Wizzewasjes

Sneeuw daarbuiten roept herinneringen op, niet zozeer aan mijn jonge jaren toen we niet echt buiten mochten spelen, behalve onder begeleiding of onder het alziend oog van mijn moeder, maar wel aan de jaren dat ik er écht plezier aan beleefde.

In de jaren ’80 en ’90 trokken we naar de sneeuw, waar ik van de eerste enkele videocassettes heb, opgenomen door een toenmalige vriend en van de tweede foto’s die ik zelf nam.

Al heel lang beloof ik mezelf die foto’s eens in te scannen en ze bij logjes uit het verleden te plaatsen. Ik deed het niet. Die herinneringen maken we wat weemoedig.

De sneeuw ook trouwens. Gisteren besloot ik dan maar de twee aan elkaar te koppelen.

Waarom word ik daar nu weemoedig van? Zo net nadat ik Luc had aangeraden om even te wachten met het bakkersbezoek omdat de code geel nog tot 14u gold?

Jaren geleden veegde ik mijn voeten aan code geel. Die bestond toen zelfs nog niet. Als ik denk aan wat ik toen, in metershoge sneeuw heb gedurfd … over besneeuwde bergpassen en in de donkere Finse winter.

Als ik bedenk dat ik eigenlijk die vrouw die ik toen was nu niet meer ben: uitkijken voor dit en oppassen voor dat, voorzichtig voor zus en opletten voor zo …

Misschien tijd om mijn stoute schoenen terug eens aan te trekken en de voorzichtigheid over mijn schouder te gooien. Tijd om eens al die bergpassen aan Luc te laten zien … zonder sneeuw om te beginnen. De auto van nu is nu eenmaal niet de auto van toen.

pske van mske: Neen, het was niet echt mijn bedoeling om ze hier allemaal bij te zetten. Ik scande ze, zoals gezegd, enkel in zodat ik ze ook bij logjes van vroeger kon plaatsen, maar welke foto’s staan dan op blog? En welke niet? Het zou te veel een boekhouding worden en ik dacht: “ach foert, beter dubbel dan niet”.
Oostenrijk, Finland, Spanje … ze staan allemaal door elkaar.

Ze hadden sneeuw voorspeld. En ja, het sneeuwde. Ergens een ietsiepietsie na de middag begon het met vlokjes die zelfs niet zichtbaar waren op foto.

Ergens rond vier uur hadden we een laagje van een cm. Maar het bleef maar sneeuwen en het bleef maar poederen. Al zag het er eerder uit dat de poederstrooier van sinte Pieter een beetje verstopt zat.

In de pers vroegen ze om winterfoto’s. Maar voor het hier begon te sneeuwen stonden er al meer winterfoto’s te pronken dan er hier vlokjes vielen.

(Lees verder onder de foto’s)

Als het er echt met bakken uitgevallen is, werk ik hier straks nog wel bij.

Ik heb nog nooit een fotografiecursus gevolgd. Ik zoek het zelf wel uit of soms zoek ik wel eens hulp op het internet.

Dat had ik indertijd met de maan ook gedaan, had enkele richtlijnen gevonden en had op basis daarvan op mijn toestel zelf geëxperimenteerd.

Dat ging ik nu voor de maansverduistering ook doen, al was ik niet zinnens om de wekker ervoor te zetten. Ik zou wel zien of ik wakker werd en Luc ging het ook wat in het oog houden.

Ik vond de nodige richtlijnen, stelde het toestel al in en nam het mee naar boven.

Om zeven uur zoiets zei Luc dat ze zo goed als pal voor het venster stond, maar de volledig verduisterde maan was voorbij.

Natuurlijk klopten die gegevens niet, natuurlijk moest ik experimenteren en natuurlijk trokken de foto’s op niks en natuurlijk stond ik in mijn bekan-niks in een badjas voor een open raam bij -7.

Ik ben niet opgestaan, heb de dekens nog maar eens hoog onder mijn kin getrokken en heb nog een pozeke nagesoesd.

Eens op was ik boos op mezelf, boos omdat ik toch niet efkes om 6u de wekker had gezet, want dan zou het wel geslaagd zijn. Het probleem zat hem namelijk in dat reeds verlichte stuk.

En toch was ik onrechtvaardig tegen mezelf, want had ik om 6u de wekker gezet had ik helemaal niks op die foto’s gezien omdat de instelling die ik op internet vond te donker stond.

Hoe ik dat zo weet? Hieronder de eerste poging met de instelling van internet, dan een iets aangepaste versie en het -uiteindelijk- beste resultaat.

Ik ga wel alle foto’s bijhouden en de map: “Maanstudie” noemen. Dan heb ik die toch al als referentie voor een volgende keer.

Men neme één zoete aardappel …

(Lees verder onder de foto)

Als je de keuze hebt tussen dít of een handvol kleine verschrompelde die meer op misvormde worstjes lijken …

Ik liep bij Zoneke, want ja daar waren we weer, over de overloop en de weegschaal stak mijn ogen uit.

Alhoewel ik mezelf had beloofd dat ik me pas zou wegen als mijn broeken afvielen -want ik had wel gemerkt dat ik aangekomen was en ik had al wel gezegd dat we te veel stil zaten- ging ik erop staan.

Ik schrok en snapte niet dat ik nog niet uit de naad van mijn kleren kwam gepuild, maar die passen nog altijd al moet ik zeggen dat ik nogal graag relatief losse kleren draag.

Waarom ik mezelf had beloofd om me niet meer te wegen tot ik zeker was dat er af was? Dat is simpel. Het werkt demotiverend als je -zoals nu- tot de conclusie komt dat alles averechts uitdraait.

Verder is ook onze weegschaal kapot en heb ik enkel nog de kleine reisweegschaal die ik me indertijd kocht toen ik nog dagelijks de controle deed, wat me toen wel werd afgeraden.

Hoog tijd dus om me uit de naad te werken. Drie maal per week een half uurke fietsen is niet voldoende. Er moet weer meer gewandeld worden en mogelijk gaan we weer zwemmen en ook mogelijk doe ik, enkele keren per dag, het traject naar onze zolder als bijkomende klimoefening.

Minder eten is geen optie. Ik heb nu eens de kcal geteld en ik kom -op normale dagen- zelfs niet aan het aangeraden minimum van 1.500 kcal per dag.

Rond en gezond

In april 2017 is Lucs suikernonkel overleden.

Vandaag precies een jaar geleden schreef ik al dat de notaris de zaak hangende hield.

Hoever staat het nu ondertussen? Het roerend goed werd nog steeds niet verdeeld. Een deel van het onroerend werd verkocht.

In de eerste week van december werden, tijdens het verjaardagsfeestje voor de laatst overgebleven suikernonkel, op vraag van de notaris, alle rekeningnummers opgevraagd, want hij zou tot betaling overgaan.

En daarna …

Zo stond het ingepland … maar toen moest ik gisteravond halsoverkop het einde aanpassen. Echt wel op de valreep vóór het posten.

Lang geleden, ik had de zaak al enkele jaren en ik had echt geen tijd, kwam ik tot de conclusie dat ik eigenlijk op een eiland had geleefd.

Want opeens, op een barbecue, hadden de clubleden het over twee meisjes die waren teruggevonden in een kelder.

Ik wist van niets. Natuurlijk had ik af en toe wel eens opsporingsberichten gezien, maar zonder er verder bij stil te staan.

Het trof me zo erg, ik die altijd de gazetten had uitgeplozen van begin tot einde, die altijd het nieuws had gevolgd, ik voelde me als was ik pas uit de jungle gekomen.

Dat zou me niet meer overkomen, ik las het nieuws toen maar achteruit om op te halen wat ik had gemist en vooruit om niet meer van toeten noch blazen te weten.

Weet je dat ik momenteel het nieuws liever niet meer zou willen volgen.