Wizzewasjes

We zijn een beetje druk bezig vandaag.

Het begon ergens vorige week met de Colruyt. “Volgende week woensdag naar de Colruyt” zei ik. “Goed” zei Luc “dan bestel ik brood voor woensdag”.

“Vanaf maandag zijn de walnotenbroodjes in afslag bij Lidl” zei Luc.

Het probleem is wel dat onze Lidl geen bakkerij heeft en we daarvoor naar die van Sint-Truiden moeten.

“Dan rijden we daar na de bakker en de Colruyt naartoe” zei ik. “Kunnen we dan ineens in de Colruyt van Sint-Truiden binnenspringen” vraagt Luc “er zijn nog een paar dingen we nog nodig hebben die ze in de onze niet hebben”.

Wat is het probleem dan om alles ineens in Sint-Truiden te halen? Wel, gewoon: dat is een probleem van hij of ik. Verdere uitleg is niet vereist.

Komt het pakje, voorzien voor dinsdag, op dinsdag bij het afhaalpunt. Dat halen we woensdag toch even vóór de bakker en de Colruyt.

Komt het pakje, voorzien voor donderdag, ook al op dinsdag bij “Het Kruidvat”. Dat halen we toch even tussen de bakker en de Colruyt.

En terwijl we toch bezig zijn, kunnen we al evengoed de aardappels gaan halen bij de boer.

Weet je wat? Als het dan toch over terwijl we toch bezig zijn gaat, kunnen we even naar een Kringwinkel wat verder af.

Hopelijk zijn we voor donker thuis.

Op zoek naar puzzels maar met een tegenzin om ze daarna in te kaderen heb ik een puzzelapplicatie op de telefoon geladen.

Die bracht niet enkel plezier maar ook een lichte ergernis. De publiciteit is wat storend. Maar verder …

Nu we niet op reis kunnen ging ik over tot een wereldtournee. Ik had al een paar landen gedaan toen ik in India landde en ik was verrast.

Ik weet wel dat de Taj Mahal in Agra staat. Ik begon er zelfs al eens een rijmselke over en ik gaf al wel een reden waarom ik er niet naartoe zou gaan.

Daar komt nog bij dat er genoeg te zien is, zonder dat ik moet gaan vliegen. En neen, ik heb geen vliegangst.

Wat ontdekte ik nu met die puzzels? Er zijn wel meer mooie dingen te zien in India. Het Rode Fort in Agra, Hawa Mahal in Jaipur, Mehrangarh Fort, … om er maar enkele te noemen.

Ik moet echt over India gaan lezen en foto’s bekijken.

Zou ik er zelf naartoe gaan? Ah bah neen ik. Waarom zou ik. Al die schoonheden zijn al bekeken, gekeurd, beschreven en op foto vastgelegd door mensen die dat beter kunnen dan ik.

Ik houd er meer van om zelf plaatsen te bezoeken die niet zo bekend zijn, niet zo bezocht en niet zo druk, waar ik de indruk heb of kan hebben dat ik ze zelf ontdek, al heb ik de informatie, van waar eens een kijkje te gaan nemen, dan wel op voorhand of omdat iets me nieuwsgierig had gemaakt.

Naar India gaan we dus niet. Er zijn een paar redenen. Er is dat vliegen dat geen vliegangst is. Er is de drukte waar ik niet van houd.

En er is ook nog een belangrijke -niet te verwaarlozen- kant van de zaak: de veiligheid¹.

¹ Travelsafe

Wat is politiek toch grappig!

Ik ben echt wel apolitiek, het is een erg kunstmatige ingewikkelde materie al is het soms zo helder als glas en doorzichtig als een versleten gordijn.

Ik zou beter zeggen: “Wat zijn politiekers toch grappig!”

Want waar we, kort na het installeren van onze nieuwe regering, over de grote verontwaardiging van alle partijen konden lezen toen een politica van één bepaalde partij een koolstoftaks opperde -ze liepen elkaar voor de voeten, ze strompelden over hun veters in hun haast om toch als eerste aan te kondigen dat dat een platte belasting was en dat de mensen daar niet zaten op te wachten- lezen we nu dat ze toch al geneigd zijn om die toch maar terug op tafel te leggen al moeten ze het eerst nog efkes op schoot nemen¹.

Eerst afwijzen en daarna op schoot nemen is enkel om de goedgelovigen aan het idee te laten wennen om het er daarna toch door te drukken.

Hebben we ons laten vangen? Neen hoor. Luc had toen al onmiddellijk gezegd: “Dat komt er toch!”

Heb ik toch gelijk zeker dat ik apolitiek ben? Mocht ik dat niet zijn, zou ik me ergeren aan deze scherts. Nu zeg ik gewoon dat politiek toch grappig is.

U hoorde toch ook de sarcastische ondertoon in het woord “grappig”?

¹ Het Laatste Nieuws

Over de waterleiding en de jaarlijkse duvelse schrik, had ik het al. Daar gaan we niet verder meer over doorbomen, we zien wel, maar …

(Lees verder onder de foto)

Met de auto hadden ze ons goed liggen. Waar de regen niet stopte maar direct overging naar sneeuw en vrieskou stond onze auto onaangekleed achter op de hof koud te wezen.

We hadden geprobeerd ervoor te zorgen dat we niet weg moesten. Maar naar de bakker moeten we sowieso. Het brood was besteld voor donderdag. “Da ga ik wel te voet” had Luc gezegd. Maar dat zag ik toch ook niet zitten.

Op dinsdag kriebelde het. De auto moest open. Ik wou weten of hij zou starten.

We waren wel een poosje bezig met het ijsvrij maken van de ruiten en de deuren te ontdooien. Maar hij startte als een bieke. En om hem dan maar even aan de praat te houden zijn we nog even appels gaan halen bij de appelboer, kwestie van de batterij niet op te warmen en direct terug stil te zetten.

En weet je wat? Mijn vest was nat van over die auto te leunen en bevroor terwijl ik er in zat. Maar met de appels zijn we nu wel een pozeke zoet.

Op knoppeke drukken om een refund voor mijn verloren pakske aan te vragen. Zo simpel leek het.

Ik duwde en kwam op een keuzemenu. Daartussen stond: “Return & Refund”. En daar begon het. Die “Return” en “Refund” leken wel aan mekaar vastgeplakt.

Ik typte wat ik te zeggen had over niks te returnen wegens nikske gereceived en dat ik mijn centen wel gerefund wou zien.

Ik gaf ze anderhalve week. Ze hadden het over zeven dagen. Die kregen ze.

Al wat je wil maar wat kwam niet? De centen natuurlijk. En in de mail om de centen te volgen bleef hardnekkig staan dat ik eerst dat pakske moest terugsturen …

Ik sprong op mijn paard maar hield de teugels strak zodat het niet als op hol geslagen al mijn kansen zou vertrappelen … in een e-mail.

Verbazingwekkend! Een uur of twee later had ik al antwoord. Twee e-mails. De eerste om te zeggen dat hij het zou bekijken en de andere onmiddellijk daarna met de melding dat hij de refundprocedure had opgestart. Er was blijkbaar iets fout gegaan. De betaling kon -afhankelijk van de bank- binnen 3 à 5 dagen verwacht worden.

Ze namen de schuld op zich maar na even getwijfeld te hebben of ik niks verkeerd had gedaan gaf ik ze gelijk. Als ik iets fout had aangevinkt kwam dat toch door de onduidelijkheid van die return & refund pagina.

E-mail van dinsdagnamiddag 16u. Betaling gisterenmorgen donderdag bij het ontwaken op de rekening. Dat was wel snel.

Al bij al valt er over hun diensten niet te klagen …

Ooit hoorde ik mijn moeder het hebben over iemand die erbij liep als een Bohemer. Het klonk niet al te complimenteus, ook niet echt afkeurend, maar eerder als een uitspraak over iemand die er volgens de toen geldende normen nogal verwaaid bij liep.

Pas veel later bedacht ik dat ze het waarschijnlijk over zigeuners had. En nog veel -maar dan erg veel- later kwam het besef dat ik het helemaal fout had.

Want wat had ze ooit, maar dan ook lang geleden, aan Broer verweten? Ze zei: “de barakkenmannen doen dat ook! Hun haar kammen maar zich niet wassen”. Dat was toen Broer dacht er zich ‘s morgens te kunnen van afmaken met een kattewasje terwijl hij daarna zijn coupe à la jatte geknipte haar kamde tot het glom als de vacht van een mini doberman?

Veel later is het besef gekomen dat ze het uiteindelijk altijd over dezelfde mensen had: woonwagenbewoners …

Nu eerlijk, eens we geen kindjes meer waren heeft ze die woorden ook niet meer gebruikt.

Twee jaar geleden kreeg ik voor het eerst te maken met een kledingstijl die men “Bohemian Chic” noemde en ik totterde bijna achterover. Dat was nu precies de stijl die ik altijd zo op en top vrouwelijk en passend vond: zwierig en kordaat tegelijk. Al deed mijn dochter dat op haar veertiende af als ouderwets en niet meer van de tijd.

Mijn moeder heeft het nooit geweten dat een Bohemer een bewoner van Bohemen¹ is en -al heeft ze het woord “zigeuner” nooit in die zin gebruikt- ze wist ook niet dat zigeuner een ander woord is voor Roma^². De taalaanpassingen met alle politieke en etnische correctheid^² zijn voor haar te laat gekomen.

Maar wees gerust, diegene die mij een Bohemer noemt, geeft me geen verwijt maar een compliment. Misschien wel een idee voor de op één na volgende reis …

¹ Bohemen
² Roma

Toen ik na het wreed accident opmerkte dat mijn kleding wel wat deegspatten vertoonde, wat niet het gevolg was van het wreed accident maar van een te veel aan deeg in een afgeronde kom, gebruikte Luc het verboden woord.

Hij zei: “een schort …” waarop ik hem onderbrak met de vlammende zwaarden van de vloek die ik jaren geleden uitsprak!

Na mijn kleuterklasperiode, een jaar of twee lagere school en mijn middelbaar tot mijn 17de, waarin ik dagelijks met zo’n schort kon optrekken, terwijl thuis het schort te wachten hing tot ik thuiskwam, heb ik besloten dat ik het ding naar de hel verwees.

Alle argumenten over proper houden van kleding ten spijt, was mijn mening dat ik even goed een bloes of rok kon wassen als een schort.

Dat het niet over proper houden ging, daar was ik namelijk al snel achter gekomen toen ik las over uniformen om iedereen hetzelfde te maken -wat ze niet doen omdat de ene beter staat met het model of de kleur dan de andere- en over schorten die dienden om enige uitstulpingen te camoufleren.

Toen mijn vroegere klasvriendin op haar eerste werk dan ook een schort aangemeten kreeg, moest ze dat stante pede gaan omruilen voor een groter exemplaar: de vormen waren té zichtbaar. En ja, dan bedacht ik dat die schoolschorten ook op de groei werden verkocht … Op de groei? Het zal wel.

Het is en blijft mijn mening. Ik snap het allemaal wel, maar ik loop dan toch liever met deegspatten of bloem op mijn uitstulpingen dan met een kledingstuk dat elke persoonlijkheid wegneemt.

Luc heeft zijn woorden ingeslikt.

Ze zijn er weer daar mee. Ze kunnen het zich niet laten. Maar ja, ms maske, het is winter voor iets.

Ze geven vriestemperaturen -tot zelfs een koudegolf¹– en dan nog wel voor een hele week en de schrik slaat me weer om het hart. De schrik voor het bevroren water. In de annalen van dit blog staat dat waterleidingprobleem al meer beschreven.

Kort verteld: we hebben malsjaans gehad met aannemers waardoor een deel van de waterleiding over de open zolder van de aanbouw voert en waar we, na een fiasco, een warmtekabel hebben opgelegd. De vrees bestaat nu dat de elektriciteit uitvalt of stel dat de kabel kapot ging of gaat. En om dat te controleren zou een van ons halsbrekende toeren moeten uithalen om op die open zolder te geraken.

(…), steekt hij de ladder door die gleuf, gaat op zijn buik liggen, draait zich zodat zijn benen boven de leegte hangen en schuift achteruit tot hij zijn benen naar beneden krijgt en dan hopen we allemaal dat die ladder op de juiste plaats staat. Als hij aan die gleuf gaat zitten met zijn benen op de ladder, kan hij er niet onder natuurlijk, want dan zit hij met zijn neus tegen het dak. En omdat een mens zijn knieën maar in één richting kan plooien moet hij echt zo ver achteruit boven het niets gaan hangen dat mske er de zemelen van krijgt.

De stekker van die warmtekabel steken we elk jaar in november in en trekken hem uit na de ijsheiligen.

Bij aanhoudende temperaturen -0° gaan de verwarmingen op de badkamer en de gastenkamer, onder de zolder waar de boiler zit, niet meer op nachtstand. De onze niet, wij slapen altijd met het venster open. Onze kamer komt dan ook niet aan of omtrent die waterleiding. De verwarming in de keuken, die zich onder die open zolder bevindt, die gaat ook gewoon door.

En ik weet: de jaarlijkse week goed slapen zit er weer aan te komen.

Kunnen we daar nu niets aan doen? Jawel. We kunnen een stielman vragen om het euvel te verhelpen.

Alleen … je kan niet geloven hoeveel stielmannen we al contacteerden en hoeveel er al hun kat hebben gestuurd.

Ten tijde van de zomerstorm, met de afgewaaide nokpannen kwam er ene, die ging ons een offerte maken, maar mocht hij die intacte afgevallen nokpan meenemen om te zien welk type hij zou nodig hebben?

Wij hebben hem nooit meer gezien. De nokpan ook niet.

¹ Het Laatste Nieuws

Vrijdagavond was er bij EuroMillions zo maar even 130 miljoen te winnen en ik vroeg me af: “Wat doe je dààr nu mee?”

Ik had er nachtmerries van.

Niet ‘s nachts maar zo af en toe gedurende de dag doken er enge en naargeestige scenario’s op van in-de-steeklaters die ineens liefjes en poepvriendelijk kwamen doen, van anderen die met het mes tussen de tanden kwamen vertellen hoeveel ik wel aan hen te danken had en ik dacht: “Als je dàt wint is het gevaarlijker dan corona, dan ben je van je leven niet meer zeker”.

Weggeven! Dat was de oplossing! Maar aan wie? Aan de organisaties voor goede doelen? Nooit vanzeleven! Er staat hier al meer vermeld dat dat mijn beste vriendjes niet zijn. Die gebruiken delen van dat geld om zichzelf bestaanszekerheid te geven en personeel te betalen.

Wie dan wel? Oh, ik wist er eentje … en jà, ik wist nog wat … en hé kijk, er zijn er nog meer …

…

Ik hoef mijn kop niet meer te breken en kan weer rustig slapen … ik heb ze niet gewonnen.