Het geheugen is een raar ding. Ik had altijd al een zeer goed geheugen al komt er de laatste tijd wel wat sleet op … wat gans normaal blijkt te zijn.

Maar er zijn dingen die blijkbaar niet te vergeten zijn omdat ze, zoals normale zaken, niet gewoon in mijn geheugen zijn opgeslagen, maar er blijkbaar op een woeste manier in werden gegegrift.

Dat ik wél kan vergeten bleek zaterdag nog, toen ik in een opruimbui, boven op zolder alle kerstkaarten van de laatste twintig jaar heb nagekeken -en weggegooid- op zoek naar een telefoonnummer dat -volgens Luc- in één ervan moest genoteerd staan.

Bij sommige namen uit het verleden moest ik even bij mezelf te rade gaan wie ze geweest waren. Bij andere. stond ik verbaasd dat ik hen zo lang had gekend, bij nog andere haalde ik gewoon mijn schouders op. Feit is dat er van jaar tot jaar minder kerstkaartjes aankomen. De enveloppen, waar ze in gesorteerd zaten, werden van jaar tot jaar dunner.

Bij de ingekraste herinneringen gaat het meer om verjaardagen. Van sommige mensen die al lang uit mijn leven verdwenen zijn kan ik nog steeds hun verjaardag vertellen, bij sommigen stoort dat niet of brengt dat een soort weemoedige herinnering naar boven.

Maar laat juni niet beginnen, laat me op de agenda geen datum in het begin van juni zien of ik ga uitrekenen …

Je zou toch denken dat het ooit eens zou slijten.