Wizzewasjes

Het was weer zover. Het zit de laatste tijd weer sterk omhoog te komen: mijn antipathie tegen reporters.

Het viel me namelijk op dat die mensen nu reeds na de aankomst van koereurs meelopen om nog tijdens het uitbollen die micro onder die mensen hun neus te steken. Erger ik me daar aan? Niet echt natuurlijk. Het staat die koereur vrij om die micro terug onder de afzendende neus te duwen.

Wat er wel de deur dicht doet is het feit dat bij ergere dingen, ernstige voorvallen, die reporters er niet voor terugschrikken om bij de familie, buren en/of andere betrokkenen aan de bel te gaan hangen om te interviewen. Dat stoorde mij na het tragisch ongeval van de jonge wielrenner, nu ook weer bij de ontploffing in Wilrijk.

Ik ontplofte zelf zowaar -dit is sterk overdreven- en zei tegen Luc dat, als er ooit iets ergs gebeurde in de buurt, in de familie of ja, met mij, en er hing zo een reporter aan de bel, hij de deur voor hun neus mocht dicht knallen voor mijn part.

Gaan ze nog wat mensen die getroffen zijn dingen laten zeggen die ze zich misschien achteraf beklagen of, zoals ik deze week aanhaalde, een dooddoener van een reactie geven.

Er zijn gewoon te veel reporters.

Dan zijn de heetste dagen weer eens voorbij en trek ik richting koerke. Daar heeft het onkruid er van geprofiteerd om zich demonstratief op te stellen tussen de kasseistenen. Want zie je, met die hoge zon is ons koerke echt wel een braadpan zonder veel kans op schaduw.

Luc had wel in alle vroegte een paar pogingen gedaan om het ergst opgeschoten groensel weg te halen, maar nu gaan ze daar buiten weten met wie ze te maken krijgen.

Telkens je buiten gaat schrikt een hele klad mussen op en nu pas vind ik het woord “klad” ook passen bij de familie mus.

Je vindt er wel een beetje van alles, daar tussen dat onkruid, zoals een stille vlinder die een beetje dood bleek te zijn.

Bewonderenswaardig vind ik dan de jaarlingen van vorig jaar die ook dit jaar staan te bloeien, al staan ze dan tussen de kasseitjes in plaats van in de respectievelijke hangpotten en bloembakken.

Was er nog iets? Ah ja, er staan zo een drie hoge(re) stengels die ik ook niet uittrok. Ik denk dat het zonnebloemen zijn met dank aan de vogels die met grote zwier zaden en peulen op de grond kiepen.

Eigenlijk denk ik: “eindelijk wat beweging” want zo zitten wachten omdat het buiten om te braden is, is ook niet echt mijn favoriete bezigheid.

Het is één september geweest en wat leren wij dan in onze nieuwe kleuterklas?

Dat we misschien binnenkort -verplicht- akoestisch zullen moeten isoleren¹. Dat ons huis -oud kot dat het is- muren heeft van 50cm dik en Luc niet goed hoort en ik zelfs slecht hoor, speelt waarschijnlijk geen rol. Ach, als het maar geld laat rollen.

Dat we binnenkort met de auto Brussel niet meer in mogen of we moeten stadstol betalen. Dat wij dat sowieso al jaren niet deden/doen speelt geen rol. Dat, als wij dat doen, het een eigen beslissing betreft en dat dat iets heel anders is dan een regel, wie maalt daar om? Dat ze al teruggefloten werden² is ook niet zo belangrijk, ze zijn het dus toch van zin. Voor de gezondheid? Als je tol betaalt is het niet ongezond? Ach, als het maar geld laat rollen.

Dat de politie je binnenkort kan flitsen zonder flitser³, omdat het met het blote oog zichtbaar is of je te snel rijdt of niet -dan noemen we dat dan maar onaangepast rijgedrag- we kunnen het ergens begrijpen. Jawel … toch … een beetje … maar opent dat de deur niet voor willekeur? Want onaangepast rijgedrag kan je inroepen als je iemand zijn kop niet kan zien ook natuurlijk. Ach, als het maar geld laat rollen.

Dat je je trottoir moest onderhouden, dat wisten we al. We staan telkens met ons sneeuwscheppeke klaar om de nooit voorbijkomende voetgangers vrije doorgang te verlenen.

Dat je in bepaalde gemeenten ook je onkruid moet uittrekken want dat je anders een gasboete kan krijgen, lazen we al eens bij Suske. Ze doen dat dus écht. Echt!

Gasboetes waren oorspronkelijk bedoeld voor overlast maar zoals met alles wordt dat daarna aangepast zodat een hond met een hoed op je een boete aan je been kan lappen voor een spriet onkruid op je voetpad. Ach, als het maar geld laat rollen.

Maar wij doen dat, ons onkruid uittrekken, behalve natuurlijk als we niet thuis zijn. Bovendien was er vroeger geen onkruid, toen de straatkeerder onze stoep nog niet had kapot gereden. Nu zou je dat, volgens het artikel, moeten melden. Daarmee komen ze dan een paar jaar na de feiten af. Het gebeurde dan nog tijdens een afwezigheid.

Want ja, zo af en toe komt de straatkeerder de straat kuisen, wij weten dat. Dat is dan een wagentje dat voorzien is van stalen borstels. Dat maakt lawaai.

Zo af en toe komt ook de kolkenkuiser de puttekes uitkuisen, dat weten wij ook. Dat is dan een wagentje dat voorzien is van een soortement reusachtige stofzuiger. Dat maakt ook lawaai.

Het kan ons niet schelen dat de gemeente vraagt om de putjes vrij te maken na een onweer, wij doen dat. Wij begrijpen ook wel dat ze niet bij elke fikse stortbui alle putjes kunnen gaan nakijken.

We kunnen er echt niets op tegen hebben, dat er zo goed voor ons buitenmeubilair gezorgd wordt.

Maar ik vraag me eigenlijk af waarom die altijd zo vroeg moeten komen. Niet dat ze ons uit bed zetten: vroeger wel, nu niet meer. Een mogelijke uitleg zou zijn dat ze voor het verkeer willen zijn.

Bij ons in de straat? Juist, jà.

¹ Het Laatste Nieuws
² Het Laatste Nieuws
³ Het Laatste Nieuws
⁴ Het Laatste Nieuws

Ben ik lauw in mijn reacties op andermans blog? Ja. Ik weet dat zelf ook wel.

Maar soms word ik wel getroffen door een log waar ik dan een persoonlijke reactie op schrijf, herlees en denk: “Ik geef me teveel bloot”

Bovendien loop ik het risico dat een reactie verkeerd begrepen wordt. Dat overkwam me al, al ben ik niet de persoon die bewust kwetsende of stekelige reacties gaat zetten. Maar dat weet een ander niet.

En dan begin te schrappen en schrappen en schrappen …

Gevoelig reageren? Het ligt niet in mijn aard.

Dit log had een aanloop, die begon toen ik las dat Dieter Van Huffel, ten voordele van het kinderrevalidatiecentrum, van Moskou-hoofdstad naar Moscou-Gent zou fietsen¹.

Dieter en zijn fietstocht geraakten wat in de vergetelheid tot hij terug thuis was en ik het artikel in de krant vond². Een topprestatie! Want zeg nu zelf, enig gevaar is aan zo een avontuur toch wel verbonden. Gelukkig maar met goede afloop.

Toen zag ik de eerste keer een artikel over een andere heroïsche fietstocht: “De Omloop van de Slagvelden³” -2.098km, 12 dagen, 8 etappes- die ze nu na honderd jaar nog eens wilden rijden. Het deed me wat denken aan oude verhalen die ik hoorde over het begin van de TdF toen elke deelnemer zijn eigen proviand en reservemateriaal moest meenemen en nog enige materiaalkennis moest hebben omdat ze er onderweg alleen voorstonden.

Eenmaal ze vertrokken waren⁴ vond Luc de website van Wielerroem⁵ en bleek dat ze op de weg van Sint-Truiden naar Tienen zouden doorkomen en in Tienen was er een controlepunt. We zouden eens een kijkje gaan nemen.

Het was geen koers, geen wedstrijd maar het was wel een krachttoer.

Luc vond dat we dan maar ineens naar Waarschoot en Oosteeklo konden gaan ook.

Een dikke proficiat aan alle deelnemers voor deze geweldige prestatie, maar ook aan alle vrijwilligers die dit mogelijk hebben gemaakt.

Filmke: “Als u zich afvroeg waarom het helden zijn…”
Luc filmde ook

Meer foto’s

¹ Het Laatste Nieuws
² Het Laatste Nieuws
³ Het Laatste Nieuws
⁴ Het Laatste Nieuws
⁵ Wielerroem

Waar je ook bent, je ziet steeds maar automobilisten die met hun smartphone bezig zijn. Levensgevaarlijk vind ik dat. Handenvrij? Levensgevaarlijk vind ik dat. Je moet je maar eens voorstellen dat iemand je belt met verschrikkelijk nieuws … en wat dan?

Mijn opinie? Autorijden en de telefoon gaan nooit samen.

De eerste berichten die ik hoorde/las over automodus verwonderden mij. Ik heb een vrij recente telefoon, die heeft een vliegtuigmodus maar toch geen automodus. Ik wist het wel maar controleerde het toch nog maar eens. Geen automodus.

Mijn eerste reactie, onuitgesproken dat wel, was dat je die telefoon even goed op vliegtuigmodus kan zetten of de “niet storen” functie kan inschakelen. Dat doe ik ‘s nachts en af en toe als we ‘s middags eens een slaapje gaan doen.

Ook de grote providers doen er aan mee. Op grote sensibiliseringsborden van een actie van Beloofd/Veilig verkeer verwijzen ze naar het gebruik van de automodus.

Aha! Er kwam licht in de duisternis: de automodus is een app die je moet installeren en blijkbaar krijg je daar punten als je hem opzet tijdens het autorijden. Echt? Om punten te krijgen zouden ze wel hun telefoon terzijde leggen? En nog maar weer eens een batterijverslindende app op hun telefoon zetten? Ik geloof er geen knijt van.

Weet je, ik laadde de app niet. Wij gebruiken de telefoon niet in de auto. In het geval dat ik helemaal niet gestoord wil worden vind ik de niet storen functie nog altijd de beste oplossing.

Maboel, mazwi in mijn vroegere dialecten, in de rest van de wereld beter gekend als gaga.

Het is een feit dat wij dingen doen die anderen niet doen.

Zodoende zaten wij met ons beidjes genoeglijk op een terrasje op woensdag, te wachten op deelnemers aan een evenement waarover ik het later wel eens zal hebben op het blog.

We zaten en wachtten en dronken een colaatje, we zaten en wachtten nog wat langer, dronken nog een colaatje en we zaten en wachtten zo een tweetal uurtjes voor we besloten dat we op de andere locatie eens een kijkje zouden gaan nemen.

Niets! Absoluut niets! Rien de knots!

Een beetje beduusd liepen we dan maar de Kringwinkel binnen, liepen er eens rond, liepen er terug buiten en besloten dan maar een friet met mosselen te gaan eten om de dag wat op te blinken.

Onze uitstap van gisteren? Daar hadden we eergisteren al besloten dat die niet doorging. We wilden eigenlijk naar “Boterhammen in het Park”. Maar dan begon het wikken en wegen: Met de trein? Te veel gedoe! Met de auto? Te veel gedoe! Gedoe om iets plezant te doen is een tegenstrijdigheid. Afgevoerd.

Gisterenmorgen sta ik goedgeluimd op, niets in het vooruitzicht -ik bedenk dat ik misschien best eens de boven zou kunnen doen- als Luc zegt: “Smeer je benen al maar in want dat evenement van (eer)gisteren … dat is vandaag.

Hebben wij daar twee uur op een terras zitten koekeloeren op mensen die niet kwamen en ook niet zouden komen.

Luc denkt dat wij niet goed gekeken hebben, maar zo gek zijn wij nu ook niet. Ergens moet een andere verklaring zijn.

We zijn gisteren niet meer op datzelfde terrasje gaan zitten, zie dat die uitbater ons tot zijn vaste klanten zou gaan rekenen.

Dictator. Tiran. Despoot. Nog namen?

Wie het schoentje past trekke het aan … Er zijn er wel een paar die dezelfde schoenmaat hebben.

En zeggen dat ons aller welzijn van een paar van die exemplaren afhangt. Mijn maag draait er van om.

Ik word ‘s morgens depri wakker van de dingen die ik ‘s avonds in de krant las en van de dingen die ik ‘s morgens lees krijg ik zin om terug mijn bed in te kruipen.

Banksy¹! Wie hoorde er nog niet over? Wie las er nog niet over?

Ik dus wel, al vroeg ik me nooit af wat iedereen zich blijkbaar afvraagt en vraag ik me ook niet af wat hem drijft. Waarom niet? Wel, het heeft geen nut de echte naam van een kunstenaar te kennen als je de man achter het werk niet kent.

Voor mij mag hij de geschiedenis ingaan als Banksy net als Rubens en Van Eyck met die namen bekend werden maar men er nog steeds niet uit is hoe Quinten Metsys² juist heette.

Een beetje overal duiken er dus werken van hem op.

Nu ben ik geen fan van de man, geen anti-fan ook niet. Het was wat het was. Tot nu, nu er één van zijn kunstwerken verdwenen lijkt³. Is het verwijderd? Is het overschilderd? Of is het gewoon afgekapt en klaar voor verkoop?

Waarom interesseert dit ene werk me wél. Ik wist niet dat ik naar een kunstwerk stond te kijken, vond het grappig en heb er maar een foto van genomen. Meer nog, ik heb met de telefoon van een Italiaanse jongeman nog een foto genomen van de Italiaanse jongeman in kwestie met het kunstwerk op de achtergrond.

Kunstbarbaar die ik ben.

¹ Wikipedia
² Wikipedia
³ VRT NWS – url: https://www.vrt.be/vrtnws/nl/2019/08/26/verwijderd-of-bedekt-met-laag-vernis-beroemde-brexit-muurschild/

Anderhalf jaar! Ik kan er niet om lachen.

Waar heb ik het over? Wel over de polsband/het armbanduurwerk dat ik twee jaar geleden bij de aanschaf van mijn nieuwe telefoon kreeg.

Een tiental dagen geleden had ik ineens twee stukken in mijn hand. Ik weet niet waar het aan ligt. Aan mijn vermagerde polsomtrek? Feit is dat de ene kant van het bandje er af is. “Dat is ook snel voor een duur horloge” gaf Luc als commentaar.

En waar ik anderhalf jaar geleden niet goed wist of ik het ding wel zou gebruiken vind ik het nu een groot gemis. Het was een gemakkelijk zittend uurwerk dat ook nog mijn stappen telde. Het systeem is, op zich, niet kapot maar zonder bandje kan ik evengoed op mijn telefoon zelf kijken, daar zit ook een klok én een stappenteller op.

Twee mogelijkheden: ik bestel een vervangbandje maar dat vasthechtsysteem ziet er op foto helemaal anders uit dat dat wat ik nu heb. Of … toeval of geen toeval … bij Aldi komen ze morgen in de aanbieding. Alleen moet die batterij wekelijks opgeladen worden.

Eventuele mogelijkheid drie: ik negeer het gemis en wen er aan om polsbandloos door het leven te stappen … maar die telefoon telt niet alle stappen die ik zet. Dat is niet zijn schuld, maar de mijne, want meestal loop ik niet met de telefoon op zak. Thuis ligt hij hier ergens en als we weggaan zit hij in de sjakosj.

Bovendien vind ik het enerverend om telkens die telefoon uit die sjakosj te halen als ik buitenshuis de klok wil zien.

Vervelend toch, die zware dilemma’s waar je zo mee te maken kan krijgen.