Wizzewasjes

Er was een tijd dat de mensen van hier wilde dieren van elders konden bekijken in een dierentuin. De dieren zaten in kooien en liepen heen en weer en heen en weer … als een leeuw in een kooi.

En toen had iemand het licht gezien. Het kon toch niet de bedoeling zijn dan die beesten zo hun leven moesten slijten. De kooien werden ruimer, werden meer uitgekiend, de tralies vielen weg.

En toen vond men dat die oppervlaktes te klein waren. En opnieuw ging men bestuderen en aanpassen.

In bepaalde natuurparken lopen de dieren los en worden bezoekers via speciale paden geleid … tot enkelen van hen, die denken dat de natuur er enkel voor hun plezier en vermaak is, vinden dat hun vrijheid daarmee aan banden is gelegd en ze buiten het veilige pad willen lopen.

Wat is het resultaat van een knul die niet hard genoeg kan lopen en een jachtluipaard dat de natuurregels wél kent¹?

Een natuurpark gaat bekijken welke extra maatregelen genomen kunnen worden om het park veiliger te maken. Euhm … dieren in kooien? Neen, dat kan niet, dan zijn we terug naar af.

Tralies plaatsen rond de wandelpaden misschien?

In 2014 kocht ik me, bij een uitverkoop in de sportwinkel op Arran, een extra paar stapschoenen.

Toen ik ze ging gebruiken, ging het al heel snel mis. Ze waren verduurd en werden al even snel afgevoerd.

“Verduurd door het in opslag staan” was mijn opinie. Tja, in een sportwinkel op Arran was er misschien niet zoveel stockverloop waardoor schoenen langer dan voorzien in voorraad stonden.

Ergens begin dit jaar, toen mijn goeie schoenen sleet vertoonden en niet meer waterdicht waren, mijn tweede paar 500gr zwaarder bleek te wegen, wat niet bevorderlijk is voor artrose in de heup, besloot ik mij een paar nieuwe te kopen, de sletige goeie als reserve te gebruiken en de zware op de rommelmarkt te verkopen.

Ik kocht een paar, in solden.

Sedertdien heb ik steeds met die schoenen gewandeld, tot ik nu merkte dat er een mini-scheurtje zat in de plooi vooraan. En dat vind ik eigenlijk ook te snel. En ook zo plotseling bleken ze ook ineens zo lek als een zeef.

Het resultaat is dat ik nu eigenlijk twee paar in reserve zou hebben. Ik zal ze om en om moeten gebruiken. Als ze dan op regendagen maar droog geraken op één dag.

In geval van nood kan ik de zware kloefers nog uit de rommelmarktspullen halen, maar daar heb ik nu écht nog minder zin in.

Waar ik ooit vond dat ik compleet genegeerd werd door de dokters, lijkt dat nu, bij het ouder worden, wel iets veranderd.

Waar ik hen vroeger zelf moest contacteren, laat onze dokter ons bij tijd en wijle weten dat het tijd is voor het jaarlijks bloedonderzoek en voor het jaarlijks griepvaccin.

Waar ik vroeger zo eens sporadisch zo een bloedonderzoek liet afnemen, is dat nu dus jaarlijks.

Waar men me, jaren geleden, zei dat ik verhoogde cholesterol had, zegden ze dat het geen kwaad kon, het was goede cholesterol.

Nu zegt men al twee jaar niks over die goede, enkel dat die te hoog staat maar op zich lijkt dat voor één of andere reden nog niet onrustwekkend.

En laat nu net, vorige week, een cardioloog zijn mening daarover geven als volgt:

Belgen zijn “te onverschillig” tegenover hart- en vaatziekten¹

En als ik dat artikel lees, blijkt dat de Belgen vrolijk verder gaan met hun Bourgondisch leven en dat de Belgen niks aan hun levenswijze veranderen en daarom wil de cardioloog de dokters een zogenaamde beloning geven als ze zo een hoog cholesterolgehalte naar beneden kunnen halen.

Zou mijn dokter mij volgende keer voorschrijven om boergrondisch te gaan leven door in de wei te gaan grazen en uit de beek te drinken?

“Heb je zin om naar de Kringwinkel van Sint-Truiden te rijden?” vroeg Luc vrijdag voormiddag.

“Dan kunnen we die wandeling in Bevingen nog eens doen” voegde hij er aan toe, omdat hij weet dat ik de laatste tijd eerder met een wandeling dan met een Kringwinkel te verleiden ben.

En ja, behoudsgezind als ik ben, had ik het kaartje nog en zag dat de tentoonstelling “Belevingen in Bevingen” er ook nog stond … tot vandaag. Dan konden we eens kijken welke stukken de zomer hadden overleefd, welke er belabberd bij zouden staan en welke weg waren.

Niet dat het daarom was dat we gingen, het wandelingetje op zich is ook mooi.

Maar, wat bizar en raar, waar de donderdag nog als frisse -zij het wat zwaardere- berggeiten over een langere wandeling hadden gehuppeld begon het in Bevingen ineens zwaar door te wegen. Aan de “Zonnekoning” voelde ik het al, trok mijn vest uit, maar ploeterde verder, ik zei niks om Lucs courage niet te saboteren.

Maar in de laatste rechte lijn zei ik: “Ik zal blij zijn als we aan de auto komen” waarop Luc antwoordde dat hij al moeite had van aan de “Zonnekoning”.

We zullen een offday slechte dag gehad hebben, zeker. En dat op een toerke van nog geen 4 km.

Waar ik me eind maart zorgen maakte over stof en lawaai tijdens de zomer, was dat helemaal niet nodig.

Er gebeurde niets tot ergens twee weken geleden, toen grote gravers en breekmachines het straatbeeld achter ons huis vulden en de eigenaar kwam afgestoven met een grijns toen hij zei: “Eindelijk is het zover”.

Wel, ze zijn er aan begonnen en sedertdien zijn er wel alle dagen grote werken aan de gang en staan er vrachtwagens en containers geparkeerd. Het wordt enkel wat -meer- uitkijken bij het wegrijden

We reden al langer met de auto niet meer die straat op, het putdeksel in het midden staat ons niet aan, het ligt er schabouwelijk bij, ondanks het potteke teer dat ze in zijn reten gegoten hebben.

Maar woensdag zei Luc, vóór het wandelen: “We kunnen beter de andere straat nemen, ik wil daar geen baksteen op mijn hoofd krijgen”. Zit die kans er in? Dat weet je nooit met zulke dingen natuurlijk.

Wat we wél moeten doen -volgens mij dan toch- is een gordijn en misschien wel een overgordijn voorzien voor het venster op onze palier.

Gisteren las ik in de krant over een kip die plots begon te kraaien als een haan^1.

Vele jaren geleden hadden wij ook zo een geval: “Moeder Kloek“. En bij het nalezen van dat log blijkt dat er wel nog meer waren.

Maar wij hebben daar de gazet niet bijgehaald. Wat een gemiste kans!

Je zou het ook het verhaal van haken en ogen kunnen noemen en het gaat als volgt:

Toen we op in juli naar de tentoonstelling van Vivan Maier wilden, namen we de trein. Dat betekent dat we de auto ergens in de vrije parkeerzone van Landen achterlieten. Die avond, toen we terugkwamen en met de auto vertrokken hoorde ik een rommelend geluid en dacht dat er iets los lag in de koffer. Luc beweerde dat het geluid vooraan zat. Dat krijg je met onbetrouwbare oren.

We zouden even laten nagaan wat het was, maar Luc kreeg een antwoordapparaat dat de garage gesloten was wegens jaarlijkse vakantie. We reden naar Tienen, naar de meer algemene garage. Daar lieten ze ons na een half uur, dat we gebruikten om een koffie te gaan drinken, weten dat ze geen brug vrij hadden. We konden beter eens in Diest gaan horen, die zouden ons verwachten.

In Diest, waar we tijdens het wachten maar even een koffie gingen drinken, wist men ons te vertellen, dat er iets kapot was. Hij noemde de naam wel, maar mijn oren vingen het niet op. Maar … dat was niet zo ernstig, daarmee kon je nog lang verder rijden. Het zou wel altijd erger worden. Het kon ook gewoon stoppen.

De dag na de vakantie van onze garagist belt Luc die op. Die zeggen dat ze helemaal niet op vakantie gingen of geweest waren. Er werd een afspraak gemaakt, de auto moest toch binnen voor groot onderhoud, en ze zouden het nakijken.

Bij het groot onderhoud bleek de veerschotel vooraan links gebroken. Die moest besteld worden, maar die moeten altijd in koppel vervangen worden. Maar nu zouden ze wél enkele dagen sluiten voor vakantie. Maar … met een kapotte veerschotel kon je nog wel blijven rijden. Het zou wel altijd erger worden zodat er zich na verloop van tijd problemen bij het manoeuvreren zouden kunnen voordoen. Maar bij de controle kan dat ook een reden zijn om de auto af te keuren.

Luc belde na hun vakantie terug voor een afspraak om die veerschotels te vervangen. Ik zie dat op 19 september op de agenda verschijnen en vraag me af … Had hij eigenlijk aan de telefoon niet de twintigste gezegd? Neen, zegt hij, de negentiende.

Maandag, de negentiende, staat hij aan de garage … en hij belt me op … pompompiedoe …

Dinsdag, de twintigste, staat hij aan de garage, de schotels werden vervangen.

“Het lijkt wel of het manoeuvreren vlotter gaat” zeg Luc achteraf.

Ik kan het verdorie geloven. Het heeft twee maanden geduurd.

Waar ik zo blij was toen ik vertelde dat we, tijdens onze driedaagse vakantie in Voeren een wolf hadden gezien, werd dat laatst onderuit gehaald met een artikel waarin ik las dat wolven in Voeren niet kunnen aarden en dat het daar in Voeren dan eerder om een goudjakhals zou gaan¹.

Heb ik iets tegen een goudjakhals? Helemaal niet. Was ik ontgoocheld? Niet echt, Maar toch werd ik er wat wrevelig over.

Het beest dat wij zagen was zeker groter dan een herdershond en erg smal in de heupen. Een vos zou op die plek enkel met zijn rug boven de berm uitgestoken hebben.

Maar dan vond ik een ouder artikel, een wolf “Billy” die in Voeren werd gezien² werd in februari 2021 doodgeschoten in Frankrijk. Als de wolf er niet aard, daar in voeren, dan passeert er dan toch.

Of wij nu een wolf of een jakhals zagen, het kan me niet schelen, het ogenblik was magisch op zich.

Het begon op te vallen en het begint me te storen.

“Everyday” en “Boni” zijn huismerken van Colruyt en laat nu precies van de eerste een paar producten niet meer voorradig zijn en blijkbaar niet meer worden.

Het begon met het flesje dissolvant waarvan de bodem in zicht kwam. Niet dat ik het voor mijn nagels gebruik, maar een hardnekkig kleeflaagje van een etiket is er ook mee op te lossen.

Die van “Everyday” was er niet, de duurdere merken wel. Ik kocht er geen en wachtte … en wachtte … in die mate dat iemand van Colruyt zelf me aanried om eens bij Kruidvat te gaan kijken.

Het volgende was de schoonmaakazijn, die bracht ik wél mee van het duurdere merk, maar dat ga ik niet weer doen.

Ik zocht beide artikelen op op de website van Kruidvat, vond ze, maar vond ze ook bij Action. En als het toch over goedkoop gaat, bij Action waren ze goedkoper.

Zouden we? Of zouden we niet? Rekening houdend met de perikelen die we daar al meemaakten en het gevoel van de ezel die zich dan wel twee keer, maar geen drie aan dezelfde steen zou stoten, zouden we al eerder geneigd zijn om daar niet wéér onze hand op een leeg nest te leggen.

Maar ach, Action en Kruidvat zitten daar toch samen en we gingen.

Wonder boven wonder! Bij Action vonden we zowel de dissolvant als de schoonmaakazijn. Wij waren content.

Maar om nu de vergelijking met die ezel verder te zetten … We scanden de artikelen, we betaalden met de telefoon, maar dat poortje wou me daarna niet doorlaten. Ik wou daar even mijn brute force tegen zetten, toen Luc zei dat ik eerst het kassaticket moest scannen om dat te openen.