Wizzewasjes

En dan lees ik iets over een zeepkistenrace. Dat Wout van Aert¹ daar aan mee deed was nu niet bepaald wat me aansprak, wel de zeepkistenrace op zich. Ik wist niet eens dat dat nog bestond. Die gaat door in Francorchamps.

Efkens bezien of we daar niet eens een kijkje konden gaan nemen.

Na het lezen van de uitleg via de link in het artikel en het zien van de foto heb ik toch gedacht: “Neen, liever niet”. Ze stonden daar rijen dik. En dat is echt niet aan mij besteed.

Ik doe niet aan plaatsvervangende schaamte. Ik vind dat ik me niet moet schamen voor iets waar ik geheel of ten deel geen schuld aan heb.

Maar nu loop ik me wat te generen en probeer gedachtengolven de ruimte in te sturen. Je weet maar nooit dat die buitenaardsen dat kunnen opvangen.

Waarom? Awel, ik hoor die buitenaardse wezens al tegen elkaar bezig van: “Allee, die van de aarde zijn hier gepasseerd en ze hebben weeral hunne rommel niet opgeruimd. Die peizen zeker dat de ruimte een sluikstort is”.

Bij deze, mijn beste aliens, het is niet van mij. Als ik rommel maak is het binnen mijn vier muren maar niet op Mars¹.

En dat noemen ze goed nieuws.

Het leven hangt aan elkaar van gemiste kansen.

Je kan geen filmrecensie lezen of iemand heeft het wel over een gemiste kans omdat zus en zo het met elkaar doen en dat volgens sommigen niet de juiste combinatie is of omdat zus of zo niet aanwezig is in het verhaal.

Als ik dat doortrek hangt mijn leven aan elkaar van de gemiste kansen. Maar ja, schrijvers en filmmakers hebben het dan ook niet over mijn leven.

Een evenwicht zoeken in een veranderende maatschappij zonder creativiteit aan banden te leggen lijkt wel een heel moeilijke opdracht.

Misschien is dat wel een gemiste kans.

Ook al voorgehad?

Ergens in de coulissen van het blog verschijnt een bericht in de zijkolom dat iemand me een e-mail heeft gestuurd. Het betreft een vraag om samenwerking. Je weet wel, ik moet naar één en ander linken en/of er iets over vertellen en in ruil … dat heb ik niet gelezen. Ik heb het bericht weggebonjourd.

Een hele tijd later maar ook al een hele tijd geleden krijg ik een bericht in de zijkolom verwijzende naar een een e-mail met een herhaling van dat voorstel, met vermelding dat ik op de eerste niet had geantwoord. Waarom niet? Wel, heel simpel, voor mij is dat spam, maar dan op een andere manier aangebracht. Ik heb dat bericht zijn voorganger achterna gestuurd.

Eergisteren krijg ik een bericht in de zijkolom verwijzende naar de twee vorige e-mails, nog eens met het voorstel en met de vermelding dat ik op de twee eerste niet had gereageerd. Het antwoord op de vraag: “waarom niet” blijft hetzelfde.

Maar nu staat er wel bij dat er, zelfs bij geen interesse, een antwoord van mij verwacht wordt. En zodoende lijkt het wel of ik de onbeschofte ben. Ik ben niet degene die uit eigen gewin anderen gaat lastig vallen dus ik vertik het.

Er stond ook in de e-mail dat het de laatste e-mail was die ik over het geval kreeg. Ik ben benieuwd.

Het begon heel gewoon tijdens een gesprek over bezigheden die tijdens corona hadden stilgelegen, over hobby’s die je niet thuis kon doen zoals schermen.

Luc en ik bekeken elkaar al eens. We zijn alle twee nogal geïnteresseerd in sport. Toen bleek dat er binnenkort een BK schermen op het programma stond, bekeken we elkaar nog eens.

We deden het al meer, zomaar naar iets gaan kijken om te zien hoe het er aan toe gaat. Zo waren we een paar jaar terug op een schaatspiste in Eindhoven en waren we, net voor corona, nog op het BK-indoor atletiek in Gent.

Schermen dus … waar we niks maar dan ook niks van kenden.

Maar gezien een en ander wilden we daar een tweedaagse van maken, misschien die ene zoektocht die geen zoektocht meer is nog doen daags voor het BK en na het BK nog eens naar het Centrum van de Ronde van Vlaanderen. We waren er ooit wel, maar dat is jaren geleden.

Het liep anders. De zoektocht die geen zoektocht meer was lag verder van Ronse af dan gedacht, maar er was nog een andere wandeling die we al langer wilden doen, namelijk die in het Muziekbos en dat kwam goed uit met de bloeiende boshyacinten.

De wandeling maakte dorstig en we keken uit naar een terrasje. Spijtig genoeg was tijdens onze wandeling de deur op slot gedaan en zou ze dat blijven tot avondtijd.

Het was efkes zuchten maar we hebben dat snel gerepareerd met in de stad zelf aan een tafeltje plaats te nemen waar het uiteindelijk zo gezellig was dat we er ook nog bleven zitten om te eten.

Het schermen waar we niks van snapten bleek een ingewikkelde affaire. Toen ik op voorhand informeerde hoe lang het zou duren bleek dat af te hangen van de pauzes. Hoe gek dat ook mag klinken, het is juist.

Het was wel tof om mee te maken, maar wat een mierennest! Wat een gekrioel! Geen ogen genoeg om alles te zien, laat staan te volgen.

Uiteindelijk snappen we er nu wel al één en ander van. Het is zo klaar als troebel water, maar we zien toch al dat het water is.

Het is écht niet meer normaal, zeg nu zelf.

Zoals eerder vermeld, kocht ik me een FFP2 masker, een wit, in Duitsland en zoals in hetzelfde eerder gezegd kocht Luc zich een FFP2 masker, een zwart, bij de apotheker.

Ik stak beide maskers samen in de auto omdat we dan, mocht het nodig zijn, elk ons masker bij de hand hebben. Luc mijn wit en ik zijn zwart omdat dat kleiner is.

Nu las ik, bij de voorbereiding van de op komst zijnde reis, dat een bepaalde locatie enkel te bezoeken is met een FFP2 masker. En laat dat nu ineens een probleem zijn. Dat wit masker is er vanonder, ontsnapt uit een auto waar ze met twee bij elkaar zitten.

Gelukkig keek ik dat na. Gelukkig hadden we nog tijdig een nieuw kunnen voorzien voorzien. Je zal daar maar staan en dan tot de bevinding komen dat het foetsie is.

We hebben het anders opgelost. We hebben de reis geannuleerd. Het zat er aan te komen. Met de huidige onzekere situatie en de prijs van de naft vind ik 700km rijden niet te verantwoorden. We zoeken het wel dichter bij huis.

Daarmee bedoel ik dan niet de FFP2 want daar is niks anders over te zeggen dan: dit is echt niet meer normaal.

Zo! Dit was de laatste van de vijf logjes die ik plande op tweede paasdag.

Voor zover ik het voorzie, zal ik de voorbije week de laptop niet geopend hebben.

’s Morgens de wekker zetten, wasje, plasje, schmink, ontbijten en wegwezen om ’s avonds in donker thuis te komen, schmink er af, wasje, plasje, bed in. Tot rust komen zal wel in de auto moeten.

Over vandaag en gisteren zal ik waarschijnlijk nog wel iets vertellen … als er iets te vertellen valt.

De drie dagen ervoor zijn zo geheim dat zelfs de uitdrukking “private levenssfeer” de lading niet dekt.

Reacties worden -of werden, naar keuze- op de telefoon geregeld.

En ik zou hopen dat ze ons dat geen tweede keer lappen. Zo’n tweede gebeuren -dat we ook voor geen geld ter wereld hadden willen missen- vlak voor een andere, reeds langer geplande uitstap, op onze agenda gooien.

Bij leven en welzijn schuif ik vanavond opnieuw een vers log in de oven voor morgen.

Ergens, op onze bestemming aangekomen, auto netjes geparkeerd zodat ik ongestoord in de koffer zou kunnen stappen -de porta potti staat daar, weet je wel- komt er een man, die net van het openbaar vervoer is gestapt, kijkt rond en stapt resoluut onze richting uit.

Ik denk: “Dat kan nu toch niet wààr zijn zeker?”

Het is wel waar.

Hij moet ergens naartoe en er zou een navette ingelegd worden. Weten wij daar iets van?

Wij zeggen dat, als er een navette moet komen, hij toch nog even moet wachten, de navette zou namelijk pas een uur later voorzien zijn, volgens zijn zeggen.

De man gelooft ons niet. Hij blijft staan. Ik trek de achterdeur van de auto open en haal mijn gerief er uit.

Zijn ogen rollen uit hun kassen. Hij vraagt of dat onze auto is.

Natuurlijk is dat onze auto. Maar oh … hij dacht dat dat de navette was. Maar hij blijft wel staan.

“Ik ga kijken of de sanitairen open zijn” zeg ik wat gepikeerd tegen Luc.

Maar er is niks open, zelfs het etablissement nog niet.

Nu stap ík resoluut op onze auto af, negeer Lucs vragende ogen en zeg: “Meneer, kan u wat verder gaan staan, ik wil gebruik maken van mijn eigen sanitaire voorzieningen in mijn eigen koffer”.

Achteraf vroeg ik me af of ik het niet te bruut had gezegd en ben hem even gaan bedanken

Oh, wat haat ik die “I” op mijn voorhoofd.

Zo af en toe staat er iets in de gazet over “gender reveal”. Dat is de aankondiging van het geslacht van een kind dat op komst is. Meestal halen ze enkel de gazet als zo een “gender reveal” fout gaat.

Er was ooit een tijd dat de mensen dat niet deden, gewoon omdat ze niet wisten wat er op komst was.

Toen het -in de beginperiode- wel te voorzien was las je er ook wel over, ook meestal als de ouders ontgoocheld waren omdat de kleine toch niet was wat hen beloofd was.

Nu is het ook ineens een reden voor een feest, liefst met veel omhaal en hoe straffer hoe beter. Des te meer kan er fout lopen..

Anderzijds lees je over jonge mensen, erg jong soms, die ineens van geslacht willen veranderen.

De mensen van nu zouden het ook beter niet meer doen, gewoon omdat elk kind uniek is.

Dat ik me nooit iets aan de mode gelegen liet liggen kwam oorspronkelijk door mijn moeder die besliste wat ik mocht en moest dragen.

Dat ik daar later zelf ook niet aan meedeed had te maken met het feit dat ik liever zelf koos waar ik me goed in voelde en de spiegel dat beaamde dan dat ik maar weer de aanwijzingen van anderen zou volgen.

Want de mode? Die verandert elk jaar. En dat is hem ook om de verkoop te doen. Kleren die jaren meegaan zijn niet goed voor de consumptie en de economie.

Wat komt dat rood en dat groen daar nu bij doen. Wel dat was een afknapper uit de jaren lang geleden. Toen zei men: “Rood en groen is boerenfatsoen”. Evenals strepen combineren met ruiten.

Als ik nu rond mij kijk zie ik dingen die in mijn ogen nog harder vloeken maar ik heb mijn ogen geleerd om daar geen pijn van te krijgen.

Zolang het niet opgelegd is draagt ieder wat hij/zij wil en heeft een ander daar niks mee te zien zelfs niet als het er uit ziet of ze geen bovenkleding aan hebben.