Wizzewasjes

Zou ze deze maand doorgaan? Of niet?

Zo ja, zouden we gaan? Of niet?

Het antwoord op het laatste is niet zo moeilijk.

Ondanks dat ik blijkbaar lijd aan het grotsyndroom¹, wat ik eerder wijt aan een ridicule kronkel in de vaccinatiecampagne dan aan een overdreven verknochtheid aan mijn kot, herinnerde ik me wel nog wel hoe goed het vorig jaar, de laatste keer dat ze doorging, georganiseerd was en hoeveel deugd we er toen aan beleefden.

We zouden sowieso gaan mits extra strenge bijkomende maatregelen van onzentwege.

Hopelijk denk ik er vanavond hetzelfde over als bij de vorige editie.

Om het niet altijd over eten te hebben ga ik even meedelen dat we onze paella al op hadden voor we naar de koers gingen kijken. De wijn erbij, jammer genoeg, niet. Ik ben niet gek genoeg om wijn te drinken en dan in de blakke zon te gaan lopen.

De koers dus, de Baloise Belgium Tour, kwam hier zo ongeveer voorbij maar hier zo ongeveer zou iedereen wel buiten staan dus deden we een stapje naar de fruitgaarden om er wat alleen te staan.

Er waren er meer die dat hadden gedaan. Maar ergens tussen de twee -zogezegd- interessante punten in stond geen kat. Of beter gezegd, ik zag ze toch niet.

Voordeel? Ik kon in het gras op een res gaan zitten en de koereurs uit een ander oogpunt fotograferen.

Al die moeite voor één passage? Jawel. *Gecensureerde zaagopmerking*.

Bon! Supporter ik dan ook? Ja! Maar enkel thuis voor de TV. En geloof me, nooit voor een favoriet, die hebben al supporters genoeg.

Natuurlijk waren we al terug in Zichem. Het was maar het korte (kinder)wandelingetje. Maar ach kom … een mens moet de dingen nemen zoals ze komen. Kort dus.

We maakten foto’s van alle vermelde personages onderweg, lazen bijschriften en sloegen de vertellingen en de opdrachten over.

En vergeet de picknick niet!

En die ene wandeling, die van over de taalgrens, die Luc op routeyou had gevonden, die moesten we ook nog doen.

Mooi bos hoor, dat Bois des Rêves, echt een mooi bos. Maar die wandeling, die deugde niet. Die liep over een weg waar wandelaars werd gevraagd om er af te blijven. Werkelijk.

We willen er wel nog eens naartoe maar dan op voorwaarde dat we aan een wandelkaartje geraken. Maar jammer genoeg was hun inlichtingdienst ook niet van de partij.

Gelukkig zijn we nogal flexibel en hebben we er wel een mooi toertje bij elkaar gestapt.

En vergeet de picknick niet!

De badkamer was aan de beurt voor een beurt.

Maar ik dacht dat het toch vakantietijd werd, of toch zo goed als, dat sedert gisteren een heleboel versoepelingen ingingen en dat we er dan beter konden van profiteren en op staycation thuiskantie konden gaan, want de zon riep me naar buiten.

We ontbeten met de dageraad in het oosten. Ik las mijn boek en verschoof mijn stoel mee met de schaduw.

We genoten van een middagmaal en een zalig glaasje wijn onder een parasol.

Recensies over ons verblijf? Ze mochten wel die badkamer eens een beurt geven.

Onze berg kleurde rood, dat had ik al gemerkt. Ik had er al foto’s van genomen. Ik had al gezegd dat we ooit, jaren geleden, op zoek waren gegaan naar de velden met de vele rode kollebloemen.

En nu waren ze zomaar tot bij ons afgezakt en onze berg opgeklauterd.

Ach ja, lang stond ik er niet stil bij. “Maai mei niet” en dat hadden we niet gedaan en voilà, voor mij was dat de uitleg.

En dan komt het artikel dat stelt dat er zoveel klaprozen zijn dit jaar¹. En ze vragen zich af vanwaar ze komen.

Ik dus niet. Ze waren welkom en dat zijn ze nog steeds.

Vocht en warmte, een mug gedijt …

Dan is het muggentijd …

Je weet wel!

Je kan dat verhelpen met het muggenproduct …

Dat zit in je wandelrugzak …

Je weet wel!

Waarom doe je dat dan niet?

Ach ja … je weet wel!

Hornebos! Thuisbasis voor wijngaardslakken en -grote- agressieve knijten.

Waarom eten die beesten mekaar niet op? En neen, dat weet ik niet wel …

Luc moest een online formulier invullen en trok grote ogen toen hij de keuze kreeg tussen “mens” en “vrouw”.

Ik ben nogal aan de feministische kant als het op gelijke rechten aankomt maar niet als het over mannen haten gaat.

Al begrijp ik wel vanwaar deze verwarring komt, ik begrijp niet dat instanties of websites die zichzelf respecteren geen betere controle op eventuele fouten uitvoeren.

Het is niet de eerste keer dat we ermee te maken krijgen. Enkele jaren terug bij het zoeken naar een paar nieuwe Birkenstocks kon ik ook al eens aangeven of ik nu een vrouw of een mens was*.

In een tijd dat zelfs de vraag: “man” of “vrouw” niet meer als gepast wordt aangenomen, zou men die vraag beter helemaal laten vallen. Iedereen is mens, behalve wanneer de hond de formulieren invult.

* Die website is nu wel aangepast. Ik heb de url niet veranderd, daardoor kom je nu op de Franstalige versie terecht. Maar de reacties spreken voor zich.

Ergens begin de voorbije week stonden wij op de Demerdijk in Zichem. We gingen eens kijken of we daar een ideaal plaatsje vonden voor Dwars door het Hageland, want volgens hun website kon het wel.

Niet dat wij nu naar elke koers binnen een bepaalde perimeter willen gaan, maar we gaan al nergens heen. En ze gaven regen. En dat is nu precies de reden waarom ik wel akkoord ging. Hoe meer regen, hoe minder volk.

De voorbereiding dus. Eindelijk zagen we de Maagdentoren en we maakten ook nog een genoeglijk wandelingetje langs de Demer. En wat we ook zagen? Dat we zeker nog eens een wandeling in Zichem gaan plannen. Maar dàt moet ik eerst nog eens uitzoeken.

De koers? Welke koers? We zijn niet gegaan. Op het laatste moment vóór we zouden vertrekken zocht ik even de veiligheidsvoorschriften op qua mondmasker en vond volgende melding van de Stad Diest.

En ja, als ik er niet welkom ben … kan ik enkel maar naar Sporza kijken en er het mijne van denken …

De auto kwam recht op mij af. Ik passeerde het venster in ons huis en als ik dat doe zie ik wel meer auto’s op mij afkomen. De straat maakt namelijk een lichte bocht.

Maar deze auto oogde gemeen. Hij was zwart, had een rood dak en erg opvallende breed openstaande rode spiegels. Ik realiseerde me dat hij me al eerder was opgevallen.

“Wat een agressieve auto” dacht ik.

Ineens was er een herinnering aan een andere auto uit het verleden.

We hadden met ons vieren, Broer, M/V en ik elk een auto gekregen en de mijne was rood geweest met een zwart dak.

“Als ik groot ben” had ik gezegd “wil ik een rode auto met zwart dak.

Het is er het moment voor. De tweekleurige auto’s zijn erg gegeerd als ik zo op straat eens rondkijk. En de rode met zwart dak ogen zo agressief niet.

Alhoewel …

Op zoek naar de gepaste foto voor hierbij, hield ik de straat wat in het oog tot de zwarte met rood dak nog eens langs zou komen. Dat doet die natuurlijk niet als ik daar sta. Wat dacht je.

Maar donderdag reden we naar de Colruyt en plots … “Stop! Stop! Stop” zei ik. Daar stond zo’n auto geparkeerd, met ingeklapte spiegels weliswaar en ik fotografeerde.

Of het die was die hier meermaals passeerde weet ik niet. Maar hij oogde werkelijk niet agressief. Mogelijk komt dat als een auto zich breed maakt door de open geklapte spiegels en mogelijk ook de helling waarin die bocht voor het huis toch ligt.

Ga ik ervoor, voor zo’n rode auto met zwart dak? Neen hoor. Nu toch nog niet. Maar je weet maar nooit mocht ik verder kinds worden.

De titel hierboven slaat niet op het verschrikkelijke nieuws van de laatste dagen. Die stond er al toen het concept geboren werd. Over het verschrikkelijke wil ik het niet hebben, er wordt genoeg over geschreven¹.

Neen, het ging over een artikel dat eerste hulp wou bieden bij het versoepelen. Over de stress die ermee samenhangt als mensen gaan verwachten dat jij versoepelt als je dat nog niet wil of er niet klaar voor bent².

Voor ons is het namelijk aan de orde. We worden uitgenodigd. We houden de boot af. We overdrijven in voorzichtigheid. Dat wordt niet gezegd maar het smalend geluidje op de achtergrond zegt genoeg.

Binnenkort gaan we op de uitnodiging ingaan met als voorwaarde dat het buiten kan. Ik wéét hoe dat gaat aflopen. Dat wordt een oeverloos gedoe over ons moeilijk doen zonder reden tot eindeloze pogingen om ons overstag te laten gaan. Eén ding is zeker: mijn neen is neen. Is het altijd al geweest.

In het artikel hebben ze het over “leugentjes om bestwil” om ruzies en disputen te vermijden. Ga ik liegen? Neen toch. Een leugentje om bestwil wordt meestal gevolgd door nog een leugentje om bestwil tot je op het einde met een wirwar aan leugentjes om bestwil zit en niet meer uit je kluwen geraakt.

Dus ieder zijn gedacht. Ik respecteer en accepteer het gedacht van een ander maar op het ogenblik dat dat gedacht van een ander impliceert dat ik ervoor moet opdraaien, dan is het geen gedacht meer maar een vorm van dwingelandij.

En dan krijgen we te lezen dat de vaccins wel helpen maar dat we de goede resultaten wel aan onszelf te danken hebben³.

Ben ik nu gek als ik tussen de lijnen meen te lezen dat de regels wel gaan versoepelen maar dat we toch maar beter zelf beslissen om dat niet te doen en gewoon gekluisterd verder te leven zoals we het het laatste jaar gewend waren?

Mijn gedacht dus! Zoals ik het reeds aangaf: mijn recht op mondmasker en anderhalve meter.

Toch maar positief eindigen? Stelde ik me vragen bij mijn vaccinatie met AstraZeneca? Als ik deze vergelijkingstabel⁴ bekijk is Astra Zeneca zo slecht nog niet. Ik moet alleen wat langer wachten. Of … zoals ik nu net lees zouden Pfizer en AstraZeneca aan elkaar gewaagd zijn⁵.

Of is het ook een leugentje om bestwil?