Over mijn luisterend oor had ik het al vaker. Over het feit dat ik dacht dat het wel zou beteren als ik dover werd ook. Dat was een ijdele hoop.

Maar het is wel éénrichtingsverkeer. Want enig K-leed van mijnentwege wordt afgeblokt met: “Ach dat geneest”. Twee keer zelfs al. Ik wou het er niet meer over hebben.

Nu laatst, had ik het met … *maakt-niet-uit* over dat eigenaardige feit dat maakt dat ik altijd en overal te maken krijg met de K-verhalen van anderen terwijl die van ons er blijkbaar niet toe te doen en dat plezante gesprekken blijkbaar niet voor mij bestemd zijn.

En ik vroeg me af hoe anderen dat ontweken. Het antwoord? Nogal bits, dat luisteren en meevoelen toch wel het minste is wat ik kan doen.

Maar ik zou ook wel eens graag bij die groepkes staan waar ze lachen dat de tranen over hun gezicht rollen.

Lachen zit er voor het ogenblik niet echt in. Dat zal wel al duidelijk geweest zijn in mijn -vorige- logjes. Maar zoals gezegd, ik wil het er niet meer over hebben.

Maar het blog is wel mijn uitlaatklep.