Wizzewasjes

Waar het aan te wijten is zou ik niet weten, maar het is wel zo dat mijn nachten verschoven zijn. Het begon met vroeger wakker worden en het eindigde daardoor ook met vroeger te gaan slapen.

Als gevolg hiervan en ook als gevolg van het feit dat de plattere bananendozen beter in deze auto gestapeld kunnen worden dan de hogere exemplaren, stelde Luc voor om onmiddellijk na openingsuur bij de Colruyt de boodschappen te halen.

De eerste keer en de tweede keer waren ze de frigo nog aan het vegen. De derde keer was er een briefing aan de gang. Eén van de personeelsleden zag me en sneerde iets tegen een collega maar wel tussen zijn tanden terwijl hij dodende afkeurende blikken op mij wierp. “Ach” zei Luc “misschien bedoelde hij dat het later was dan hij dacht”. Neen, dat bedoelde hij niet.

Eerst besloot ik toch maar niet meer zo vroeg te gaan, daarna bedacht ik dat ik het recht had om er binnen te zijn want eens geopend hebben ze niks te palaberen. Je kan er trouwens gewoonweg niet in vóór openingstijd. Uiteindelijk besliste ik dat ik wat ik wil niet moet aanpassen aan het ellendige humeur van iemand die waarschijnlijk tegen zijn zin op het werk was.

Ik veranderde wel de volgorde. Ik doe eerst de andere boodschappen in de andere gangen vooraleer in de frigo binnen te stappen. Dan hebben ze tenminste gedaan met vegen.

En die dozen? Dat is een verhaal op zich waarvan ik nog niet weet of het het vertellen wel waard is.

Het is weer een uitdaging, een kwestie van willen, laten zien wie de baas is, …

Het zit zo: jaren geleden hadden wij een verslaving … Inderdaad: “we”. Zowel Luc als ik hebben jaren geleden een verslaving gehad dat het geen nam had. Dat waren de eerste jaren na onze respectievelijke scheidingen. Stress, zenuwen, gedoe, getouwtrek, … en alle ongenaamheden die er bij kwamen kijken maakten ons afhankelijk van onze fles … cola.

We dronken niets anders: bij het ontbijt, bij het noeneten, tussendoor, ‘s avonds …

Na jaren, als de zaken kalmeerden schakelden we over naar een meer gangbare gewoonte en kwam de koffie terug, het water -bruis voor hem, plat voor mij- en waren we blij dat we van die vervelende cola af waren.

Maar er staat wél altijd cola in huis, want bij bepaalde soorten stresshoofdpijn of zenuwen op de maag is cola echt het enige dat helpt. En daar schuilt het gevaar. Want als dat eenmalig is, is het geen probleem, maar bij een situatie die wat op de maag blijft liggen of in je hoofd gaat woelen …

Zo hadden we ook weer na het eindigen bij de evenement een poosje aan de cola gezeten, zij het niet meer zo ernstig als jaren geleden. Koffie en water dronken we nog wel, maar ‘s avonds ohlala! Ook dit bleef niet duren.

Eind april, op een avond, zei ik: “Ik kan het niet helpen, ik neem een cola”. De oorzaak herinner ik me niet eens meer. De cola ging mee op vakantie. En nu na twee maanden vind ik dat het uit moet zijn.

Niet alleen omdat het een zware last op de Colruytfactuur is, maar ook omdat het niet zo gezond is -wat haat ik die term omdat iedereen er mee staat te wapperen- maar dan vooral voor de dingen die we zélf ondervinden die oorzakelijk met de cola te maken hebben.

Een echte verslaving moet wel een verduveld vasthoudend ding zijn, de onze is vervelend en dan denk ik soms: “Godzijdank is het maar cola”.

Het is maanden geleden dat ik nog friet at. We maken dat -voorlopig- niet meer klaar.

Het is nog meer maanden geleden dat ik gefrituurde friet at. Zo vaak gaan we nu niet naar plaatsen waar men ons frieten voorzet.

Het grootst aantal maanden geleden is wel die keer dat ik friet van een frietkot at. Dat is, volgens mij, zelfs langer dan een jaar geleden.

Tot gisteren, op het familiefeest.

Het was eigenlijk een gezellig samenzijn met drankjes en praatjes en tegen 16.30u reed er een frietkraam door de poort en kon je friet halen met stoofvlees of 6 andere snacks naar keuze. Bovendien hoefde je na de eerste portie niet te stoppen, je kon bijhalen zoveel je wou.

Zoals naar goede gewoonte had ik al problemen om één portie op te krijgen en om alle problemen te vermijden heb ik ze grondig nagespoeld met cola zero.

Het zal weer lange tijd rustig worden in frietland, tot de volgende keer dat een feestdiner bestaat uit een rijdend frietkot, of wie weet welk ander origineel idee.

Nu onze Colruyt nog steeds dicht is wegens uitbreidingswerken, gaan we al eens meer in de Aldi binnen. Niet dat we daar anders nooit gingen, ze hebben er zulke lekkere rozijnenkoeken, maar toch zullen we nu geen kilometers gaan rijden om verse tomaten of andere groenten te halen als de Aldi dichterbij is.

Nu kan het gebeuren dat ik in de Aldi aan de kassa kom en ja, waar dient een kassa anders voor, me boekeetje bloemen uit het emmertje neem omdat ze zo lief staan te ogen en zeggen: “neem ons mee”.

Bloemen van den Aldi? Geloof me, de roze anjers van de vorige keer hebben hier erg lang gestaan. En daarmee bedoel ik dan echt niet dat ik ze laten staan heb tot ze bruin waren.

Hopelijk doen deze knappe koppen het even goed.

Maandelijks krijg ik punten van Proximus die ik kan opsparen en als ik er voldoende heb, kan ik daarmee een kortingbon kopen. Afhankelijk van de hoeveelheid punten heb je de keuze uit een menu. Meestal wacht ik tot ik voldoende punten heb om ze om te wisselen voor een kortingbon bij de Decathlon.

Gisteren kreeg ik een mail dat Proximus met de actie gaat stoppen. Ik kan de overblijvende punten nog omruilen tot 30 november 2011 maar nieuwe krijg ik er niet. De overblijvende punten geven me enkel recht op een tegoedbon voor 30 belminuten op de vaste lijn, die Luc nog enkel gebruikt om zijn zus op te bellen omdat ‘s avonds geen firma’s open zijn. Dertig minuten extra op een vaste lijn waar we recht hebben op 1.000 belminuten en waar er deze maand -uitzonderlijk- 88 van gebruikt zijn.

De puntengaring wordt vervangen door Enjoy! Het is nieuw, er zijn aanbiedingen en ik kan meedoen om zaken te winnen. Wat die zijn? Een cinematicket voor 5€, tickets aan halve prijs en aan 25% en 50%.

Om bij Enjoy! te gaan kijken moet ik namelijk inloggen al ben ik wel ingelogd op mijn Proximus account.

Of er ooit iets gaat tussen zitten wat ik zou willen weet ik nog niet. Momenteel dus niet.

Bovendien loopt dat niet zo automatisch en moet ik het lijstje weer telkens controleren.

[Ironie mode aan]Een hele verbetering[ironie mode uit].

Luc is aan de kippensoep. Hij hoest. Vandaar!

Het is algemeen geweten dat een hittegolf ook het risico op verkoudheden verhoogt. Meestal heeft men het dan over airco.

Maar die stond hier nog niet aan, enkel in de auto … om maandag naar de Colruyt te rijden.

Gelukkig is er nog kippensoep … zij het dan met een blokje.

Toen ik nog ging werken, probeerde ik alles tot in de perfectie geregeld te krijgen. Het werd me niet in dank afgenomen.

Nu ik niet meer ga werken, doe ik niets anders dan fouten en vergetelheden van anderen oplossen waar ik uiteindelijk ook de dupe van ben/wordt/kan worden.

Eerlijk gezegd vind ik dat er de laatste jaren nogal met de pet naar gegooid wordt.

Het begon ergens in de winter. Iets hinderde en haakte in mijn mouw ter hoogte van mijn elleboog.

Bekijken van dichtbij -met een spiegel natuurlijk- leerde me dat ik waarschijnlijk te vaak op die elleboog op de tafel steunde bij het laptop-krantenlezen. Ik heb altijd al een pezzevelleke gehad en soms uit dat zich in rare dingen.

Ik scrubde wat, wreef er een paar keer een vettere crème aan en nam me voor bewust minder die elleboog te gebruiken.

Maar hoe gaat dat al te dikwijls met voornemens? Men vergeet. Ik dus ook tot de dag dat ik bij het steunen de pijn voelde, een rare plaatselijke pijn. En ik voelde zo al dat het daar weeral prijs was. Ik herhaalde de behandeling van de winter maar helaas het bracht geen soelaas. Het verharde vel verdween wel, maar de pijn bleef.

Toen ik het -weeral met spiegel- van dichterbij wou bestuderen zag die elleboog rood. Meer nog, het leek wel of die verbrand was.

Nu moest ik écht wel een deugdelijke oplossing zoeken en dacht aan het kussentje. Van oorsprong is het kussentje een auto-accessoire, met één kant in zachte stof en de andere zijde in een soort imitatie van zeemvel. Ik had het ooit al gebruikt ter ondersteuning van een toenmalige muispols.

Wat een mens nog allemaal moet meemaken … een verbrande elleboog en dat zonder met de ellebogen te werken.

We zouden dit jaar pas aan de bebloeming beginnen na de meivakantie.

Maar toen we na die vakantie thuis kwamen en merkten dat de vogeltjes eigenlijk ons ganse koerke hadden ingepikt lieten we het er maar bij uit vrees de hele vogelbevolking op de vlucht te jagen.

We hebben dit jaar dus geen jaarlingen.

Maar hé, toen ik ergens deze week uit ons kot kwam bleef ik staan want wat stond daar te stralen … ons rotstuintje.

Hopelijk maakt de hittegolf, die ze voor volgende week voorzien, er nu weer geen einde aan.

Net zoals we ons afvragen waarom onze auto de uitverkoren plaats is van de vogels uit de buurt kunnen we die vraag eigenlijk ook stellen over de spin.

Telkens we met de auto vertrekken hangt er een spinnenweb tussen de spiegel en de auto, telkens haal ik het weg, de volgende ochtend is het web terug daar.

Dan vraag ik me af: “waar huist die spin?” Niet in die auto want dan zou ze deze maand met onze vorige auto mee vertrokken zijn.