Wizzewasjes

Het is niet omdat het mag … dat het moet!

Categorie: Bloggen (Page 1 of 21)

Jetpack met een jetlag

Dit is nu de tweede keer dat de actualiteit het plaatsen van een log inhaalt. Ik kon kiezen: of ik gooide het weg, of ik ging verder waar het vertellen gebleven was. Weggooien? Neen toch!

Dus we beginnen er aan. Ik vertelde dus:

Sedert de laatste update van Jetpack zit ik met een paar minuscule problemen. Ze zijn zo minuscuul dat ze haast verwaarloosbaar zijn, maar net zoals heel kleine insecten waar je jeuk van krijgt, gaan ze me enerveren.

Eén ervan is het feit dat ik op mijn telefoon niet rechtstreeks meer naar mijn leeslijst ga, maar naar iets dat zij “Discover” noemen en waar ik dan moet aangeven dat ik mijn “Subscriptions” wil zien.

Op zich zou je dat echt wel negeren ware het niet dat bij die “Discover” altijd dezelfde blogs te discoveren zijn, zij het wel in een andere volgorde, maar altijd en altijd dezelfde. Net of die een soort van voorrang krijgen in belangrijkheid.

Ik overweeg om Jetpack een e-mail te sturen, dat ik wel voor mijn blog betaal. Maar aangezien ik het vertik om ook nog een betalende Jetpack te nemen, vrees ik dat ik op antwoord zal kunnen wachten tot Pasen en Sinksen op één dag vallen.

Is dat nu bij mij alleen?



Dat zou ik vorige dinsdag hebben gepost maar schoof het op omdat zowel “Elderspeak” als “Supporteren” als “Vorige maandag” voorrang verdienden omdat ze nogal actueel waren en niet zo een lange houdbaarheidsdatum hadden.

Uiteindelijk zou het Jetpacklog gisteren op het blog komen. En wat gebeurde gisteren? Stiekem was er blijkbaar een aanpassing gebeurd en opende mijn leeslijst wel degelijk waar die hoorde te openen.

Is het nu weer allemaal in de sjakosj? Neen. Want terwijl ik zoekende was hoe ik dat moest oplossen vond ik een oplossing voor een ouder probleem. Het probleem namelijk dat ik op mijn eigen telefoon niet rechtstreeks op mijn eigen blog kan reageren, maar wel via de Jetpack app diende te gaan.

En dat, mijn lieve lezertjes, bleek ook de schuld van Jetpack te zijn. Ik pakte de loep en ging Jetpack eens grondig uitpluizen. En bij de eerste pluis nam ik mijn reacties weer in eigen beheer. Verder ben ik nog niet. Ik moet nog even verder de stijl aanpassen.

Wat ik wel merkte is dat, als Luc -die als uittester fungeerde- een reactie wil plaatsen, hij telkens opnieuw moet inloggen. Mocht dat bij iedereen zo zijn, had ik dat graag geweten.

U weze bij deze op voorhand bedankt.

Uitgelichte afbeelding:

En wat …

… doet een mens dan die noodgedwongen aan TV, laptop en telefoon gebonden zit? Die kijkt TV … of die prutst.

Luc kijkt TV. Hij kijkt sport, zoals het veldrijden van de voorbije dagen, maar hij kijkt ook -halvelings opeenvolgend- naar een feuilleton dat ik maar niks vind. Daarom staat er nu ook een paravent klaar in onze woonkamer. Als hij dat spul die soap opzet, dat klap ik die paravent open.

Prutsen? Dat doe ik. Ik schreef, naar aanleiding van die opmerking van Luc, onmiddellijk een kort kerstverhaal dat ook aanpasbaar is aan andere gelegenheden van het jaar en twee dagen later schreef ik er nog eentje dat me beter beviel, dat bizar genoeg ook bij andere gelegenheden kan passen. Voorlopig zijn die niet publiceerbaar. Dat kan pas als ik er klaar voor ben. Er moet nog wat aan geschaafd en gevijld worden. En dan nog … Moest je weten hoeveel overwegen het me heeft gekost om indertijd dat log over Jut te posten …

En concepten! Die staan nu ook netjes in een wachtrij voor dagen dat ik niet weet wat schrijven. Dat is altijd handig om een voorraadje te hebben.

Wat deed ik nog? Die zijbalk beviel me niet meer. Die nam ik ook eens onder handen. Sommige dingen vlogen er af, andere werden aangepast …

… al liep/loopt dat ook niet altijd van een leien dakje. “Op deze dag in het verleden” … hoe ellenlang werd dat wel niet na méér dan 20 jaar. Ik beperkte ze tot vijf jaar en voorzag “See all …” wat dus niet blijkt te werken. Ach ja, een mens kan niet alles hebben.

Tags

Ik gebruikte geen tags, ik wou geen tags. Ik had die niet nodig want de zoekfunctie op mijn blog voldeed.

Maar nu heb ik toch al een sedert geruime tijd een paar keer zwaar gezucht omdat die zoekfunctie beweert dat een bepaalde zoekopdracht geen resultaat opleverde terwijl ik goed wist dat het log in kwestie bestaat.

Ik heb zelfs een paar keer met mijn voet op de grond gestampt van onmacht, één keer zelfs met twee voeten. Maar toen kwam Luc binnen en deed ik maar net of ik mijn artrozige heup aan het losschudden was.

Ik overwoog die tags, probeerde uit, maar vond zo een “tagwolk” in de zijkolom wat overweldigend en ook niet bepaald nodig. Tags onder de logs zelf vind ik voldoende. Zoeken via de tags kan ik achter de coulissen ook.

Gelukkig is dat systeem achter die coulissen goed geordend zodat het ook daar geen rommeltje wordt. Ondertussen zit ik al aan 190 tags/10 webbladzijden en dat zonder er echt veel moeite voor te doen. Stel je voor dat ik voor al die twintig jaren bloggen tags ga zetten …

Dus onder het moto: “Beter laat dan nooit” staan die dingen nu ook op Wizzewasjes en vind ik hun presentatie nog niet eens zo slecht.

Uitgelichte afbeelding:

Gevaarlijk op de blogs

De laatste tijd ondervind ik dat er update na update wordt ge-updated op de leeslijst van WordPress. En gevaarlijk dat ik dat vind. Die opsomming verandert telkens weer waarbij je moet opletten dat je geen blog ontvolgt i.p.v. opent1.

En bij andere blogs word je ineens als conversatievolger aangeduid, al heb ik dat nooit aangevinkt1.

Op de telefoon is die opsomming veel logischer, volgens mij dan toch1.

Anders is het gesteld met het reageren via mijn telefoon. Ik zei het ooit al, dat ik dat niet meer zou doen onderweg. Nu méén ik het ook. Meer nog, zelfs hier thuis ga ik niet meer op andermans blog reageren met de telefoon. De enige uitzondering die ik nog zou maken is als we niet thuis zijn en de laptop die dag niet uit zijn tas zou komen.

Bij het ene blog moet ik telkens opnieuw inloggen en dat met die kleine toetsjes, bij het andere is het blog zo breed dat ik de telefoon moet kantelen en de reactie niet in zijn geheel samen met de reageerknop kan zien. Dat vind ik wel moeilijk maar toch doenbaar mits veel gedoe, al stel ik dan meestal mijn reactie wel uit tot ik bij de laptop geraak.

Anders is het gesteld bij nog een ander blog. Wil ik daar reageren krijg ik soms gewoon een reactievak te zien, zet wat ik wou zetten en dan blijkt dat ik niet op het blog, maar op een andere reageerder heb geantwoord. Stom en door en door vervelend.

Het is overal gevaarlijk. Nu ook bij de leeslijst van de blogs.

____________________
1

De onderwerpen

Soms gebeuren hier ook zaken waarover ik zou kunnen bloggen. Maar om één of andere reden heb ik daar dan geen zin in.

De eerste reden is gewoonlijk dat ik het liever over prettige of grappige dingen heb. Af en toe eens een ergernisje mag er wel zijn, maar niet te vaak en niet te groot.

De tweede reden is gewoon het feit dat ik liever geen reacties krijg die beginnen met: “Wees blij dat …” Noch gesproken. Noch geschreven. Ik weet zelf ook wel dat er situaties bestaan die erger zijn, al zijn er ook situaties die er minder erg inhakken.

Dus blog ik er niet over. Ik kan dan beter een log wijden aan een uitleg waarom ik over bepaalde zaken niet wil bloggen.

Mijlpaal

Vandaag is het twintig jaar geleden dat ik het eerste bericht op mijn blog zette.

En al heb ik op sommige dagen wat last van een zeker laisser aller en het gevoel dat er niks belangrijks meer te vertellen valt, is en blijft het blog een uitlaatklep, soms zonder te vertellen wat er uit de klep gelaten moet worden. Je kan het dan ook af en toe een afleidingsmanoeuvre noemen.

Twintig jaar bloggen? Zou ik er nog twintig jaar bij geblogd krijgen? Hm … Twijfelachtig. Maar het mag.

Geplande postjes

Soms zit ik zo ’s avonds te overdenken wat ik nu toch op dat blog moet vertellen? Dan is de muze eens vroeg naar bed gegaan, denk ik.

Want eens ze uitgeslapen is, stapelen de concepten zich op.

En komt er een moment en krijg ik ineens zin om ze uit te schrijven. Maar wat doe je er dan mee? Meestal plan ik ze dan in. En dan kan het gebeuren dat er al voor een hele week logjes in de planning staan, die soms wel eens verschuiven als er iets recenter, zonder houdbaarheidsdatum, tussen komt.

Laatst vertrokken we op een daguitstap en een luguber idee plopte zomaar mijn rare hersenkronkel in. Ik bedacht dat ik ook het eeuwige leven niet heb en wat dan met die nasleep die …

Ik heb me wel al meermaals afgevraagd wat er met het blog gaat gebeuren eenmaal ik er niet meer ben, maar dat is wel een ander verhaal.

Ik zette alle geplande logjes terug in concept.

Als we een paar dagen uithuizig zijn, doe ik het wel bewust. Dat voorzie ik logjes zonder houdbaarheidsdatum uit veiligheidsoverweging.

Ondertussen staat er toch wel weer een heel klein resempje bij de geplande te pronken. Ik kan niet zeggen hoeveel, want dat varieert van dag tot dag. Wie weet hoeveel er overblijven als dit verschijnt.

Weghalen? Of niet? Om het op zijn Hamlets te zeggen: “That’s the question”.

De stommiteiten

Soms krijg je zo eens een stommiteit voor waarvoor je jezelf voor je kop wil slaan. Zoals nu. Zoals ik deed.

Zoals ik al meer zei schrijf ik concepten. Soms zijn die maar een paar woorden, soms zijn die halfgaar en soms zijn die postensklaar maar staat er geen houdbaarheidsdatum op of ik twijfel nog of ik het wel wil zetten. Die plan ik in … ergens een maand verder, kwestie van overzicht te houden en het onderscheid te zien tussen wat af is en wat nog niet.

Maar wat krijg je dan bij zo een twijfelgeval van welles – nietes – toch wel – neen, niet goed – als je het betreffende log in december een maand vooruit plant en je vergeet het jaartal te veranderen. Dan publiceer je dat zo goed als een jaar geleden.

En die wordpress -de verraaitoot- laat iedereen die het blog volgt onmiddellijk weten dat er iets nieuws gepost is, terwijl dat echt de bedoeling niet is noch was.

Dat gebeurde gisteren. Ik zou vloeken, mocht het niet zijn dat ik eigenlijk niet vloek. Stomme ik, die er niet aan dacht de 2022 in 2023 te veranderen.

Maar ik troost me, ik ben niet de enige. Vorige week -of was het al de week daarvoor- zag ik ook zo’n spookpostje in mijn reader verschijnen terwijl het pas een dag later op het desbetreffend blog gepubliceerd werd.

Vandaag

Vandaag is de dag tussen gisteren en morgen. En wist ik gisteren wat vertellen en weet ik morgen wat vertellen, vandaag weet ik dat niet.

Er zijn nochtans vele zaken het vermelden waard, maar de media waren en zijn me voor of ik wil het er niet over hebben om één of andere reden.

Er zijn ook wel de privé dingen, maar die gaan vandaag gebeuren en zijn pas later gaar.

Gisteren was wel een memorabele dag, daar niet van, maar het enige dat ik daarvan met het blog wil delen is dat Harrison Ford verklaarde dat het deze keer écht zijn laatste Indiana Jones film wordt. Ik zou het zo denken, hij is 80.

En ja, ooit was ik fan en ja, acteurs blijven beter geconserveerd, maar er is toch wel een houdbaarheidsdatum, ook voor goed geconserveerde avontuurlijke archeologen.

____________________
Het Laatste Nieuws

Blogfoefelaars

Vorige week had ik dus even een probleem met publiciteitsblokken op Matroos’ blog, wat helemaal niet zou mogen kunnen of niet zou mogen zijn hebben.

Maar die ontwikkelaars hebben helemaal geen boodschap over wat die blogs beschrijven, die hebben helemaal geen interesse in het wel en wee van de bloggers, als het maar opbrengt.

Zo had ik, in mijn beginnende blogperiode, een blog bij Skynet en kreeg ik op een avond, bij het openen van mijn blog een heel foute achtergrond te zien: iets met trouwringen en trouwkleren en geromantiseerde kleuren.

Toen ik dat aan Luc wou tonen, was het weg. Zo weg als de voorbije week de -in de weg zittende- publiciteit op Matroos’ blog.

Bovendien kwam er per e-mail de vraag of Luc en ik gingen trouwen. Ik vond de vraag nogal vrijpostig aangezien dat enkel Luc en mij betrof en ik antwoordde zoiets als hadde ik geen eigendomsbewijs meer nodig.

Eigenaardig genoeg reageerden meerdere mensen op het blog met felicitaties en gelukwensen en al wat bij trouwen komt kijken zonder de essentie te bekijken.

Meerdere mensen hadden het gezien, meerdere mensen hadden voetstoots aangenomen dat het mijn manier was om iets aan te kondigen.

Ik interpelleerde Skynet. Ze vertelden me wel dat ze een nieuw thema -een trouwthema- aan het uittesten waren. Maar dat had nooit, maar dan ook nooit, op mijn blog gestaan. Dat deden zij niet. Wat durfde ik nu te suggereren …

Het was niet enkel daarom dat ik bij Skynet vertrok, maar het waren meerdere redenen die me deden besluiten dat enkel ik nog zeggenschap over dat blog wou hebben.

Page 1 of 21

Powered by WordPress & Theme by Anders Norén