Toen Kleindochter vorig jaar vroeg of we voor haar Lebkuchen konden meebrengen vanuit de Eifel, deden we dat. We vonden er bij Edeka in Ulmen maar ook in het parkwinkeltje, dat een Rewe is.

Nu had ze dat dit jaar niet gevraagd maar we hadden wel in het parkwinkeltje rondgekeken, zonder resultaat. En toen we thuis waren zei ze het. Ze zei: “Als jullie nog eens in Duitsland zijn …”

Maar nu vond ze ze zelf op de Kerstmarkt in Eupen. En waar Luc en ik er vorig jaar niet happig op waren, vonden we deze wel lekker.

En terwijl we ons dan toch thuis koest zaten te houden, ging ik nog maar eens dat recept bestuderen en stond ik even later met mijn zelfde vingers in mijn zelfde haar als vorig jaar omdat bepaalde ingrediënten wel degelijk Duits zijn en er te veel verschillende mogelijkheden te vinden zijn op internet.

Na veel denken en peinzen vond ik een oplossing, een te zotte oplossing, maar toch, ik zou ze even aan Luc voorleggen. En ik vroeg: “Wat zou je ervan denken als we nu eens in de auto zouden stappen en naar Duitsland rijden om die ingrediënten. Dan kan ik zien wàt er nu juist in dat Lebkuchengewürz zit”.

Wie nu denkt dat Luc me gek verklaarde vergist zich. Hij sprong recht en vroeg: “Zijn we weg?” Dat deden we niet. We hebben tot de volgende ochtend gewacht. En ondertussen vond Luc ook een Rewe Center. En dat is nog geen klein bier want … er is een verschil tussen een Rewe supermarkt en een Rewe Center¹. De eerste heeft een oppervlakte van 500 tot 3.500 m² mààr het tweede heeft een oppervlakte van 3.500 tot méér dan 6.000m².

Dat is dus ruimte genoeg om verloren te lopen op zoek naar een zakske of pakske of dooske Lebkuchenkruiden en nog een paar kleinigheden. Maar dat viel mee, het ging echt vlot. Enkel en alleen vonden we er geen kant en klare Lebkuchen. Die haalden we dan maar wat verder bij de Aldi.

En nu kunnen we Kleindochter verblijden met het nieuws dat ze het hele jaar Lebkuchen kan eten, mocht ze dat al willen. We kunnen ze zélf bakken.