Wizzewasjes

¹ Memento

Dat zou zelfs onnatuurlijk zijn. De mensheid is het nooit compleet over iets eens. Dat heb je wel bij de meeste recensies. De ander spaart de lof niet. De ene breekt hem af tot in de grond. De recensies die ik er over las zijn nogal verdeeld. Ik vond de film goed, zelfs een ietsje méér dan goed.

Hij zei, na een verzuchting mijnentwege over wijkende inspiratie, dat ik het nog wel over “Memento” kon hebben. Eigenlijk kwam de aanzet van Luc. Dat leverde me een idee voor dit blog op. Want ja, al snel bleek dat de gebeurtenissen stapsgewijs van recenter naar vroeger werden verfilmd.

We wilden toch het einde -in dit geval: het begin- te weten te komen. Dat de film bij momenten wel wat langdradig was deed niks af aan de wens om verder te kijken.

De vermelding: “Mystery, Thriller” en de korte beschrijving maakten dat we hem toch maar gingen bekijken. De acteurs waren me niet echt bekend.

Het bewijs daarvan is dus “Memento”. Een onbekende opgenomen film bekijken kan nogal verrassend zijn. Het is altijd afwachten.

Als men mij nu zou vragen wie mijn favoriete acteurs zijn -vroeger vroeg men dat wel eens, nu minder- zou ik er niet moeten over nadenken wat ik zou antwoorden.

Mijn favoriete acteurs op dit moment zijn namelijk allemaal actrices. Tot dat besef kwam ik ergens deze week bij het bezien van een stuk ellende van een film waar een paar grappige fragmenten in zaten maar ook die ene actrice.

Moet ik nu even opsommen? Neen, dat doe ik niet, dat doe ik nooit. Ik zou zomaar iemand kunnen vergeten. Laat het volstaan dat ik vertel dat de oude(re) garde de boventoon voert: Dame Judi Dench, Kathy Bates en Brenda Blethyn.

Acteurs? De favorieten blijven Sean Connery en Harrison Ford. Er wordt bij de nieuwe lichting te veel gekeken naar het wasbord dat ze kunnen laten zien.

Bij het bekijken van sommige kerstfilms vraag ik me af of Amerikanen zoveel vakantiedagen hebben. Kerst vieren met familie is geen avond of een dag maar een hele week of meer.

Of misschien is dat die hun jaarlijkse vakantie.

Maar waarom zijn er dan zoveel vakantiefilms ook? Die bekijk ik dan wel niet. In de zomer vind ik wel andere dingen om te doen dan voor de TV te hangen.

Ik, die ooit wel fan te noemen was van politiereeksen, heb er een beetje -meer dan- genoeg van.

Is het de bedoeling om zoveel mogelijk verschillende types te laten opdraven? Ze zouden het werk beter herverdelen aangezien al die verschillende politiemensen toch hetzelfde mee maken: dezelfde verhaallijnen, een brullende overste waarbij je je gaat afvragen waarom die dan het hoofdpersonage niet mag zijn, aangezien die het toch altijd beter weet en beter kan, persoonlijk problemen waarbij je je afvraagt hoe dat hoofdpersonage toch bij de politie geraakt is aangezien het soms toch over echt criminele feiten gaat, … vul maar aan.

Zelfs de ontknopingen zijn voorspelbaar.

Ook de ouwere Witse¹-reeks, die ik momenteel voor de eerste keer bekijk is vervelend, ergerlijk, arrogant en een tikkeltje -heel neig- overdreven.

Er blijft niet veel over buiten dan de Midsomer Murders^² die we ondertussen van buiten kennen, Vera^³ die nooit verveelt en The Brokenwood Mysteries⁴.

Daar hebben ze tenminste nog werk gemaakt van de mooie streken waar we kunnen naar te kijken.

¹ Witse
² Midsomer Murders
³ Vera
⁴ The Brokenwood Mysteries

Nu “Undercover” goed en wel gedaan is, ga ik eens zeggen dat ik daar niet naar gekeken heb.

De eerste reeks zag ik wel, ondanks ik het ook niet echt denderend vond.

De tweede reeks begon al … tja, het ging me tegen en ik denk dat ik bij de tweede aflevering dacht: “an œuf is an œuf”, rechtstond en het hele ding niet meer bekeek en zelfs de paravent tussen mij en de televisie zette.

Waarom? Er was de tijd dat mijn moeder mijn doen en laten controleerde, tot in het absurde. Ergens tijdens het begin van de eerste lockdown schreef ik daarover een concept dat het blog niet haalde. Dat ging zo:

Het hok waarin ik gevangen zat begon aan mijn voeten en eindigde bij mijn kruin, het belette me het groeien.

Ik stond met mijn rug tegen de muur en had geen ademruimte.

De zijwanden beletten elke armslag.

Dat was het gevoel dat ik had in een tijd dat anderen jong waren.

Wat ik ook deed, waar ik het ook deed en hoe ik het ook deed werd aan mijn moeder overgemaakt.

Wat ik ook zei, waar ik het ook zei en hoe ik het ook zei werd aan mijn moeder doorgezegd.

Ouderavonden op school werden drama’s, de jeugdbeweging geen ontsnapping, de leiding werd bevriend met mijn ouders, kwamen wekelijks bij ons thuis en moe en va gingen zelfs als kookouders mee op kamp.

Loslaten was een woord dat niet bestond, maar het was geen bezorgdheid maar controle.

Ik heb altijd gedacht dat het zo hoorde, niet zo strak, als ik mijn jaargenoten bekeek, maar toch.

Maar telkens ik daar later, als volwassene, wat over kwijt wou hadden mijn gesprekspartners het ook moeilijk gehad en wisten ze zwaardere verhalen te vertellen maar zij … zij waren daar tegen in gegaan. Ze deden mijn relaas af als had ik in mijn puberteit niet gerevolteerd. Ik zweeg en bleef zwijgen en duwde het altijd maar weg, altijd opnieuw.

Ik wou het mijn kinderen niet aandoen en liet hen relatief vrij. Het is me ook niet goed bekomen.

…

Die dochter in “Undercover” steigert omdat haar vader haar niet zegt waar hij mee bezig is, trekt zelf op onderzoek uit, gaat zijn gangen na en brengt de hele familie, zijn hele actie én carrière en nog een hele ramsamsam in gevaar en wat doet hij? Hij excuseert zich.

Wat ik daarbij voelde? Moeilijk te verwoorden. Het best te benaderen met: “Awel GVD”. Ik kon enkel nog rechtstaan en wegwezen.

Want, zie je, dat is nu precies het omgekeerde van wat ik heb gekend en dat in een wereld die me de laatste jaren steeds onbegrijpelijker voorkomt.

“Met publiciteit proberen we geld uit jullie zak te kloppen” zei hij, of toch zoiets in die trant, waarbij hij vervolgde met: “nu doen we dat met films ook”.

Ik dacht dat het uit de film: “Sweet November¹” kwam, maar ik ben daar absoluut niet zeker van. Film trouwens, waar ik na vijf minuten aan Luc vertelde welke richting die uitging en ik -tot mijn groot spijt- maar weer gelijk kreeg.

Het zette me aan het denken over de films van weleer. Een Hollywoodproductie leek wel een zwangerschap met geboorte. Zoveel kwam er bij kijken en het duurde wel een hele poos eer alles was opgenomen. Nu blikken ze films in aan de lopende band.

Die films van vroeger werden dan in de cinema gespeeld, moeilijk was dat niet, elk dorp zal wel zowat zijn eigen cinema gehad hebben.

En mits betaling van een democratische inkomprijs kon je het nieuwe kunststuk dan gaan bewonderen.

Nu krijgen we reeksen op onze TV die bij manier van spreken vorige maand pas werden opgenomen.

Maar de cinema’s zijn weg. Ze zijn vervangen door kijkpaleizen waar je niet binnenkomt zonder financiële aderlating, het geluid is er storend, maar de beeldkwaliteit is er op vooruit gegaan.

De cinemas van vroeger? De ene is een parochieel centrum, twee andere zijn supermarkten.

De oude films zijn wel nog zeer gegeerd al kan je ze niet zo gemakkelijk op DVD vinden.

¹ IMDb

De Blacklist is een programma over kinderen en hun speciale wensen. Iets wat men, volgens mij, in onze kinderjaren afdeed met: “Awel manneke, en wat wilt ge later worden?” Waarop dan meestal een geijkt antwoord kwam à la “pompier” of “piloot”.

En dat was het. Afhankelijk van de goede wil van de ouders en van het doorzettingsvermogen van het kind kwam dat er vaker niet dan wel van.

Nu geeft men kinderen met een speciale wens een programma waarin ze hun wens in vervulling zien gaan.

Daar kan je toch niks op tegen hebben? Of wel? Ik heb er wel mijn bedenkingen bij.

Kinderen dat zijn toch die mensen die nog hun hele leven voor zich hebben en er zelf nog kunnen voor zorgen dat hun wensen uitkomen?

Zou het -in dees- niet aannemelijker zijn datzelfde programma te maken maar met ouderen, met hen die nooit grote wensen hadden en als ze ze al hadden, ze zeker niet in vervulling zagen gaan.

Ah, maar ja, dat staat spreekt niet zo aan op TV en voor de kijkcijfers moet je wat overhebben. Dus doen ze maar voor kinderen met te grote wensen.

Wees gerust, heren en dames TV-makers, ik spreek niet voor mezelf. Mij werd geleerd dat, als ik iets wou, ik er zelf moest voor zorgen. Dat deed ik, dat doe ik en geloof me, mijn wensen zijn wel gematigder én -zonder corona- zelfs haalbaar.

pske van mske: Volgens Luc is dit een herhaling van een programma dat werd opgenomen voor Ketnet, dus enige relativatie mag wel. Maar nu krijgen we dus een herhaling op zondag in prime time.

Zonder Tour de France, geen “Vive le Vélo”.

Maar VRT vergastte ons gedurende die periode met “Vive la Vie”, eenzelfde gemoedelijk programma met dezelfde ingrediënten en met praatgasten maar dan zonder dagelijkse verslagen over de Tour.

De ene gast had al een vlottere babbel dan de andere, een paar anderen verbaasden me omdat ik het nooit achter die mensen zou gezocht hebben en zo had elke dag wel iets. Laat ons zeggen -volgens mij dan toch- comfort TV. Maar dat kan je wel aan Karl Vannieuwkerke overlaten.

Het was dan ook met een diepe zucht dat ik las dat VTM met een programma op de proppen kwam met twee gasten¹ en … ik las niet verder.

“Afkijkers” dacht ik even, maar dat mag ik niet zeggen zolang ik het programma niet zag. Dus ik zou moeten kijken.

Nogmaals zuchtend legde ik Luc het probleem voor, die roloogde en zei dat de chef media² het programma niet goed had gevonden.

Uiteindelijk ben ik beide artikels echt gaan lezen en kwam tot de conclusie dat er toch wel enig verschil in zou zitten met de nadruk op het hoge “ons-kent-ons” ritueel dat me bij VTM al zo vaak liet zuchten.

Ik ga chef media Benjamin Praet als excuus gebruiken om niet te kijken, ondanks Eric Goens, die ooit te gast was in “Vive le Vélo” en die de beklijvende reportage³ over Stig Broeckx maakte.

Ik ga uitkijken naar de échte “Vive le Vélo” die uiteindelijk eind augustus, tijdens de Tour de France, zal uitgezonden worden maar, met het oog op corona, wordt opgenomen op locaties in België.

¹ Het Nieuwsblad
² Het Nieuwsblad
³ Het Nieuwsblad