Toen ik met de e-reader app op de telefoon begon, las ik het eerste (gratis) boek volledig uit. Ik begon aan het tweede: “Ik tel tot tien” van Linda Green en stond paf toen het na één hoofdstuk uit was met de pret.
Wou ik voort lezen had ik de keuze. Of ik kocht de negen volgende delen aan 1,49€ per deel of ik kocht het volledige boek aan 5,99€.
Ik heb het overwogen. Echt. Omdat het eerste veelbelovend was. Ik deed het uiteindelijk niet.
Ik kocht het boek gisteren. Voor 2€. In de Kringwinkel.
Vroege ochtendrit
Land in nevelen gehuld
Een grijze sluier[© ms – 22 januari 2020]
Al enkele jaren geleden kocht ik de dubbel-CD van Stampen & Dagen .
Al enkele jaren geleden ging dat dubbel-CD doosje kapot.
Al enkele keren zocht op internet om een ander aan te schaffen, zuchtte ik omdat je ze niet per stuk kan kopen en legde de dubbel-CD met kapotte doos weer terzijde.
Vanmorgen was het weer zover. Per 5 stuks kan je ze wel verkrijgen.
Wat is nu het vervelendste in de kast? Een dubbel-CD in een doosje in twee stukken of 4 lege CD-doosjes die je nooit zal gebruiken?
Wij hebben een zwemabonnement in het zwembad in Landen want wij gingen vroeger steeds twee maal per week zwemmen. De laatste stempel daarop was een datum ergens in 2015. Daarna waren schouderperikelen gekomen, maar die zijn nu wel door.
Er waren nog wel redenen waarom we het meer zo zagen zitten, maar de badmuts was wel een hoofdzaak waarvoor wij onze zwemroutine van vroeger niet hervatten.
Maar we missen het wel. Dus hebben we onze voet in de pla gezet en gingen gisteren met ons vieren.
Na een half uurtje hielden we het voor bekeken. We wisten ineens weer voor welke redenen we er ooit de brui aan gaven.
Luc en ik beslisten dat we wel zouden doorzetten, niet tijdens twee uren seniorenzwemmen -daarvoor spannen ze dan twee banen af- maar gewoon op de uren dat het ons zint, in de ochtend. Met Amke en Ella zullen we dan wel naar een serieuzer bad gaan. Eens najaar gaat Plopsaqua open en kunnen we daar terecht.
Dan kom ik uit dat zwembad, zeg tegen Amke dat ze wat luider zal moeten praten omdat ik mijn hoorapparaat nog niet terug in heb en hoor ik het hoorapparaat forfait geven. Ik dacht dat tinnitus dat geluid imiteerde om vol ongeloof tot de constatatie te komen dat ik dat helemaal vergeten opbergen was vóór het zwemmen en met gehoorapparaat en al dat zwembad in gedoken was, al mag je dat duiken met een korrel zout nemen.
Ja, lap zeg. Jammer dat ik het moet zeggen, maar gelukkig was er die silicone badmuts nog zodat het niet doorweekt was.
Gelukkig was het met een sessie droogkast opgelost.
Het was niet zomaar een uitstapje gisteren. Amke moest voor de school naar een museum.
Op haar lijstje van musea stond er geen enkel uit Leuven.
En al had ze dan tijd tot 27 maart, we gingen gisteren. We hadden namelijk vernomen dat de fototentoonstelling van Stephan Vanfleteren1 de meest succesvolle expo2 ooit was in het fotomuseum.
Hoe was het? Simpel gezegd, we waren akkoord, we gaan dat meer doen en dan niet enkel als het een schoolopdracht is.
En al mochten we er foto’s nemen, ik zet er geen. Een mens moet niet stoefen met de pluimen van een ander.
1 Stephan Vanfleteren
2 ATV – url: https://atv.be/nieuws/expo-stephan-vanfleteren-meest-succesvolle-expo-ooit-in-het-fotomuseum-91459
“Okee! Okee” dacht ik nadat ik het over het rusteloze had dat de laatste tijd in mij was gevaren. “Ik ga Sloveens leren”.
Waarom Sloveens? Wel stel dat we de lotto winnen. We moeten daar toch kunnen expliqueren hoe we onze biefstuk willen of wat we nu juist willen uit de vlees- en/of kaastoog. Dat we naar Slovenië zouden emigreren, staat nog lang niet vast. Het zou even goed Frankrijk, Duitsland of Schotland kunnen zijn.
Of stel je voor dat we de pijp aan Maarten geven en Sinte Pieter heeft net die dag een Sloveen aan de poort gezet omdat hij een dringende vergadering heeft. Je mag er toch niet aan denken.
Sloveens leren in 100 lessen! Aantrekkelijke titel. Je kan het zo van internet plukken. Al vond ik de inhoud van die lessen wat povertjes. Moest ik zo een les uitprinten had ik waarschijnlijk een lijntje of tien op papier staan … met voorgekauwde zinnetjes.
Maar bij de laatste lessen hadden ze het over werkwoorden. Jammer genoeg, geen enkele uitleg hoe je die werkwoorden moest vervoegen.
Voor het boek zou ik wel 13,95€ mogen betalen bij Amazon, maar daar staan -als ik het goed heb- gewoon dezelfde 100 lessen in.
Met “slanina” en “polnozrnat kruh” zijn we vorige keer toch ook al een heel eind geraakt en dat haalde ik van google translator.
Weet dat het weer over vermageren gaat
Daar ga ik immers voor, voor fit en gezond
Nu zegt Baskuul al een jaar waar het op staatEen wonder is het wel hoe snel de tijd vergaat
Gist’ren een jaar sinds ik op die weegschaal stond
Weet dat het weer over vermageren gaatWeet je wel met welk gevoel je daar dan staat
Ik voelde me op slag lomp en kogelrond
Nu zegt Baskuul al een jaar waar het op staatSakkeren en duvelen brachten geen baat
Ik moest er aan beginnen en wel terstond
Weet dat het weer over vermageren gaatIk wil zeker niet zo mager als een graat
Miss Twiggy indertijd … wat ik daarvan vond …
Nu zegt Baskuul al een jaar waar het op staatWie denkt dat ik alleen daar nog over praat
Kent het wel, het hart dat vol is en de mond
Weet dat het weer over vermageren gaat
Nu zegt Baskuul al een jaar waar het op staat[© ms – 16 januari 2020]
Na een deel 1 komt er normaal gezien minstens een deel 2. Bij deze.
Is het minder eng of akelig? Ik weet het niet. Het was in elk geval geen aangename ervaring.
Ik lig maandagavond pas in bed als ik voel dat ik mijn polsband nog om heb, ik doe die af, rol me om … en voel een stekende pijn in mijn schouder. Ik leg mijn polsband op het nachtkastje en denk dat ik een verkeerde beweging maakte. Dan denk ik dat ik misschien op de rits van het hoofdkussen ben beland. Dat kan niet.
Verkeerde beweging dus en ik leg me goed om weer te proberen de slaap te vatten. De pijn blijft, meer nog … die wordt erger en spreidt zich verder uit.
Op het ogenblik dat ik licht misselijk word tast ik naar mijn schouder en voel knobbels en acht ik het nodig om even het licht weer aan te maken.
Dan zie ik een groot beest over Lucs kopkussen zwalpen als ware het zo dronken als een zat varken. Ik pak mijn bril om dat beest beter te bekijken: een wesp! Ik die er tegen ben om die beesten agressief te maken, ben blijkbaar bovenop een wesp gaan rollen.
En even later toont de spiegel op de badkamer me twee bulten. Ik sta er niet verder bij stil. Luc die me had horen stommelen -van de slaapkamer naar de badkamer, potje pakken om beest in te steken (ik ging die echt niet op ons bed dood meppen), in de spiegel naar bulten kijken, van de badkamer terug naar de slaapkamer, wou beest pakken en in potje- kwam tesamen met mij op de kamer aan.
Hij heeft de wesp buitengegooid en heeft daarna Fucicort op de beet gesmeerd, waarna we ons pas gingen afvragen of één wesp twee keer kan steken. Dat die Fucicort eigenlijk al over datum was sedert eind 2017 was op zich niet zo erg, de tube was nog niet geopend. Ik had die om bij eventuele ernstige reacties op dazenbeten te smeren, maar de dazenbeten van de laatste jaren waren milder en waren met gewone insectenzalf te behandelen.
Daarna ebde de pijn langzaam weg, de lichte misselijkheid bleef.
Bij het opstaan was de pijn helemaal weg en weet ik niet ik nog een ijl gevoel had of dat ik enkel dacht dat ik een ijl gevoel had doordat ik trachtte uit te pluizen of het zo was of niet.
Dat we met rare situaties zitten wat wespen betreft vertelde ik al meer, zoals in het logje over de dode wespen waarin ook nog gelinkt wordt naar vroegere voorvallen, wel niet naar alle, maar de belangrijkste.
En ja, we vinden nog steeds talrijk dode wespen in de wateropvang van de dakgoot. Dode wespen hier binnen vond ik deze winter tot nog toe niet en dat mag zo blijven. Levende ook liever niet, zeker niet als ze in ons bed willen overnachten.
Heeft het opbergen van de kerstdecoratie voor een uitvliegen van bewuste wesp gezorgd?
Sedert we op pensioen zijn beleven we natuurlijk niet zoveel avonturen meer en loopt het leven gelijkmatiger, waardoor ik overdacht of ik wel nog iets zinnigs te bloggen had, met een blogpost als gevolg.
Daarna overdacht ik dat het blog ooit was begonnen om dingen van me af te schrijven, daarna ook wat als geschreven geheugen, daarna voor mijn plezier en leute dus.
Wat doet het er dan toe dat ik het over onbenulligheden à la worstenbroden, appelbollen en boekenmarkten heb, vermits die wel tot ons oninteressante doch gemoedelijke leven behoren.
De bedverhalen deel 1 en deel 2 vinden ook hun plaats in de kleine verhaalkes van het leven.
Deel 1 handelt over de bedmuis. Dat was een echt enge ervaring.
Die nacht, ergens vorige week, werd ik half wakker omdat ik het te warm had. Wat doe ik dan? Ik steek of een arm of een been onder het dekbed uit, in dit geval mijn arm. Ik lei die naast mijn hoofdkussen en mijn vingers raakten iets zacht dat zich bij de aanraking uit de voeten maakte. Eerst dacht ik dat Lucs hand er lag, maar neen, dat kon niet omdat er geen arm bij hoorde.
Ik was op slag klaar wakker en tastte opnieuw, maar vond enkel de zachte hoek van mijn hoofdkussen, die natuurlijk bleef waar hij was.
Op tel kon ik niet meer slapen, ik luisterde naar geluiden, tastte nogmaals, overdacht dat we nog nooit enig vermoeden van de aanwezigheid van muizen hadden gehad: nooit iets gezien, nooit iets gehoord.
De volgende ochtend, ik had Luc niet gewekt omdat ik ‘s nachts niet op muizenjacht wou, vertelde ik hem het hele gebeuren.
Die zei: “Oh! Ik werd vannacht wakker en voelde dat jouw kopkussen op het mijne lag, ik heb er aan getrokken. Dat zal je wel gevoeld hebben”.
Ik heb hem ogenblikkelijk aangeraden dergelijke nachtelijke interventies te staken en alles wat ligt te laten liggen.
Powered by WordPress & Theme by Anders Norén
