We waren nog maar eens in Leeuwarden. Eens te meer konden we Harlingen niet links laten liggen.

Het was dan ook nog schitterend weer die zondag. Er was nu meer volk in het stadje dan dat jaar dat we er een week verbleven.

Veel over vertellen? Neen hoor. Dit is echt een kijk- in plaats van een leeslogje.

We hebben het reiszand van onze zolen geschud, onze schoenen uitgeschopt en onze slippers aangetrokken.

Het zit er weer op voor heel even.

Natuurlijk waren we ook nog een dag in Harlingen. Het was er minder druk dan tijdens de vakantiemaanden. Alle winkels waren dicht maar voor een etentje en een drankje kon je er wel terecht.

Ik heb twee dagen na elkaar een ijsje gegeten van -12. Dat is op zich al een wonder vermits ik niet zo gek op ijs ben.

Enne, de Stayokay in Apeldoorn is ook okeej to stay. Want ja, daar waren we ook.

Nu even tijd om de was te doen en enkele zaken te regelen. Tijd te kort dus weer.

Tja, het zijn maar kleinigheidjes, niet de moeite om er afzonderlijk een postje aan te wijden, maar in de trein naar Leeuwarden, toen ze Sneek doorreden zei Slow: “daar is toch een liedje over Sneek”.

Toen ze in Harlingen zelf, de beiaardier: “klokke Roeland” hoorden spelen, ja écht, die speelde: boven Gent rijst, eenzaam en grijs, ’t oud belfort, zinnebeeld van ’t verleden …” mske stond er effenaf stom van, ginder ver in Harlingen.

Toen ze dus, in Harlingen zelf, de beiaardier: “klokke Roeland hoorden spelen, zei Slow: “nu zit ik toch te denken over dat liedje over Sneek”. Hij had ondertussen wel al bedacht dat het over een cafeetje in Sneek ging

’s Avonds toen mske de laptop uitpakte en opende heeft hij opgezocht: Sneker café.

Nu zou daar eigenlijk tussen die eerste en die tweede alinea nog iets tussen gemoeten hebben, maar ik ga dat hier zetten. Ik ga een planneke inscannen, of beter: ik ga mske dat laten doen, en dat hier zetten. Dat is de route die Routenet opgaf om van aan het station naar het pension te geraken.

Toen mske Harlingen Haven opzocht, wat het eindstation van die trein is, stuurden ze haar terug naar daar waar ze van die Spoorstraat afmoesten.

Achteraf heeft mske gezien dat, als ze, over die Zuiderhaven, rechtdoor liepen, ze haast recht op hun pension uitkwamen. Meer nog, als ze van die trein stapten in Harlingen Haven moesten ze gewoon die brug over en daar de straat in.

Routenet is niet te vertrouwen. En ja, mske had ingegeven: “te voet”! Lorejassen, mensen zo met hun valiezen laten zeulen.

Die dag dat Slow en mske met Amke en Ella naar Planckendael gingen, was ergens halfweg de dag de batterij van Slow’s camcorder al leeg. mske had gezegd: “azo niet meer zenne” en ze had direct een reservebatterij met een lader en een taske besteld. Dat was te koop in een setje.

Slow vond dat dan de laptop toch maar mee moest op vakantie. Hij moest zijn opnames ergens kwijt kunnen en zodoende werd Slow’s programma op mskes laptop geladen.

Slow filmde en filmde dat het een lieve lust was. En ’s avonds kopieerden ze de bestanden.

Thuis gekomen wou mske al die opnames naar Slow’s pc overhevelen. Die ging toch dwars liggen zeker. Hij liep steeds vast op één bepaalde opname, dus verwijderde Slow die maar. Maar sedertdien verkoopt die pc, die te voren al kuren verkocht, zijn kuren driedubbel en dik. Alles wat Slow vraagt, weigert die.

mske zuchtte en zei: “er zal niks anders opzitten dan dat je de opnames op de laptop bewerkt zeker?” Nu was mske wel al van zin om de laptop aan Slow te geven als zij zich een ultrabook zou aanschaffen. Dat is handiger om mee te nemen naar de evenementen maar wat dan … als ze terug op vakantie gaan?

Afin dat zijn problemen voor later. Feit is dat Slow hier al zo een paar keer op die laptop heeft zitten tokkelen en tegen mske zei dat er bepaalde mogelijkheden in die laptop zitten die hij met zijn pc niet heeft.

Gisteren heeft hij er zich even aan gezet. Dit is een eerste versie en mske vindt die heel erg geslaagd.

“Verdorie!” mske keek op bij die uitroep van Slow en vroeg wat er gaande was. Hij zei: “er liggen nog twee tomaten. Dat was een probleem, aangezien ze geen van beiden zin hadden in tomaat en ze de volgende ochtend vroeg op vakantie vertrokken.

Slow wou ze niet achterlaten. Hij vond dat zielig voor die tomaten. Dat is niet waar zé, maar hij vreesde dat ze gingen rot worden hier met hun beidjes en dan had het huis vol vliegen gezeten bij terugkomst.

Hij foefelde de tomaten in een tupperwareke en nam ze mee. De tweede of de derde dag nam mske één van de tomaten en at ze op. Ze moest er eerst nog een potteke zout voor gaan kopen. Slow had geen zin in tomaat.

De dag voor ze naar huis kwamen zei mske: “verdorie” en Slow keek op bij die uitroep en vroeg wat er gaande was. mske zei: “die tomaat!” Maar aangezien ze geen van beiden zin hadden in tomaat was dat geen probleem maar werd het tupperwareke met de tomaat maar terug in de tassen gestopt.

Eens thuis heeft ze het niet lang overleefd! Ze is redelijk snel op mskes bord beland, nog voor ze de volgende lading tomaten hadden gekocht.
 

De dag dat Slow en mske hadden afgesproken met vrienden daar in het hoge noorden, was mske dolblij dat ze haar kleinere short had meegenomen. Ze was net voor de vakantie tot de conclusie gekomen dat ze daar niet meer in kon.

Maar toen, die dag, na amper twee dagen ging het wel weer. Er was echter een probleem. Ze had geen bijpassende bloes bij. Die ging ze zich maar kopen daar op de braderij.

Die avond, was me dat schrikken, zij Slow dat achterkant van het bloeske gepluisd was. mske was er het hart van in. Dat kwam natuurlijk door dat rugzakske.

mske googelde wat, hoe ze die pluiskes weg kon krijgen. HA! Blijkbaar bestaat er een pluizendief, pluizenverwijderaar, pluizentondeuse, te verkrijgen bij Blokker. En er was een Blokker in de winkelstraat. mske kocht zich de miniversie, dat is altijd handig om mee te nemen.

Ze zette zich aan het tafeltje, legde het bloesje plat en ging aan het scheren … oh zo héél voorzichtig. Nah! Dat was goed gegaan, alleen dat laatste plukje wou ze ook nog hebben. Was er een plooitje? Was mske wat onvoorzichtig? Een snee in dat bloeske. mske was er het hart van in. Ze maakte het dicht, maar ze had enkel witte en zwarte draad.

Slow zei: “had je het me niet getoond, ik had het niet gezien” maar ja, mske vond het toch niet goed.

Eens thuis gekomen heeft ze onmiddellijk die zwarte draad terug los gemaakt en het met garen van een overeenstemmende kleur hersteld.

En nu ziet ge er nog minder van, zelfs mske moet gaan zoeken.

Bij tijd en wijle, gaan Slow en mske eens een cafeetje binnen, meestal omdat ze dorst hebben. Soms voor de gezelligheid. Maar af en toe ook eens omwille van een andere nood.

En omdat mske het nogal onbeleefd vindt om plompverloren iemands’ sanitaire voorzieningen te gebruiken, nemen ze zich dan een degustatie, omdat ze dat beschaafder vindt dan ergens binnen te lopen, je ding daar te doen, geld op de toonbank te gooien en weg te wezen. Zelfs geschreven lijkt het nergens op!

Dat deden ze op Terschelling ook. Ze zetten zich in de aangename terraszeteltjes, bestelden een drankje en toen dat gebracht was, stapte mske richting sanitair. Daar stond de deur van de wc wagenwijd open. Op de wc zat een kind van een jaar of acht. Ervoor stond een vrouw.

Toen die mske zag begon ze de broek van het kind op te trekken en ging zelf de wc binnen, trok de deur dicht om die onmiddellijk terug open te duwen en te zeggen dat ze niet op slot kon, maar dat ze dat even tevoren wél had gekund.

Gezien de tijd die was voorbijgegaan tussen het beslissen, het gaan zitten, het bestellen en het brengen van die drankskes vroeg mske zich af wat die twee daar in ’s hemelsnaam al de ganse tijd hadden zitten doen.

Nu ja, ineens trekt dat kind die deur van die wc open, moeder zit daar op met haar broek in haar handen, wat een gedoe zeg! Die vrouw trekt die deur terug dicht. Als ze van die wc komt zegt dat kind: “mijn poep komt nu wél!” Dàt hadden ze zitten doen. Wachten op de poep die komende was.

mske, geen interesse hebbende in de poep van anderen is het afgebold. Ze zei tegen Slow: “ik ga hier niet!” Hij ging wel … bij de mannen wel te verstaan. “Ga toch bij de mannen” zei hij daarna. mske vertikte het. Ze zei: “ik zal wel bij Doeksen gaan, daar gaat de deur tenminste op slot”.

Toen de vrouw met het kind buiten kwamen liepen ze gewoon de straat op. Ze hebben de scrupules niet die mske wél heeft. Nu ja, mske denkt daar maar het hare van.

Bij Doeksen kwam een vrouw van de wc en riep zomaar in de hal naar een puber: “moet jij nu nog plassen?” Het wicht maakte geen aanstalten, waarop de moeder, met een blik op mske, zei: “er zijn hier nog mensen die moeten plassen”. Blijkbaar moest het wicht en haar vriendinnetje en ook nog het kleine uk en …

De deur van de mannen wc ging open, er kwam een vrouw uit. mske stapte daar binnen.

Jawadde! Die haar poep was wél gekomen, mske heeft de ganse tijd haar adem in gehouden.

Die dag in Franeker zijn ze, nog voor ze aan het station kwamen nog snel bij Poiesh binnen gestapt. Ze moesten nog wat te eten hebben.

En daar hing het uitdagend te lonken en te lokken.

Aan zo een uitnodiging liep mske niet voorbij en zeker niet dat ze hier thuis ook zo af en toe eens droge worstjes meebrengt.

De “Fryske droege woarst” smaakt iets pittiger door dan de hier gekende, die is namelijk erg zacht van smaak.

• De gestrande potvis op Terschelling net op de dag dat zij daar waren.
• Het verslepen van de gestorven potvis naar Harlingen.
• De pogingen om het dode dier op het droge te krijgen.

• Toen ze weet kregen van het aanspoelen waren ze terug aan land.
• Toen ze weet kregen van het verslepen was hij al aangekomen.
• Toen ze weet kregen van de pogingen was het dier al op het droge.

 
Ze hadden natuurlijk naar het verwerken van het kadaver kunnen gaan kijken, maar daar pasten ze voor.