebben.

Geen wonder dat mske de kleinste van het huishouwen gebleven is, als ze dat overal moest meeslepen.

mske heeft een brief gekregen, een brief van meneer de advocaat. Meneer de advocaat die geen brief schreef naar de klant waarvan mske nog 160€ moet ontvangen, omdat 160€ de moeite niet is. Meneer de advocaat die zonder provisie niet wou beginnen aan die zaak van laatst. Dezelfde meneer de advocaat die het niet geregeld kreeg, of wel maar niet naar de zin van Slow en mske die het dan maar zélf naar hun goesting regelden. Meneer de advocaat die dus met dat teveel aan provisie zat, want mske had hem geschreven dat de zaak in rust moest gezet worden. Diezelfde meneer de advocaat stuurt nu een brief om naar de stand van zaken te informeren. Zou meneer de advocaat nu proberen om de rest van die provisie op te souperen? Dat meneer de advocaat dan een brief schrijft voor die 160€, dat hij er twee schrijft, of drie, of vier, of … maar niet ons geld op doen om lullige brieven naar onszelf te schrijven.

mske kijkt naar de hoop paperassen op het buro en snapt het niet. Van waar komen die toch altijd? mske laat nooit klassement bijeen komen, ze stopt altijd alles direct in de juiste map.

Dat deed ze voor en dat doet ze na “het ding” en toch ligt er altijd een berg zever die nog behandeld moet worden.

Eigenlijk, als ze al de tijd berekent die ze in die administratieve brol steekt, dan blijft er gewoon geen tijd over om te werken.

mske neemt haar beslissingen zelf. Soms vraagt mske wel eens raad aan iemand, maar het eigenaardige is dan wel dat de één zus zegt en de ander zo. Over dat soort beslissingen hebben we het niet, we hebben het over beslissingen waar iedereen het over eens is, dat ze slechts op één enkele manier kunnen genomen worden en dat “anders” stom is. Maar mske met haar bizarre hersenkronkel ziet alles altijd anders en beslist dan ook anders.

Er is iets dat de mensen vergeten, een ding dat mske hoogst belangrijk vindt. mske vindt het erg belangrijk dat ze met de mensen kan leven, maar mske vindt het nog veel en veel belangrijker dat ze met zichzelf kan leven.

Toen mske een klein mske was heeft ze wel gezien dat er soms batterijen op de schouw stonden. Maar kleine mskes en later grote mskes hebben zich nooit afgevraagd waarom batterijen op de schouw stonden. Dat vroeg ze zich trouwens over het H. Hart en de kandelaars ook niet af.

Gisteren stond Slow met een batterij in zijn handen en zei: “ik moet eens zien of ze plat is” en ineens lachte hij wat en zei: “en anders moet ik ze maar wat op de schouw zetten”.

Wat blijkt nu? Dat platte batterijen, die op de schouw gezet worden, daarna nog efkes meegaan …

mske contacteerde een Ford garage en de verkoper kwam langs. mske zei: “ik wil die blauwe fiësta” en ze toonde hem de auto in kwestie en de kleur in kwestie. “Ja maar” jamaarde de man “die auto is niet in stock, dat duurt minstens twee maand eer die daar is en dan is dat nog niet zeker dat het op 2 maanden geregeld is, maar ik heb een witte staan en die kan je direct hebben”. “Neen”, zei mske “voor die prijs wil ik de auto naar mijn goesting, kleur inbegrepen”. “Ja maar” jamaarde de man weer “dat blauw is maar een schijtblauw in realiteit, dat kleurenpalet is niet reëel”. “En toch wil ik de blauwe” dreef mske haar zin door. Ze had namelijk Ex zijn wenkbrauwen al zien omhoog gaan en vreesde dat die, zoals naar gewoonte, zich zou laten overreden.

De man ging zijn papieren halen om in te vullen en mske vroeg Zus om hem even buiten en terug binnen te laten, kwestie van Ex zijn wenkbrauwen terug naar beneden te halen.

Die kerel bleef zo hard aandringen voor die witte en die blauwe af te vallen dat mske helemaal geen zin meer had en overdacht dat ze eens op een ander ging horen. De man had de bestelbon ingevuld en mske en Ex zegden dat ze bedenktijd wilden.

“Zeg weet je wat” zei Zus toen de man weg was “die heeft buiten staan bellen en die zei: “nu willen die die witte toch niet zeker.” “Aaaaah, zit het zo” dacht mske. Ze deed haar jas aan, Ex ook en ze reden naar de Walenkant, waar er ook een Ford garage was. En wat stond daar in de vitrine te lonken en te roepen: “neem me mee”? De blauwe fiësta.

mske kwam thuis, schreef een brief om te zeggen dat ze van de aankoop afzagen en faxte die naar de man van de witte. Weken later, belde de man en zei dat hij nog steeds op die bestelbon wachtte. Die fax was nooit binnen gekomen. En toen viel mske haren nikkel. Ze had net een nieuwe fax gehad met een ander systeem en in plaats van het blad daar juist in te steken had ze het op de klassieke fax manier gedaan. In elk geval moet die kerel dan toch een blanco fax gekregen hebben. En mske? Die heeft hem dat niet verteld.