Wizzewasjes

Terwijl ik er van uitging dat ik geen film of reeks meer kon bekijken omdat ik de personages niet meer verstond overkwam me de laatste tijd al enkele keren, bij het bekijken van een Engelstalige reeks/film dat ik nogal verbolgen -maar dan niet helemaal- uitriep: “Dat is verkeerd vertaald!” want hij/zij zegt zus en de ondertiteling zegt zo.

Het was dus niet meer zo dat ik enkel luisterde maar het is ook nog altijd niet zo dat ik enkel lees.

Zaterdag wilden we een oudere film van eigen bodem bekijken. Na nog geen vijf woorden vroeg ik Luc: “Staan er geen ondertitels bij?” wat snel in orde werd gemaakt.

En dat terwijl ik verder in de film opmerkte dat de ondertiteling een afgeborsteld woord weergaf voor het “voddenvent” dat ik toch klaar en duidelijk had gehoord.

Als ik er zo over nadenk is het nogal raar. Een film zonder geluid kan niet, maar blijkbaar zonder ondertitels ook niet meer.

Zelfs tijdens de ontspanning ben ik met van alles tegelijk bezig: kijken, luisteren en lezen. Het kan niet min dat ik -tijdens het bekijken van een reeks/film- niet afgeleid mag worden omdat ik anders de draad kwijt ben.

Luc is de programmeur hier ten huize. Elke dag bekijkt hij welke films er op TV komen en hij programmeert de meeste ervan omdat hij hoopt dat hij zo ook eens de gezochte film zou opnemen.

Hij doet wel een voorselectie. Zoals gisterenmorgen toen hij zei: “twee vriendinnen die mee doen aan een danswedstrijd niet zeker”.

En dan zijn er de dagen dat we voor de TV zitten en het maar laten gebeuren. We kijken wat er is opgenomen, lezen de korte inhoud en als die aanspreekt zetten we de film op.

Dikwijls, maar dan ook dikwijls, vraagt na tien minuten een van ons beiden: “En? Wat denk je ervan?” Dan gaat de film af. Raar maar waar zijn we nogal eensgezind op dat vlak.

Een zoetsappige film kan wel eens maar geen poppenfilms. Daarmee bedoel ik dan niet de echte poppen zoals de Muppets maar opgedirkte modellen die acteren zoals etalagepoppen. Wat ze zeggen en hoe ze het zeggen heeft geen belang, als de pose maar goed is. Meestal is de verhaallijn van deze films dan ook hoogst voorspelbaar.

En als het dan als eens gebeurt dat er iets is dat Luc wel wil zien en ik niet -zoals nu “Over Water”- dan kijkt hij of alleen, of hij kijkt op de laptop, zoals hij nu dus deed.

Het omgekeerde kan ook -denk ik toch- maar er zijn twee mogelijkheden: of het kan niet, of Luc is hoffelijker dan ik en kijkt gewoon verder mee.

Nadat we soms zo een 4 à 5 films na elkaar een verwijder-behandeling geven, duikt er dan ineens zo ene op waarbij ik na tien minuten hoop dat Luc maar niet: “En? Wat denk je?” gaat zeggen.

Dan kijken we naar “Reign Over Me”¹, waarvan de titel op zich me eigenlijk tegenstond.

Aangezien ik geen recensies schrijf en ze ook -waarschijnlijk- niet kan schrijven, zoals je ze kan lezen onderaan de IMDb-pagina, houd ik het er maar op dat de film een verademing was na al de rommel van de laatste maanden.

¹ IMDb

Lang geleden, ik durf niet meer te zeggen hoe lang ik denk dat het is want de tijd loopt de laatste jaren sneller dan ik kan schatten, keken Luc en ik naar een film.

Het was een aaneenschakeling van voorvallen die alle op zich een verhaal vormden en waarvan we dachten dat het dat dus was: een film over allemaal losse voorvallen. Pas op het einde zagen we hoe het echt in elkaar zat.

We schrijven dan wel geen filmrecensies maar tegen elkaar zeggen we dan wel wat we er van vonden en dat was een eensgezind: “goed”.

Enkel jaren later maar toch ook al enkele jaren geleden, met herhaling van het tussenwerpsel van hierboven, zei Luc dat hij die film nog wel eens zou willen zien. Weeral waren we akkoord.

Dinsdagavond, bij het bekijken van het filmaanbod zei Luc: “weeral altijd dezelfde films die ze herhalen maar die ene, die geven ze niet!”

En gelijk heeft hij. Op die TV krijg je niets anders dan steeds weer dezelfde films die je, als je wil, vanbuiten kan leren.

Ik zal voor de zoveelste keer nog eens proberen aan de gegevens van die film te geraken, maar zonder titel, zonder naam van personages en zonder oorsprong lijkt dat haast onmogelijk.

We hadden al gemerkt dat we af en toe zo eens gratis in Landen naar een film zouden kunnen gaan kijken. We deden het niet. Gratis? Daar zou dan toch een massa filmliefhebbers op afkomen, zo dachten we.

We dachten verkeerd. Toen we in september zagen dat Patser op het programma stond, heeft Luc onmiddellijk gereserveerd. Maar uiteindelijk bleek dat zelfs niet nodig, zoveel gegadigden waren er niet.

De film zelf? Al bij al vonden we die goed al is het niet echt het genre waar wij warm voor lopen. En de conversatie was nu ook niet bepaald van die aard dat ik die bij mij aan tafel zou tolereren, maar die paste dan wonderwel in het drugsmilieu waar het verhaal zich afspeelt.

In het vervolg toch wel eens meer bekijken welke films in het aanbod komen te zitten. Het is een goed idee voor een avondje weg.

Vanillepuddingpoeder op de microgolfovenschaal
Wat dachte?

Je kan dan wel al de kerstboom zetten, dat is de traditie. Maar nu blijkt dat er al een begin is gemaakt met kerstfilms op TV. Dat is me nu toch nog een stap te ver. Het duurt nog twee weken eer we zover zijn.

Zo rond die periode zijn we het gewend dat er wat zoetsappiger op dat scherm komt, al houd ik er niet van omdat daarvan mijn tanden aan elkaar gaan plakken.

Maar de drie reeksen waar ik het al over had, hangen me momenteel ook zeer mijn hoebel uit en wel in die mate dat we al komaf maakten met één ervan, een tweede kans loopt dezelfde weg op te gaan wegens te gewelddadig en we de derde maar zullen uitzitten omdat het bijna gedaan is.

Iets tussen de twee in?

Geen goed idee om drie reeksen door elkaar te volgen, helemaal geen goed idee zelfs.

Telkens we naar een aflevering willen kijken moeten we eerst onderling even recapituleren wat er tijdens de vorige aflevering nu weer juist gebeurde.

Zo kan het gebeuren dat Luc het tijdens het kijken naar Bordertown¹ het ineens over die ene met zijn baard heeft terwijl die eigenlijk in Deadwind² rondhuppelt en Deadwind dat is dan weer over die ene met haar bloemen en haar sjakosj. Je moet het maar weten.

De derde reeks geeft minder problemen, misschien omdat het Canadezen³ zijn en ze geen inmenging van Finnen dulden … in het verlengde van ons kortetermijngeheugen dan toch.

¹ IMDb
² IMDb
³ IMDb

Zo na het middag- of avondeten kijken Luc en ik soms eens naar een aflevering van één of ander lichtvoetig feuilletonneke. Op maandag echter zaten we zonder lichtvoetige afleveringen en begon Luc over die Vlaamse reeks met een Franse naam die nog steeds bij de opgenomen programma’s stond en waarin een meisje op zoek moet naar haar eigen moordenaar. Al popte de naam van de reeks wel op in mijn hoofd, ik noemde hem toch niet.

Ik herinnerde me namelijk dat hij er ooit ook over begon en dat ik ze niet wilde zien. Waarom ik ze toen niet wilde bekijken, ik herinner het me niet meer, al wist ik nu niet meer wat ik toen wel blijk geweten te hebben want Luc zei dat ik toen als argument op had gegeven geen spookseries te willen bekijken.

Nu Beau Séjour¹ dus terug ter sprake was gekomen vroeg ik me af wat de uitleg over die weigering van indertijd kon geweest zijn tot ik bedacht dat ze het toen over een levende dode hadden. Een levende dode is een zombie en dat is horror en iets heel anders dan een vermoord meisje dat de moord op zichzelf onderzoekt. Zou het zo simpel uitgelegd zijn?

Want tegen een thriller of mysterie met een rare invalshoek heb ik geen aversie. Zo vond ik de de Ninth Gate², die we zondag bekeken eerder intrigerend en daarin zouden ook bovennatuurlijke aspecten zitten.

Terug naar Beau Séjour. Ergens in de late namiddag van maandag hebben we de eerste aflevering gezien en die viel mee. Na een korte pauze bekeken we de tweede. Na het avondeten zetten we ons voor de derde en de vierde en ‘s avonds was de vijfde aan de beurt.

Dit scenario herhaalden we gisteren maar we begonnen er vroeger aan en namen meer pauze tussen de afleveringen in.

De reeks was goed, erg goed. Nu kan ik wel een poosje verder kauwen en herkauwen. Dat doe ik namelijk telkens ik iets bekijk waar je je gedachten moet bijhouden om dan later eens te overdenken.

Er komt een tweede reeks Beau Séjour³. Als die vertoond wordt zal ik zelf de samenvatting lezen zodat ik niet op het verkeerde been wordt gezet.

¹ IMDb
² IMDb
³ Het Laatste Nieuws

Eigenlijk ben ik de Tour de France beu. Dat kwam zo ineens op toen er beslist werd dat de winnaar van vorig jaar¹ en het jaar daarvoor en het jaar daarvoor en het … niet mocht starten.

“Oef” dacht ik, want ik hoopte op een minder saaie Tour dit jaar.

En poef! Onmiddellijk valt de beslissing dat de winnaar van vorig jaar² en het jaar daarvoor en het jaar daarvoor en het … wél mag starten. En het was om zeep.

Dat de Tour achteruit gesteld werd voor het WK voetbal deed er ook geen goed aan.

En nu is mijn plezier in één van mijn favoriete programma’s -Vive le Vélo- ook nog afgepakt. Want nu hebben ze, behalve de twee normale gasten, ook nog een analist. En wie is die analist? De veldrijder die er mee stopte en nu ineens overal en op alles zijn parolleke moet doen. Hij wist zelfs te vertellen hoe het er aan toe gaat als ze, na de etappe, nog naar de bus moeten rijden die beneden aan de berg is blijven staan, terwijl hij toch nooit de Tour de France gereden heeft.

Het spontane is uit het programma uit, want als er ook maar één hapering is, grijpt hij zijn kans om weer te gaan oreren.

Ik keek het dinsdag eens aan. Op één been kan je niet staan, dus keek ik gisteren ook. Ik vond een lijstje van de volgende analisten en het zal dus afwachten worden of die gaan babbelen of beleren.

Ik had wel een binnenpretje toen Lieselot Decroix hem efkes onderbrak tijdens zijn mogelijke logica van een moeilijke logistiek voor La Course. Als ze het kunnen voor mannenwielrennen en voor vrouwenwielrennen kan het niet omdat het te moeilijk haalbaar is, dan wil dat zeggen dat ze dat gewoonweg niet willen. Dat denk ik er van.

¹ Het Laatste Nieuws
² Het Nieuwsblad
³ Sporza – url: https://sporza.be/nl/2018/07/17/helpt-la-course-het-vrouwenwielrennen-is-vooral-doekje-voor-he/