Wizzewasjes

Het is niet omdat het mag … dat het moet!

Categorie: Amke en Ella (Page 2 of 72)

Goe-Ge-Bakken

Wafels bakken! Daarna nog eens …

Allemaal goed en wel. Het was de tweede keer dat ik voor de eerste keer een recept bakte. Recepten bijhouden dan maar. Ze bakken is plezant. Ze opeten ook. Niet te veel van eten is iets moeilijker.

Daarom nam ik van het tweede baksel het grootste deel mee naar Zoneke die me later whatsappte dat ze ze hadden opgegeten met crème fraîche en dat ze ook aardbeien waren gaan halen … de smulpapen.

Er was echter een groot probleem: het probleem van de smiley. Deze smiley: ?

Die kreeg ik telkens ik aan Amke verhaalde over wafels en andere baksels.

Resultaat? Ik heb gisteren wafels gebakken -derde recept om bij te houden- en ben en passant naar het bos dat pak wafels in een bepaalde brievenbus gaan steken. Ik kan de meisjes toch niet blijven verlekkeren zonder te delen.

Misschien koop ik me toch nog een echt wafelijzer … of een tweede … om galettewafelkes te bakken.

Luc en de Colruyt

Wat is dat nu toch met Luc en de Colruyt?

Eigenlijk dacht ik dat ik het ooit al vertelde, maar ik vind het niet zo direct terug. Op risico dat het nu voor de tweede keer aan bod komt …

Luc houdt van boodschappen doen. En waar ik mijn boodschappen doe omdat dat erbij hoort is dat voor hem eerder een uitstap. Ook is de nabijheid van een supermarkt op vakantie voor Luc wel van belang.

Vanwaar nu die overgang naar Amke en Ella? Het gebeurde ooit eens dat we de meisjes meenamen naar de Colruyt omdat we vooraf de tijd niet hadden gehad om de boodschappen te halen en we grapjes maakten omdat hij er bijna een museumbezoek van maakte.

En dan was er de keer dat we er voorbij reden en Luc plots de parking op reed en zei dat hij nog iets ging halen. Terwijl wij met ons drie in de auto wachtten heb ik -domweg- de opmerking gemaakt: “Luc gaat graag naar de Colruyt”. “Precies wel” had Amke gezegd.

Hij heeft het zelf ook nog wat aangewakkerd toen ik het had over een uitstap voor de volgende keer en hij verheugd uitriep: “Jààà! Naar de Colruyt”.

“Luc en de Colruyt” en “Het huis met de drie billen” zijn grapjes die de jaren overleefden en een eigen leven gingen leiden.

Bovenstaande afbeelding is samengevoegd. Het zijn enkele selectieve fragmenten uit een whatsappgrap die begon met:


en -voorlopig- eindigde met:


Zwemmen met stip

Wij hebben een zwemabonnement in het zwembad in Landen want wij gingen vroeger steeds twee maal per week zwemmen. De laatste stempel daarop was een datum ergens in 2015. Daarna waren schouderperikelen gekomen, maar die zijn nu wel door.

Er waren nog wel redenen waarom we het meer zo zagen zitten, maar de badmuts was wel een hoofdzaak waarvoor wij onze zwemroutine van vroeger niet hervatten.

Maar we missen het wel. Dus hebben we onze voet in de pla gezet en gingen gisteren met ons vieren.

Na een half uurtje hielden we het voor bekeken. We wisten ineens weer voor welke redenen we er ooit de brui aan gaven.

Luc en ik beslisten dat we wel zouden doorzetten, niet tijdens twee uren seniorenzwemmen -daarvoor spannen ze dan twee banen af- maar gewoon op de uren dat het ons zint, in de ochtend. Met Amke en Ella zullen we dan wel naar een serieuzer bad gaan. Eens najaar gaat Plopsaqua open en kunnen we daar terecht.

Dan kom ik uit dat zwembad, zeg tegen Amke dat ze wat luider zal moeten praten omdat ik mijn hoorapparaat nog niet terug in heb en hoor ik het hoorapparaat forfait geven. Ik dacht dat tinnitus dat geluid imiteerde om vol ongeloof tot de constatatie te komen dat ik dat helemaal vergeten opbergen was vóór het zwemmen en met gehoorapparaat en al dat zwembad in gedoken was, al mag je dat duiken met een korrel zout nemen.

Ja, lap zeg. Jammer dat ik het moet zeggen, maar gelukkig was er die silicone badmuts nog zodat het niet doorweekt was.

Gelukkig was het met een sessie droogkast opgelost.

Opdracht volbracht

Het was niet zomaar een uitstapje gisteren. Amke moest voor de school naar een museum.

Op haar lijstje van musea stond er geen enkel uit Leuven.

En al had ze dan tijd tot 27 maart, we gingen gisteren. We hadden namelijk vernomen dat de fototentoonstelling van Stephan Vanfleteren1 de meest succesvolle expo2 ooit was in het fotomuseum.

Hoe was het? Simpel gezegd, we waren akkoord, we gaan dat meer doen en dan niet enkel als het een schoolopdracht is.

En al mochten we er foto’s nemen, ik zet er geen. Een mens moet niet stoefen met de pluimen van een ander.

____________________
1 Stephan Vanfleteren
2 ATV – url: https://atv.be/nieuws/expo-stephan-vanfleteren-meest-succesvolle-expo-ooit-in-het-fotomuseum-91459

En op Driekoningenavond …

Twee concepten had ik klaarstaan waarvan het ene nog wat bijgeschaafd moest worden en het andere nog een foto behoefde.

Ik had er gisteravond geen zin in. Amke en Ella waren naar huis en lieten de leegte achter.

En ook keken we naar “De Twaalf” met een ontgoochelend einde waardoor de hele reeks ontgoochelend werd.

Ik dacht: “Ik blog morgen wel”.

Maar vanmorgen moesten we inkopen doen. Broodbeleg hebben we nog genoeg maar een mens wil ook wel een warme noen.

Bovendien is het vandaag Driekoningen en wilden we -jawel- een driekoningentaart. Tevergeefs. Er waren er geen meer in de Colruyt noch in de Aldi.

Luc gaf niet op en terwijl ik dit log typ rijdt hij naar de Lidl -de Carrefour is niet open- en indien nodig bij de bakker.

Hoe dat afloopt, is voorlopig nog een vraag …

(En een twintig minuutjes later)

… waarop het antwoord luidt dat hij fier als een gieter parmantig met zijn taart de woonplaats inliep en verkondigde dat ze er in de Lidl nog hadden, maar ook niet veel meer.

Genoeg!

Zijn die feestdagen nu bijna voorbij jà?

Ondanks alle voorzichtigheid is de tol 2 kilo! Ja, ik at mee dessert en ja, ik dronk mee een glas. Dat doe ik anders nooit.

Vrijdagavond was Zoneke er en dan eet je uit gezelligheid ook al wat meer en dan was er nog dessert en opperde Luc gisterenmorgen dat hij nog een Driekoningentaart wou halen. Ik stelde mijn veto!

Gisteren namiddag vroeg hij of we een stuk quatre-quarts gingen eten. Dat was er ook voor Zoneke maar toen was iedereen voldaan en daardoor konden wij met ons vieren -Amke en Ella zijn nog hier- aan die quatre quart beginnen.

Daarvan is er nog de helft over voor straks.

Weet je wat? Ik eet drie dagen niks anders dan sla en een tomaat! Punt!

Een e-reader

Ik wou geen e-reader, ik wil geen e-reader, ik wil het boek in mijn handen, wat moet ik met een e-reader?

En toch, op het ogenblik dat ik me realiseerde dat er mogelijk nog wel meer druilerige fietstochtjes op mijn hometrainer in het verschiet lagen vroeg ik me af … en ik dacht aan Amke. Die heeft een app waar ze, naar eigen zeggen, verhalen/boeken kan lezen die niet uitgegeven werden. Ieder die zou willen kan er zelf ook verhalen op kwijt.

Maar, volgens Amke zou er tussen het aanbod niets zitten dat ik zou zien zitten. Ze had gelijk.

Dus zocht ik naar een andere app die zo wat hetzelfde zou doen, maar dan met een ander aanbod. Ik vond er ene, zocht me een gratis boek in de lijst en testte hem uit op de fiets. Dat bolde wel goed en al werd rijden zonder handen mij altijd ten strengste verboden, ik telde de tijd of de kilometers niet meer af.

Er is één nadeel, een groot. Als ik in een boek begin dat me aanstaat … ga ik het na een goed half uur fietsend lezen niet wegleggen tot de volgende dag.

Ik wil nog altijd geen e-reader, maar lezen op mijn telefoon is wel erg handig … en dat is het eigenlijk ook voor op vakantie.


Chaos

Bij hun vorig verblijf vroeg Ella wanneer we nog eens gingen zwemmen. Daarmee bedoelt ze dan in Sunparks, niet gewoon in ons lokaal zwembad.

Donderdag herinnerde ik Luc eraan dat hij nog tickets moest bestellen, want Luc doet dat via Groupon als daar een actie loopt. Dan kom je de helft goedkoper uit. Er was een actie voor het laagseizoen. Vermeld stond dat je alle dagen van juni en september kon gaan.

Luc schrijft in, betaalt en krijgt de vier uitnodigingen waarop hij de gewenste datum moet melden. Alléén kan dat ineens niet op zaterdag of zondag. Dat is buiten de waard gerekend, want we halen Amke en Ella pas op vrijdag avond.

Er zijn drie mogelijkheden:

  • Luc maakt ruzie met Groupon, waar we geen van beiden zin in hebben;
  • Luc en ik gaan samen twee keer zwemmen ergens in de week, waar we ook geen van beiden zin in hebben;
  • De examens zijn gedaan, misschien kunnen we Amke en Ella die vrijdag rond de middag al gaan halen.

Dat kunnen we. Probleem opgelost.

Neen, toch niet helemaal, want “Dwars door het Hageland” gaat door op 21 juni en er wordt opgeroepen om de streek van Aarschot en Diest te mijden en daar moeten wij nu toch door om de autosnelweg nemen.

Misschien moeten Amke en Ella dan maar hun koffertjes én hun zwemgerief meenemen naar hun andere oma en kunnen wij hen daar oppikken en de autosnelweg in Leuven nemen.

Dat kan. Probleem opgelost.

Onderweg willen we picknicken. Dan blijkt dat Luc zijn bokes vergeten heeft. Gelukkig hadden we ergens een toastbrood gekocht en had hij twee bananen voorzien voor bij de picknick van Amke en Ella.

Probleem opgelost.

Bij Sunparks stond de parking afgeladen vol. Blijkbaar reden er van daaruit pendelbussen naar Graspop en hadden vele bezoekers besloten dan maar een huisje te huren. We vreesden al dat we ergens bij de ingang moesten gaan parkeren, maar gelukkig was er nog een verlaten, vergeten plaatske waar we de auto in manoeuvreerden.

Probleem opgelost.

Bij de receptie konden ze ons geen zwemtickets geven want de mails van Groupon hadden geen barcode. Gelukkig wist de receptioniste dat Luc daarvoor de Groupon app moest downloaden en inloggen. Dan zou hij de barcodes te zien krijgen. Dat was blijkbaar veranderd sedert de vorige keer.

  • Luc en app in één zin is een wreed slechte combinatie.
  • KPN van Sunparks en onze telefoon in één zin is een wreed slechte combinatie.
  • Luc en wachtwoord in één zin is een wreed slechte combinatie.
  • De drie voorgaande samen in één combinatie is het noodlot tarten.

Drieëntwintig minuten later kwam het in orde, scande de receptioniste de codes en kregen wij onze tickets.

Probleem opgelost.

Het gedoe met de lockers doe ik even kort uit de doeken, het leek een klein beetje een stoelendans: het riempje van Lucs sleutel was gerafeld en onveilig, Ella kreeg de sleutel niet uit het slot na afsluiten. Ze namen beide een andere locker. Ella kreeg dit deurtje niet op slot. Luc hielp haar.

Probleem opgelost.

Het zwemmen was zalig, er was niet veel volk wat ons verwonderde.

Er was geen probleem op te lossen.

Na het zwemmen nemen we onze spullen uit de locker, we stappen in de kleedhokjes of … dat willen we doen als Luc zegt: “Waar is mijn taske?” “Waar is mijn zwemzak?” “Waar is mijn jas?”

We blijven versteend staan. Effectief, de locker is leeg en Luc heeft enkel zijn kleren, zijn shampoo en douchegel.

De paniek moet ik niet beschrijven zeker? ID-kaart, rijbewijs, sleutels, telefoon … alles weg. Ik ga ervan uit dat er een fout is gebeurd bij de lockerwissel vóór het zwemmen.

Het heeft geen nut om daar met vier te staan rillen en Amke en Ella gaan zich aankleden. Luc haalt er de redder bij. Die informeert zich bij de redders en wil dan naar de receptie om te horen of het daar is binnengebracht.

Ik ga me ook snel aankleden want Luc heeft ook geen handdoek. We zullen even aan handdoek-delen moeten doen. Als ik de handdoek wil doorgeven en op de redder wachten komt hij er net aan mét alle vermiste voorwerpen, behalve de jas, die lag uiteindelijk nog in de auto.

Probleem opgelost.

Was dat nu niet goed afgelopen dan hadden we het verdere verloop van de uitstap geschrapt, maar nu stapten we welgemoed de McDonald’s binnen. Ging er iets fout? Behalve de portie friet die ontbrak maar die we direct kregen? Neen toch.

Stond de 4km file er nog die Touring Mobilis meldde? Neen toch.

Was de E313 echt afgesloten in Lummen? Neen toch.

Achteraf gezien, eens thuis vonden we het toch wel een geslaagd dagske.

pske van mske:

    Toch even ter verduidelijking. Niets van het voorgaande kan aan Sunparks in Mol verweten worden, integendeel, ze zijn daar erg behulpzaam en vriendelijk.



De rare gewenning

Het went moeilijk.

We zijn zo gewend aan het genoeglijke rustige leven samen. En dan ineens heb je twee tieners in huis en is er leven in de brouwerij.

We trekken er op uit en zij trekken mee. Er is leven in de auto … of ze vallen in slaap tijdens de terugrit.

Ze lezen, ze kijken romantische films en wij kijken mee.

Ze zetten hun laptop naast de mijne en spelen Star Stable. Ze babbelen tegen hun paardminnende schermvrienden, maar ook tegen mij.

Ze grappen en grinniken, ze giechelen en lachen, soms stil en genietend, soms hardop. En wij lachen mee.

Van de eerste minuut zijn we eraan gewend.

Ze zijn weg van gisteren in de vooravond. De stilte verwoordt zich in gezoem in mijn hoorapparaat.

Het duurt nog wel een dag of twee eer we het genoeglijke rustige leven samen weer gewend zijn.

Afscheid

Ooit was hij de schrijver van het blog.

In mei leek het dat hij wel 30 jaar kon worden. Deze zomer kreeg hij last van de hitte. Het ging hem terug beter toen het koeler werd.

Gisteren, bij onze thuiskomst nadat we Amke en Ella hadden gehaald, hebben we Sloef gevonden. Hij lag dood voor onze slaapkamerdeur.

Page 2 of 72

Powered by WordPress & Theme by Anders Norén