Wizzewasjes

Ooit, jaren geleden, hoorde ik iemand bij de evenementen zeggen: “Dat is een koffietafelboek”. Ik dacht dat hij dat voor de grap zei. Niet dus.

Nu ik me een paar kunstboeken kocht van minder frequente boekafmeting, dacht ik terug aan dat woord van lang geleden en vroeg ik me af of die ook onder de noemer “koffietafelboek” zou vallen en ging googelen.

De enige -wat zinnige- uitleg, die me geen koffietafelboeken wil verkopen, vind ik niet op de gangbare meer educatieve maar op een privé website¹.

Koffietafelboeken zijn dan wel boeken, ze zijn gedrukt, maar het zijn eerder decoratiestukken die je ergens moet leggen of zetten om te pronken.

Maar ik wil geen pronkboeken, mijn kunstboeken liggen in mijn bibliotheekkast, al liggen ze plat omdat ik ze niet scheef wil zien zakken. En bij tijd en wijle smijt ik mijn arm achteruit en haal er eentje uit om nog even tot rust te komen.

Weet je wat op mijn -praktisch ongebruikte- koffietafel staat? Drie sierdoosjes voor koekskes. En als ik dan lees dat koffiespetters op de koffietafelboeken een toegevoegde waarde zijn, dan heb ik daar mijn bedenkingen bij.

Hoe dan ook vind ik het woord hier niet zo ingeburgerd terug en ik weet dus nu niet of het Noord-Nederlands is -zoals men dat vroeger placht te noemen- of zou het toch meer algemeen erkend zijn en had ik er gewoon geen interesse voor.

Een poosje geleden kloeg Luc over rugpijn. Hij dacht eerst dat het wel over zou gaan. Dat deed het niet.

Dus ging hij uiteindelijk naar de dokter. Die schreef hem kine voor en een aanvraagformulier voor een MRI-scan. Maar omdat die laatste wel nog even op zich zou laten wachten door een teveel aan aanvragen, raadde de dokter aan om toch maar met die kine te beginnen.

Luc maakte nog geen afspraak voor de scan maar zocht wel een kinesist. Want daar krijg je dan weer te maken met geconventioneerde en niet-geconventioneerde¹ zorgverleners.

De kinesistenpraktijk waar ik in 2016 ging is niet geconventioneerd, wat dachten we nu.

We hadden een avondje opzoeken en een halve voormiddag bellen nodig om een andere kinesist te vinden. Maar de aanhouder wint.

Vorige dinsdagnamiddag wist de kinesiste Luc te vertellen dat het waarschijnlijk wel om de spieren gaat, dat die MRI-scan nog wel even kan wachten (omdat die mogelijk niet nodig is en bovendien²) en hoe hij uit bed moet komen.

Hij moet er namelijk uitrollen. Ieder om beurt … al vind ik het deze keer geen lachwekkende situatie.

Je kent de situatie wel? Je komt met je auto aan een zebrapad en daar staat een voetganger te wachten tot hij over kan.

Wij stoppen dan en geven voorrang aan de voetganger. Meestal steekt die -of steken zij- dan hun hand even op. Dat doen wij ook als we voetganger zijn.

Deze week kregen we te maken met een bijna-puber, je weet wel, de leeftijd die het niet zo begrepen heeft op volwassenen maar nog altijd met de opvoeding rekening houdt.

Hij stond daar wat te twijfelen, keek onder zijn haar door naar het verkeer, begluurde ons twijfelend toen we stopten, zette twijfelend zijn voet op het zebrapad, twijfelde of hij zou groeten of niet.

De twijfel haalde het, ergens halfweg maakte hij een halve beweging, enkel met de onderarm.

Beebies zijn snoezig en schattig, van kleuters kan je dat ook zeggen.

Deze half-puber was dat ook.

Er was een tijd dat wij in de winter steeds Hasseltse koffie of Irish coffee of Glühwein in een fles in huis hadden. Meestal dronk ik daar een tas van nadat ik, na winterse natte buitenactiviteiten, binnenkwam.

Maar dat is allemaal vele jaren geleden, we kopen dat niet meer.

Maar onderweg van Aalst naar huis voelde ik de klammigheid in mijn jeans, de natte broekspijpen die mijn sokken nat maakten, natte voeten, koude voeten en … voelde ik nu opeens ook een koude rilling op mijn rug? “Rijden we even langs de Colruyt?” vroeg ik. Ik wou zo een fles uit lang vervlogen dagen gaan kopen.

Maar eens van de autosnelweg wou ik liefst zo snel mogelijk thuis zijn, andere warme kleren -zoals een gemoltoneerde trainingsbroek- aantrekken en dacht aan de twee, nooit geopende, flessen: een fles whisky uit Arran en een fles Vodka, die Luc ooit als geschenk kreeg.

De whisky uit Arran staat er al sedert 2014 en ik bedacht dat het toch geen bewaarwhisky was maar drinkwhisky. We hadden die ooit meegebracht omdat sommige eventuele bezoekers wel van een glas whisky konden genieten. We zagen die sommige eventuele bezoekers enkel nog sporadisch en sedert corona niet meer.

Ik haalde de fles uit zijn mooie verpakking, trok de folie van rond de stop en had de kop van de stop afgebroken in mijn hand. De rest van de kurk zag er nogal kruimelig uit en was dat ook. Met een kurkentrekker ging het al helemaal fout en boorde die enkel brokken en brokjes kurk naar boven.

Maar de whisky was voortreffelijk. Deze was/is lekker terwijl ik whisky, die ik vroeger dronk te scherp vond en enkel goed om een in een glas cola te kappen.

Een geluk bij een ongeluk toch. Stel dat we nog enkele jaren op die sommige eventuele bezoekers hadden gewacht, wat had ik dan in die mooie verpakkingsdoos gevonden?

Maar nu is er een ander probleem, een nieuw probleem. Wie gaat nu die fles whisky met die kluts er uit verder uitdrinken? Ik voel me niet geroepen en als ik rondkijk zie ik ook geen gegadigden.

Op een miezerige dag die gisteren was reden we naar Aalst. We hadden gezien dat daar een maandelijkse boekenmarkt is op de zaterdag vóór die van Aarschot op zondag. We waren benieuwd. Viel het mee, dan konden we die ook doen. En we hadden er zin in.

Eerste tegenslag: bij het tanken werden onze beide creditkaarten geweigerd. Wij gebruiken die maandelijks één keer omdat we dan korting krijgen bij de bank. Raar maar zo zit dat.

Tweede tegenslag: het begon zo hard te regenen dat we in Groot-Bijgaarden verplicht waren om de sanitaire voorzieningen van het pompstation te gebruiken i.p.v. onze eigen transporteerbare. We hebben van de nood een deugd gemaakt en hebben dat sanitair met onze creditkaart betaald. Oh zo.

Derde tegenslag: onbekend met het terrein als we waren, zijn we langs de voetgangersingang van de parking binnen gereden en hebben hemel en aarde moeten verzetten om die auto gedraaid te krijgen.

Vierde tegenslag: ondanks dat het wel een interessant boekenmarktje was, was het wel wat aan de kleine kant om daar maandelijks naartoe te rijden. Ik vrees zelfs dat er geen plaats meer was voor een stand meer.

Vijfde tegenslag: terwijl we daar waren, wilde ik de Sint-Annabrug¹ fotograferen, ik heb daar herinneringen aan uit mijn schooltijd. De Sint-Annabrug, zoals ze was, bestaat niet meer. Ze is haast niet meer herkenbaar als brug.

Zesde tegenslag: we liepen door de regen om even in een Kilomeet binnen te lopen en we liepen er zo snel mogelijk terug buiten.

Zevende … ah neen, dat was er gene: we wilden op de Aalsterse markt Aalsterse vlaai kopen maar kwamen aan een bakkerswinkel voorbij, sprongen binnen en kwamen buiten met een bakje vlaai. Jammer voor de uitgelichte afbeelding maar we hebben er eerst van gegeten vooraleer we er aan dachten hem op de foto te zetten. Onze geijt kwam uit.

Achtste tegenslag: we gingen nog maar eens een kringwinkel doen, niet die van Aalst, een andere. Ze hadden veel, heel veel, maar niets naar onze gading. We zijn er met drie aankopen van in totaal 2€ buiten gewandeld.

Negende tegenslag: mijn broekspijpen waren nat.

Einde van dit verhaal? We hebben er thuis een stuk vlaai op gegeten, ik heb er een koffie bij gedronken waar ik een scheutje whisky bij deed, wat nog een verhaal op zich is. Maar dat is voor een andere keer, want dit wordt te lang.

En omdat we thuis zijn gekomen zonder ook maar één boek, heb ik er Dirk Martens² maar bij gehaald …

Als ze die maar niet gaan verreneweren zoals de Sint-Annabrug.

Soms denk ik, bij een inval voor een log, wel eens dat ik er misschien beter een rijmsel over maak.

Soms wordt dat gesaboteerd door omstandigheden of door mijn eigen gedacht over rijmen.

Want, neem nu dat log van gisteren, over de Delhaize, dat nodigde echt uit om te rijmen en de twee eerste lijntjes doken al uit de donkere kronkel onder mijn hersenpan.

Het ging als volgt:

De Delhaize van Overijse

Natuurlijk denk ik niet op die manier over de Delhaize van Overijse, maar ik denk zoals de meesten onder ons het zeggen: den “Deleis” of “Delijs zo je wil. En dat komt al in de richting van Overijse, maar wat doe je dan met die doffe “e” op het einde, want ja, die spreken we/spreek ik wel uit.

Alles in het dialect?

Gelukkig spreek ik het dialect van Overijse niet want dan wordt dat:

Den Deleis van Eujverès

Waarom zou ik het nu over die bepaalde Delhaize willen hebben? Ik heb daar herinneringen aan, die ik nu, in dit te-lang-wordende log niet (meer) ga vertellen. Gisteren ging het echter over de Delhaize van Landen.

Gelukkig spreek ik ook geen Landens, want dan wordt dat:

Den Deleis van Laâne

En jawel, ze schrijven het zelfs zo.

En domkop die ik ben, kon ik gisteren dan, na een bezoek aan de apotheker, nog een foto van de Delhaize gaan nemen voor de uitgelichte afbeelding.

Dat blog is echt wel iets meer dan een uit de kluiten gewassen hobby.

Nooit had ik gedacht dat het zover zou komen. Zoals ik eerder al zei, hadden we al supermarkten genoeg en vond ik er al wat ik nodig had. Ik hoefde die nieuwe Delhaize dus niet zo.

Tot nu ineens bleek dat iets wat ik gebruikte als nabehandeling tegen de voornoemde stinker te verkrijgen was bij Delhaize en met een bijna lege fles … stapte ik er binnen terwijl Luc onze dokter een gelukkig nieuwjaar ging wensen.

Luc sukkelt namelijk al een paar weken met pijn in de onderrug en in plaats van te beteren werd het erger.

Zodoende zijn we nu klant bij Delhaize ook waar ik nu wel eens meer zal binnen lopen als de fles nog eens leeg is. Bovendien blijken ze bij Delhaize een groter assortiment aan verse vis te hebben, zelfs meer dan op onze lokale markt.

En nóg bovendiener ben ik nu ook SuperPlus. Ben ik daar nu iets beter van geworden? Ah bah neen toch, maar het klinkt toch goed hé.

Lucs zus had altijd al een kat, de katten wisselden, de namen ook.

Ten tijde van Flipke, een zwarte slanke kater, kwam er op zekere dag een mager scharminkeltje mee uit de eetbak eten. Flipke was te vriendelijk en Lucs zus zette een tweede bak en ze nam het beestje mee naar de dierenarts.

Flipke is verleden tijd, het zwervertje werd een wat mollige schattige katter, zonder naam. “Ik zeg gewoon: ‘Poes’ maar ’t is wel een bandiet” zegt Lucs zus terwijl ze hem achter zijn oren kriebelt.

Even later bewijst hij dat, hij probeert zijn mollige lijf op de kast achter de vaasjes te wurmen. Hij ligt. De vaasjes ook … op de grond.

Ze toont ook haar arm. Tijdens het spelen een paar dagen terug heeft hij in haar elleboog gebeten. Er was zelfs geen wonde te zien, maar nu is haar arm rood van elleboog tot pols. Ze zou die avond -maandagavond- naar de dokter gaan.

Geluk bij een ongeluk, het is enkel de huid die ontstoken is; met wat antibiotica en een zalf zou het moeten genezen.

Het is niet de eerste keer dat we zo een verhaal horen. Ooit is onze toenmalige dierenarts in de kliniek beland na een krabbeke van een kat.

En ook Lucs neef, zoon van zus, heeft zo eens een ontsteking opgelopen met enkele dagen ziekenhuis tot gevolg.

Murphy, de kat van Zoon en Querida is een krabber al is het dan niet om te spelen. Daar zit een draadje los bij dat beest.

Was ik ooit eens lang geleden geschrokken dat ik door mijn trouwen ineens de status van “Mevrouw” kreeg en me daar lichtjes onwennig bij voelde, zodat ik al snel als ik iemand beter leerde kennen vroeg om mijn voornaam te gebruiken … dan vond ik het jaren later ongepast als iemand mij zomaar ongevraagd met mijn voornaam ging aanspreken.

Maar dat leek in die periode wel schering en inslag. Alle mevrouwen en mijnheren buiten en allemaal familiair.

Maar dat iemand, die nu een abonnement/lidkaart scant en dan ineens in één zin mij drie maal bij mijn voornaam noemt, dat vind ik absoluut vrijpostig.

En waar ik nu eindelijk ook eens komaf mee maakte, daar in Anwerpen, zodat ik het ook van mijn lijstje kon schrappen was dé foto. Geen spiegelbeeld zoals die hier boven, maar deze, de échte:

Staande aan de voordeur van lang geleden zodat ik de juiste hoek had, kon ik hem toch niet op de juiste hoogte nemen, jammer.

Ach ja, ik kon daar moeilijk op mijn hukske gaan zitten, ze bekeken ons daar nu al een beetje raar. Bovendien zou ik op die manier ook niet over die geparkeerde auto’s kunnen kijken hebben. Ik heb de foto dan maar wat bijgesneden.

Maar indertijd was ik vier, stonden er geen auto’s in de straat, al reden ze wel voor het museum voorbij, zo van die glanzend zware exemplaren met een rond wieldeksel voor hun reservewiel achterop hun koffer.