Wizzewasjes

Ge ziet ze wel, maar ge denkt: “Wat zou het?”

Maar dan moogt ge niet kwaad worden, want dan ga je drastisch ingrijpen.

Dan denk je: “Gedaan met dat gezever van de dagelijkse likes” want dat is gewoon vingerklikwerk.

Ge ziet ze overal, op alle blogs en nergens zeggen ze wat. En ge denkt: “Ik ga ze blokkeren”.

Ik wou ze blokkeren toen ik terug mijn eigen kalme zelf was maar vond toen dat het toch nogal boers was en wat kwaad berokkent het eigenlijk?

Nog efkes overpeinzen.

“Zouden ze dit log liken?”

De corona-afzondering met een zee aan tijd om niets te doen, doet een mens meer en te veel denken. Waaraan denkt een mens dan? Aan dingen waar je eigenlijk niet meer zou mogen aan terugdenken.

Het resultaat was dan ook dat ik de gedachten niet meer in bedwang kon houden en ze uiteindelijk maar hun vrije gang liet gaan en begon te typen.

Ik schreef enkele bedenkingen in concept maar weet niet of ik ze zou posten. De mogelijkheid zit er namelijk in dat ik ik jullie zou vervelen – voor zover ik dat nu al niet doe. Ik zou in dat geval namelijk enkele dingen aan de wereld kond doen die ik als afgehandeld beschouw maar die het blijkbaar niet echt zijn vermits ze zo dicht onder de oppervlakte liggen te sluimeren.

Enerzijds denk ik: “het blog is mijn dagboek, daar staat in wat me aanbelangt”. Anderzijds denk ik: “Het belangt me ook aan dat ik niet kwetsbaar wil overkomen, die ik-kan-het-allemaal-alleen ingesteldheid van mij, prinses in de ivoren toren, ongenaakbaar, ijskoningin.

Delen is goed maar ik wil enkel delen wat deelbaar is.

De tijd van de beveiligde postjes ligt achter me. Zelfs die waren niet echt veilig, aangezien de reacties van sommige toegelaten lezers … achteraf.

Bedenking: zet ik die bedenkingen beveiligd? Of gewoon helemaal privé? Net of ze er niet zijn? Misschien gooi ik ze gewoon weg … nu ze -nog maar eens, inclusief een paar nieuwe- van me af geschreven zijn.

Veel tijd en veel concepten betekent dat veel concepten in de virtuele prullenbak worden gegooid, dat wel, maar ook dat er andere worden uitgewerkt.

Bij sommige van die concepten die ik dan uitwerk, denk ik dat ik ze toch niet kan posten in deze coronatijden, al hadden ze dan oorspronkelijk niks met corona te zien en dateerden ze al van pozen er voor.

Dat wil zeggen dat hier logs in afwachting staan waar ik een datum van ergens mei of juni op plakte, al staan ze niet gepland. In coronatijden houdt zelfs logs in de planning zetten een risico in.

Het was me al wel opgevallen, bij het herlezen van logjes van de beginperiode, dat er soms nogal veel accenten stonden: te veel accenten, te hard benadrukt. Het ging dan ook meestal over zaken waar ik erg mee in mijn maag zat omdat er zoveel onrecht in zat.

Ik heb fur à mesure deze accenten van vroeger wat opgeveegd, al dacht ik er soms wel bij dat ik de paniek, de ontzetting, de kwaadheid, die klaar en duidelijk tussen de lijnen te lezen was, er ook uit haalde.

Gisteren deed ik het weer. Na een uurtje was dat euvel al grotendeels verholpen. Het betrof dan ook maar een frustratie en geen hartepijn waar een mens van dood kan gaan.

Waarom blog ik nu eigenlijk nog? Ik hebt niets wereldschokkends te vertellen sedert we op pensioen zijn.

• Ik blog toch voor mezelf zeker. Voor het plezier van ‘t schrijven. Wereldschokkends of niet, het is mijn blog.

Maar er lezen wel andere mensen mee, die er -waarschijnlijk- niets aan hebben.

• Mogelijk. Maar dan is er nog niets fout aan … buiten het feit dat ze me misschien nogal seutig of truttig of oppervlakkig gaan vinden.

Mja, zo ken ik mezelf weer. Dat heeft me nog nooit gestoord, maar toch … het gaat hier de laatste tijd enkel nog over mij en ons.

• Als ik het over anderen wou hebben, zou ik wel journalist of royalty-watcher geworden zijn. Mogelijk had ik dan wel in de boekskes mogen schrijven.

Toch eens overdenken …

• Afwegen wat het zwaarste weegt? De alledaagsheid van het blog of het plezier aan het schrijven?

Juist ja. Maar daarmee ben ik er nog niet uit hé.

• Ach, ‘t is maar een bui. Het waait wel weer over.

Toen Flickr vorig jaar betalend werd zocht ik naar alternatieven, al dan niet gratis maar toch een ietsje goedkoper dan Flickr. Okee, voor die eerste keer deden ze een flink pak van de kosten af.

Na Slovenië bedacht ik dat het einde van dat jaar er zat aan te komen en ja, op 26 november gaan ze de volgende betaling afhouden. Ik begon weer alternatieven te zoeken, je weet maar nooit wat er op een jaar tijd allemaal kan en kon bij komen.

De dienst van Google zelf vond ik op zich niet slecht, ik begon zelfs al over te zetten toen ik plotsklaps merkte dat iedereen daar zomaar foto’s kan downloaden.

Ik zocht de instelling om dat tegen te gaan en vond de vermelding:

The only way to stop people from downloading your photos is by not uploading photos to the internet in the first place. Google Photos currently does not have a setting to disable downloading of photos, which means that the photos can be downloaded in full resolution.

Allee, dat wisten we dan ook weeral. Ik ben nu ook niet gek, ik begrijp wel dat iemand die écht bij Flickr iets wil stelen dat ook wel zal kunnen, maar daarom moet ik het nog niet op een dienblaadje presenteren.

We zijn dus weer vertrokken voor nog een jaar Flickr. Volgend jaar zal ik nog eens naar alternatieven zoeken, je weet maar nooit wat er op een jaar tijd allemaal bij kan komen.

Ondertussen zet ik verder de foto’s van de Eifel op Flickr, maar ik ga niet over elke wandeling apart een logje schrijven. Wie het interesseert kan in de zijkolom wel zien als ik er foto’s bij zette.

Meer foto’s

Soms heb ik een hele resem ideeën voor blogposts. Dan maak ik die zover mogelijk klaar zodat ik ze op de voorziene datum nog enkel dien op te warmen en af te bakken.

Soms zijn er bij die voorbereidingen dingen die al verdoeft zijn en nog enkel goed om weg te gooien.

En soms heb ik ‘s avonds helemaal geen idee van wat ik nu toch op dat blog zou zetten. Paniek? In geen geval.

Mijn inspiratie ontwaakt pas ‘s nachts en komt dan haastig toegelopen.

Meestal schrijf ik de stukjes voor op het blog terwijl Luc naar één of ander programma op de TV gaat kijken. Soms kijkt hij ‘s morgens wel eens naar iets dat hij opnam, soms is dat ‘s avonds.

Op paasmaandag ‘s avonds, hij keek naar een programma over Frank Vandenbroucke, vlotte het bloggen niet. Ik begon enkele concepten om ze ergens na twee à drie regels stop te zetten en te zuchten dat het op niks trok. Er stond die avond dan ook niks klaar voor de volgende morgen.

De volgende ochtend bekeek ik de concepten en vond dat er wel iets mee te doen was en begon ze bij en af te werken. Het had dus niet zozeer met het geschrevene op zich te zien dan wel met mijn mening dat ze te minnetjes waren, niet spectaculair genoeg. Vroeger beleefden we meer dat het vertellen waard was.

Ik weet niet wanneer ze op het blog gaan komen. Waarschijnlijk weer eens bij gebrek aan grotere avonturen.

wat ervan komt.

Voor ons vertrek plan ik altijd een paar pietluttige postjes over nogal oppervlakkige dingen, zodat er toch elke morgen een nieuw logje klaar staat.

En dan, eens ter plaatse, blijkt in één van deze pietluttige logjes een blunder van formaat te staan en is verwijderen de enige oplossing.

Makkelijk op te lossen? Niet echt, neen. Op vakantie of op uitstap ga ik geen logjes schrijven. Dat doe ik thuis. Daar ben ik dus nu.

Voor volgende keer zal ik een paar reserve pietluttige postjes over oppervlakkige dingen moeten voorzien.