Wizzewasjes

Een kleine onoplettendheid en ik kan verder door het leven met roze zakdoeken en lichtroze thermische broeken.

Goed gedaan ms!

Maar ach, het is niet echt zichtbaar en er zijn wel minder geschikte kleurtjes.

Per toeval kwam ik gisteren op een logje waarin ik het had over twee levens, wat ik in die tijd wel de ideale situatie vond.

Een evenement duurde een week, lang genoeg om op het einde naar huis te trachten en te genieten van de rustige dagen tot we weer onrustig werden en uitkeken naar het volgende element. Het wisselde elkaar af.

We zouden dan ook nooit met pensioen zijn gegaan, ware het niet dat het op het laatst niet meer doenbaar was en we gewoon thuis waren en genoten.

Maar het begint te kriebelen, ik word rusteloos. Ik wil iets doen. Ik had mijn Spaans lesboek er terug bij gehaald om mijn Spaans eens op te poetsen, nadat ik in Bled had gemerkt dat ik toch diep moest graven om een gewoon gesprek te doen. Eens vertrokken ging het dan wel weer, maar kom, een oppoetsbeurt kon geen kwaad.

Ik deed het niet. We gaan niet naar Spanje, voorlopig zit dat er ook niet in. Waarom zou ik gaan oppoetsen wat ik weer zou laten verstoffen?

Een nieuwe taal! Dat was het! Russisch misschien, of Chinees, of toch maar … Maar ach, een cursus volgen is ook zo simpel niet als je al op voorhand weet dat je de helft van wat ze daar vooraan staan te onderwijzen niet gaat horen.

Aha! Maar ik kan dat ook thuis … vanop de computer …

Tja …

Zoals ik vier jaren geleden al schreef, kan ik echt niet meepraten over zwijmelen over kerstsfeer of kerstgevoel. Zoals ik toen ook al schreef, ga ik ervan uit dat het vooral met zoete herinneringen van vroeger te maken heeft. Maar als er niets zoets was zijn die herinneringen er ook niet.

Bij Agatha Christie ging het dan vooral over de kindertijd van volwassenen. Natuurlijk hadden die fijne herinneringen, zo de hele familie gedurende enkele dagen bij elkaar. Dat dat meestal in een Engels kasteel/mansion was zal wel geholpen hebben aan het zalig ravotten met neefkes en nichtjes zeker?

Als ik nu die Amerikaanse kerstfilms zie gaat het vooral over koekskes bakken, eggnog, gingerbread huizekes maken en voeten onder tafel schuiven. Dat was bij Agatha Christie ook zo wel, maar daar hadden ze dan een heel leger aan bedienden om het werk te doen.

Gelukkig lijken de Amerikaanse vrouwen allemaal het bakken en koken nogal plezant te vinden want veel hulp van de mannelijke kant krijgen ze daar toch ook niet.

Nu ja, ik vind het maar eerst gezellig als er niemand in die keuken staat waardoor ik me zou verplicht voelen te gaan helpen. Zo simpel is dat.

En iets meer dan eten, drinken en spellekes spelen lijkt er bij dat kerstgevoel niet te zitten.

Ik zal vandaag nog wel eens eens scrabblen of cluedo spelen met Amke en Ella.

En dat eten en drinken op zich is voor mij niet genoeg. Het gaat me meer om het gezellig samen aan tafel zitten … En daar is de cirkel rond. Dat doen we dan ook vanavond met Zoneke en Querida erbij.

Vanuit mijn ooghoek zag ik hem. In één beweging had ik het fototoestel genomen en stond een fractie later halfweg het venster. Ik drukte af omdat hij de neiging tot opvliegen vertoonde.

Dat deed hij, hij landde op de arduinen steen waar ik nog twee foto’s nam, half achter het half gesloten draperie staande -Luc doet dat zo als de zon in de modderploeterende renners -op TV- hun ogen schijnt- om dan voorzichtig te trachten hem beter in beeld te krijgen, waarop hij op- en weg vloog.

Pas na het bekijken van de foto’s en het googelen kwam ik er achter dat het wel eens om een torenvalk kon gaan.

2019 is uitverteld
2020 heeft zich net gemeld

Een gelukkig nieuwjaar wensen wij ieder die hier passeert, een jaar vol vreugde, geluk en voorspoed en een zeer goede gezondheid.

En zoals mijn vader het zo vaak formuleerde:

En dat onze kinderen rijke ouders mogen hebben.

In een tijd, lang geleden, werden de huizen gebouwd met inzicht. De ruimte die koud moest blijven werd noordwaarts gericht. Dat was hier bij ons zo in het vroeger buro, nu eetplaats.

Luc echter heeft de onhebbelijkheid ‘s nachts die verwarming in de eetplaats veel te laag te zetten … om energie te sparen. We hebben daar al heel wat woorden aan verspild. Mijn argument? Een verwarmingstoestel moet dubbel zo hard draaien om een koude ruimte terug op temperatuur te krijgen.

Nu zaten we zondag met Querida en Zoneke in de eetplaats en Zoneke bleef maar klagen over kou en de deur mocht niet op een kier, ook niet om even wat te halen uit de keuken. Maar Zoneke zei ook dat de kou uit de schouw leek te komen. Ik zou gefronst hebben ware het niet dat Zoneke nogal geloofwaardig is.

Die avond vond ik de thermometers … Luc was aan de slag gegaan. Er hing een thermometer gewoon tegen de muur maar er lag ook een thermometer op de stoel waar Zoneke had gezeten.

Het bizarre? Er zat vijf graden verschil op. Luc ging eindelijk akkoord om ‘s nachts van die verwarming te blijven en gisterenmorgen zat er nog steeds 5° verschil op beide.

Ik whatsappte Zoneke waarop hij antwoordde: “zie je wel, ik ben nog niet gek”.

Ik zei ook dat hij waarschijnlijk bij ons spook op schoot had gezeten. Volgens spokenjagers voelen spoken koud aan.

Maar het is een mysterie. Amke heeft nog nooit gewag gemaakt van koude als zij op die stoel zit.

Nu het grondwaterpeil stijgt, de grachten niet meer zo droog staan, komen ook alle oude koeien bovendrijven, zelfs die waarover men ooit zei: “Zand er over”.

Wat nu? Doodslaan mag niet. Ik zou last krijgen met de dierenbescherming.

Maar het wordt hier in huis wel overvol met al die beesten. En ademen lukt ook al niet meer zo goed. Aan sommige zit een reukske aan, ziede.

Met de donkere dagen komen ook de donkere gedachten blijkbaar. De oude spoken duiken op.

Gelukkig weet ik dat die na verloop van tijd ook uit zichzelf weer vertrekken.

Ik heb het niet begrepen op terugkijken, ik doe niet aan goede voornemens zeker niet omdat ik een jaarovergang niet zo belangrijk vind. Dat is gewoon een vervolgnummer in een datum. Maar als het een reden is voor een feestje, mij zeker niet gelaten.

Maar toch is er iets dat ik over 2019 wil onthouden. Het is/was namelijk een jaar van de grote verandering.

Zowel de beslissing dat ik mijn haar zou laten groeien als ontdekking dat ik dringend moest ingrijpen wou ik toekomstige gezondheidsproblemen vermijden zijn in januari genomen.

Dat maakt dat nu, in december, er een heel andere vrouw op de foto’s zou staan dan in januari, vooropgesteld dat die foto’s genomen werden en worden natuurlijk. Ik ben namelijk niet zo fotogezind.

Januari 2019 was wel degelijk een keerpunt.

Je zou het ook de gesaboteerde uitstap kunnen noemen.

Een hele poos terug vertelde Luc over het kunstproject “Museum of the Moon – Artwork by Luke Jerram” waarbij ze in Sint-Rombouts een weergave van de maan zouden ophangen tot en met 27 december.

Hij wou daar naartoe. Je kunt niet geloven welke obstakels ze allemaal op ons pad hebben gegooid om dat te saboteren.

Ten lange leste zijn we door omstandigheden gisteravond nog tegen vijven naar Mechelen vertrokken om er rond 6u aan te komen en hebben we de maan toch nog gezien. De tentoonstelling zou de deuren sluiten om 21u.

Meer foto’s