Wizzewasjes

Er zijn opmerkelijk meer muggen dit jaar¹. Is er iemand die dat nog niet wist? Anders ik wel. Ik stond al verschillende dagen na elkaar op met een nieuwe muggenbeet.

En ge moogt daar niet aan krabben². Is er iemand die dàt nog niet wist? Dat weet ik al lang, maar ik denk dan: “Hoe doet ge dat? Niet krabben als ge vergaat van de jeuk?

Luc is maandagavond met de spuitbus aan de slag gegaan in de slaapkamer. Gisteren stond ik op met een nieuwe muggenbeet. Een ergere dan de vorige. En dat ondanks het feit dat het muggenapparaatje in het stopcontact zit.

Dinsdagavond vloog er een vliegend beest tussen ons en de TV. Nu zit er hier ook een muggenapparaatje in het stopcontact.

Ge kunt daar allergisch op reageren³. Wist ge dat? Awel, ik wist dat zonder te weten dat ik het wist. Ik heb altijd gezegd dat ik van een muggenbeet een ambetantig gevoel in mijn hoofd had, dat ik er nerveuzer van werd en ook wat kittelorig.

Dat kon niet. Dat zei mijn omgeving. Dat zei de dokter. Ze weten dat aan andere dingen. Sommigen zelfs aan mijn slecht karakter. Maar een tandartsspuit heeft hetzelfde effect.

Hoe moet je muggen en vliegen weren? Met muggengaas voor de vensters. Ja? Wij hebben dat. En wat als we buiten moeten? Die muggen zijn rapper binnen dan wij buiten.

Slapen onder een klamboe, dat is ook nog een voorgestelde oplossing. Er lag een klamboe in de Kringwinkel maar we brachten hem niet mee. De ophangbenodigdheden waren er niet bij.

Bovendien probeer ik me voor te stellen hoe dikwijls één van ons beiden in die netten verward zou geraken. Want wij doen bij nacht soms wel eens een wandelingetje over de palier.

En dan durf ik er op wedden dat die muggen dan ook mee over die palier gaan waggelen.

Ssshhht … stillekes lezen.

Ik hang hier al twee dagen vol spanning door het dakvenster, voorzien van de nodige camouflage-uitrusting en mijn fototoestel in aanslag.

Waarom? Wel om die ontsnapte Amerikaanse zeearend die hier rondvliegt¹ te interviewen op BirdNET en een bijpassende foto te nemen. Waarom zou ik anders zo zot zijn om door het dakvenster te gaan hangen?

Maar Ragna² stuurde haar kat. En zelfs die kwam niet. Het regende namelijk.

Van tijd tot tijd -vaak in de zomer- lees ik in de kranten dat één of andere topchef, topsommelier, of topkenner dingen gaat uitproberen en die dan aanprijzen of afbreken, zonder rekening te houden met wat een ander daarvan denkt.

Zoals Luc het ooit stelde, maar dan wel met andere woorden:

Als een topchef zegt dat iets top is en ik lust dat niet, dan deugt het niet.

En eerlijk gezegd, het is niet omdat deze of gene gaat zeggen dat mijn wijn niet deugt, dat bepaalde ingrediënten die ik gebruik gebuisd zijn of dat die wijn of die ingrediënten niet in hun top tien staan, of dat dit of dat restaurant eten klaar maakt dat enkel goed is om weg te kiepen, dat ik daar wakker ga van liggen.

Ik eet wat ik het lekkerst vind, ik drink wat ik het liefste drink en op restaurant gaan … ochottekes toch, in coronatijd ga ik niet op restaurant.

Ik zal me maar de vraag niet stellen of al deze topexperten daar ook moeten voor betalen. Of is dat alleen voor wie verteld moet worden wat ze moeten nemen?

We draaien de meer dan halflege parking van de winkel op en Luc parkeert in een volledig vrije zone. Dat is altijd handig bij het in- en uitstappen van een toch wel wat bredere auto.

Luc loopt de winkel binnen, ik ga niet mee. Dat is niet nodig voor het kopen van één product.

De auto die neus aan neus met de onze staat vertrekt. Die plaats wordt zo goed als onmiddellijk ingenomen door een auto met twee oudere vrouwen. De passagier, een nog niet dode mummie, zegt geagiteerd iets tegen de chauffeuse, die de auto in achteruit zet en tussen de struikjes door, heftig schokkend en waggelend door de zep, die twee parkeerstroken scheidt, rijdt en die auto pal naast de onze parkeert.

De vrouw kruipt als een volumineuze kronkelende slang uit haar auto. Ik houd dat scherp in de gaten. Wees gerust, mijn veiligheidsgordel was al los en ik had de handgreep van de deur al in de hand.

Neen, ze raakt de auto niet, maar omwille van haar voorzichtigheid -ze zal me zien spieden hebben zeker- loopt ze gebogen achteruit en tegen onze spiegel.

Ik moest niet uitstappen, de spiegel bleef intact en een man uit een camionette reageert in mijn plaats. Hij zegt iets wat ik niet versta, maar hij gebaart breed naar de lege parkingsstrook waar ze eerst stond en wijst daarna naar de goot waar ze zo zwaar schokkend door reed.

De vrouw antwoordt iets en wijst met haar kin naar de mummie in haar auto.

Soms is het spijtiger om niet goed te horen dan op andere momenten. Ik had wel willen weten wat ze hadden gezegd.

Ik stond op het punt om over de versnellingspook te kruipen en onze auto achteruit op de volgende strook te gaan parkeren om te verhinderen dat Luc ook als een kronkelende slang zou moeten instappen, maar daar kwam hij al aan.

Snel stapte ik uit en opende de koffer, terwijl ik siste: “bekijk dat wezen in die auto goed, ik moet je daar wat over vertellen”. Dat deed hij. “Dat is een man hoor” zei hij toen ik begon te vertellen over twee vrouwen.

Bij het wegrijden heb ik het wezen eens goed bekeken. Hij -of zij- mij ook. En geloof me of niet. Het had slangenogen.

Ik ben een beetje kwaad, ik ben een beetje veel kwaad, maar deze morgen was het nog erger.

Zo was de stand van zaken toen ik gisteren dit log begon te typen. De kwaadheid zinderde nog na en het resultaat ligt nog als een hoopje puin in de zijkolom.

Want bij het opstaan, goedgemutst omdat ik naar de Wegrit van de Olympische Spelen wou kijken, kreeg ik een melding dat er zich een kritieke fout had voorgedaan in de Instagramplugin op het blog.

Meestal is dat simpel te verhelpen met een klikske, maar deze keer -oelala- niet. Ik moest een nieuwe toegang maken, een nieuw token aanvragen en dat was héél simpel. Dat zegden ze toch.

Maar het was verraderlijk en vals, zo vals en achterbaks dat ik het haast niet kon geloven en mijn kwaad zijn maar uitwerkte op de Belgische koereurs die daar maar zaten te werken en lagen te sleuren en de andere op sleeptouw hadden.

Ik werd, kort gezegd, kwaad in het kwadraat.

Want wat was de adder onder het gras? Het gif in de theepot? Het -nog niet dode- lijk in de kast?

Om die nieuwe toegang en dat nieuwe token te krijgen moest ik een account aanmaken bij een nevenpagina van -tadaam- het smoelenboek. En ik wil geen smoelenboek. En ik wil geen nevenpagina van het smoelenboek. Het had me al vreed tegengestoken toen het smoelenboek Instagram had gekocht.

Ik probeerde andere widgets, andere plugins maar alle met hetzelfde ergerlijke en hatelijke resultaat.

En ik werd kwaad^kwadraat in het kwadraat dat ik maar uitwerkte op de koereurs die zich op sleeptouw lieten nemen. Ja, die jongens van bij ons trokken die ganse meute die Japanse berg al op. Die zaten echt niet te wachten op een foeterend vrouwmens.

De keuze is dus simpel: of ik geef toe, of ik sjot het boelke van het blog. Om van die ellendige popup vanaf te zijn heb ik de plugin maar de mond gesnoerd, afgesloten, uitgeschakeld.

En toen begon ik opnieuw de “Litanie van Alle Ellende” van de laatste dagen op te zeggen, al kwam ik deze keer niet bij de hond uit.

Het puin blijft liggen in de zijkolom. Ik kuis niet op wat een ander naar de verdommenis helpt … nu direct toch nog niet. Misschien komt er toch nog een andere oplossing uit de bus.

De “waterbom”, zoals weerman Frank Deboosere het natuurfenomeen benoemde, is ons goedgunstig geweest. Alle rondom ons liggende gemeenten zijn in de krant gekomen: aan Vlaamse kant kregen ze te maken met overstromingen, aan Waalse kant met problemen met het drinkwater.

Volgens de FB van Landen waren er hier ook enkele straten te mijden.

Ik heb ook ramptoerist gespeeld en ben twee keer de stand van de Molenbeek gaan bekijken.

Naar de Colruyt reden we niet, we aten uit de diepvriezer en de voorraadkast.

Vanaf vandaag is er weer regen met mogelijk onweer voorspeld.

Zou je er niet ongerust van worden?

Toen Matroos ergens -ik weet niet meer waar- vertelde dat ze een app had om vogelgeluiden te herkennen, vond ik dat ik die niet nodig had, zo met mijn slecht gehoor …

Tot ik ergens in de voorbije weken me bij het ontbijt afvroeg welke vogel daar zo van zijn oren zat te maken -ik vermoedde een mus- terwijl er een andere gemoedelijk een praatje leek te maken.

Ik installeerde BirdNET en ja, de eerste was een mus: een huismus. De tweede was ook een mus: een ringmus.

Sedertdien heb ik me al verbaasd over het vogelgenootschap dat hier in de buurt de optredens verzorgt. Een kauw, een winterkoninkje, een Turkse tortel, een boerenzwaluw, …

De meesten zagen we wel al, maar ofwel vergist de app zich tussen boeren- en huiszwaluw, ofwel doe ik dat, ofwel zitten ze hier beide.

De vink en de houtduif, die hier ook wonen, hoorde ik nog niet. Misschien maken zij geen geluid of misschien zwijgen zij en luisteren, net als wij, naar al hun muzikale soortgenoten.

Er zijn van die dagen dat je liever niet thuis zou zijn. Er zijn gradaties in de redenen waarom. Bij sommige denk je: “doe zo onnozel toch niet”. Bij andere weet je gewoon dat je, als je thuis blijft, de miserie op je dak krijgt.

We zouden vandaag naar de Tour de Wallonie gaan kijken en in het naar huis komen even bij de McDonald’s van Hannut halt houden. Ze hebben ons de laatste weken al genoeg verlekkerd met die publiciteit voor hunne Maestro Generous Jack en Maestro Generous Jack Junior dat we van grote goesting ons zo een koppel wilden halen aan de McDrive.

We gaan niet. We hadden verwacht dat ze de Tour de Wallonie zouden afgelasten. Dat doen ze niet. Maar ergens heb ik het gevoel dat het niet erg getuigt van veel respect moesten wij daar naartoe gaan, al komt de etappe van vandaag niet aan of omtrent de rampzone.

We zullen vandaag wel iets anders doen. En onderweg zullen we misschien wel een McDonald’s tegenkomen.

Of we gaan gewoon vanavond naar die van Hannut … dat is een rustige.