Wizzewasjes

De Blacklist is een programma over kinderen en hun speciale wensen. Iets wat men, volgens mij, in onze kinderjaren afdeed met: “Awel manneke, en wat wilt ge later worden?” Waarop dan meestal een geijkt antwoord kwam à la “pompier” of “piloot”.

En dat was het. Afhankelijk van de goede wil van de ouders en van het doorzettingsvermogen van het kind kwam dat er vaker niet dan wel van.

Nu geeft men kinderen met een speciale wens een programma waarin ze hun wens in vervulling zien gaan.

Daar kan je toch niks op tegen hebben? Of wel? Ik heb er wel mijn bedenkingen bij.

Kinderen dat zijn toch die mensen die nog hun hele leven voor zich hebben en er zelf nog kunnen voor zorgen dat hun wensen uitkomen?

Zou het -in dees- niet aannemelijker zijn datzelfde programma te maken maar met ouderen, met hen die nooit grote wensen hadden en als ze ze al hadden, ze zeker niet in vervulling zagen gaan.

Ah, maar ja, dat staat spreekt niet zo aan op TV en voor de kijkcijfers moet je wat overhebben. Dus doen ze maar voor kinderen met te grote wensen.

Wees gerust, heren en dames TV-makers, ik spreek niet voor mezelf. Mij werd geleerd dat, als ik iets wou, ik er zelf moest voor zorgen. Dat deed ik, dat doe ik en geloof me, mijn wensen zijn wel gematigder én -zonder corona- zelfs haalbaar.

pske van mske: Volgens Luc is dit een herhaling van een programma dat werd opgenomen voor Ketnet, dus enige relativatie mag wel. Maar nu krijgen we dus een herhaling op zondag in prime time.

Zonder Tour de France, geen “Vive le Vélo”.

Maar VRT vergastte ons gedurende die periode met “Vive la Vie”, eenzelfde gemoedelijk programma met dezelfde ingrediënten en met praatgasten maar dan zonder dagelijkse verslagen over de Tour.

De ene gast had al een vlottere babbel dan de andere, een paar anderen verbaasden me omdat ik het nooit achter die mensen zou gezocht hebben en zo had elke dag wel iets. Laat ons zeggen -volgens mij dan toch- comfort TV. Maar dat kan je wel aan Karl Vannieuwkerke overlaten.

Het was dan ook met een diepe zucht dat ik las dat VTM met een programma op de proppen kwam met twee gasten¹ en … ik las niet verder.

“Afkijkers” dacht ik even, maar dat mag ik niet zeggen zolang ik het programma niet zag. Dus ik zou moeten kijken.

Nogmaals zuchtend legde ik Luc het probleem voor, die roloogde en zei dat de chef media² het programma niet goed had gevonden.

Uiteindelijk ben ik beide artikels echt gaan lezen en kwam tot de conclusie dat er toch wel enig verschil in zou zitten met de nadruk op het hoge “ons-kent-ons” ritueel dat me bij VTM al zo vaak liet zuchten.

Ik ga chef media Benjamin Praet als excuus gebruiken om niet te kijken, ondanks Eric Goens, die ooit te gast was in “Vive le Vélo” en die de beklijvende reportage³ over Stig Broeckx maakte.

Ik ga uitkijken naar de échte “Vive le Vélo” die uiteindelijk eind augustus, tijdens de Tour de France, zal uitgezonden worden maar, met het oog op corona, wordt opgenomen op locaties in België.

¹ Het Nieuwsblad
² Het Nieuwsblad
³ Het Nieuwsblad

Zo noemden we dat toen we kind waren. Maar we zijn al lang geen kind meer en pesten heeft nu een erg negatieve klank gekregen. Zo verging het het treiteren ook. Treiteren is iets wat nu niet meer geaccepteerd wordt. Nochtans was het indertijd enkel maar kinderspel.

Nu moet je plagen zeggen. Maar om nu als titel: “Luc plagen” te gaan zetten … Eerlijk? Dan denken wij hersens een andere richting uit.

Waar gaat het om? Om een reeks op TV die ze daar halsstarrig als “The Border” blijven aankondigen, wat een Canadese reeks blijkt te zijn terwijl het in feite “Wataha¹” betreft, een Pools grensverhaal dat zich afspeelt aan de grens met Oekraïne.

Een beetje eigenaardig, een beetje langzaam waardoor je veel van de omgeving te zien krijgt. En wat een omgeving! Zelfs zo mooi dat ik het ging opzoeken. Het betreft het Bieszczady gebergte. Inderdaad, erg mooi maar ook erg ver. Te ver om er naartoe te rijden. Dat wou ik net zeggen toen Luc het al zei.

Sedertdien kan ik de afleveringen niet bekijken zonder Luc te plagen … op nogal simpele manier. Je weet wel: stadjes noemen die de moeite zijn, hotellekes bekijken en prijzen vergelijken … luidop natuurlijk en vooral door tijdens het kijken heel vaak: “oh” en “ah” te zeggen.

Het zal gaan stoppen. Gisteren waren de laatste afleveringen waarvan we er nu nog een paar moeten bekijken.

Maar ach, de leute is er af. Luc reageert er niet meer op.

¹ Wataha

Deze week is een kantelweek. Want volgende zondagavond zal er helemaal anders uitzien dan de vorige zondagavond. Het verandert nogal drastisch eigenlijk.

“Twee tot de zesde macht” is -voorlopig- gedaan en we kregen de laatste aflevering van “GR5¹” voorgeschoteld.

Gelukkig had Luc me verteld dat het de laatste “2⁶” van het seizoen was of ik had niet meer gekeken. Het stak me al een paar weken tegen, het is uitgemolken tot en met en verwaterd tot maar weer eens een quiz die aaneenhangt van de cafégrappen.

Omdat het de laatste was heb ik nog gekeken en die viel -gelukkig maar- een beetje mee.

“GR5” … wat moeten we daar nu van denken? Het was niet slecht. Ik vond het goed, zelfs meer dan goed. Was het een topreeks? Jammer genoeg heb niet gestudeerd voor recensent en wil ik daar niet over oordelen.

Nadien geraakte ik niet in slaap. Dat valt niet zo vaak voor. Als ik naar van die reeksen kijk waar ze de spanning tot tegen het plafond stapelen droom ik raar. Vroeger niet, nu wel. Dus kijk ik dat soort reeksen/films liever gedurende de dag.

Maar de spanning was niet de oorzaak bij “GR5”.

Het waren de onbeantwoorde vragen en geloof me mijn hersencellen kunnen vragen stellen … vragen dat die kunnen stellen én blijven stellen. En dat zo telkens bij het wegsoezelen.

De vragen die zij, het personage in de reeks, zich stelde heb ik niet genoteerd omdat daarop het antwoord was dat er geen antwoorden waren omdat hij er nooit naar had gevraagd. De vraag over een eventuele vader bleef in het ongewisse. Daar kan ik mee leven. Maar moest daarom^² …

De vragen die wel opdoken:

• Is het niet wat te gemakkelijk te zeggen dat hij geen antwoorden heeft omdat hij er nooit om vroeg?
• Is er niemand op het idee gekomen dat het toch maar raar was dat ze thuis pas nà drie jaar iets van de Franse politie hoorden?
• Is zij dan zwanger over de Alpen gegaan? Of met een beebie in de rugzak? Of met een kind van maximum 4 jaar? Of is ze niet te voet gegaan?
• Loopt een meisje met zo’n trauma niet eerder recht terug naar haar moeder? In plaats van het onbekende op te zoeken?

Ze hebben in die reeks ook àlles meegemaakt: dingen waarvan ik denk dat je na zo een ervaring je rugzak op de trein gooit en naar huis gaat, maar neen, ze gaan door en verspillen geen woord meer aan wat gebeurde. Zoals Luc zegt, als je ze enkel en alleen die 42km per dag ziet stappen, is er ook niet veel aan.

De acteurs? Goed hoor, meer dan goed … maar waarom Lucas Van den Eynde? Ik vind het een mooie regel die zegt dat je, als je niks goed kan zeggen, helemaal niks moet zeggen … Ik zeg niks over Lucas Van den Eynde? Okee?

Nog iets, een futiliteit, te onnozel voor woorden … Waarom moest Viv Van Dingenen zo een monsterachtig kapsel? Iedereen ziet toch dat dat haar niet siert? Zelfs als de natuur je met zoiets begiftigd heeft doe je er wat aan. Voor zij die niet keken: dat kapsel was de verwezenlijking van een kindertekening van mij die een Afrikaanse hut voorstelde en dat dan zomaar op haar hoofd geplant.

Nu ja, het zat in de familie blijkbaar, want Lisa’s kapsel was ook precies maar met een grasmachien afgereden. Voor zover mijn kapselkennis, ik zal het maar zelf zeggen. Maar ja, smaak en goesting.

Zondagavond vallen die twee weg en komt er “Flikken Maastricht^³“.

Is dat een verbetering? Als je een groot wit vlak een verbetering noemt, jà … want naar “Flikken Maastricht” kijken we sowieso niet.

¹ IMDb
^²Ja zie, ik probeer het verhaal niet te verraden en het wat oppervlakkig te houden.
^³ IMDb

“Gaan we naar iets kijken?” vraagt Luc op een regenachtige namiddag eind april. Ik lees het gegeven van “Trauma¹“, heb sterk mijn bedenkingen, maar omdat ik niet altijd “neen” wil zeggen, antwoord ik: “Goed”.

Niet bepaald mijn genre, niet bepaald mijn voorkeur, integendeel … maar omdat ik niet altijd diegene wil zijn die moet vragen: “En? Wat denk je?” en Luc geen commentaar geeft, beslis ik het maar uit te kijken en na de eerste aflevering te zeggen dat een tweede voor mij niet hoeft.

Kijk ik die verduveld onrealistische, abnormale draak van een aflevering uit … lig ik toch lui achterover tegen een slapende Luc zeker.

¹ imdB

Aan ons TV-kijken in deze coronatijden is niet veel veranderd.

Waar Luc nog steeds naar zijn favoriete programma’s kijkt, waaronder sportprogramma’s zonder sport maar met babbelaars, het nieuws dat geen nieuws meer is, … beperk ik me nog steeds tot de dingen die me wel iets zeggen.

Zo kijk ik momenteel nog steeds naar “GR5¹” en wacht nog steeds af of ik het goed ga vinden of niet al begin ik stilaan wel benieuwd te worden naar het vervolg.

Naar “White House Farm²”, waargebeurd maar, zoals vermeld, met enkele aangepaste scenes en namen, kijken we ook. Aangezien ik “A Confession” zo goed vond, had ik er alle hoop op dat dit ook zo zou zijn. Na vier afleveringen weet ik het nog niet.

Er is iets waar ik de vinger niet kan opleggen, al volgen ze dan blijkbaar wél de feiten zoals ze zich -volgens Wikipedia³- voordeden.

Is het het feit dat de innemendheid en geloofwaardigheid, die de dader toch gehad moet hebben, niet genoeg tot uiting komt en de acteur het personage neerzet als een onbetrouwbaar, berekenend iemand – in mijn ogen dan toch?

Of is het cliché “goeie flik, slechte flik” zo overtrokken omdat ze -waarschijnlijk- een heel politiekorps -blijkbaar- in een paar personages moesten gieten?

Of zijn het een paar, nog steeds openstaande, vragen? Zoals gezegd, ik weet het niet.

Verder keken we gisteren en eergisteren telkens naar twee afleveringen -met een rustpauze er tussen natuurlijk- van “Innocent⁴“.

Dat kwam zo omdat die opgenomen stond en we die compleet maar dan ook compleet vergeten waren. Eigenlijk waren we die maar half vergeten: ik helemaal en Luc helemaal niet.

Erna had ik gewoon het voldane gevoel dat ik ook heb als ik een goed boek heb gelezen.

En dan is er, ja, de vreemde eend in de bijt, een Amerikaanse actieserie, genre dat ik meestal vermijd omwille van te veel pief poef paf en ellenlange pfioewioepfioewioe-achervolgingen en machogedrag en opgeblazen kikkers en het oeverloze gezwam van oversten die blijkbaar niks anders te doen hebben en dat allemaal om te verhullen dat er geen verhaal in zit of dat het verhaal zo mager is dat het door de mazen van een visnet kan.

Waarom dan? Ik weet het zelf niet. Voor zover ik weet kwam het door de -zelfs voor mezelf- ongelooflijke reden dat ik niet wist wie Bill Paxton⁵ was.

Dus zette ik me voor de TV en keek naar “Training Day⁶“. Al bij al viel het mee, minder van bovenstaande, losse verhalen maar wel een rode draad -misschien zelfs twee- en tot nu toe zonder de verschrikkelijke scenes die je in die Amerikaanse series zo dikwijls te zien krijgt en waar je nachtmerries van krijgt.

Luc vroeg dan ook, tijdens maar ook na de eerste aflevering: “En?” en eigenaardig genoeg heb ik geantwoord dat we de rest ook -onder voorbehoud- konden bekijken.

Tja, de vraag is nu: “Is het nu zo slecht nog niet? Of heeft Corona mijn smaak aangetast?”

¹ GR5
² White House Farm
³ White House Farm Murders
⁴ Innocent
⁵ Bill Paxton
⁶ Training Day

Zondagavond, na “Twee tot de Zesde Macht” kregen we de eerste aflevering van “GR5¹“, de nieuwe “topreeks” zoals werd aangekondigd.

Ik had de trailers op voorhand al gezien maar zonder er veel aandacht aan te schenken.

“Kijken?” vroeg Luc. Natuurlijk zouden we kijken. Er valt al zo veel minder te beleven dat we zeker geen nieuwigheden uit de weg moeten gaan.

Dat ze zichzelf “topreeks” noemden vond ik er wel wat over. Dat kan je beter aan de kijkers overlaten nadat die hun mening hebben gevormd.

Maar eigenlijk was het een verademing. Alle acteurs spraken klaar en helder. Ik had de ondertiteling niet nodig behalve wanneer er iets van een achtergrondgeluid werd vermeld, die hoorde ik niet.

Goed, we zijn vertrokken en kijken uit naar het vervolg. Misschien dat ik het achteraf ook wel een topreeks noem.

¹ IMDb