Voor wie er nog niet genoeg van heeft …

Waren we de twee voorbije dagen goed doorgekomen wat het weer betrof, ving de woensdag aan met een constant hevige regen en zagen we ons verplicht -watjes die we zijn- om de voorziene lange wandeling maar op de agenda voor een volgend bezoek te zetten.

We zouden in plaats van een wandeling maar eens naar Eupen rijden, de Vesderstuwdam gaan bekijken. Dat had een meisje uit Eupen ons ooit aangeraden. Toen wij hadden gevraagd wat er zoal te doen was had ze een lijstje gemaakt van welgeteld drie zaken: de Wesertalsperre, Hoge Venen en de Gileppe.

Eigenaardig genoeg regende het in Eupen niet al was het er wel nat (zie foto’s).

Dus besloten we in de -wat latere- namiddag toch maar een poging te doen om al wandelend aan die Zyklopensteine¹ te geraken. Ik had dat parcours dan maar zelf ter plaatse uitgedokterd. Tja, waarom? Omdat ik op die manier die stenen wou zien. Zo simpel is dat.

En neen, dit was geen wegwijzer.

We zijn droog vertrokken, halfweg begon het te regenen en gelukkig hadden we een regenjas aan.

En wat zei Luc? “Wel een schoon wandelingske” (zie foto’s).

Ik ga het in geen geval aan de wandelwebsite, wiens naam begint met een “K”, doorgeven. Die vragen geld voor die informatie.

Wonderlijk hoe sommige dingen op hun plaats vallen door een dom toeval.

Wilden wij, terwijl we daar toch in de buurt waren, toch maar eens even dat kasteel van Raeren gaan bekijken, bleek dat daar een klein “Töpfereimuseum” gevestigd was. We waren nu niet echt daar voor de kleipotten, maar aangezien een deel van het kasteel omzwachteld was en de voorziene wandeling nogal kort uitviel stapten we binnen.

Doe nooit kleinerend over een klein museum. Zeg niet: “Daar ga ik niet binnen”. Je weet niet wat je daar kan vinden. Je weet niet wat je zou kunnen missen.

Want daar ergens stonden van die blauwe potten zoals ik er ook staan heb. Mijn moeder noemde die “zeempotten”. Beterweters zegden dat dat Keulse potten waren.

Ergens in dat museum las ik dan ook vanwaar het kleurverschil komt. Je hebt de grijze potten en je hebt de bruine potten. En toen dacht ik: “Ah … aha!”

Bij het naar buiten gaan geraakten we aan de praat met de dame bij de receptie en vertelde ik van de “zeempotten” en keek verrast op toen ze zei dat haar moeder -van Nederland afkomstig- dat ook zo had genoemd. Maar zij wist wél vanwaar dat kwam.

“Zeem” wordt in het Duits “Kraut” genoemd. Het betekent in deze dan ook niet “kruiden”, maar het sap/siroop van appelen en peren wordt “Kraut” -zeem dus- genoemd.

En waar ik altijd verkeerdelijk had aangenomen dat “zeem” stond voor de materie waaruit die potten vervaardigd waren, was dat gewoon een benaming voor een sirooppot.

Bovendien -wist de dame ons ook nog te vertellen- hebben die potten niks met Keulen te maken maar zijn ze eerder afkomstig van ofwel Raeren, ofwel Hannover.

Waren we niet binnen gegaan, had ik dat allemaal nóg niet geweten.

Omdat ze op dinsdag zo veel regen gaven, zouden we maar eens een tip van een van de boekenmarktbezoekers gaan bekijken. Hij rijdt, van tijd tot tijd, naar Aken en bezoekt “Die Mayersche” en dat zouden wij nu ook eens doen.

We parkeerden de auto buiten het stadscentrum en wandelden, met google maps naar de boekenwinkel.

Het was een grote boekenwinkel, een heel grote dat wel. Ja, het was prachtig. Het was modern. Het was af … Er waren boeken. Er waren heel veel boeken, maar meer zoals ze ook bij ons te vinden zijn. Natuurlijk, als je niks vindt naar je gading ben je altijd wat ontgoocheld, maar toch … ik miste iets.

Je kon er op elk verdiep wel iets drinken en een stuk taart/koek eten. En die waren voor duimen en vingers af te likken. Daar deden we ons wel te goed aan.

Een prettige, mooie en interessante algemene ervaring dat wel. Maar toch niet helemaal wat ik had verwacht/gehoopt.

Ooit waren we per toeval, ergens iets meer noordelijk dan Carlisle, in Sedberg, beland en hadden daar ook niets van wat we zochten gevonden, maar we kwamen er wel buiten met een kabas boeken die óns hadden gevonden.

Hoe moet ik nu de vinger leggen op wat ik juist miste bij deze erg luxueuze Duitse winkel? Ik weet het niet. Het zal waarschijnlijk wel aan mij liggen.

En dan had ik nog wat met google maps. Waar die ons vanaf de parking kriskras door achterafstraatjes, langs bouw- en afbraakwerken, ruziënde mensen en wietrokers geleid had ging die vanaf de winkel langs een brede winkelwandelstraat recht op recht op die parking af. Net of hij/zij ons het lelijkste van de stad had willen laten zien.

Ons verder bezoek aan Aachen hebben we afgebroken. We zijn niet zo voor steden en zeker niet als ze zo veel lawaai maken.

Aangezien het een kleine vakantie in mei werd mocht Luc de bestemming kiezen. Hij koos voor de Oostkantons en ik boekte een hotel.

We konden niet weten dat mei nog zo nat zou worden, maar kom, we gingen ons plezier daar niet door laten verpesten.

Aangezien het op maandag niet zou regenen, gingen we op stap, naar de Hammerbrücke¹. We namen onze voorzorgen tegen eventuele regen en hebben ons kapot gezweet. Maar regen zagen we niet. Wel bleef het nog een hele poos mistig. Dat is zichtbaar op de foto’s -zie “In Beeld: Hammerbrücke in nevel“- want ik heb ze niet bewerkt omdat ik dat mistige eerder iets feeëriek vond hebben.

Wel liepen we onder die brug, door een schapenweide met een bizarre herder, waaruit een ezel kon ontsnappen. Hopelijk was dat een melding zonder bijbedoelingen.

We wilden ook in de namiddag nog een wandeling naar de Zyklopensteine² in het Aachener Wald, maar daar was op internet geen behoorlijk plan of uitleg voor te vinden en we reden er dan maar met de auto naar toe. Tja, waarom? Omdat ik die stenen wou zien. Zo simpel is dat.

Eigenlijk was dat stukje van aan het oude grensgebouw, waar we parkeerden, tot aan de Zyklopensteine op één of andere wandelsite aangegeven als wandeling. Ons toerke blok hier ten huize is langer.

Al bij al waren we, nadat we incheckten en onze benen onder tafel schoven, meer dan content … al bleef die stenen-wandeling knagen.

Er komt dus nog wat. En ja, de foto’s, zoals altijd op “In Beeld” – “Zyklopensteine – Aachener Wald“.