Wizzewasjes

Je mag niet op de pechstrook rijden. Dat leerde men ons. Maar nu, laatst las ik dat de brandweer niet bij brandende voertuigen was geraakt en dat bleek nu de schuld van de files die niet uiteen weken.

Ze wilden dat er een reddingsstrook gevormd wordt, zoals de Rettungsgasse in Duitsland. Jammer dat ik daar geen foto van nam. De Duitsers doen dat al decennia lang en wij met hen … in Duitsland, ik heb het altijd zo geweten.

En nu, nu gaan ze er hier ook mee beginnen en dan staat er ook in het artikel dat je dan ook op de pechstrook …

Tot de pechstrook toe, als ze er is¹. Denk aan het concept van een opensplijtende zee.

Dat wordt chaos, een hele foute boel als ze geen duidelijker richtlijnen gaan geven.

¹ Het Laatste Nieuws

Naar aanleiding van de dag van de stilte, deed ik mee aan een onderzoek naar -wat anders- stilte.

En ja, ik ben een stiltezoeker, iets anders had me verwonderd.

Stilte is niet zo eenvoudig te vinden met die tinnitus. En daar had ik nu uitgerekend in Bled geen last van.

Blijkbaar is stress daar ook een oorzaak van en dat terwijl ik toch geen echte stress meer heb. De beste oplossing? In stilte aan iets anders denken of een boek lezen..

Ergens op een losse harde schijf sla ik alle foto’s op die ik maak. Maar dan echt allemaal, zelfs die welke normalerwijze weg gegooid zouden kunnen worden omdat ze mislukt zijn. Soms zijn ze niet echt mislukt, maar probeerde ik alleen maar iets uit dat niet het gewenste resultaat gaf.

En dan ineens krijg je zoiets waar je moeilijk een afbeelding kan van maken en krijgt zo een foto -mits het gebruik van een filter- een nieuw leven.

Iets voor de vuilbak opnieuw gebruiken … Sommige mensen doen dat echt, met geslaagde resultaten … maar zo goed in knutselen ben ik niet.

We hadden ons ergens ingeschreven voor dinsdag maar kregen een bericht dat we er niet bij konden zijn.

Dinsdag morgen om zeven minuten voor negen kreeg ik telefoon, die ik niet hoorde omdat mijn “niet storen” nog opstond. Een mens moet nog rustig kunnen douchen en ontbijten newaar.

Uiteindelijk konden we wel nog gaan, er waren ingeschrevenen niet komen opdagen.

Ook elders zien we hetzelfde verschijnsel. Ze schrijven zich ergens in of melden zich voor of reageren op iets en dan laten ze het op zijn beloop zonder omkijken omdat ze er uiteindelijk toch geen in zin hebben en verbrodden op die manier de kansen van echt geïnteresseerden.

Dat is echt om voor zichzelf zeker te zijn dat ze het hebben mochten ze het op het laatst beslissen het te willen terwijl zij die het echt willen uit de boot vallen.

Uiteindelijk dacht ik dinsdag even: “Foert! Ze zien maar” maar uiteindelijk gingen we toch en waren er achteraf erg blij om.

“Ik vind dat tof om eens bij ouderen te zitten” zegt ze, op een manier waarop duidelijk op te maken valt dat ze niet bedoelt dat wij ouder zijn dan zij maar dat ze ons wel echt oud vind, waarop ik nogal uitgesproken begin rond te kijken en vraag: “waar zijn die ouderen?”

Ik vind Luc niet oud al zijn zijn haren niet meer zwart. De man die naast mij zat had geen haren meer, maar veel jeugd scheert sowieso het hoofd kaal.

En ik? Ben ik oud? Neen toch. Ik voel me niet oud en de vrouw ‘s morgens in de spiegel is niet meer piep, maar ziet er ook niet echt oud uit.

“Wanneer begon je je te ergeren dat je ouder werd” vraagt ze. “Niet” antwoord ik naar waarheid.

Dat gehoorapparaat vind ik niet bepaald grappig, maar dat heeft niks met leeftijd te maken, het zit in mijn genen.

Achteraf pas wist ik dat ik had moeten antwoorden: “Op het ogenblik dat anderen een punt gingen maken van mijn leeftijd”.

Nog eentje die denkt dat haar jeugd haar eigen verdienste is.

Waarom ik blij zou moeten zijn met een bloeddruk van 9,5 maar niet overtuigd ben dat ik dat ben.

De eerste keer dat ik over te lage bloeddruk hoorde was bij het eerste medisch onderzoek toen ik uit werken ging. De dokter zei: “Met zo’n bloeddruk kan je wel honderd jaar worden … als je niet vroeger dood gaat”.

Echt last had ik er niet van, die paar keren niet meegerekend dat ik een ziektebriefje kreeg en Effortil moest slikken tot ik eens las dat zout nemen even goed was.

Goed. De laatste jaren had ik helemaal geen last meer van al die symptomen tot ik in de eerste helft van september ineens hartkloppingen kreeg en Luc er de bloeddrukmeter bijhaalde: ja lap! 9,5.

Volgens internet komt het eerder voor bij vrouwen en slanke mensen¹. Zie je, daarom zou ik er blij moeten om zijn.

Maar waarom twijfel ik dan? Omdat het iets is dat geen kwaad kan maar het je toch tegen het plafond kan jagen van het schrikken.

pske van mske: En ja, dit is een ouder concept dat niet op het blog geraakte, behalve nu omdat ik gisteravond padderaf was van een uitermate drukke maar fijne dag – lees: ik had gisterenavond geen zin meer om iets nieuw te schrijven.

¹ Gezondheid

Vorig jaar oktober, Luc en ik hadden beiden een verkoudheid. De dokter had het over de griepprik, schreef de vaccinatie voor, wij haalden die wel maar we konden die niet krijgen zolang die verkoudheid er was. Maar! Eens november zou het te laat zijn.

Resultaat? Het werd november. geen vaccinatie. Weggegooid vaccin en de centen er achterna.

Dit jaar lees je overal dat je pas in november die griepprik moet halen en wij kregen hem vorige donderdag al.

Wat zei de dokter? Nu is het niet echt te vroeg, al was november beter geweest want die griep schuift op. Nu is half oktober ook wel goed. Het is pas op latere leeftijd dat dat echt belang heeft.

Luc en ik mogen ons troosten … we mogen in november ook nog eens. Er is niet alleen de griep, er zijn ook de pneumokokken en dat steeksel kan dan in november tijdens de gratis vaccinatiedagen.

Zo af en toe vroeg ik me af of een bril kon verslijten.
Zo af en toe dacht ik dat de mijne toch al lang meeging.
Zo af en toe weet ik het aan mijn ogen die achteruit gingen.

Ik kreeg een kortingsbon, een serieuze kortingsbon en ik zette vorige maandag de stap en Luc stapte mee. We moesten mogelijk nog een tiental dagen wachten.

Zo af en toe vroeg ik me af of dat nu echt nodig was.
Zo af en toe bedacht ik dat het toch nog best duur was.
Zo af en toe vroeg ik me af of ik niet gewoon een andere bril wou.

Gisteren al kwam de sms dat de bril in de winkel lag.

Ik vraag me niks meer af. Het was gewoon hoog tijd. Die bril is een echte verademing.

Ondanks alle nieuwste technische snufjes zoals camera’s in de startblokken, oplichtende startbanen, e.d. en een airco gekoeld stadion, zaten de mensen met de vlagjes bij het ver- en hink-stap-springen nog steeds op dezelfde ongemakkelijke krakkemikkige vouwstoeltjes.

Ik houd er niet van om de binnenkant van kastelen te bezoeken.

Waarom niet? Niet omdat ik te pinnig ben om entrée te betalen. Betalen doen we wel als de binnenkoer en andere buitenaspecten zich binnen de omwalling bevinden zoals in Cochem, Eilean Donan Castle en Urquheart Castle. Dat laatste heeft zelfs geen binnenkant.

In zo een kasteel hebben geslachten gewoond, soms wel meerdere eeuwen lang en dan gaan ze die enkele kamers die je kan bezichtigen vol stoppen met zaken die ze uit het hele kasteel hebben bij elkaar gezocht en noemen het authentiek.

Zou de derde edele dame in de rij zich nooit eens een ander kastje hebben aangeschaft? Of heeft er nooit geen enkele met zijn bijl een hoek van de tafel geslagen? Kort gezegd, ik geloof niet in de authenticiteit van die taferelen omdat ze een samenraapsel zijn van meerdere tijden en stijlen.

Ik vind kastelen en ruïnes prachtig, maar die binnenkant zal ik slechts bezichtigen als ik ook voor de binnenste buiten heb betaald.