Rare titel? Neen hoor! Ze bestaan. Wezens die met zalvende stem je de gemeenste verwijten kunnen maken, op zegenende manier kunnen sneren en je tot in het putteke van je ziel kunnen vernederen als ware het voor je zieleheil.

Waarom nu deze bizarre inleiding? Lees hier het verhaal waarin niets is gebeurd.

We hadden er al wel meerdere keer een verblijf bij Sunparks opzitten. De laatste keer Oostduinkerke was er wel het voorval, maar over het algemeen kunnen we stellen dat de Sunparks parken ons goed bevallen.

We hadden ook nooit in het hotel in Mol verbleven, maar hadden altijd een huisje genomen tot ik in 2021 een aanbieding kreeg die niet te versmaden was, maar in het hotel. We moesten even overleggen hoe we het dan zouden oplossen met het avondeten en zo, maar kijk het lukte en het ontbijt is er inbegrepen.

Van 30 augustus tot 3 september 2021 betekent dat we nog met de mondmaskerplicht zaten ook, al begon het toen al lichtjes af te zwakken, maar toch … Bij het ontbijt in het hotel werd verwacht dat je dat mondmasker enkel afzette als je aan tafel zat, een tafel die je door de dame aan de balie werd aangewezen.

Onze tafel beviel ons best, wat op een uithoek, wel een tafel voor vier personen maar er was niet zoveel volk en we zaten wat afgezonderd alhoewel dan ook weer niet helemaal afgezonderd. Elke dag van ons verblijf zaten wij aan diezelfde tafel.

Dat wil zeggen dat we, toen we er van 23 tot 25 maart van dit jaar verbleven, dezelfde tafel hebben genomen en het kamernummer met het mooie uitzicht en de koeien hebben genoteerd.

Dat deden we nu, bij ons laatste verblijf van 14 tot 19 november, ook. Alleen was de aanbieding voor dit verblijf langer en was er een zaterdag inbegrepen.

We hebben de volledige week onze stamtafel gebruikt, met uitzondering van één dag waarop ze bezet was toen we aankwamen en we aan een tafeltje voor twee gingen zitten.

Dat we op één van de andere dagen gewoon de tafel ernaast, maar nog steeds in de hoek, hebben genomen kwam door de man die zijn benen niet onder zijn tafel kreeg en ze dan maar in de doorgang legde, waardoor wij een plaatske ernaast met de andere doorgang verkozen.

Kan je ons moeilijk noemen? Neen toch?

Een langer verblijf betekent, zoals gezegd, dat de laatste dag een zaterdag was. Aan de balie stond iemand die we voordien nog niet zagen en die haast iedereen aan een tafel ging plaatsen zodat de anderen wat moesten wachten, maar ach …

Toen zei ze tegen ons: “U kan een tafel voor twee nemen” en wees naar de kant van het kabbelende water waar de tafeltjes voor twee voor drie gedekt waren. “Wij zaten altijd daar” zei ik en wees naar … “U kan een tafel voor twee nemen” herhaalde ze, draaide zich om en beende weg.

“Maar wij zaten altijd dààr” zei ik tegen Luc. Nadeel van slecht horen is dat je luider gaat praten. Waarschijnlijk heeft ze het gehoord. Ze draaide zich om en zei, zalvend als tegen een onwillig kind, maar wél voor de hele eetzaal: “Mevrouw, we verwachten een groep van 30 personen” waarop ik tegen Luc zei: “We zullen dan maar aan een tafel van twee gaan zitten” en ik deed dat, al hoorde ik de vrouw achter mij nog wat mummelen.

Het probleem van die kabbelende beek? Die kabbelt. De altijd aanwezige Tinnitus hoort dat en zegt: “Ik kan luider”. Nadeel van die Romein is dat hij dat dan ook doet. Hij gaat brommen als een een opgefokte brommer met een kapotte knalpot.

Op dat ogenblik kan ik geen gesprek meer voeren, hoor ik Luc wat zeggen, maar versta er niks van, maar zie ik wel dat er een vrouw met kind wél aan “onze” tafel aanschuift. “Kijk” zeg ik tegen Luc “die mag dat wel”. “Wij hadden daar ook kunnen gaan zitten” zie ik dat Luc zegt. Maar ik ken het scenario wel al van een halve non die me even de levieten zou komen lezen.

Ik dronk geen -genoeglijk, zoals ik de andere dagen had gedaan- derde zjat koffie maar wou weg, wou inpakken, wou auto laden, wou vertrekken.

Ik stond recht en wat zag ik? Die hele rustige hoek was ingenomen door koppels aan tafels van vier. Wat zag ik niet? Een grote groep van 30 personen.

Ik ventileerde wat tegen Luc die zei: “Jamaar, wij mochten daar ook gaan zitten” “Nietes!” zei ik. “Jawel” zei Luc “die vrouw heeft gezegd dat ze de bordjes ging verplaatsen”. “Wablief? En tegen wie heeft ze dat gezegd?” vroeg ik.

Ze had dat tegen Luc gezegd. “Waarom heb je dat niet gezegd van Tinnitus?” vroeg Luc. Gewoon, omdat dat de keer ervoor zo erg niet geweest was, omdat Tinnitus niet voorspelbaar is, omdat die luten heeft. Ik had me toen niet betutteld gevoeld natuurlijk.

Toen de lift ons, zowat een uur later, met valiezen en al naar beneden bracht, zag ik een groep aanschuiven bij de balie. Ze waren niet met 30, maar wat niet was kon nog komen natuurlijk.

Nu zou men denken dat, eens in de auto, Tinnitus zijn volume lager zou zetten, dat deed hij niet. Het gevolg was dat wij stilzwijgend onderweg waren naar een tussenstop omdat we niet zo vroeg naar huis wilden, maar op de middag ergens wilden gaan eten. De ruitenwissers maakten een overdreven hels lawaai maar het stilzwijgen deed goed.

De tussenstop niet. Een vent kerel die aan de telefoon heel wat te vertellen had, heeft me daar de hele tijd gevolgd zelfs als ik een andere richting nam, bewust om te zien wat ik deed of onbewust omdat hij per toeval op dezelfde plaats was, maar enorm storend was het wel. Tinnitus ging in overdrijf.

Het gevolg was dat we op de kortste keren terug buiten stonden en nog steeds veel te vroeg waren voor onze middagplanning, waarop Luc voorstelde dan maar een Kringwinkel in de omgeving binnen te lopen.

Dat vond ik eerst maar een pover idee maar uiteindelijk bleek het een geweldig idee. Het was er rustig. Het was er stil. Er speelde muziek blijkbaar, die ik niet hoorde, maar die wiegde Tinnitus terug in in zijn zoemende sluimertoestand. Ik zou er zo bij gaan zitten zijn, zo in een van de pashokjes en met het gordijntje dicht.

En alles viel terug in de plooi. En alles kwam goed. En het geluid van de ruitenwissers was ook al gewoon het geluid van ruitenwissers.

We gingen eten, we reden naar huis en zagen dat alles in orde was.

Dus, wat is er nu eigenlijk die dag gebeurd? Niks toch. Alleen … ja wat alleen?

Was er een tijd dat wij onze tijd bij Sunparks en later ook bij CenterParcs verdeelden tussen wandelen, zwemmen en lezen -’s avonds dan- komen wij nu tot de bevinding dat onze zwemzakken verloren moeite mee op reis gaan.

De vroegere zwemtijd gebruiken wij nu voor andere doeleinden zoals een museum of andere bezienswaardigheid.

Vorig jaar hadden we daar al onze bedenking bij. Nu waren we echt zinnens om dagelijks te gaan zwemmen. We deden het niet.

De reden is overduidelijk. Wij prefereren het twee keer per week gaan zwemmen bij ons eigen Plopsaqua.

Het waarom moesten we zelf even laten doordringen. Al gingen we in de parken dan ook altijd zwemmen als er het minste volk te verwachten was, er zijn wel meer mensen die de rustiger momenten gebruiken, terwijl we het bij Plopsaqua precies tijdens het drukke schoolzwemmen het rustigste hebben.

Nog een anekdotetje?

Langs de Molse Meren staan waarschuwingsborden. Die zien er wat uit als een rebus. Dat die voor interpretatie vatbaar zijn wordt bewezen door hetgeen nu volgt:

“Als de police je ziet, krijg je geld” zegt Luc …

“Space Invaders in Sunparks” zegt Luc …

Waarop ik een foto neem en die in het whatsappgroepje met de kleindochters gooi. Ze antwoorden met smileys.

En ik denk dat wij wél weten dat we oud(er) worden maar er niet bij stilstaan dat de kleindochters het kind-zijn echt zijn ontgroeid zijn.

Ach ja, misschien vinden ze het wel tof … of misschien -in het ergste geval- vinden ze dat ze de twee oudjes hun pleziertje moeten gunnen.

Aangezien vakanties bij Sunparks meestal op hetzelfde uitdraaien, zoals veel wandelen, ga ik het daar op zich niet over hebben.

Ik ga wel enkele kleinigheden vertellen, anekdotes bij manier van spreken, bestemd voor de annalen van dit blog. En we beginnen met een mysterie.

Meestal bij het wandelen nemen wij een banaan mee voor onderweg. Soms -afhankelijk van het weer- ook een flesje drinken.

Bij de tweede wandeling valt na een kilometer of twee mijn nikkel en ik zeg: “Ik heb mijn banaan niet mee”. “Ik wél” juicht Luc “Ik wel!” op wel erg triomfantelijke toon.

Op zeker moment neem ik mijn fleske drinken en Luc vraagt: “Mag ik een sloekske?” want hij heeft er geen bij. En ik zin op wraak en denk: “Wacht maar manneke, tot gij aan die banaan begint …”

Maar … Er was geen banaan. Waar was die banaan gebleven? Luc heeft zijn schoudertas binnenstebuiten gekeerd, de zakken van zijne frak binnenstebuiten gekeerd en heeft nà de wandeling de hele auto binnenstebuiten gekeerd.

De hotelkamer heeft hij niet onderhanden genomen, daar lagen de andere bananen nog. En bananen hebben de onhebbelijke gewoonte van op elkaar te lijken.

Twee dagen later gaan we twee wandelingen samenvoegen, wat ze langer maakt maar ook maakt dat we terugkomen langs het vertrek van die eerste.

Grijpt Luc me ineens bij mijn arm, zoals hij doet als hij een ree of iets anders interessant ziet.

In de graskant ligt …

… half zwart geworden. Hoe is die uit die schoudertas geraakt? Dat vroegen wij ons af en dat vragen wij ons af. Waar ze gebleven was, weten we dus intussen.

Luc heeft die banaan voorzichtig opgepakt en terwijl hij die omhooghield en ze aan alle kanten monsterde, constateerde hij: “Alle mysteries lossen zichzelf op”. Ik heb een beetje wraak genomen door heel serieus en quasi gemeend te zeggen: “Nu kan je die hier opeten”.

Hij keek verschrikt, hij wees op het zwart, hij duwde ze wat plat en hij zei stellig: “Ik ga die gewoon in de vuilbak gooien”. Voor dat beteuterd gezicht alleen al zou je zo’n fratsen uithalen.

Arme banaan. Zelfs de ganzen die daar graag in die buurt vertoeven hebben haar niet gelust.