“De Rosdel? Niet de Rosdel!” verzuchtte Luc.
De Rosdel is een wandeling in Hoegaarden die we al enkele keren deden omdat ze ons wel beviel. Maar alle keren, behalve de eerste, heeft Luc dezelfde verzuchting.
De wandeling vinden we mooi, dat zei ik, we zagen er ooit een vos.
(Lees verder onder de foto)
Stilstaand beeld uit een filmpje van Luc
Wat lokt dan die negatieve reactie uit?
Wel, ergens langs één heel smal weggetje, liepen we naast een afspanning van een achtertuin, een wel erg onstabiel ogende afspanning met heel veel veerkracht en bewegingsvrijheid.
En achter die inventief gewrochte, schabouwelijk ineengeflanste afsluiting zat een hond, een erg woest uitziende, krijgshaftige, krachtige hond met uitbraak- en aanvalsneigingen.
Luc en honden? Neen, dat is geen goede combinatie. Luc heeft tijd nodig om een hond te leren kennen.
We gingen tóch, want voor 5m hondenrisico kan je toch geen 8km wandeling in het water laten vallen.
Gelukkig maar want de situatie was nu helemaal anders. De hele achtertuin was opgeruimd en het was nu een weide met een echte weideomheining er rond.
Van een hond was geen sprake. Waarschijnlijk zat die binnen bij de stoof zijn poten te warmen.
Veel verteld voor die 5m hondenrisico, maar als het verdere verloop van een wandeling gewoon over kasseitjes en veldwegen gaat in een natuurlijke omgeving … wàt vertel je daar dan nog over?
Of we de wandeling nog gaan doen is maar zeer de vraag. We zijn na de winter de kilometers weer aan het opvoeren en we hebben besloten -voor de zoveelste keer- dat we niet meer gaan stilvallen.
We zullen zien …
