Wizzewasjes

1.900 buiten
1.250 binnen¹

We willen de transformatie van Proximus versnellen om de uitdagingen van de toenemende digitale wereld aan te kunnen en de toekomst van het bedrijf veilig te stellen.

Hoe datte? Niet genoeg moeite, tijd en geld geïnvesteerd in het bijscholen van het personeel dat ze hadden?

Zouden die 1.900 die buiten moeten de kopstukken zijn die al die jaren het maar op zijn beloop hebben gelaten?

Of is het zo dat het personeel niet wilde bijscholen? Dat zou je kunnen concluderen bij het lezen van nog maar een reactie van het bedrijf zelf². Of doet het eerder aan als een stuiptrekking om toch maar het gelijk te halen?

Het staat buiten kijf dat het digitale landschap veranderd is, maar -eerlijk is eerlijk- wat sommigen bij Proximus goed kunnen is je -tot in den treure- behandelen als hun demente oma maar er verder zelf niets van bakken.

En dan valt mijn oog donderdagavond op een artikel waarin staat dat ze het ook over lagere prijzen en meer data zouden hebben³ …

Hm ja, waarschijnlijk is het daarom dat ons Tuttimus pakket sedert 1 januari met 2€ per maand is opgeslagen.

En ja, Luc mort. Ik mor al langer als ik de prijs van dat pakket bekijk met het bedrag van mijn zelfstandigenpensioen in mijn achterhoofd.

Maar waarom mort Luc nu? Omdat wij per maand maar een aantal mobiele GB’kes hebben ten overstaan van een onbeperkt aantal vaste, een onbeperkt aantal gratis sms’en maar wel een beperkt aantal belminuten, die je zo kwijt bent als je naar een -al onze medewerkers zijn in gesprek- instantie belt.

Om te eindigen wil ik eigenlijk benadrukken dat wij altijd content geweest zijn van Proximus. Dus steek geen heel discours pro hun concurrenten af. Daar lazen we ook al genoeg negatieve commentaren over. Het gras is niet altijd groener aan de andere kant.

Zelfs aan één kant is het niet overal even groen.

¹ Het Laatste Nieuws
² Het Laatste Nieuws
³ VTM – url: https://nieuws.vtm.be/vtm-nieuws/binnenland/lagere-prijzen-en-meer-data-waarom-proximus-moet-veranderen

We waren een beetje te vroeg voor onze afspraak in de Stadsfeestzaal en liepen dus maar een eindeke de Meir op. Nu niet dat je daar veel speciaals ziet. Ik ben al geen liefhebber van het winkelen om het winkelen en eerlijk gezegd vind je dezelfde ketens overal terug.

Maar we hadden een aha-moment. De kerstwinkel die te vroeg was, was er nu ook nog maar dan met 50% korting. En hoewel kerst voorbij is liepen we er eens binnen. Ik hernam de foto’s die ik in oktober nam en die ik toen, nogal abuiselijk, had gewist.

Ik ben die nu efkes gaan aanvullen.

Zoals Luc zei: “Sinterklaas is nog niet gepasseerd en we lopen al in een kerstwinkel”, grapje dat we even moesten uitleggen aan het winkelmeisje.

Als wij naar de grote steden -Brussel, Antwerpen, Gent- willen, dan parkeren we aan de rand van de stad en nemen de tram/metro.

Als we naar Hasselt gaan, parkeren we aan de rand van de stad en gaan te voet. In Leuven parkeren we op de Bondgenoten en gaan te voet.

Dat sommigen in Antwerpen de uitdrukking:

Antwerpen is ‘t stad en al de rest is parking.

serieus menen is me gisteren erg duidelijk geworden.

Als ik naar de kapper moet, parkeerden we op de Scheldekaaien … tot ze er het boeltje open gooiden voor werken. We liepen twee keer te voet van de Meir naar de Kapper en we parkeerden drie keer in de groene zone in de buurt. Wat moet je anders nog doen, met alles wat er daar open ligt.

Nu las ik toch vorige week dat ze de parkeerautomaten gingen afplakken omdat er nieuwe moesten komen¹, maar dan moest je maar iets verder lopen om een parkeerautomaat te vinden. Ze zetten er inderdaad nog een kaartje bij zodat je weet waar je moet zijn. Alleen vond Luc ook daar een afgeplakte.

Ik probeerde te betalen per sms, ik kreeg een sms terug dat die zone niet bestond. Ik stond in de regen de parking-app te downloaden die me zei dat er al een account bestond op dat nummer. Pardon? Op mijn telefoonnummer? Weer iets om uit te zoeken.

De passerende postbode zei dat het schering en inslag was en ried ons aan gewoon onze parkeerschijf te leggen, wat een buurtbewoner van daarover beaamde.

Ik vertelde dat aan de kapper die tot mijn grote verwondering zei dat de mensen zeker dachten dat ze alleen op de wereld waren, dat ze zomaar met hun auto ergens konden gaan staan, dat hij vond dat parkeren in Antwerpen enkel voor de bewoners moest zijn (feit waar ook al sprake van was² al is dat volgens één van hun politiekers nogal voorbarig). Nogmaals … Pardon?

Ik ben geen discuteur, ik ga niet in discussie met *****, ook niet als ze me gaan uitleggen dat ik een app van De Lijn moet downloaden zodat ik kan zien met welke tram ik daar kan geraken en zeker niet als ze met een schaar in mijn haar zitten.

Neen, discuteren deed ik niet. Ik betaalde, trok de deur achter me dicht en dacht dat de bewoners van Antwerpen, aangezien zij alleen daar zouden mogen parkeren, ook maar moesten zien dat ze hun handelszaken drijvende hielden.

We stapten in de auto, reden naar de rand van de stad en namen de tram naar het centrum, daar hadden we afgesproken met een vroegere collega.

¹ Antwerpen
² Gazet van Antwerpen

Van tijd tot tijd zie ik in de krant een kop van een artikel waaruit blijkt dat één of andere vrouw of meisje haar beklag doet omdat ze, bij een eerste afspraakje, haar eigen eten moet betalen.

Laatst las ik iets waarbij ik even moest fronsen. Een First Dates – deelneemster was ook al niet blij omdat ze moest betalen¹.

Ik heb dat toch even moeten opzoeken, dat First Date gedoe. Blijkbaar bestaat er inderdaad zo een programma, moeten de deelnemers zich voorstellen aan heel TV-kijkend Nederland en daarna hebben ze een etentje met iemand die door het programma gekozen werd omdat er wel overeenkomsten zijn.

Moet ik echt zeggen wat ik daarvan denk? Dat je jezelf zo te kijk zet en er daarna nog van uit gaat dat een ander voor jou betaalt?

Ze hebben er zelfs een naam voor, voor dat gedeeld betalen. Dat heet namelijk “splitten”.

Als je denkt alle gekheid van deze wereld gezien te hebben, kan je beter nog eens wat verder kijken.

¹ Metrotime

De kerstvakantie zit er op, de Driekoningentaart is op, Amke en Ella zijn weer naar huis.

Rest ons enkel nog de kerstspullen weghalen en we kunnen de hele feestperiode weer eens achter ons laten.

Het is jaren geleden dat wij elke winter wel ergens met zware wintertoestanden te maken kregen. Was het niet met gladde wegen er naartoe, dan was het wel met plotse sneeuwval.

Daar dacht ik aan toen ik de oproepen in de kranten zag die terugkerende vakantiegangers de raad gaf vroeger te vertrekken of nu nog een dag te wachten¹.

Ik ging nog rap even op de vijfde slaapkamer -die nu netjes geordend staat- de foto’s van vroeger opzoeken.

De foto waar ik de camionette stond uit te graven vond ik niet direct. Die zou ik toch ook niet geplaatst hebben, net om dezelfde reden waarom ik het middenstuk uit de onderstaande foto sneed, namelijk de herkenbaarheid.

Zou ik het nog doen? Ik weet het niet. In die tijd zag ik er geen graten in om door de besneeuwde landschappen te rijden zoals de lokale bevolking het deed. Ik klom over bergen in de Pyreneeën, reed 120 over de besneeuwde wegen van Finland en lachte toen ze hier thuis problemen maakten over een pelleke sneeuw van anderhalve cm dik.

Zou ik het nu nog doen? Nu ik bij een pelleke sneeuw van anderhalve cm dik tegen Luc zeg dat we beter thuis zouden blijven.

Ik weet het dus echt niet, want onze auto heeft natuurlijk niet het stevige carrure van het transportmiddel van toen.

¹ Het Laatste Nieuws

Toen ik het over de supermarkten hier te Lande(n) had, heb ik niet verder uitgeweid over de mate waarin wij de desbetreffende supermarkten bezoeken. Dat ga ik nog niet doen, maar iedereen zal wel weten dat mijn absolute voorkeur naar de Colruyt gaat.

Nu ik las dat in de Lidl van Lier een vrouw omver werd gereden door een winkelmedewerker met een kar -zoals zij beweert- en daardoor haar heup brak¹, dacht ik aan een voorval van lang geleden.

Ik vertelde het op het blog maar eigenlijk was mijn relaas maar een light versie. Ik werd niet aangereden, maar ik stond blijkbaar overal in de weg en het maakte wel dat ik me ongewenst voelde in de winkel.

Sedertdien -ik probeer me het een beetje juist te herinneren- zijn we, geloof ik maar een keer of twee terug naar die Lidl gegaan.

¹ Het Laatste Nieuws

“Wat gaan wij nu doen?” vraagt Luc.

Hij had een reportage van ATV¹ bekeken. Er blijkt een torenhoog probleem gerezen.

Want er is discussie en twijfel over Verloren Maandag, oude traditie die vooral in het Antwerpse in ere werd/wordt gehouden, waarbij je worstenbrood en appelbollen eet.

Volgens de ene is dat de maandag na Driekoningen, in dit geval de volgende maandag. Maar volgens andere bronnen moet er een zondag tussen Driekoningen en die maandag zitten en dan is het pas de veertiende.².

Zeg nu zelf, dat is een dilemma dat de nodige aandacht verdient. Maar de bakkersfederatie heeft het opgelost. Ze houden het op de zevende. Als ik nu van de bakkers was, bakte ik gewoon op de twee dagen. Iedereen content.

Dus vraagt Luc … want Luc houdt wel van die traditie. Eén keer waren we in Antwerpen op Verloren Maandag, andere jaren hoorde ik wel meermaals per dag dat hij er echt wel goesting naar had. En dat varieerde van: “het is Verloren Maandag vandaag” tot “Een worstenbroodje en een appelbol zouden er best ingaan”.

Tot hij twee jaar geleden, glunderend appelbollen en worstenbroodjes op tafel toverde. Hij had die gevonden in onze Colruyt. Hiep hiep hoera voor de Colruyt die verhinderde dat hij nog eens een hele dag zijne gijt liep uit te komen.

Vorig jaar schreef ik er niets over. Dat de Colruyt de appelbollen en worstenbroodjes weer verkocht, was niet echt als nieuws te bestempelen.

Wat gaan we nu doen? Is dat nu, hier ten huize, ook een dilemma? Ah bah neen. De oplossing is simpel.

We gaan gewoon wachten wat de Colruyt er van bakt.

pske van mske: Aangezien ik hier twee jaar geleden schreef dat we op vrijdag al algemene repetitie hielden, zouden we de uitslag morgen al kunnen weten en moet Luc niet zo lang in spanning zitten.

¹ ATV – url: https://atv.be/nieuws/video-verwarring-rond-verloren-maandag-71188
² Gazet van Antwerpen

Er was een tijd dat sommige zaken zo precies wat automatischer gingen dan nu, ondanks het feit dat alles toen nog niet zo geautomatiseerd was.

Maar toen wenste iedereen iedereen een gelukkig nieuwjaar en op zeker ogenblik stopten we ermee. Wanneer dat precies was, weet ik niet, dat stond volgens mij niet echt vast. Had ik vakantie gehad tijdens de feestperiode had ik bij mijn terugkeer -school of werk- nog wensen over voor iedereen die geen kaartje had gekregen.

Tot op de dag van één van de evenementen een collega vroeg of hij geen gelukkig nieuwjaar waard was en ik zei dat we toch al de laatste week van januari waren. Hij beweerde -nogal belerend- dat dat de hele maand januari nog kon.

Sedert dat voorval heb ik het alle jaren opnieuw opgezocht, want ik vind het wel, maar vergeet het weer.

Blijkbaar is er geen vaststaande regel maar houden de meeste websites het bij Driekoningen. Sommige hebben het dan wel over twee weken en voor een enkele kan het tot eind januari.

En nu het hier staat moet ik volgend jaar tenminste niet meer het hele internet afstruinen om uiteindelijk geen deugdelijk antwoord te vinden.

Alles is reeds geschreven,
Alles is al gezegd,
Achteruit kijken haalt -volgens mij- niets uit
En aan goeie voornemens doen we niet.

Maar wensen doen we wel.
Voor iedereen een prettige jaarwisseling en een zorgeloos en fantastisch 2019!