Als het nakende afscheid zich voordoet tijdens de heetste tijd van het jaar, sta ik voor mijn kleerkast en denk: “Wat doe ik aan?” Alleen antwoordt die online winkel me niet, want ik ben geen klant bij hen.

Ik heb gepaste kledij voor een uitvaartdienst, dat wel, maar niet voor in de zomer. Een uitvaart associeer je niet met de zomer, niet met lichtvoetige lichtheid maar wel met donkerte.

En “my little black dress” was ooit eens juist wat het was: “too little” en werd niet vervangen.

Ik weet dat het een bijkomstigheid is. Zij, om wie het écht gaat, zal er niets meer om geven maar de omgeving doet dat wél.

En hoe onbelangrijk ik het ook vind en hoe ongepast het gepalaber er over, ik moest op zoek. Er bestaan wel degelijk dresscodes, die ik niet volg omdat ze me ook niet passen. Bovendien zijn ze afhankelijk van wie ze schrijft. Maar ik heb wel de mijne. Die hangt winters te zijn in de kast.

Nu sedert gisteren ook een meer zomerse. En laat me nu wat bitter zijn bij het eindigen, we weten nu al dat het niet voor één uitvaart is.

Misschien zijn die beuzelarijen een middel om de pijn te verzachten of om eer te bewijzen aan iemand waar je definitief afscheid van neemt?