Tijdens het eten van een paar schijfjes verse ananas dacht ik aan een voorval van lang geleden.

Als kind at ik al graag ananas. Die kwam dan uit een blik. We aten dat niet erg veel, misschien daarom dat ik er zo verlekkerd op was.

Op een dag echter stond er een échte ananas bij ons in huis. Ik weet niet vanwaar hij kwam. En ik weet niet meer hoe mijn moeder die in eetbare vorm heeft gekregen.

Maar in elk geval was dat ding zo zuur dat de lust in het eten ervan ons snel verging.

“Dat is omdat er geen gesuikerde siroop over gegoten werd” wist mijn moeder te vertellen.

Ik heb jaren geen verse ananas meer gegeten.

Tijdens het eten van een paar schijfjes verse ananas was ik toch verheugd dat mijn ananaskennis er beter was op geworden..

Het is zalig om de vogeltjes op ons koerke bezig te zien. Het brengt echt wel leven in de brouwerij, een tableau vivant.

Anders wordt het, als je niet alleen kijker bent maar ook meespeler. Want het kan gebeuren dat ik mijn wandelschoenen moet afborstelen of de was ga ophangen.

Dan wordt dat tableau vivant ineens een solo-zangstuk van de grote Tsjip.

Ergens in de klimop begint hij al snel en dat gaat zo:

Tsjip … tsjip … tsjip … tsjip … tsjip … tsjip … tsjip … tsjip … tsjip …

Ik weet wel dat hij zijn hele huishouwen en familie en aangetrouwde familie wil verwittigen dat ik er ben en dus niet te vertrouwen ben aangezien ik niet diegene ben die de voedselvoorraad aanvult.

Bij het borstelen van mijn tweede wandelschoen begint het wat eentonig te worden, bij het ophangen van de 75ste sok, na het ophangen van 35 washandjes -iedereen weet toch nog dat ik al zei dat enige lichte overdrijving mij niet vreemd is bij bepaalde logs- gaat het irriteren.

Omdat vogelkes -zelfs de grote Tsjip- mij niet moeten irriteren ga ik solidair zijn en ga mee in zijn gezang in de hoop dat hij dan gaat stoppen. De tekst is eenvoudig, de beat simpel. Het gaat van:

Tsjip … tsjip … tsjip … tsjip … tsjip … tsjip … tsjip … tsjip … tsjip …

Hij stopt niet en ik meen voetstappen te horen op het trottoir. Ik stop met tsjippen. Er passeert niemand. Is die iemand gegeneerd en vreest die dat ik me gegeneerd zou voelen als ik weet dat ik gehoord werd? Ik weet het niet.

Maar in elk geval, de grote Tsjip … hij tsjipt dan door. Die geneert zich niet.

“Waarom? Oh, waarom?” zo vraag ik me af, waarom ben ik zo gegeneerd als ik ergens te lande, op een autosnelwegparking zonder sanitaire voorzieningen, in de autokoffer stap waar, zoals eerder verteld, mijn eigen mobiele chemische wc zich bevindt. Waarom toch die rare soort schaamte voor iets dat heel natuurlijk is?

Dan kan het gebeuren -en het gebeurde onderweg naar Libramont- dat ik goed rondkijkend uit die koffer stap, de hoek van mijn eigen auto omga en recht voor mij, niet eens in de bosjes, maar net bij aanvang ervan, een bloot g… van enige omvang zie hurken. De man -de hare of niet- stond erbij en keek ernaar en reikte haar heel hoffelijk een blaadje wc-papier aan.

Mannen hebben het toch maar gemakkelijk denk ik soms. Ze zoeken zich, naargelang hun omvang een dikke of een dunne boom uit. Al moet ik zeggen dat de man hier ten huize daar ook niet erg voorstander van is en ook liever 80 cent betaalt voor een deugdelijk sanitair bezoek.

Maar de natuur buigt zich niet altijd naar persoonlijke voorkeuren natuurlijk. En dus denk ik dat veroorzaker van onderstaand toch een heel erg presseeke moet gehad hebben.

Gisteren rolde er een e-mail van mijn bank mijn inbox in. Ze wilden me wijzen op de gevaren van internetbankieren, ze wilden me verwittigen dat zelfs echt-uitziende websites gevaarlijk links konden bevatten. Ze wilden me beschermen en ze hadden het over Safeonweb. Die kennen we, daar hebben we al meermaals linke, gevaarlijke en phising en andere e-mails naar doorgestuurd.

Blijkbaar werkt Safeonweb wel goed. Dat las ik vorige week nog in een artikel¹.

In elk geval wilde de bank me een test laten doen zodat ik kon zien of ik wel genoeg op de hoogte was van de slinkse wijzen waarop men probeerde goedgelovige burgers te strikken.

En hoe moest ik dat doen?

Klikken op een link in de e-mail natuurlijk.

En dan sta ik, gewoonweg wat te staan, voor het venster op de palier en bewonder de vogelkers die zo prachtig bloeit op onze berg.

Als ik plots iets fel oranje zie in de klimop kijk ik beter en ineens vertrekt die oranje vlek en blijkt het een bek met een vogel er aan. Die is nog licht grijzig. En hij wordt gevolgd door nog één … en nog één … en nog één …

Ze landen met hun vieren in de klimop tegen de andere gevel.

En ik heb de keuze: of snel het fototoestel halen of gewoon verder kijken naar vier jonge merels met grote bek en slungelig lijf, waarvan er maar één voorzien is van een feloranje exemplaar.

Achteraf, met het fototoestel in de hand, is er van het hele nakomelingschap natuurlijk niks meer te merken en neem ik maar een foto van de vogelkers die zo prachtig bloeit op onze berg.

Op “Dollende donderdag” zat er een school jongelingen op de drukke trein richting Brussel. Eén van hen zat constant te snuiten in zijn zakdoek en Luc had mijn voet aangestoten en met zijn kin richting snotteraar gewezen.

Wij hadden altijd gezegd dat we, op de trein ons mondmasker, dat we altijd bij hebben, zouden opzetten als we het nodig vonden. We hebben het nooit nodig gevonden.

Op zaterdag stond Luc op en zei: “Ik heb een mededeling”. Natuurlijk dat. Hij had een verkoudheid.

Maar die bleef enigszins binnen de perken tot gisterenmorgen. Toen stond hij op, zo bleek als een plattekeis, en zei dat hij zo echt niet naar het afscheid van zijn nonkel kon gaan. Dat vond ik meer dan verschrikkelijk.

Dat ik daarna de hele dag liep te hopen dat ik het niet zou rapen omdat ik vanavond -eindelijk- die afspraak bij KNO heb vind ik dan ook des te erger.

Stom, stommer dan stom, van toch dat mondmasker niet op te zetten in die trein.

We wandelden er in februari nog. We zagen het bord van Natuurpunt, daarvan zijn er zoveel dat ik er geen foto van nam, we zagen de nieuw ingezaaide akkers en aanplantingen en ik nam er een foto van, we zagen het stille dorp en ik nam er een foto van, we zagen de grote vlakte en ik nam er een foto van waarvan ik al wist dat ik hem nooit zou gebruiken, om dezelfde reden waarom ik geen foto’s van politiemensen en/of brandweerlieden gebruik. Je weet nooit welke onverlaat er meekijkt.

Ze keken elders mee. Met zijn tienduizend bestormden ze het oud militaire vliegveld, keken niet naar het pas ingezaaide veld, zagen niet om naar het stille dorp, noch naar het bord van Natuurpunt. Want zij vonden dat iedereen het recht heeft om in het bos te feesten, in andermans graan te slapen en in de hofkes van de bewoners te gaan kakken.

Niemand heeft dat recht. In een bos heb je respect voor wat om je heen leeft. Honden moeten niet los in een bos, kinderen hoeven niet te brullen in een bos, niemand moet zo luid babbelen in een bos, laat staan 10.000 losgeslagen egoïsten met respect voor niets en niemand.

Er is genoeg over gezegd. Er is genoeg over geschreven¹. Enkel nog één woord wil ik er aan vuil maken:

Paljassen!

Luc zat stillekes het nieuws te lezen en ging ineens op luidop voorlezen over:

Brandweer Landen opent een bloesembar tussen de fruitbomen¹

Natuurlijk zouden wij daar eens iets gaan drinken. Natuurlijk zouden we dat in een wandeling inplannen. Natuurlijk moesten we wachten op een onbezette dag en natuurlijk moest het weer ook meevallen.

Gisteren was de laatste kans en het weer … zat mee.

Natuurlijk werden we niet zat ondanks de twee Morela krieken (in primeur). De benaming zatte zondag is dus sterk overdreven, gezien we daarna nog te voet naar huis gingen en we -voor zover ik weet- toch niet als vermist werden opgegeven.

We zouden naar een boekencafé gaan. Dat stond al een paar maanden op de agenda. Het was geen typisch boekencafé, het betrof een boekencafé met een bijhorende boekenverkoop. Dat is dan blijkbaar iets anders dan een boekenverkoop met een bijhorende cafetaria.

Maar kom, het leek ons wel iets prettig om doen.

Tot Luc op vrijdagavond, met nogal ontsteld gezicht, zei: “Kom eens kijken”. Hij was nog eens gaan loeren op de site en zag een foto. Hij keek me, nog altijd met ontsteld gezicht, aan en wachtte tot ik wat zou zeggen. Lang moest hij niet wachten want ik vroeg, even ontsteld als hij: “Is dat àlles?”

We gingen niet. We verprutsten de zaterdag We hielden ons in stilte bezig.

Zelfs Jim las een boek.

Gezien het weer niet bevorderlijk was voor openluchtuitstappen zou ik me eens even wat binnenshuis gaan bezighouden. Er dienden wat zaken op orde gesteld te worden, zoals een uitpuilende, zij het meegroeibare boekenkast, wat lichter maken.

En meer dan een behoorlijk resultaat later kan ik daar niet veel meer over vertellen, behalve dat ik een pak zelf afgedrukte wandelingen uit de pre-wandelcultuur van de laatste jaren heb weggegooid.

Zodoende ga ik het hier maar even hebben over de nieuwe fietsenstalling in Landen. Nieuw is het idee niet, Suskeblogt deed het me voor. En precies daarom, want daar heb ik als volgt op gereageerd:

Mooi hoor. Ik zie dat ze ook met een verhoogde stalling werken. Wie zou mijn fiets daarin zetten als ik besluit met de fiets naar het station te rijden? Dat vraag ik me nu effenaf af … 🤔

Want dat is nu iets dat ik me een 10 à 14 jaar geleden ook al afvroeg. Toen heben wij bewust vier jaar zonder auto geleefd tot we tot de bevinding kwamen dat het zonder echt niet ging.

In die tijd was er in het station van Landen een fietsenstalling binnen, ook met twee lagen. Er was een kleinere buiten, die wij altijd gebruikten omdat de laagste stalling binnen steeds volzet was en ik die fiets boven mijn force moest heffen. Het lukte toen nog maar het verschot lag op de loer.

En ja, toen vroeg ik me al af wat er zou gebeuren als ik ouder werd, als Luc ouder werd, als we daar zouden staan hakkelen en takkelen met die fietsen.

Het was niet nodig. Toen we, in 2014, hoorden van een stakingsdreiging bij de NMBS net toen wij “Het Kanaal” zouden oversteken en op die manier niet in Calais zouden geraken hadden we, in sneltempo, terug een auto.

Nu las ik dat log van Suskeblogt en ik vroeg me af hoe het ondertussen in Landen gesteld was. Er is een nieuwe fietsenstalling op de plaats gekomen van de oude buitenstalling. Die binnen? Die staat er nog, maar mag niet meer gebruikt worden. De gebouwen werden afgekeurd en de medewerkers van het station van Landen werken nu in daartoe geplaatste containers.

Maar eigenlijk bedacht ik dat men, vermits het mogelijk is om parking te reserveren voor gezinnen met kinderen en gehandicapten eigenlijk een bepaalde ruimte zou kunnen voorzien voor de fietsen van mensen die zo hoog niet kunnen heffen.

Tijd om een kijkje te nemen. Vorige donderdag was een geschikt moment. Veel te vroeg voor onze trein, liepen we de nieuwe fietsenstalling in. Er was een ruimte voor de blauwe e-bikes, maar er waren geen verhoogde plaatsen.

We zijn geen vragende partij, noch voor speciale parkeerplaatsen, noch voor fietsvoorzieningen. Zolang we goed te poot zijn loop ik liever de parking over dan te wroeten om bijna binnen te kunnen rijden.

En die fietsvoorzieningen? Ik weet niet eens of ik me het zwoegen op dit zwaar heuvelachtig stuk land nog wel wil opleggen. Maar dat is zorg voor later.