Wizzewasjes

Parkeermeters … sedert enkele jaren een nagel aan onze -lees: Lucs- doodkist. Eerst was er ergernis omdat ze geen muntjes meer accepteerden, daarna kwam het besef dat briefkesgeld ook niet meer ging, tot hij de dingen ging verwensen omdat ze geen kaarten accepteerden.

Hij loste dat telkens reusachtig goed op. Hij kwam terug naar de auto en zei: “Het lukt me niet, doe jij dat eens, als je wil”. Tja, wat doe je dan als je geen boete wil.

Door de perikelen met de wisselende parkeermeters in Antwerpen had ik er eigenlijk ook wel een beetje genoeg van, maar -zo gaat dat nu eenmaal bij mij- ik vergat.

Een poos geleden stonden we in Brussel, Molenbeek om precies te zijn, Luc met een gezicht als een onweerswolk omdat dat ding enz … etc …

Ik liep er naartoe, zond de sms en stuurde ‘s avonds de gevraagde “Q”. In Antwerpen liep het vorige zaterdag ook wel vlotjes en -raar maar waar- je kan nu ook zo betalen in Tienen, bij de tandarts, waar je vroeger gratis kon staan.

Ik heb de app gedownload. Als ik goed kan rekenen is 0,25€ goedkoper voor een transactie dan vier keer 0,15€ voor een sms en worden de kosten via de creditcard vereffend in plaats van bij de telefoonrekening gerekend te worden.

Ik zette de app ook op Lucs telefoon, je weet maar nooit dat ik er eens niet bij ben. “Zet mijn telefoonnummer maar bij op jouw account” zei hij.

Nu moet hij enkel nog testen of dat dat op die manier met zijn telefoon ook werkt.

Vanaf 1 januari zijn wij verplicht rookmelders in huis te hebben. Niet dat ze gaan controleren daar niet van. Maar dat kennen we. En voor de verzekering is het ook niet verplicht. Dat kennen we ook. Wie zou de eerste zijn die het gebrek aan rookmelders zou aankaarten? Juist ja, zij die dat zouden gaan gebruiken als hun paraplu.

Ben ik nu tegen die rookmelders? Ik heb daar niets op tegen, ik ben zelfs pro, alleen slapen wij het hele jaar door met het venster open en slaap ik zonder mijn hoorapparaat.

Wat heeft dat er mee te maken? Wel, enkele weken geleden daverde Landen op zijn grondvesten, want twee avonden na elkaar, rond het uur van tienen, waren hier een zwerm F16’s erg laag over komen vliegen¹.

Ik heb die niet gehoord. Ik zou daar zelfs helemaal niets van gehoord hebben mocht Luc niet, de tweede avond, net naar bed gekomen zijn, waardoor ik half wakker werd en me afvroeg of ik nu een vrachtwagen met bieten hoorde en hij antwoordde: “Neen, dat zijn F16’en”.

Rookmelders dus. Waar plaats je die? Volgens wat wij lazen zou een drietal volstaan: ene op de overloop, ene in de woonplaats en ene in de eetplaats. De brandweer wou wel eens langskomen om advies te geven, maar wij wilden op trot en zouden niet thuis zijn.

We hebben het zekere voor het onzekere genomen. Er hangen er vijf waarvan er ene in de slaapkamer zélf. Ik zal toch wel iets horen zeker als die, zo goed als, boven mijn hoofd gaat blèren.

¹ Het Laatste Nieuws

Nog een weetje over mijn binnenhuisveloke?

Ik heb zijn batterijen moeten vervangen. Ja, echt!

Waarom is dat nu vermeldenswaard? Batterijen vervangen is toch een veelvoorkomend fenomeen?

Wel … ik weet dat nog zo niet.

Luc en ik zijn bijna 20 jaar samen, ik had die hometrainer al een een hele poos ervoor, al reed ik toen liever met een prutsmodel dat ik ooit voor BEF 1.200,- op een rommelmarkt kocht en die hier nog staat maar als fotomodel mag dienen.

Op al die jaren en al die tijd heb ik me nooit afgevraagd wat de voeding van al die meldingen van snelheid, afstand, tijd, … was tot ik dus vorige eerste november na het balen op die hometrainer stapte en tegen een zwart schermpje aankeek.

Ik kon mijn ogen niet geloven … daar zaten dus batterijen in die gemakkelijk 25 jaar kunnen zijn meegegaan. Wat raar is, is wel dat die een fractie kleiner zijn dan de huidige modellen.

Afin, het scherm is niet meer zwart en het probleem is toch opgelost.

Over kwaliteit gesproken!

In de Holiday Inn in Gent bestaat het ontbijtbuffet uit een cirkel met een doorgang naar het midden om de uitgestalde waren aan te vullen. Ooit slaagde ik er in om zomaar die zone in te lopen om me plots te realiseren dat ik fout zat. Iedereen lachte.

Op Amke’s verjaardag, liep ik bij het verlaten van het restaurant, verstrooid achter de comptoir in plaats van de buitendeur te nemen. Iedereen lachte.

In de Auto5, op zoek naar een reserveset lampjes voor de auto, hielp de verkoper ons die te vinden. Hij zei: “Kom maar mee naar de kassa”. Ik nam dat te letterlijk en stond samen met hem àchter de kassa. Iedereen lachte.

Bij ons bezoek aan de Action liep ik binnen, keek om en zag Luc nerg… in de hoek vooraan bij de wasverzachter. “Wat deed hij daar?” vroeg ik me af. “Hier zijn toch geen kaders” zei ik.

Bij het aanschuiven aan de kassa viel mijn nikkel dat ik langs daar was binnengekomen.

Niemand lachte. Saaie pieten!

Kringwinkel. Schilderij. 80€ bij de bol met een kommeke. In een kader van bij de Ik.e.a. Prikske betaald. Schoon voor in de eetplaats. Paar vijskes los van kader. Luc gaat repareren.

Krak! Geen glas meer in de kader van bij de Ik.e.a.

Gelukkig hadden ze bij de Action kaders van het goeie formaat en dat voor een prikske van de prijs van een nieuwe van bij de Ik.e.a.