Ja, de inspiratie speelt me rare parten de laatste dagen. Waar ze vroeger opdook bij het ochtengloren overkomt het me nu soms ook op onverwachte ogenblikken, waarschijnlijk door een verminderd bewustzijn door hoestsiropen e.d.
Zo ook, deze week. Het was ineens wat kouder en ik denk: “ik ga een paar sokken aantrekken” en gezien een lichte artrose in mijn rechterheup heb ik daar een stoel voor nodig.
Dus zet ik mijn voet op mijn bureaustoel als de inspiratie aanklopt en ik dwaal af en bedenk een heel log en schrik me een bult als de deur open gaat en Luc binnenstapt die vraagt: “Wat ben jij aan het doen?” en ik antwoord: “Ik ben aan het denken”.
Tja, dat deed ik met één voet op een stoel, mijn elleboog op die knie geleund en mijn hoofd op de wijze van “De Denker van Rodin” op mijn hand.
Nu loopt Luc hier al drie dagen door het huis als “de Denker van Rodin”. Als hij binnenkomt, als de voetbalmatch beëindigd is, als hij de TV afzet, noem maar op, zelfs in bed … als hij er aan denkt imiteert hij dat kunstwerk, alleen staat zijn voet niet op een stoel.
Ik zal mijn inspiratie op afspraak moeten laten komen of een bel hangen aan de woonplaatsdeur.
Ha! Dus er zijn nu twee denkers in jullie huis. 🙂 Ik heb ook eens geprobeerd in die houding te denken, maar volgens Rodin moet je dan je ook kleren uit en naar de sportschool. Dat ene zal nog wel lukken, alleen die sportschool… Hoe denk ik eigenlijk, vraag ik me nu af. Nou, zelden natuurlijk, maar áls ik denk kijk ik vaag naar een punt op het tafelblad of nog vager ins blauwe hinein. Liever ga ik wandelen. Op het ritme van je passen vallen de dingen op zijn plaats. Eureka, roep je, en dan blijkt dat je een sloot bent gelopen.
Eigenlijk ben ik een veeldenker: ik kan piekeren, denken, doemdenken, … maar dit soort denken is van een ander soort. Ik was altijd een dagdromer, als kind al. Ik kon tijdens het eten ineens gaan zitten dagdromen, tijdens de Engelse les had ik het ooit ook eens.
Dat had ik later niet meer, maar dat is nu in alle hevigheid terug binnengekomen blijkbaar.
Wandelen is een goede oplossing voor piekeren, dan valt veel inderdaad terug in de plooi. Denken doe ik als ik de agenda invul en doemdenken als ik mijn maandelijks pensioen krijg op de dag dat ze op het Nieuws over de pensioenshervorming bezig zijn. 😁
Als een spel. Verzin een verhaaltje ‘Rodin en Rodinette denken’. 🙂
Ja, als je ouder wordt krijg je dat soort situaties. De mensen denken dan: “Dat is niet meer voor hun leeftijd”. Weten zij veel.
De inspiratie komt hier ook bij momenten. Soms weet ik dagen niet om over te schrijven, dan weer het ene idee na het andere. Nee, dan loop ik niet rond gelijk die denker hoor.
Als er veel op de planning staat komt het er ook niet van. September was zelfs heel kalm. Maar augustus en nu …
En ik val dan wel stil. Zoals die lerares Engels het ooit verwoordde: “Mary in the sky”. 🫤🙂
Van al dat denken krijg je maar rimpels…. Schrijf het gewoon van je af….:)
Rimpels of geen rimpels, ik schrijf toch! De vraag is: publiceer ik?
Denken/schrijven/publiceren…?! Lezers heb je!
Lie(f)s.
Ze staan gewoon allemaal in de planning. Maar ik kan me natuurlijk nog altijd bedenken. 😉
Denken en doen😇
Als ik enkel zou denken en niet zou doen, zou alles gewoon in mijn hoofd blijven zitten zodat ik niet meer zou kunnen denken.
Dat is een doordenkertje. 🙂
… dus, kun je beter denken en doen, anders wringt het schoentje,
Daar valt heel wat over na te denken.
Leuke blog en nog leukere foto bij je verhaal