Ietwat somber zet Frederik zich aan tafel. Zoals gewoonlijk eten ze in stilte.
En plots bekijkt hij de drie anderen en zegt: “Hoe lang …”
Een paar waarschuwende blikken en een opgestoken vinger negeert hij als hij zegt: “Awel, nu zwijgen jullie maar terwijl ik zeg wat ik te zeggen heb”.
Drie paar ogen kijken hem vragend aan.
“Hoe lang moet het eigenlijk duren eer jullie iemand vertrouwen?” vraagt Frederik. “Ik weet dat ik een meeloper was maar dat ben ik nu ook”. Mistroostig steekt hij een hap in zijn mond. Zonder kauwen slikt hij door.
“Maar jullie vertrouwen elkaar wél” gaat hij verder “jullie zeggen dan wel dat jullie elkaar niet mogen, maar jullie vertrouwen elkaar … maar mij niet”.
En om niet te tonen hoe gekwetst hij zich voelt, staat hij op en zegt: “Tot morgen”.
“Eigenlijk heeft hij wel gelijk hé” zegt Thomas.
Wordt mogelijk vervolgd …
pske van mske:Alle stukjes van deze reeks zijn in de juiste volgorde in de lijst van “Het Kwartet” terug te vinden.
Gegenereerd met Artificiële Intelligentie – Image Creator in Bing (aangepast voor uitgelichte afbeeldingen).
Er is niets zo kwetsbaar als de wereld van pubers, waar vriendschap en erbij willen horen alles betekenen.
Je haalt mijn twijfels van de laatste dagen wel wat weg. Want de oorsprong hiervan was een serieus verhaal “Madame” over volwassenen, waarin enkel de jongen “Thomas” die in het bos gevonden wordt, voorkomt.
Deze puberverhalen doken pas op nadat Lucs zus was overleden, plots waren ze daar. Maar ik had beter eerst dat éérste over “Madame” verteld.
En ja, het gaat over drie pubers die niet bij de grote hoop horen en die dan maar een blok gaan vormen om zich te beschermen, zich afzettend tegen de anderen. En dan komt “Frederik” en die schudt aan de boom.
Het nadelige is, dat ik nu met een jongvolwassenenhistorie zit, op een blog waar geen jongvolwassenen lezen. 😱
Het heel oorspronkelijke verhaal, dat over Madame, heb ik herschreven waardoor het nu wat ongeloofwaardiger zal overkomen, zoals de vraag waarom ze zich “Madame” blijft noemen. Dat oorspronkelijke verhaal wil ik niet vertellen omwille van een wereld in verandering, maar ik wou wél dat ze “Madame” bleef.
Maar het zal nodig zijn in de nabije toekomst dat ook dat verschijnt om verder te kunnen.
Ik vreesde dat de bedoeling verloren ging omdat er te veel voorbereiding aan te pas komt.
En ik denk dat ik deze reactie in deze of andere vorm mee in het voorwoord ga opnemen, eens alles op zijn pootjes gevallen is. 😁
Een verhaal schrijven kan soms een eigen leven gaan leiden. Dat is me reeds meermaals overkomen. Met meester PIlchard had ik dat ook. Ik zag hem als een leuke bijfiguur, maar toen begon hij de leiding te nemen. Ik heb hem dan maar afgeschreven.
In het geval van dit verhaal horen ze samen. Maar zoals je zegt, personages die oorspronkelijk in het originele deel van “Madame” zaten heb ik gewoon meegenomen omdat ik ze niet achter wou laten. Ze zijn er, al nemen ze dan niet meer actief deel aan het gebeuren.
Ik mocht meester Pilchard sowieso niet. Neen, dat is niet helemaal juist. Eigenlijk mocht ik zijn moeder niet. 😁
Vertrouwen of wantrouwen zijn op elke leeftijd van groot belang. Veel mensen moeten daar mee om zien te gaan…Dus een intrigerend begin…
Eerlijk? Ik vertrouw niemand behalve Luc. Hoe komt dat? Veel slechte ervaringen, maar ook, zoals ik hier al vroeger vertelde, kan je beter niet met mij bevriend zijn, want dan ga je dood. 😑
Lezende ben ik blij geen puber meer te zijn.
Mijn vertrouwen is ook niet zo groot maar ik laat het niet gauw blijken.
Ik dus ook niet. Ze bekijken je nog scheef als je dat wel doet.
Er is al genoeg miserie in de wereld dus de verhaalkes blijven over het algemeen nogal lief. 😉
M’n vertrouwen werd zo vaak geschonden…, uiteindelijk wordt ‘vertrouwen’ moeilijk…
Lie(f)s.
En iedere keer denk je: “het zal me niet meer overkomen …”
Ver – trouwen Ben het met Lies eens.