Wizzewasjes

of toch maar niet.

De laatste was ik wel. De laatste kar aan de Colruyt. Ik was de laatste die binnen mocht.

Eigenlijk dom van niet aan dat lang weekend te denken. We zouden niet van honger zijn gestorven maar we zouden wel met een fruittekort te maken hebben gekregen.

En terwijl ik toch daar was …

Nu ja, na mij kwamen er blijkbaar niet zoveel winkelaars meer bij maar die welke binnen zaten … tegendraadse richtinglopers, laarslappers, dwarsrijders, … maar deze keer waren de rekken wel nog vol.

En aan de kassa stond een wachtrij. Dat overkwam me voordien nog niet echt. Meestal staat er slechts één persoon aan de kassa en dan kom ik. Nu met drie kassiers stond ik toch ergens de vijfde of zo te wezen, gelukkig moest de rij zich nog verdelen.

Had ik toch sjaans zeker! Toen ik als derde stond riep één van de kassiers dat ik bij hem mocht komen. Mijn vriendelijke ik wou nog iets zeggen over de vrouw voor mij. Dat zou ik in normale omstandigheden doen en gedaan hebben. Maar ik dacht aan al die keren dat ze me al voor waren gestoken en ik bedacht dat er winkels zijn waar 65plussers voorrang krijgen en ik dacht ook: “à la guerre comme à la guerre”.

Buiten stond een trein winkelkarren in afwachting. De meeste klanten waren buiten en ik was blij dat ik dat ik het ook was.

Dat we geen overgordijn aan de achtervenster hebben omdat de straatverlichting onze overloop verlicht, vertelde ik al.

Dat we soms ‘s nachts eens over die overloop lopen, vertelde ik al.

Dat we slapen zonder slaapkledij, vertelde ik al.

Of we nu aangekleed of niet over die overloop lopen vertelde ik nog niet en dat ben ik ook niet zinnens. Feit is dat Luc sedert een bepaald voorval wel sloefen aanheeft en ik een badjas heb in de kleur van een blonde labrador waardoor ik me sommige ochtenden, bij het open trekken van de overgordijnen, afvraag of de overbuurvrouw niet zou denken dat … soit.

Ergens deze week, op een vroege morgen om 5u slenter ik, labradorblond, over de palier en zie door het achtervenster een fietser de berg afstuiven, volledig in het zwart gekleed, inclusief zwart masker en muts.

Om 5u steek ik het licht niet meer aan en mijn fantasie ging op de loop.

Stel dat die fietser mijn schim heeft gezien in het ochtendlijk vroeglicht. Stel dat die denkt dat in coronatijden iedereen blijkbaar in zijn blootje in huis ronddwaalt, zou die dan de flikken niet durven sturen wegens exhibitionisme?

Stel dat de flikken zouden komen en ik zou zeggen: “oh maar dat was mijn labradorblonde badjas”?

Stel dat de flikken zouden zeggen: “Dat is die van u niet, want gij kunt daar twee keer in” … wat ook weer waar is. De zoom komt tot halfweg mijn kuiten en om mijn zakdoek te pakken moet ik mijn arm strekken.

Zouden ze me geloven als ik zeg dat ik die verkies boven de meer passende mauve, die ik ook nog heb, omdat hij mij het gevoel geeft dat ik met beddegoed en al over de overloop waggel.

Gelukkig ging mijn fantasie terug in slaapstand eens mijn hoofd mijn kopkussen raakte.

Dit is de andere van die logs waarvan ik reeds zei dat ik ze wat in beraad had gehouden. De mensen zouden maar denken dat ik aan het doemdenken was moest ik ze tijdens de volle coronacrisis gepost hebben.

Er was een tijd dat men ons leerde bidden, zowel thuis als in de school. Daarom leerden ze ons gebeden afratelen, waarvan ik later dacht dat het toch de bedoeling niet was. Want Christus had het Onze Vader als voorbeeld gegeven en dat was eigenlijk meer een praten dan een afdreunen van een voorgekauwd versje.

In deze tijd en in mijn geval zou dat dan als volgt gaan:

Onze Vader
Rie van de Grote van Van Kater
Die in de hemel zijt …

Geheiligd zij uw naam laat ik er af en ‘in de hemel’? Dat weet ik niet.

Daar wil ik het nu niet over hebben, maar kan je je voorstellen wat God moest denken toen de hele mensheid in alle talen der aarde de hele dag aan het afdreunen sloeg?

Zou hij niet eens aan Christus gevraagd hebben: “Zeg Zoon, wat bezielde je in ‘s hemelsnaam? Je weet toch dat ze alles letterlijk nemen?”

Goed, maar ik vroeg me al die jaren af of het alternatief dan beter is/was, dat een mens persoonlijk ging worden in zijn gesprekken of dat het weeral een oeverloos gezaag werd over allerlei gunsten die ze wilden verkrijgen?

En weerom sprak God tot zijn Zoon: “Gelukkig hadden we tijdens die Corona-crisis ons Maggie nog. Toen zijn ze in Block: ‘Blijf in uw kot’ gaan zeggen”.

De titel zegt het al en àl. Ik schreef dit log over de fruit- en groentenzakjes in de Colruyt veel te snel omdat ik impulsief reageerde in plaats van even af te wachten.

Ondertussen zijn voornoemde zakjes ingeburgerd sedert oktober maar eigenlijk gebruiken wij die nu zowat een jaar. Waarom? Omdat ze toen al voorradig waren en wij, jawel ik, er enorm voorstander van was. Hoe kwam dat zo, die volledige ommezwaai?

Dat is niet moeilijk uit te leggen. Ondertussen was het hele concept klaar en duidelijk geworden.

Toen ik het oudere log zag werd ik zelfs wat gepikeerd over mezelf omdat ik het ooit schreef.

Impulsaankopen zijn veelal dwaas, impulsreacties ook.

Bakken zonder bakken. Smelten, mengen en roeren, afkoelen en opeten.

(Lees verder onder de foto’s)

Je maakt het één en je zoekt een recept omdat anders de krispies staan te verdoefen en voor je het weet mag je al een verse doos meebrengen.

Gelukkig gaan we maar één keer per week naar de Colruyt.

Te onbelangrijk voor een log maar te gek om het niet te doen.

Had ik zondagavond die puzzel klaar, log ik er op maandag -om op dinsdag te verschijnen- over en wacht op de postbode. Want de track & trace van Bpost laat weten dat mijn pakje vandaag -maandag dus- gaat geleverd worden.

Haalt die postbode een puzzel uit zijn auto, zeg ik: “dat klopt niet”. Ge kunt niet geloven wat er op dat ogenblik door mijn hoofd ging. Allerlei scenario’s hobbelden door elkaar en de gedachten gingen in ijltempo van Matroos over Lucs zus om tot het besluit te komen dat niemand ook maar iets van die puzzelderij afwist, net op het ogenblik dat de postbode zei dat het toch voor Maria S. bestemd was.

Nu ja, ik moest niks betalen en er stond toch ons adres op. Ik opende de doos, wat we gewoonlijk niet doen. Gewoonlijk gaan pakjes in de quarantainedoos en openen we die pas 24 uur later, maar in dit geval …

Het was wél mijn pakje! Een spaarzaam iemand had namelijk het door mij bestelde in een recuperatiedoos van een puzzel gestopt. Over hergebruiken en toeval gesproken.

De puzzeldoos ging daarna fluks in de quarantainedoos en ik ging mijn handen wassen en gellen.

Zoals gezegd, te onbelangrijk voor een log, maar te toevallig voor geen log.