Wizzewasjes

Zoals reeds eerder gemeld, hadden we een midweek Zoneke. En deze keer waren het niet enkel Nitro en Murphy op wie te passen viel, er waren een paar beestjes meer die onze zorg en bezorgdheid verdienden.

De paarden staan namelijk sedert het coronabegin ten huize Zoneke al slapen ze er niet binnen, maar in de stal achter het huis. Wij, die niets van paarden kennen behalve dat ze groter zijn dan ik.

Dagen zonder vooropgesteld werkrooster -als gepensioneerde is dat ook thuis al een groot woord- resulteren in uitstapkes naar de frigo en de -goed gevulde- snoepkast. Ik at nog nooit M&M’s salt caramel. Nu was het zakske leeg. En Zoneke had dan ook nog broodjes voorzien.

Dat beloofde voor Baskuul, al stond het geval dat mij ooit met de neus op de feiten duwde rechtop met zijn gezicht tegen de muur, in de hoek als het ware.

Ik nam hem mee naar de badkamer en schrok me de volgende ochtend halfdood. Vier kilo madam! Een halve meter verder was dat al maar tweeënhalf kilo meer en nog wat verder één kilo.

“Leugenaar” siste ik. “Pestkop!” En ik zette hem maar weer in de hoek. Daar hoort hij.

Stopte ik nu met in de kast neuzen? Ah bah neen! Ik vond nog Treetskes en mini marshmellows. Querida is een snoepgat. Ik gelukkig enkel als ik daar ben.

Vertel ik de zaak van de twijfelende weegschaal, zegt Querida: “Ah ja, zo kan je kiezen welk gewicht je het best bevalt”.

De eerste morgen thuis stap ik met een bang hart op Baskuul om er volledig opgelucht terug af te stappen. Vierhonderd gram? Verwaarloorsbaar. Efkes wat opletten en klaar.

Andere bewegingen, andere manier van leven vergt blijkbaar meer brandstof, al werd het echt zwaardere werk ons bespaard. Er kwam dagelijks iemand de stallen doen.

Wil ik nu een paard? Goe zot zeker? Die beesten zijn nog altijd heel groot.

Omwille van één en ander dat ik hier al wel vernoemde wou ik toch wel die Rivella Repair voor ’s avonds. Die helpt namelijk.

Maar met die slechthorende oren, heb ik er niet veel aan om naar zo een demonstratie te gaan en ik belde de firma, die me een nummer gaven.

En toen kwam Corona en het nummer bleef ongebruikt op het notablokje van mijn telefoon.

Nu alles weer wat losser zat, smste ik het nummer dat me onmiddellijk terugbelde. We regelden het. Ze zou het product voor mij bestellen en laten weten wanneer het ter beschikking was.

Die bepaalde maandag reden we er om. Luc wachtte in de auto en de vrouw en ik hadden het over dingen waar vrouwen het wel meer over hebben. Ook het derde vaccin voor de +65 kwam ter sprake, ik zei dat ik er recht op had. Haar man had al een uitnodiging gekregen.

Van het één kwam het ander en ze zei: “Ik ben gisteren x-aantal jaar geworden”. Ik kon mijn lachen haast niet bedwingen toen ik zei: “En ik ben gisteren x-aantal jaar geworden”. We scheelden dus dag op dag één jaar.

Grappig wel, maar ze het ook had over wat ik zou doen als ze zou stoppen. Want zie je, die problemen met mijn oren -hoorapparaat inbegrepen- had zij ook met haar oren -hoorapparaat inbegrepen- en dat was minder grappig.

De titel van het artikel over schimmel dat toch geen vakantie verpest¹ maakte een herinnering wakker. Ik dacht aan de dag, lang geleden, toen we voor Ella’s verjaardag in Oostappen gaan zwemmen waren.

Het was verouderd, oogde niet fris en ik maakte me er een beetje vies aan. De belofte die Ella ons had afgetroggeld indachtig zijn we het jaar daarop in Sunparks Kempense Meren gaan inlossen.

Ik las ook al dat de gemeente Lommel hem weg wil²” zei Luc, toen ik het hem vertelde.

Schimmels zagen wij er niet, maar het is dan ook al meerdere jaren geleden. Maar ik begrijp toch niet goed dat iemand, die een goudmijn in handen heeft, er niet beter voor zorgt.

Maandagavond las ik in de internetgazet: “FB, Instagram en Whatsapp liggen al uren plat”.

Dat had nog geen van ons vieren gemerkt.

Dat whatsapp terug werkte wist ik dinsdagmorgen heel vroeg toen er eentje binnenrolde met de vraag om de grijze bak buiten te zetten.

Dinsdagmorgen -dan zijn we nog met ons twee- lees ik dat alles terug werkt maar ook over gevolgen en ellende voor het bedrijf en ik denk: “voor een panne?” Verder verdiep ik me er niet in.

Dinsdag in het middagnieuws zagen we dat ze zelfs een reporter op pad hadden gestuurd om bij de mensen te informeren hoe zij de wereldschokkende panne hadden ervaren. Ik heb niet verder gekeken.

Dinsdagnamiddag lees ik een krantenartikel waarin de woorden “panne” en “doodsteek” in één zin gevangen zitten¹. En dan pas ging ik fronsen.

Whatsapp is enkel mijn communicatiemiddel met een zestal nauwe contacten.

Instagram … ochottekes toch, mijn relatie met instagram is meer àf dan ààn.

En FB … ik heb geen FB. En ik heb ook geen zin in FB.

Erg hoor, mijn wereld heeft maandagavond niet stilgestaan. Ik ben écht niet normaal.

Er was een tijd dat ik op mijn buik sliep. Ik had toen geen hoofdkussen nodig. Dat stond rechtop tegen de bedsponde voor als ik wou lezen.

Maar een paar jaar terug trok ik op een nacht dat kussen onder mijn hoofd. Ik sliep niet meer op mijn buik sedert ik nogal wat kilo’s bijgekomen was.

En dan gebeurde wat wel overal gebeurt waarschijnlijk. Er kwam sleet op de kussens. We kochten er nieuwe. Maar we kochten er vier. Waarom vier? Nu ja, we deden dat gewoon omdat we geen hamsteraars zijn maar toch graag een reserve hebben. Je weet maar nooit dat de onze of die van de gastenkamer niet meer zouden voldoen.

In Erperheide werd ik wakker, het hoofdkussen dat de eerste avond zo goed had aangevoeld was ingezakt als een slecht gerezen deeg.

En ik kreeg … kreeg ik een stijve nek? Kwam het door het zwemmen dat ik niet meer gewend ben? Of kan artrose ook op de nek? Of kwam het door het hoofdkussen? Thuis had ik er nog last van.

Ik heb mijn hoofdkussen dubbel geplooid in zijn hoes gestopt en het beterde, het leek wel over … tot ik het zondag in lichte mate terug gewaar werd. Dubbel kussen ook ingestort?

De vraag is nu: “Ga ik dat reserve hoofdkussen uit zijn schuilplaats halen of opteer ik ineens voor een ergonomisch model?”

In Oosterse landen gebruiken ze een houten hoofdsteun. Zou dat geen duurzame oplossing zijn?

Nu de eerste stap gezet was en we terug in het water beland waren, konden we toch ons eigen Plopsaqua niet langer negeren.

Na de commentaren die Luc had gelezen op FB zou je al drempelvrees krijgen, maar ja, we weten hoe het er aan toegaat op FB.

Gelukkig wonen we in Landen. Het zou anders een dure bedoening worden. Wij hebben korting … die we helaas niet kunnen delen. Bovendien is de parking duur, erg duur. “Pokkeduur” zegt Zoneke.

Wij waren er dus, vorige donderdag. Eerst dachten we dat het wat klein uitviel. Maar dat was fout geoordeeld. Het recreatieve deel is minstens zo groot als die van de Sunparks en CenterParcs en dan is er nog een baantjesbad ook. De indeling is wel anders. Vandaar die foute perceptie.

Om drukte te vermijden hadden wij zo wat uitgerekend wanneer we het beste konden gaan. Het viel heel goed mee. Er stonden niet te veel auto’s op de parking. Er waren niet te veel mensen in het water. Dat zal op andere momenten wel anders zijn.

Wij zullen wel regelmatige bezoekers worden als we ons zwemmen terug op peil willen krijgen.

Dus mensen, ik zou niet het niet doen als ik jullie was. Ik zou niet komen. Echt niet. Dan hebben wij minder drukte. Het zou er echt wel druk kunnen worden.

Voorlopig zit het de Britten niet mee. Hopelijk komt het goed.

Maar! Wat mij nu verwondert is dat wij nu ook een paspoort nodig hebben om de U.K. binnen te mogen. Het enige wat veranderde was toch het feit dat ze uit de EU gestapt zijn?

Goed! Maar vóór de EU hadden we toch ook geen paspoort nodig. Maar toen waren de Britten wel al sedert 1973 toegetreden tot de E.E.G¹.

Hm! Dan moet ik er toch even het fotoalbum bij halen om te kijken wanneer wij als jongvolwassenen met de klas de plas overstaken … Toen hadden we ook geen paspoort nodig en volgens mij was dat vóór 1973.

Het was 1972! Van 11 tot 13 mei.

Dat betekent dat wij nu ook strengere maatregelen krijgen dan vóór hun E.E.G./EU-periode.

Ik probeerde al uit te vissen waarom, maar dat lukte me nog niet. Weet iemand het antwoord?

En neen! Het is geen raadsel maar ik vraag het me wel af.

Vele jaren geleden, maar dan vele -zoals in heel veel- jaren geleden waren Broer en ik vol bewondering voor een man die we niet verstonden, hij vertelde alles wat hij te zeggen had in het Engels. Maar hij babbelde gezapig en vriendelijk.

Feit is dat Broer en ik het eens waren, dat wij ooit, als we groot waren, die man gingen bezoeken in zijn kasteel, want dat had hij: een kasteel met allemaal wonderdingen.

Broer noch ik hebben ooit dat kasteel bezocht, laat staan de man. Enkel mijn jongere broer ging er later naartoe op huwelijksreis.

De mogelijkheid zat er eerst niet in. Naar Amerika? Dat was té ver. Niemand reisde naar Amerika in die tijd.

En toen de mogelijkheid er wel in zat -het kasteel kwam naar Parijs- hebben we er blijkbaar geen van beiden nog naar getaald.

En de man bezoeken? Walt Disney is in 1966 overleden.

Efkes binnen in de Kilomeet? NEEN! Het was aanschuiven tot buiten.

Picknick op een parkingske. Even uitgestapt. Spiegelafdekkap lag op grond. Pin afgebroken. Zomaar. Sjaans ik aanwezig. Anders straffe verdenkingen over voorbijgangers.

Later in winkel. Melding parking app: “app niet stop gezet bij vertrek”. Waren niet vertrokken. Denk: “Auto gepikt”. Loop naar auto. Auto niet weg. Parking app wil niet terug op. Riskeren boete. Sms Luc: “Wegwezen”. Stap in auto. Parking app werkt weer. Terug naar winkel.

Betaal in winkel met telefoon. Leg telefoon neer. Pak aankopen in. Stappen in auto. Wil parking app stopzetten. Waar is telefoon? Luc loopt naar winkel. Geen telefoon. Luc belt mijn nummer. Zegt: “Ik hoor hem”. Stak in zijn mannensjakosjke. Mannensjakosjke lag in auto tijdens winkelbezoek.

VERKLAAR!

Nog snel voor de -voorlopige- opdoeking van de mondmaskers ga ik het over een rommelmarkt hebben.

Een rommelmarkt die we ergens in de loop van de voorbije maanden konden doen en waar de zon van de partij was. Natuurlijk was die van de partij, bij regen komt de rommel niet buiten.

Iedereen kent mijn standpunt over mondmaskers? Ik ben dus pro en behoudsgezind. Ik ga dat masker blijven dragen in de supermarkten en andere winkels en ik ga dat masker blijven dragen waar ik vind dat ik mij beter zou voelen mét dan zonder.

Feit is dat ik op bewuste rommelmarkt dat masker aan mijn arm hangen had en gemoedelijk in mijn zetelke gezeten genoot van het zonneke …

… tot daar een snotneus opdook, een jaar of 10-11 -hij was geen 12, zo zonder mondmasker- met een T-shirt met “Crew” op zijn rug, die me zei dat ik mijn mondmasker moest opzetten, ik als standhouder op mijn eentje, zonder klanten.

Ik was beduusd en vroeg waarom. “Omdat de gemeente dat zo gezegd heeft” antwoordde hij astrant. Ik dacht al aan het gemeentelijk reglement aangaande markten in het geheel en zei geheel onschuldig: “Ah, dat komt van de gemeente *Naam*. “Neen, zegt hij. Dat komt van “Dorp”, een deelgemeente van *Naam*.

De buurvrouw, 5m verder, kreeg dezelfde aanmaning, we bekeken elkaar en keken nog verbaasder toen die kleine ook nog de man verder ging opzoeken. Die weigerde. Die steigerde.

Tja, we mompelden wat over het ongehoorde van arrogante snotneuzen die het overnamen en vooral de manier waarop het werd gezegd.

Even later stond er een puber -mondmasker op maar onder de neus- de man aan te manen. Die puber zei: “mondmasker op of opkrassen” waarop de man hem vriendelijk verzocht er de politie maar bij te halen.

En dan, net daarna, toen pas, kwam een volwassene rond met een repeltje papier waarop stond “Reglement”.

Feit is, dat ze iets later die man van twee kramen verder, gevolgd zijn naar de WC om hem er op te wijzen dat …

“Dat ze eens een volwassene sturen hé” zei de man “dan kan je argumenteren”. Ik had geen zin in argumenteren. De vrouw naast ons ook niet.

Toen twee volwassen mannen opdoken bij de maskerweigeraar dachten we: “daar gaan we het hebben”. We hadden niks. De argumenteerder haalde zijn slag thuis en de twee dropen af.

En de bezoekers? Welke bezoekers? De enkelingen die opdaagden gooiden er met hun klak, in dit geval mondmasker, naar en werden er niet op aangesproken.

De snotneus kwam wel nog eens controleren, maar ik beet agressief in mijn appel. Eerlijk? Ik heb meer gegeten dan normaal: mijn appel, twee pruimen, een banaan, een zak rozijnenbollen (gedeeld met Luc), afgewisseld met de ene zjat koffie na de andere.

Er kwam toch niemand. En als er iemand kwam ging dat mondmasker sowieso, zelfs zonder reglement, voor mijn gezicht.

Feitelijk was die snotneus van het geniepige soort, hij sloop dichterbij, keek van achter ons kraam naar de buurvrouw die ook net in haar boterham beet, wat ik relatief luid aan de snotneus doorgaf.

Nog eerlijk? Na een hoop gemaal in mijn hoofd over mannen en halve mannen en nog geen mannen die me kwamen vertellen dat ik niet bedekt genoeg was, heb ik Luc gevraagd: “Inpakken?” Toen die niet onmiddellijke aanstalten maakte ben ik er zelf maar aan begonnen. Niet dat ik Luc wou dwingen maar het was inpakken of met dingen gaan gooien.

Waarom? In het plaatselijk gemeentelijk reglement stond nog steeds vermeld dat er mondmaskerplicht was op markten. Dat heb ik wel efkes opgezocht.

Waarom dan? Omdat ze zo arrogant waren om niet zelf met de mensen te gaan babbelen maar een pagadder daarmee op pad stuurden, die het héél erg plezant vond om pedant te zijn.

En omdat ze daar dan wel als macho’s rondliepen maar dat ze geen publiciteit gemaakt hadden en we daardoor allemaal gewoon op ons eentje buiten aan ons kraam zaten omdat er geen kat op die rommelmarkt rondliep.

Ik lieg! Er liep een kat. En net toen ik die op de foto wou zetten kwam er een hond en joeg die kat ook nog weg. Een foto van de hond nam ik niet. Dat is schending van zijn privacy.

Zonder zeveren hebben we daar voor 3€ verkocht en was er geen kooplustig volk, alleen maar gemaskerde verkopers.

Bewijs? Foto van Luc die hij naar Amke en Ella doorstuurde met onderschrift: “Veel volk op de rommelmarkt”.