Wizzewasjes

Je kan dan wel al de kerstboom zetten, dat is de traditie. Maar nu blijkt dat er al een begin is gemaakt met kerstfilms op TV. Dat is me nu toch nog een stap te ver. Het duurt nog twee weken eer we zover zijn.

Zo rond die periode zijn we het gewend dat er wat zoetsappiger op dat scherm komt, al houd ik er niet van omdat daarvan mijn tanden aan elkaar gaan plakken.

Maar de drie reeksen waar ik het al over had, hangen me momenteel ook zeer mijn hoebel uit en wel in die mate dat we al komaf maakten met één ervan, een tweede kans loopt dezelfde weg op te gaan wegens te gedetailleerd en we de derde maar zullen uitzitten omdat het bijna gedaan is.

Iets tussen de twee in?

Geen goed idee om drie reeksen door elkaar te volgen, helemaal geen goed idee zelfs.

Telkens we naar een aflevering willen kijken moeten we eerst onderling even recapituleren wat er tijdens de vorige aflevering nu weer juist gebeurde.

Zo kan het gebeuren dat Luc het tijdens het kijken naar Bordertown¹ het ineens over die ene met zijn baard heeft terwijl die eigenlijk in Deadwind² rondhuppelt en Deadwind dat is dan weer over die ene met haar bloemen en haar sjakosj. Je moet het maar weten.

De derde reeks geeft minder problemen, misschien omdat het Canadezen³ zijn en ze geen inmenging van Finnen dulden … in het verlengde van ons kortetermijngeheugen dan toch.

¹ IMDb
² IMDb
³ IMDb

Zo na het middag- of avondeten kijken Luc en ik soms eens naar een aflevering van één of ander lichtvoetig feuilletonneke. Op maandag echter zaten we zonder lichtvoetige afleveringen en begon Luc over die Vlaamse reeks met een Franse naam die nog steeds bij de opgenomen programma’s stond en waarin een meisje op zoek moet naar haar eigen moordenaar. Al popte de naam van de reeks wel op in mijn hoofd, ik noemde hem toch niet.

Ik herinnerde me namelijk dat hij er ooit ook over begon en dat ik ze niet wilde zien. Waarom ik ze toen niet wilde bekijken, ik herinner het me niet meer, al wist ik nu niet meer wat ik toen wel blijk geweten te hebben want Luc zei dat ik toen als argument op had gegeven geen spookseries te willen bekijken.

Nu Beau Séjour¹ dus terug ter sprake was gekomen vroeg ik me af wat de uitleg over die weigering van indertijd kon geweest zijn tot ik bedacht dat ze het toen over een levende dode hadden. Een levende dode is een zombie en dat is horror en iets heel anders dan een vermoord meisje dat de moord op zichzelf onderzoekt. Zou het zo simpel uitgelegd zijn?

Want tegen een thriller of mysterie met een rare invalshoek heb ik geen aversie. Zo vond ik de de Ninth Gate², die we zondag bekeken eerder intrigerend en daarin zouden ook bovennatuurlijke aspecten zitten.

Terug naar Beau Séjour. Ergens in de late namiddag van maandag hebben we de eerste aflevering gezien en die viel mee. Na een korte pauze bekeken we de tweede. Na het avondeten zetten we ons voor de derde en de vierde en ‘s avonds was de vijfde aan de beurt.

Dit scenario herhaalden we gisteren maar we begonnen er vroeger aan en namen meer pauze tussen de afleveringen in.

De reeks was goed, erg goed. Nu kan ik wel een poosje verder kauwen en herkauwen. Dat doe ik namelijk telkens ik iets bekijk waar je je gedachten moet bijhouden om dan later eens te overdenken.

Er komt een tweede reeks Beau Séjour³. Als die vertoond wordt zal ik zelf de samenvatting lezen zodat ik niet op het verkeerde been wordt gezet.

¹ IMDb
² IMDb
³ Het Laatste Nieuws

Eigenlijk ben ik de Tour de France beu. Dat kwam zo ineens op toen er beslist werd dat de winnaar van vorig jaar¹ en het jaar daarvoor en het jaar daarvoor en het … niet mocht starten.

“Oef” dacht ik, want ik hoopte op een minder saaie Tour dit jaar.

En poef! Onmiddellijk valt de beslissing dat de winnaar van vorig jaar² en het jaar daarvoor en het jaar daarvoor en het … wél mag starten. En het was om zeep.

Dat de Tour achteruit gesteld werd voor het WK voetbal deed er ook geen goed aan.

En nu is mijn plezier in één van mijn favoriete programma’s -Vive le Vélo- ook nog afgepakt. Want nu hebben ze, behalve de twee normale gasten, ook nog een analist. En wie is die analist? De veldrijder die er mee stopte en nu ineens overal en op alles zijn parolleke moet doen. Hij wist zelfs te vertellen hoe het er aan toe gaat als ze, na de etappe, nog naar de bus moeten rijden die beneden aan de berg is blijven staan, terwijl hij toch nooit de Tour de France gereden heeft.

Het spontane is uit het programma uit, want als er ook maar één hapering is, grijpt hij zijn kans om weer te gaan oreren.

Ik keek het dinsdag eens aan. Op één been kan je niet staan, dus keek ik gisteren ook. Ik vond een lijstje van de volgende analisten en het zal dus afwachten worden of die gaan babbelen of beleren.

Ik had wel een binnenpretje toen Lieselot Decroix hem efkes onderbrak tijdens zijn mogelijke logica van een moeilijke logistiek voor La Course. Als ze het kunnen voor mannenwielrennen en voor vrouwenwielrennen kan het niet omdat het te moeilijk haalbaar is, dan wil dat zeggen dat ze dat gewoonweg niet willen. Dat denk ik er van.

¹ Het Laatste Nieuws
² Het Nieuwsblad
³ Sporza – url: https://sporza.be/nl/2018/07/17/helpt-la-course-het-vrouwenwielrennen-is-vooral-doekje-voor-he/

De TV en ik waren nooit dikke vriendjes. De laatste jaren kon ik er al beter mee over weg. Maar nu zou je kunnen zeggen dat ik de laatste twee maanden toch ergens een periode van een maand helemaal geen TV heb gekeken.

Daar kwam onlangs weer verandering in toen er weer enkele bekende feuilletons op ons werden los gelaten: het ene een beetje spannend, het andere een beetje voorspelbaar, het derde een beetje grappig. Dat betekende dat ik één dag op drie wel eens keek.

“Ik heb een film op genomen” zei Luc: “Washed Away“.

Het genre? Zoiets ik-weet-niet-hoe-ik-het-zou-noemen, waarin-de-personages-doen-alsof-ze-acteren. Zoiets, jà.

En ik maakte de opmerking die ik al zo dikwijls maakte.

• Parker was de man die deed of hij dood was, maar het helemaal niet was.
• Travis was de reden waarom Parker deed of hij dood was, maar het helemaal niet was.

Die twee mannen leken zo erg op elkaar dat ik de hele film aan Luc gevraagd heb: “Is dat nu die schijndode? Of is dat nu die crimineel?”

We hebben hem uitgekeken, ah ja, we konden -gelukkig zonder vragen- zien wie de rechercheur van politie was. Die leek zo precies een beetje weggelopen uit één van die vroegere soaps zoals “The bold and the beautiful”.

Ze doen dat wel meer die treffend gelijkende personages, meestal bij actrices. Waarschijnlijk geven die van het castingbureau voorrang aan het type waar zij op vallen. En net zoals een hele film blonde barbievrouwen niet de realiteit weerspiegelt, doen ongeschoren -imitatie- stoere binken dat ook niet.

Schulensbroek.

Na wat gehakketak met het mobiel internet in Sunparks, een uitstapje van Oostduinkerke naar Oostende en toch een kost buiten bundel, begrepen we er niets meer van.

Ik contacteerde Proximus, die me wisten te vertellen dat ik met een allegaartje zat. Er was het pack dat dateerde uit de tijd dat ik zelfstandige was en de twee telefoons die dan weer niet in dat zelfstandigenpack begrepen waren. En toch hadden we één pack.

Ik stelde dan maar weer de vraag of we niet beter zouden overschakelen naar een ander pack. Dat had ik na het stopzetten van de zaak al eens gevraagd maar had toen als antwoord gekregen dat ik dan duurder zou uitkomen met de eigenaardige vraag erachter of dat BTW-nummer me zo erg in de weg zat.

Deze keer zei men dat dat alles veel zou vereenvoudigen en dat ik dan ook naar het klantennummer voor niet-zelfstandigen kon bellen.

Veel blablabla om te komen tot wat ik wil zeggen. In dat nieuwe pack zit ook een maandelijkse gratis film, te kiezen uit 12 films. Daar was het ons nu niet om te doen, maar ja, als je hem dan toch krijgt …

Zaterdag -ah ja, want zondag was maart al om, hebben we dan maar snel Mud bekeken. Dat was, voor zover ik er wat van gelezen had, de beste optie en al was het nu ook geen topfilm, hij was niet slecht, enkel wat traag. Dat gekregen paard … je weet wel.

Zondag stond er al een nieuwe te blinken en dan te zeggen dat wij al jàren recht hebben op drie films die we ooit ter compensatie kregen omdat de laatste aflevering van een reeks niet was opgenomen. Die drie films hebben we nooit bekeken omdat we niet wisten -en er ook de moeite niet voor deden om te weten- hoe we die dienst moesten gebruiken.

We gaan die kadofilms eens wat beter in het oog houden, je weet maar nooit wat er uit de bus komt.

Maar … we gaan ook het betalende aanbod eens beter bekijken. Zo een film huren kost minder dan in de cinema. Even naar de cinema kost namelijk stukken van mensen en dan word je nog geambeteerd door kauwgeluiden van hen die blijkbaar niet zonder iets om te knabbelen kunnen.

Dat knabbelen dateert van vroeger, denk ik toch. Mijn moeder was ook zo. Als we naar de cinema gingen, gingen we zitten, deed zij haar sjakosj open en haalde er een zakske uit en kregen we allemaal een karamel … die aan de tanden bleef plakken en dan zat je de hele film verveeld met dat plakkerig ding in je mond. Karamellen waren echt niet aan mij besteed. Bovendien mocht je er ook niet op sabbelen of knabbelen want dan “sssttte” mijn moeder de hele cinemazaal bij elkaar.

Nu, hier thuis doen we dat niet. Wij knabbelen niet tijdens een film, wij drinken niet tijdens een film, wij kijken gewoon.

Afin, niks dan voordelen dus aan een film die je gewoon via je televisie kan kiezen en die je onmiddellijk kan bekijken. Het overwegen waard.

Het wordt een serie op zich: de serie series die wij bekijken, net of ik er niet over uitgepraat geraak.

Waar we vorige zaterdag de laatste aflevering van La Forêt bekeken -jaja, we keken ze alletewee onmiddellijk na elkaar, benieuwd om het einde te kennen, moesten we voor de twee laatste van Les Témoins nog geduld hebben tot deze week dinsdag en woensdag.

Dinsdag bracht ons al een heel eind naar de uiteindelijke ontknoping en woensdagavond wachtten we -ik toch- met ongeduld om het einde te kennen.

Die serie werd uitgegeven zo altijd ergens tussen 23u en 00u, wat onder normale omstandigheden helemaal geen probleem zou zijn ware het niet dat we met die aanpassing naar het winteruur zitten. Ik ga niet zeggen dat ik daar nog last van heb, dat is niet zo, maar ik merk wel dat ik in het begin toch een uurtje vroeger -wat ook niet helemaal waar is- in bed kruip om er ‘s ochtends een uurtje vroeger uit te komen – wat dus ook niet volledig klopt.

We bleven woensdag langer op, we wilden die laatste aflevering echt niet missen …

Het programma er voor was gedaan en ik nestelde me in de zetel tegen Luc aan en ging er genoeglijk bij zitten … Voel je de sfeer? Ja hé, plezierig afwachtend.

Zegt dat stom televisietoestel toch wel: “De aflevering van Les Témoins wordt verschoven naar volgende week dinsdag want nu komt er …”. Het leek me of ik werd door een giftig serpent gebeten. Op slag en stoot stond ik recht, vroeg aan het televisietoestel waar ze het lef vandaan halen, zomaar onaangekondigd!

Wat was de reden? Josip Weber was overleden! En daarom kwam er een speciale uitzending over hem.

Nu vind ik dat wel erg voor Josip Weber, hij was maar 52, maar begot, … ik censureer even wat ik luidop zei, want zie je, ik begrijp wel dat ze extra uitzendingen wijden aan het overlijden van beroemde personen maar -excuseer me Josip Weber- ik had niet geweten wie de man was, ware het niet dat Luc een beetje (veel) voetbalkennis heeft. Josip Weber was een genaturaliseerde Belg en had hier een aantal (9) jaren gesjot!

Luc ging op de site van Canvas kijken en daar stond het wel vermeld. Ik vraag me dus af of je, telkens als je iets wil zien, éérst moet gaan verifiëren of ze niet gaan aanpassen omdat er iemand overleden is.

Volgende week dinsdag dus. En laat ons dan toch niet thuis zijn zeker! We kunnen daar kijken, we kunnen het opnemen. Maar dàt is een risico. Het zou niet de eerste keer zijn -ook de tweede niet trouwens- dat we zo een laatste aflevering missen omdat die decoder niet opneemt.

Nu bestaat er natuurlijk ook de mogelijkheid om tot vijf dagen na het uitzenden, via de pc, die afleveringen te bekijken, maar dan kan ik er niet zo genoeglijk bij zitten … Je weet wel de sfeer en het plezierig afwachtend.

Max kon niet foutloos schrijven. Hij was een vriend en we konden het over allerlei onderwerpen hebben.

Af en toe vind ik zelf nog schrijffouten in de oudere logs en dan kan ik me voor het hoofd slaan omdat ik niet meer tijd besteed in het grondig nalezen.

Maar ik vind niet dat een ander mij daar -publiekelijk- moet op wijzen.

Nu lees ik meestal de roddels niet, maar de titel: “Mia Doornaert betrapt andere gast op taalfout¹” deed me toch even fronsen en ik klikte er op.

Ik dacht: “Mia Doornaert, die ken ik, ik schreef daar al over” en ik zocht haar op op Wizzewasjes. Ik had gelijk, ik schreef er ooit al over, toen ze ook de nodige commentaar had over de tussentaal in “Thuis“.

Ik kijk niet naar Thuis, al deed ik dat toen wel even, kwestie om mee te kunnen klappen met de anderen. Maar uiteindelijk vond ik Thuis het klappen niet waard.

Terug naar de “De Afspraak” waarin Mia Doornaert dus Gilles De Coster betrapte op een taalfout, waarop Gilles De Corte haar niet verbeterde²:

Van hem mocht de columniste van De Standaard wel vrijuit gaan voor haar verkeerde voorzetselgebruik. Het Algemeen Nederlands beveelt immers “allergisch voor” aan.

Misschien wist Gilles De Corte dat er een nuance bestaat, misschien is hij gewoon hoffelijker dan Mia Doornaert.

En als ik mag kiezen heb ik liever een welopgevoede gesprekspartner dan ene die het mooi afgeborsteld kan uitleggen. Daar ben ik misschien wel allergisch aan.

¹ VRT NWS – url: https://www.vrt.be/vrtnws/nl/2017/11/07/mia-doornaert-betrapt-andere-gast-in–de-afspraak–op-taalfout–
² Canvas – url: https://www.canvas.be/tag/de-afspraak

“Ik heb de eerste aflevering van Tabula Rasa opgenomen” zei Luc. Hij vroeg of ik zin had om ernaar te kijken maar hij voegde er onmiddellijk aan toe dat het een Vlaamse serie was. Hij weet goed dat ik niet zo fan ben van Vlaamse series, uitzonderingen daargelaten. Ik heb wel telkens een eerste aflevering of een gedeelte ervan gezien alvorens er de brui aan te geven.

We keken dus, zomaar in het midden van de dag, want de verslaggever van Het Nieuwsblad had er een beetje een schrik van gepakt. En dat hebben we niet nodig zo voor het slapengaan.

Awel, wij vonden het goed, wij vonden het veelbelovend al denk ik dat Luc iets minder lovend is dan ik. En niet kunnen slapen? Zoveel engs heb ik niet gezien. We zullen moeten afwachten wat het vervolg brengt.

Het wordt stilaan een beetje ingewikkeld. Ik ben drie series tegelijkertijd aan het volgen: La Forêt, Les Témoins en nu Tabula Rasa. Ik moet opletten dat ik ze niet dooreen ga haspelen.