Wizzewasjes

En daar hebben we de ergerlijke uitspraak weer!

Telkens er iets niet gaat of niet draait zoals men wil, moet men de schuld bij iedereen leggen. Of we moeten met zijn allen …

Nu de coronazaken niet gaan zoals men ze zou verhopen, is dat weer ons aller schuld.

Dan krijg je in de krant te lezen:

“Het zal de schuld zijn van ons allemaal. …”

Wel, ik steiger! Ik ben de idioot die zelfs nog niet doet wat mag, ik ben diegene die in geen enkele bubbel van 15 lijk te passen, ik ben diegene die met een buff gaat wandelen om die snel op te zetten als we anderen ontmoeten, de enige uitspatting tot nu toe, die dan nog toegelaten was, was de boekenmarkt van vorige zondag.

En patat! Je krijgt het verwijt op je talloor.

Ik ga niet zeggen wat ik nog meer wou zeggen. Ik zal wel binnenskamers mopperen als er weer een uit de hand gelopen feestje de gazet haalt.

Maar stop met schuldgevoelens aan te praten aan mensen die we eerder slachtoffer zouden kunnen noemen maar het vertikken om zich daarbij neer te leggen. Maar zij zijn zeker de schuldigen niet!

Het Nieuwsblad

Met een rooie kop en een rode halsuitsnijding die gisteren voor het eerst pijnlijk aanvoelde heb ik een tijdelijk blijvende herinnering aan een mooie zondag.

Die zondag was niet zo mooi begonnen, want na het opstellen van het kraam in korte mouwen, vond ik de wind wat zuur en trok een vestje aan.

Na de middag pas trok ik het weer uit, om dan enkele uren later Luc te horen zeggen: “Je zal mogen smeren vanavond”.

En dan vroeg ik me af … Ik liep toch al meer in de blakke zon als we gingen wandelen? Aha! Maar toen had ik steeds de buff rond mijn hals voor het geval dat er zich onderweg één of ander voorval voordeed waarbij ik mondbescherming aangewezen zou vinden. Op de boekenmarkt niet. Ik had het masker.

Mijn voorhoofd? Op wandel zit je niet steeds in dezelfde richting geposteerd natuurlijk.

Ik ben in elk geval vorige maandag wezen wandelen met buff én wandelhoed en verder smeer, smeer, smeer en smeer ik.

Raar maar waar. Of misschien vinden anderen dat logisch, ik niet zo zeer.

Weet je dat je met een gezond BMI nog steeds een maat L moet bestellen?

Terwijl ik tijdens de evenementen een maat M aan kon, ben ik nu toch blij dat ik de tabel volgde en de L bestelde.

Had ik kleiner besteld was het een spannertje geworden.

Ja! Ja! Hoera!

De boekenmarkt ging weer door.

Ondanks enige twijfel had ik voor geen geld ter wereld verstek willen laten gaan.

Binnen kon en mocht het niet. Buiten op de speelplaats wel. Het was goed geregeld en we hielden het droog.

Ondanks de wandelingen van de voorbije weken, voelde dit eindelijk aan als écht eens buiten komen.

Het deed deugd, het voelde vertrouwd, maar om het nu terug als “normaal” te bezien is een stap te ver. Daar herinnerden de mondmaskers ons wel aan.

Lucs telefoon belde dinsdag en zoals naar goede gewoonte lag het ding gewoon bij zijn laptop maar hijzelf dus niet.

Met het oog op mogelijk nieuws over zijn tante nam ik op.

“Maria?” zei een vragende stem. “Ja” zei ik en vreesde dat het inderdaad over de tante zou gaan.

Maar de stem haperde even en sprak niet onmiddellijk verder.

“Bij wie ben ik?” vroeg de ze uiteindelijk. Daar antwoord ik -naar oude gewoonte- niet op met een antwoord maar met de wedervraag: “Bij wie moet U zijn?”

“Bij Nadia” zei ze en herhaalde nogal nadrukkelijk en bruut “Na-dí-à“.

“U bent verkeerd verbonden” zei ik nuffig, maar ik voelde me eerder sullig.

Ook opgevallen?

Toen we verplicht in lockdown waren kwam de zomer vroegtijdig zijn opwachting maken. Sedert we terug op stap kunnen, vertikt die zomer het.

Het weerbericht dreigt alle dagen met regen. De lucht is grijs en grauw.

Wat ook waar is … de regen is verwaarloosbaar, vraag dat maar aan de basilicum en de vlinderstruik.

Mijn nieuwe wandelshorts liggen vertrekkensklaar, maar ik stap trap er niet in.

Want ik weet het hè, ik weet dat, wanneer we ook maar zouden aandurven om te gaan wandelen, we zouden douchen met ons kleren aan!

Eigenlijk is het eerder een zondagavondgevoel. Je hebt dat op een zondagavond na een zalig weekend en je hebt geen zin om op maandag terug naar dat ellendige werk te gaan.

Die tijd ligt lang achter mij. Eerst kwam de zaak, later kwamen daar de evenementen bij, nog later ons pensioen.

Waarom heb ik nu zo goed als alle dagen, dat vervelend maandaggevoel?u

Dan gaat het zo: we kijken TV, het programma is gedaan en het gevoel overvalt mij en het duurt toch enkele seconden eer mijn nikkel valt en ik mijn hersens tot de orde roep.

Is het nu echt het maandaggevoel? Want soms heb ik eerder de indruk dat ik op het punt sta iets te vergeten. Of hoort dat nu ook bij het ouder worden?