Er zijn dingen die ik niet vertel, er zijn dingen die ik vertel en er zijn dingen die ik nog niet vertel.

Als nu één van de dingen die nu gebeuren en ik wil die wel vertellen maar de oorzaak is eigenlijk één van de dingen die ik nog niet wil vertellen … tja. Je ziet wel.

Om één of andere reden wordt de straat, waar onze auto, op onze oprit staat, niet gestrooid noch geruimd.

Gelukkig hebben we een broodmix voor wit brood en speltbroodjes om af te bakken in huis.

Waarom we er niet doorreden? Wel, er is nog een bijkomende hinderpaal, waarover ik het -juist geraden- nog niet wil hebben.

Het nieuw jaar is bij ons ingezet met een paar kleine vervelende dingetjes waar ik het nog even niet wil over hebben, maar waarvan er één toch de oorzaak is dat we gisteren geen sneeuwwandeling gingen maken, vandaag trouwens ook nog niet.

En dat terwijl we vorig jaar, niet snel genoeg buiten konden zijn.

Ik heb dan maar eens kuis gehouden hier in mijn boekenkast met kunstboeken: een beetje opnieuw sorteren, er een paar uitgehaald die uiteindelijk wel weg mogen, een paar andere er in gezet die nog tot de twijfelgevallen behoorden … en lomp geweest.

Bij het sorteren zijn die boeken omgevallen en hebben ze één van mijn favoriete boekensteunen geraakt, die is op de grond gevallen en was in twee. Jawel, het jongetje, links op de foto. Een geluk bij een ongeluk? Het was enkel het rechtopstaand stuk dat was afgebroken. Het staat nu wat ingeklemd te drogen en hopelijk pakt het.

Maar mijn boekenkast ziet er opgelucht uit.

Ach, het is wat het is, wat raar, wat mysterieus, maar hé! Ik heb nog haast een heel jaar om die raadsels te ontwarren. Geduld is een schone deugd.