Wizzewasjes

Al een paar keer bij het losmaken van mijn veters ging het fout. In plaats van losse veters kreeg ik twee vaste, haast vastgeroeste, knopen.

En dan foeter ik op mezelf, want ik doe het mezelf aan. Ik maak namelijk altijd een dubbele knoop en dat doe ik automatisch.

“Waarom doe ik dat nu?” foeter ik dan al ken ik het antwoord. Het is een oude gewoonte, zeer oude gewoonte.

Het was namelijk zo dat mijn jongste broer het een geslaagde grap vond om je nestels los te trekken, niet één keer, geen twee keer maar altijd, toen hij nog kind was, toen hij jongeling was en nog jaren nadat hij getrouwd was.

Ik was dus een jaar of tien toen mijn moeder zei dat ik maar een knoop in de gestrikte veters moest leggen.

We zijn vele jaren later, allerlei gebeurtenissen en voorvallen waren ons deel, mijn jongste broer zal niet meer aan mijn veters trekken, de familiesituatie is zo geëvolueerd.

Er is dus geen behoefte meer aan beveiligde schoenveters en toch … zélfs als ik er aan denk, zélfs als ik denk: “het moet niet” waag ik het nog niet om enkel met een enkele knoop en gestrikt op stap te gaan.

“Amaai mijne frak” is een erg Vlaamse uitdrukking, maar daar gaat het niet over. Het gaat wel degelijk over mijne zjelee die het uithangt. En dat is letterlijk te nemen. Afhankelijk van je woonplaats is dat dan een zjolee of een zjalee.

Ooit had ik zo de veel te ruime zjelee van oude grootmoeder. Die hing over de stoelleuning in het buro … voor de rilmomenten. Maar die ging uiteindelijk kapot.

De dag dat we naar de Nieuwstraat in Brussel gingen en in de veel te drukke -toen nieuwe- Primark binnenliepen hing daar zo een zacht, fluwelig aanvoelend, vestje.

Aangezien ik op vestjesjacht was nam ik het mee. Het belandde in de kleerkast en kwam er niet meer uit.

Bij het begin van deze winter haalde ik het er eindelijk uit. Het zat ruim, dankzij het anderhalf jaar afvallen.

Maar wat blijkt nu? Dat vestje groeide en werd een erg ruime zjelee. Ik loop er in verloren. Het is voor mijn armen altijd een probleem om de ingang van de mouwen te vinden, verloren als die zijn in al dat fluwelige. Bovendien vergt het een aantrekken aan mijn schouders want die hangen ergens halfweg mijn bovenarmen. Maar warm is het wel.

Momenteel hangt ze over de stoelleuning bij de laptop maar ik het gebruik ze ook als seuzze bij het TV-kijken. En ik gebruikte ze ook al eens als achtergrond.

Als die zjelee nog wat groeit in de lengte kan ik ze binnenkort als badjas gebruiken.

De tijd dat de meiklokjes bij ons weelderig bloemden ligt al enkele jaren achter ons.

Vorig jaar stond de hele bak vol … met meiklokjesbladeren.

Dit jaar had Luc hen verwittigd. “Niet bloemen is er uit!” had hij gedreigd.

En ja, ze kwamen … schoorvoetend. Begin van deze week zag ik de bloemekes. Maar wat bezielt die? Net in de ene hoek waar geen zonlicht kwam staan ze.

(Lees verder onder de foto)

Ze staan nu al een hele week zo, op dezelfde manier. Echt bloemen noem ik dat ook niet.

En weer ging Luc hen streng toespreken. Hij zei dat, als ze niet snel gingen bloemen, hij hen met hun bollekes en al in een bloempot in de zon ging zetten. Luc is de man van de originele oplossingen.

Maar als ik dan al geen witte meiklokjes kan hebben, dan toch liever lichtgroene dan rosse.

Zoals eerder gemeld mochten wij beiden gisteren onze eerste vaccinatie laten steken.

Dat liep al vlotjes. Lees dit maar met een sarcastische ondertoon. Luc zei: “Ga efkes mee zodat je ziet hoe het werkt”. Hij zei dat met de gedachte aan mijn slecht horen en wou vermijden dat ik ‘s avonds in de problemen zou komen door slecht verstaan.

Aan de balie zegden ze dat eens wilden gaan kijken of ik niet ineens mee kon. Dat kon … tot ik me moest aanmelden bij de vaccinatie zelf. Toen kon het niet omdat ik was ingepland voor een ander vaccin en dat was nog niet beschikbaar.

Kijk, het is al niet plezant en zulk gedoe kon ik zeker missen als tandpijn.

“Ik heb niks gevraagd! zei ik tegen de autoruit terwijl ik op Luc wachtte.

“Ik heb niks gevraagd! zei ik tegen de achteruitkijkspiegel.

“Ik heb niks gevraagd! zei ik tegen de deur waar Luc maar niet uit kwam.

“Ik heb niks gevraagd zei ik tegen Luc.

“Maar ik wel” zei Luc en de goesting om nog veel te zeggen zakte al een beetje, want ik vond dat lief.

Wat overbleef was een ganse dag onrust of ze nu ‘s avonds niet gingen zeggen dat ik al gevaccineerd was.

Maar neen, het was een fluitje van een cent. Sneller dan voorzien en minder druk.

Of wij er mottig van werden of andere nevenverschijnselen hebben zal ik straks bij het opstaan wel vertellen.

Voor alle veiligheid hebben we er voor gezorgd dat we vandaag en morgen niet moeten koken en heb ik klaargemaakte macaroni meegebracht die enkel opgewarmd dient te worden.

Bovendien heb ik ook een paar logjes in de planning gezet, zodat het hier -hopelijk- ook niet leeg blijft.

Zodoende, als ik er straks niet reageer wil dat zeggen dat ik met koorts in bed lig.

Dat de controles door het Federaal Agentschap voor de Veiligheid van de Voedselketen¹ mogelijk een vervolg zouden krijgen was wellicht te voorspellen. Gisterenochtend las ik het in de krant : “Zonder Honger Naar Bed” stopt er -tijdelijk- mee², na de controles in Hasselt.

Mensen mogen elkaar niet helpen, mensen mogen enkel geld doneren waarmee anderen mensen kunnen helpen.

Wat ik daarvan denk ga ik hier niet zetten, ik zou wel eens tegen schenen kunnen schoppen en ze zouden kunnen terugschoppen en ik wil het voor mezelf nu ook wel plezant houden, mijn scheenlappen zijn namelijk versleten.

Maar dat persoonlijk voor iemand iets doen gaat al langer fout. Je buurman die je dakpannen komt recht leggen zou wel eens beboet kunnen worden wegens zwartwerk.

Wat ik niet wist was dat “Zonder Honger naar Bed” ook in Landen doende was. Dat weet ik nu, want Landen stopt ook tijdelijk.

Nu niet dat men in Landen de mensen in de kou laat staan. De stad zelf voorzag een sociaal winkelpunt³: “Twinkelke”. Het is er soms druk. Ik vrees dat corona er voor zal zorgen dat het nog drukker zou kunnen worden.

Op sommige dagen dient een mens -jawel, ik ook- wel eens met zijn neus op de feiten gedrukt te worden dat de eigen beslommeringen maar de minpunten van een groot pluspunt zijn.

Laat ons hopen dat dat zo kan blijven.

¹ FAVV
² Het Nieuwsblad
³ Landen

Na een paar posts waarin ik het had over Andermans manier van kleden, over Andermans manier van eten en laatst over Andermans manier van praten dacht ik dat Andermans in veel mensenogen wel een heel interessant studieobject moet zijn, zoals ze er de mond van vol hebben.

Waarom doen mensen dat? Een gebrek in eigen leven? Een camouflage voor dingen in eigen leven? Een hoge dunk van hun eigen manieren en wijzen?

Ineens dacht ik aan het liedje: “Laat uwe gebuur zijn eigen cultuur¹” op een CD uit “De complete Kleinkunstcollectie”, liedje van Walter De Buck² en Wannes Van de Velde³.

Al zijn beide heren niet meer onder ons, toepasselijker kan het niet. Leef en laten leven, zolang men Andermans leven niet schaadt.

Misschien doe ik het nu zelf wel … kritiek geven op Andermans kritiek … Maar niet echt. Ze doen maar, zolang ze het tegen mij niet doen.

¹ Laat uwe gebuur
² Walter De Buck
³ Wannes Van de Velde

Er zijn de vlinders waar je over zou strompelen, die op elk uitsteeksel in de weg zitten te wachten tot je hen op de foto zet of waarbij je voorzichtig moet zijn om er niet op te trappen: de dagpauwoog.

Er zijn ook de vlinders wier ontmoeting je een blij gevoel geven, net of je die dag iets speciaal heb meegemaakt: de koninginnepage. En dan zeker als die nog eens op bezoek komt.

Laatst hadden we dan ook nog het oranjetipje.

Maar de vlinder waar ik mee in de knoop lig is gewoon het koolwitje. Dat ellendige ding wil nooit gaan zitten als ik het zeg.

Dat zeggen ze toch altijd zo. Voor sommige eerste keren bedank ik.

Maar gisteravond, tien voor zeven, zei Luc: “Een livestream van Stampen en Dagen om 7u. Moet ik de url doorsturen?”

Terwijl hij dat deed, repte ik me naar de badkamer. Een mens moet toch deftig voorzien zijn voor een avondje uit.

Staan dansen met een koptelefoon aan de draad is dan geen sinecure, maar je kan wel wiebelen en waggelen.

Foto: schermafbeelding. Met dank aan Lokaal Bestuur Haaltert en aan Stampen en Dagen.

Zoals reeds vermeld, lijkt het wel of elke boomgaard die zichzelf respecteert een bloesemtocht organiseert.

Ondanks het nog te vroeg is vinden grote getallen wandelaars hun weg naar hier: de kersen voorbij, de appels en de peren nog te verwachten.

Gelukkig is er de boomgaard die niet gunstig gelegen is voor wandelaars.
Gelukkig is die boomgaard er wat vroeger bij dan die bij ons in ons dorp.
Gelukkig hebben wij daar een foto van.

Direct maar een verwijzing naar het vorig log, waar dit toch mee samenhangt.

Ondanks het toegelaten is/was dat je met twee ging winkelen op afspraak, golden in de winkel andere regels. Ze vroegen om alleen te komen. Het angstzweet brak me uit. Wat als ik iets niet goed begreep of verstond want ik had toch wel wat bijkomende informatie nodig.

We waren iets te vroeg en wachtten alvorens aan te bellen. Maar ze hadden ons gezien. De verkoper opende de deur en zei iets. Ik verstond nul, rien de knots, geen morzel van wat de man zei. Daar zorgde het geraas van de auto’s achter mij wel voor.

Na een paar keer in de winkel kijken, ons bekijken, in de winkel kijken, vond hij dat Luc best mee kon komen. Daar zorgde het geraas van de auto’s achter mij dan ook voor.

Wij zijn voorzichtig, wij zijn zelfs heel voorzichtig. Het feit dat zovelen het gevaar negeren maakt dat wij eigenlijk wat aan de andere kant van de gulden middenweg zijn gaan staan. Eerlijk gezegd, zelfs een heel eindje aan die andere kant.

Maar zelfs wij, doodsaai, overvoorzichtig als we zijn, vonden het in de winkel nog overvoorzichtiger tot in de n-de macht. De winkel is een paleis waar uitgerekend drie klanten tegelijkertijd binnen mogen. Aangezien er niemand binnen was kon Luc mee, op voorwaarde dat hij buiten zou gaan als er nog mensen binnenkwamen.

Gelukkig bleven alle anderen thuis, want echt, die winkel is een paleis en de combinatie van grote en hoge ruimte, mondmaskers van betere kwaliteit, plexi schermen en slechte oren kwam het gesprek niet ten goede.

Maar wat een verademing! De verkoper verloor zijn geduld niet waar ik hem ten zeerste dankbaar voor ben. De uitleg voldeed, de lens ook en we waren allemaal content. Luc en ik toch, hopelijk de verkoper ook … al hoop ik dan dat hij dat was omwille van de verkoop en niet om het feit dat we de aankoop binnen de ons toegelaten 30 minuten hadden afgerond en hij van mijn slechte gehoor vanaf was.