Herinneringen kunnen ook last hebben van de ouderdom, ze kunnen jong zijn, belegen maar ook beschimmeld.
Hoor maar!
Luc en ik gaan naar een boekenmarkt (kijken) en beslissen er dan maar op de laatst mogelijke menselijke dag van deze komende week een wandeling aan te breien.
“Pietersheim” zeg ik. “Daar waren we ooit met de kleindochters om naar die ruïne te gaan kijken”. Laatst hadden ze triomfantelijk een foto van die keer getoond, die ik hier niet kan tonen of ik zou ons gezicht moeten blurren. Ik zal dat efkes doen …
(Lees verder onder de foto)
Foto’s van die keer heb ik zelf ook niet door een kapotgevallen losse harde schijf. Bovenstaande bezorgde Amke me dus ergens het voorbije jaar, foto genomen op 30 oktober 2016 om 1314u (om volledig te zijn).
De nieuwe versie hoefde ik niet te blurren.
(Lees verder onder de foto)
Pietersheim dus. We rijden de parking op en ik zie het kasteel/restaurant voor me staan en zeg ontgoocheld: “Hier waren we al eens, nog niet zolang geleden”.
Raar maar waar roept de wandeling geen enkele herinnering op, niet één. Tot we helemaal op het laatst aan die ruïne aankomen vanwaar we het kasteel/restaurant bijna kunnen aanraken.
“Wanneer waren we hier dan?” vraag ik me af. Er zijn geen sporen van terug te vinden, geen foto’s, geen Runtastic vermelding, niks op het blog.
Heb ik nu écht één herinnering in twee delen opgeslagen? Het ruïnebezoek normaal herinnerd maar dat nieuwere kasteel/restaurant niet zo lang geleden?
Het ten kan ni anders.




