Wizzewasjes

En dan vertellen ze dinsdagavond in “Het Journaal 19u” dat ze Kapitein Zeppos gaan verfilmen met Carry Goossens¹ als Kapitein Zeppos.

Waar halen ze het in hun hoofd? Kapitein Zeppos is een personage dat leeft in de herinnering van velen van onze generatie en is één van die personen die niet aan vervanging toe zijn. En zeg nu zelf: Carry Goossens dan nog? Neen, eigenlijk heb ik niks tegen Carry Goossens, maar hij is niet Kapitein Zeppos.

Maar de film gaat eigenlijk niet over Kapitein Zeppos maar over twee jongeren en de confrontatie tussen de analoge en de digitale generatie. Juist, jà.

Niks op tegen dat ze die confrontatie in beeld willen brengen, maar noem het dan niet Kapitein Zeppos.

Het is nochtans simpel aan te passen. Zeppos was een naam die voortkwam uit het feit dat ze op de Griekse Eilanden Stephorst niet gezegd kregen. Noem die nieuwe kapitein dan Kapitein CarGo van, je weet wel, Carry Goossens.

Ze hebben zo MacGyver^² ook in een nieuw jasje gestoken. MacGyver is dan geen jeugdsentiment, maar het was wel één van de programma’s waar mijn zoon en zijn zus naar keken. Ik zag de nieuwe MacGyver in een promofilmpje van een zender: een afgeborsteld personage omringd door blitse vrouwen. [ironische modus aan] Inderdaad, zo herinner ik me hem. [ironische modus uit]

Aan “The A-team” hebben ze ook al gesleuteld in een film. Die heb ik nog niet gezien in hun moderne versie, dat hoeft ook niet. Mocht Zoneke willen, kan hij er maar een log over schrijven.

Maar ik zal zeker de film met Carry Goossens niet bekijken. Herinneringen moet je met rust laten.

Er stond nog een opgenomen Deense dramareeks, niet bekeken. Om één of andere reden keken we niet omwille van een misverstand dat we zelf in het leven hadden geroepen.

Tot we, geen zin in nonsens, geen zin in maar weer gekonkelfoes, geen zin in maar weer baas boven baas, geen zin in gebrul, kort gezegd: geen zin in eenheidsworst, dachten: “we zetten het op en kijken eens wat het is”.

Na een vijftal minuten, na het vernoemen van een vermiste duikboot, wist ik Luc te vertellen dat het een echt gebeurd verhaal betrof. Er was de herinnering aan de kranten van een viertal jaar terug over een zaak waaraan ik toen geen touw kon vastknopen, namelijk de bizarre moord op Kim Wall¹, journaliste die een duikbootbouwer zou interviewen.

De reeks is langzaam en met respect opgebouwd. Er kwam geen spektakel, geen sensatie aan te pas. Het is wel een relaas van hoe het er veelal aan toegaat. Het zoeken naar gegevens, het minutieus uitvlooien van details, tegenstrijdigheden bekijken en verwerken, doorzetting en inspanning en een gevecht tegen de tijd.

En al kenden we het verloop in grote lijnen heeft “The Investigation^²” geen moment verveeld.

¹ Memento

Dat zou zelfs onnatuurlijk zijn. De mensheid is het nooit compleet over iets eens. Dat heb je wel bij de meeste recensies. De ander spaart de lof niet. De ene breekt hem af tot in de grond. De recensies die ik er over las zijn nogal verdeeld. Ik vond de film goed, zelfs een ietsje méér dan goed.

Hij zei, na een verzuchting mijnentwege over wijkende inspiratie, dat ik het nog wel over “Memento” kon hebben. Eigenlijk kwam de aanzet van Luc. Dat leverde me een idee voor dit blog op. Want ja, al snel bleek dat de gebeurtenissen stapsgewijs van recenter naar vroeger werden verfilmd.

We wilden toch het einde -in dit geval: het begin- te weten te komen. Dat de film bij momenten wel wat langdradig was deed niks af aan de wens om verder te kijken.

De vermelding: “Mystery, Thriller” en de korte beschrijving maakten dat we hem toch maar gingen bekijken. De acteurs waren me niet echt bekend.

Het bewijs daarvan is dus “Memento”. Een onbekende opgenomen film bekijken kan nogal verrassend zijn. Het is altijd afwachten.

Als men mij nu zou vragen wie mijn favoriete acteurs zijn -vroeger vroeg men dat wel eens, nu minder- zou ik er niet moeten over nadenken wat ik zou antwoorden.

Mijn favoriete acteurs op dit moment zijn namelijk allemaal actrices. Tot dat besef kwam ik ergens deze week bij het bezien van een stuk ellende van een film waar een paar grappige fragmenten in zaten maar ook die ene actrice.

Moet ik nu even opsommen? Neen, dat doe ik niet, dat doe ik nooit. Ik zou zomaar iemand kunnen vergeten. Laat het volstaan dat ik vertel dat de oude(re) garde de boventoon voert: Dame Judi Dench, Kathy Bates en Brenda Blethyn.

Acteurs? De favorieten blijven Sean Connery en Harrison Ford. Er wordt bij de nieuwe lichting te veel gekeken naar het wasbord dat ze kunnen laten zien.

Bij het bekijken van sommige kerstfilms vraag ik me af of Amerikanen zoveel vakantiedagen hebben. Kerst vieren met familie is geen avond of een dag maar een hele week of meer.

Of misschien is dat die hun jaarlijkse vakantie.

Maar waarom zijn er dan zoveel vakantiefilms ook? Die bekijk ik dan wel niet. In de zomer vind ik wel andere dingen om te doen dan voor de TV te hangen.

Ik, die ooit wel fan te noemen was van politiereeksen, heb er een beetje -meer dan- genoeg van.

Is het de bedoeling om zoveel mogelijk verschillende types te laten opdraven? Ze zouden het werk beter herverdelen aangezien al die verschillende politiemensen toch hetzelfde mee maken: dezelfde verhaallijnen, een brullende overste waarbij je je gaat afvragen waarom die dan het hoofdpersonage niet mag zijn, aangezien die het toch altijd beter weet en beter kan, persoonlijk problemen waarbij je je afvraagt hoe dat hoofdpersonage toch bij de politie geraakt is aangezien het soms toch over echt criminele feiten gaat, … vul maar aan.

Zelfs de ontknopingen zijn voorspelbaar.

Ook de ouwere Witse¹-reeks, die ik momenteel voor de eerste keer bekijk is vervelend, ergerlijk, arrogant en een tikkeltje -heel neig- overdreven.

Er blijft niet veel over buiten dan de Midsomer Murders^² die we ondertussen van buiten kennen, Vera^³ die nooit verveelt en The Brokenwood Mysteries⁴.

Daar hebben ze tenminste nog werk gemaakt van de mooie streken waar we kunnen naar te kijken.

¹ Witse
² Midsomer Murders
³ Vera
⁴ The Brokenwood Mysteries

Nu “Undercover” goed en wel gedaan is, ga ik eens zeggen dat ik daar niet naar gekeken heb.

De eerste reeks zag ik wel, ondanks ik het ook niet echt denderend vond.

De tweede reeks begon al … tja, het ging me tegen en ik denk dat ik bij de tweede aflevering dacht: “an œuf is an œuf”, rechtstond en het hele ding niet meer bekeek en zelfs de paravent tussen mij en de televisie zette.

Waarom? Er was de tijd dat mijn moeder mijn doen en laten controleerde, tot in het absurde. Ergens tijdens het begin van de eerste lockdown schreef ik daarover een concept dat het blog niet haalde. Dat ging zo:

Het hok waarin ik gevangen zat begon aan mijn voeten en eindigde bij mijn kruin, het belette me het groeien.

Ik stond met mijn rug tegen de muur en had geen ademruimte.

De zijwanden beletten elke armslag.

Dat was het gevoel dat ik had in een tijd dat anderen jong waren.

Wat ik ook deed, waar ik het ook deed en hoe ik het ook deed werd aan mijn moeder overgemaakt.

Wat ik ook zei, waar ik het ook zei en hoe ik het ook zei werd aan mijn moeder doorgezegd.

Ouderavonden op school werden drama’s, de jeugdbeweging geen ontsnapping, de leiding werd bevriend met mijn ouders, kwamen wekelijks bij ons thuis en moe en va gingen zelfs als kookouders mee op kamp.

Loslaten was een woord dat niet bestond, maar het was geen bezorgdheid maar controle.

Ik heb altijd gedacht dat het zo hoorde, niet zo strak, als ik mijn jaargenoten bekeek, maar toch.

Maar telkens ik daar later, als volwassene, wat over kwijt wou hadden mijn gesprekspartners het ook moeilijk gehad en wisten ze zwaardere verhalen te vertellen maar zij … zij waren daar tegen in gegaan. Ze deden mijn relaas af als had ik in mijn puberteit niet gerevolteerd. Ik zweeg en bleef zwijgen en duwde het altijd maar weg, altijd opnieuw.

Ik wou het mijn kinderen niet aandoen en liet hen relatief vrij. Het is me ook niet goed bekomen.

…

Die dochter in “Undercover” steigert omdat haar vader haar niet zegt waar hij mee bezig is, trekt zelf op onderzoek uit, gaat zijn gangen na en brengt de hele familie, zijn hele actie én carrière en nog een hele ramsamsam in gevaar en wat doet hij? Hij excuseert zich.

Wat ik daarbij voelde? Moeilijk te verwoorden. Het best te benaderen met: “Awel GVD”. Ik kon enkel nog rechtstaan en wegwezen.

Want, zie je, dat is nu precies het omgekeerde van wat ik heb gekend en dat in een wereld die me de laatste jaren steeds onbegrijpelijker voorkomt.

“Met publiciteit proberen we geld uit jullie zak te kloppen” zei hij, of toch zoiets in die trant, waarbij hij vervolgde met: “nu doen we dat met films ook”.

Ik dacht dat het uit de film: “Sweet November¹” kwam, maar ik ben daar absoluut niet zeker van. Film trouwens, waar ik na vijf minuten aan Luc vertelde welke richting die uitging en ik -tot mijn groot spijt- maar weer gelijk kreeg.

Het zette me aan het denken over de films van weleer. Een Hollywoodproductie leek wel een zwangerschap met geboorte. Zoveel kwam er bij kijken en het duurde wel een hele poos eer alles was opgenomen. Nu blikken ze films in aan de lopende band.

Die films van vroeger werden dan in de cinema gespeeld, moeilijk was dat niet, elk dorp zal wel zowat zijn eigen cinema gehad hebben.

En mits betaling van een democratische inkomprijs kon je het nieuwe kunststuk dan gaan bewonderen.

Nu krijgen we reeksen op onze TV die bij manier van spreken vorige maand pas werden opgenomen.

Maar de cinema’s zijn weg. Ze zijn vervangen door kijkpaleizen waar je niet binnenkomt zonder financiële aderlating, het geluid is er storend, maar de beeldkwaliteit is er op vooruit gegaan.

De cinemas van vroeger? De ene is een parochieel centrum, twee andere zijn supermarkten.

De oude films zijn wel nog zeer gegeerd al kan je ze niet zo gemakkelijk op DVD vinden.

¹ IMDb