Een goed geslaagde boekenmarkt
Een WOW-gevoel van binnen
De televisie gaat niet aan
Wat gaan we nu beginnen

Beeld in vlammen en in frullen
Was dat niet een beetje raar
Wilden we naar Giro kijken
Weet je wat, vergeet dàt maar

En ineens in een reactie
Grijpt Luc naar de telefoon
Hoort gemompel over technisch
Doet die teevee weer gewoon

[© ms – 8 mei 2022]

Er was een tijd, lang geleden, dat we met plezier naar Midsomer Murders¹ keken.

Maar toen begonnen ze herhalingen te herhalen en haakten we af. Zo af en toe keken we nog wel eens naar een nieuwe aflevering maar we vonden het allemaal wat vergezocht en keken niet meer.

Het programmeren van de reeks werd ook stopgezet.

Nu las ik vrijdag morgen dat er een aflevering kwam van een gloednieuwe jaargang die ze zelfs in de U.K. nog niet zagen².

We gingen er voor zitten. We zagen wel dat Betty ondertussen al flink opgegroeid was en we zagen ook dat inspecteur Barnaby veel te hard geschminkt was.

Na een goed kwartier hielden we het voor bekeken.

Smaak en goesting zijn niet enkel persoonlijk, ze zijn ook veranderlijk met de jaren.

Als er nu iets is waar ik blijkbaar geen snars verstand van heb is het wel van films beoordelen.

Kijk ik naar een prijswinnaar, dan geef ik gegarandeerd ergens onderweg op.

Kijk ik naar iets dat als geweldig humoristisch wordt omschreven, dan kan ik niet lachen.

Het omgekeerde is ook waar. Kijken we naar een film die ik wel goed vond, zonder hem daarom de hemel in te prijzen, dan mag je er zeker van zijn dat de review-websites er gehakt van draaien.

Zo was er “Collateral Beauty”. En al vind ik geen bijkomende schoonheid in het gegeven van een kind dat sterft aan wat dan ook, ik vond de film goed, een beetje meer dan goed, zonder hem daarom -zoals gezegd- de hemel in te prijzen. Een beetje de stijl van: “Reign Over Me”.

En ja, ik heb er dus geen verstand van blijkbaar. Het was geen goeie film, meer nog, hij was eerder slecht … volgens de recensiewebsites. Voor zover mijn filmkennis.

En weet je wat ik daarvan denk? Zelfs als het overgrote gedeelte van de mensheid daar zo over denkt, wil dat enkel zeggen dat het overgrote gedeelte van de mensheid daar zo over denkt, maar nog niet dat dat dan ook écht zo is.

Ergens de voorbije zomer en een pak ergernissen door falende ondertiteling door Teletekst vond ik bij Proximus een melding dat ondertiteling mogelijk maakte met een keuze uit vier talen. Dat was theoretisch.

In de praktijk kwam het er op neer dat ik de hete patat doorschoof naar Luc die het systeem in werking zette.

Het werkt beter dan de Teletekst al is er heel af en toe wel eens een kleiner probleem, maar het is een hele verbetering.

Bij Zoneke kwam ik tot de conclusie dat ik de uitzendingen van de BBC erg miste. We kozen er niet meer voor omwille van het slechter wordend gehoor.

Toen ik daar in de rechterbovenhoek “Subtitles” zag verschijnen ging ik maar weer eens googelen. En toen bleek dat we wel konden blijven kijken, want we kunnen naast de Nederlandse taal nog een andere taal opgeven om te ondertitelen. Doen dus. Dat was theoretisch.

In de praktijk schoof ik … awel ja, al ging ik daarna wat hebberig worden.

Want nu wou ik de Duitse zenders ook bekijken. Luc denkt dat het mogelijk is dat je maar twee talen kan kiezen.

In de praktijk zou dat inhouden dat het dan wat omwisselen zal worden zeker? Dat het dan in de praktijk wat gepaard zou gaan met wat gemopper zal ik er moeten bij nemen.

Over de Franse ben ik nog niet begonnen. Il ne faut pas pousser Bobonne dans les orties quand elle est en short.

Waarom BBC en de Duitse? Dat is het begin van mijn persoonlijk taalbadhuis, …

In donkere tijden, wanneer zelfs het televisie aanbod ons in de steek laat, zien wij ons genoopt programma’s te bekijken waar we normaal gezien niet voor gaan zitten.

Waar ik jaren geleden niet naar: “1 jaar gratis¹“, gepresenteerd door Herman Van Molle keek, doen we dat nu al voor het tweede seizoen met Thomas Vanderveken. Het is een kwis waar de vragen meer inhoud hebben dan de meer modernere vormen over BV’s en andere beroemdheden en/of muziekstukjes herkennen.

Ach ja, Switch² in de zomer bekeken we ook al twee seizoenen. De laatste wintereditie niet. Die was maar wéér eens met BV’s. Voor het goede doel, daar niet van, maar toch wéér dezelfde koppen op mijn TV. Ik zucht ervan.

Dat we af en toe eens naar het belachelijke “First Dates” kijken, dat zei ik al. Vermoedelijk doen we dat omdat we daarbij zo prettig ongebreideld commentaar kunnen geven, Statler en Waldorf achterna, meestal niet op de kandidaten maar op het programma op zich.

Bij Zoneke echter begon Factcheckers³, waar ik het al over slecht gepoetste hotelkamers had, zonder de aflevering gezien te hebben. Deze keer keken we.

Het programma, gepresenteerd door Thomas Vanderveken, Britt Van Marsenille en Jan Van Looveren, behandelt wel meer dan één feit. Deze keer stuurden ze o.a. minderjarigen er op uit om drank -bier, wijn en zelfs iets straffers- proberen te kopen.

Ze kwamen tot de bevinding dat dat 25 keer op 30 pogingen zonder problemen kon. Bij zelfscans was dat zelfs iedere keer prijs.

Toch iets om eens in de -grijze- haren te krabben. Hopelijk wordt er ingegrepen.

En ja, ik weet dat je dat ook kan onderzoeken en er gewoon een artikeltje over schrijven, maar gefilmd wordt het nu precies dat ietsje overtuigender.

Fachtcheckers staat ondertussen ook geprogrammeerd.

Is er nog niemand die resem kerstfilms beu?

Ik wel!

Ik vind het tijd dat ze aan die van Valentijn beginnen.

Benieuwd geworden nadat Bertie het over “Welkom in containerdorp” had, vroeg ik Luc om het even te programmeren. Eerlijk gezegd was het gegeven me onbekend.

We keken naar wat blijkbaar de derde aflevering moest zijn. Op zekere manier vond ik het een goede oplossing. Er wordt tenminste gezorgd voor onderdak.

Ik heb even moeten googelen om te zien of het in België ook bestond. Ik vroeg me dat namelijk af omdat wij in onze krant om de zoveel tijd lezen over de ooit bekende acteur die aan lager wal geraakte en nu veel gelijkenissen vertoont met de volledig ontspoorde man uit het programma.

En dan was er dat andere programma. Het haken moe, de steekjes gingen dansen voor mijn ogen, plofte ik bij Luc op de zetel en vroeg: “Is er niks op te TV?” Daarmee bedoel ik dan ook de opgenomen programma’s. Hij zette hem aan en we kregen “First Dates” en ja, we keken. Het was een ouder programma, dateerde van 2016 geloof ik, en het waren Britten.

In Gunderath vielen we tijdens het zappen op een Nederlandse versie van het programma, waarop ik aan Luc vroeg of ze dat ook in het Duits hadden. Dat hadden ze.

Om het geheel compleet te maken wou ik, eens thuis, de Vlaamse versie ook zien.

Resultaat van een studie “First Dates”? De interactie tussen de leden van de bediening van de Engelse was soms grappig, de presentator van de Nederlandse kent maar twee zinnekes op de zelfde toon gezongen en de bediening komt enkel in beeld om geld te vragen, de Duitse presentator komt net van bij zijn schapen, de bediening herinner ik me niet en de Vlaamse gaat wat de kant van de Britten op.

Wie doet daar in ’s hemelsnaam aan mee? Ze willen allemaal iemand waarmee ze het gezellig kunnen hebben, samen kunnen lachen en dan gaan de verhalen die ze vertellen allemaal over hun exen, over ziektes en ongevallen en …

Heeft iemand hier een boodschap aan? Neen? Ik zelf ook niet. Het is/was dan ook niet belangrijk, enkel een tussendoortje.

En dan vertellen ze dinsdagavond in “Het Journaal 19u” dat ze Kapitein Zeppos gaan verfilmen met Carry Goossens¹ als Kapitein Zeppos.

Waar halen ze het in hun hoofd? Kapitein Zeppos is een personage dat leeft in de herinnering van velen van onze generatie en is één van die personen die niet aan vervanging toe zijn. En zeg nu zelf: Carry Goossens dan nog? Neen, eigenlijk heb ik niks tegen Carry Goossens, maar hij is niet Kapitein Zeppos.

Maar de film gaat eigenlijk niet over Kapitein Zeppos maar over twee jongeren en de confrontatie tussen de analoge en de digitale generatie. Juist, jà.

Niks op tegen dat ze die confrontatie in beeld willen brengen, maar noem het dan niet Kapitein Zeppos.

Het is nochtans simpel aan te passen. Zeppos was een naam die voortkwam uit het feit dat ze op de Griekse Eilanden Stephorst niet gezegd kregen. Noem die nieuwe kapitein dan Kapitein CarGo van, je weet wel, Carry Goossens.

Ze hebben zo MacGyver^² ook in een nieuw jasje gestoken. MacGyver is dan geen jeugdsentiment, maar het was wel één van de programma’s waar mijn zoon en zijn zus naar keken. Ik zag de nieuwe MacGyver in een promofilmpje van een zender: een afgeborsteld personage omringd door blitse vrouwen. [ironische modus aan] Inderdaad, zo herinner ik me hem. [ironische modus uit]

Aan “The A-team” hebben ze ook al gesleuteld in een film. Die heb ik nog niet gezien in hun moderne versie, dat hoeft ook niet. Mocht Zoneke willen, kan hij er maar een log over schrijven.

Maar ik zal zeker de film met Carry Goossens niet bekijken. Herinneringen moet je met rust laten.

Er stond nog een opgenomen Deense dramareeks, niet bekeken. Om één of andere reden keken we niet omwille van een misverstand dat we zelf in het leven hadden geroepen.

Tot we, geen zin in nonsens, geen zin in maar weer gekonkelfoes, geen zin in maar weer baas boven baas, geen zin in gebrul, kort gezegd: geen zin in eenheidsworst, dachten: “we zetten het op en kijken eens wat het is”.

Na een vijftal minuten, na het vernoemen van een vermiste duikboot, wist ik Luc te vertellen dat het een echt gebeurd verhaal betrof. Er was de herinnering aan de kranten van een viertal jaar terug over een zaak waaraan ik toen geen touw kon vastknopen, namelijk de bizarre moord op Kim Wall¹, journaliste die een duikbootbouwer zou interviewen.

De reeks is langzaam en met respect opgebouwd. Er kwam geen spektakel, geen sensatie aan te pas. Het is wel een relaas van hoe het er veelal aan toegaat. Het zoeken naar gegevens, het minutieus uitvlooien van details, tegenstrijdigheden bekijken en verwerken, doorzetting en inspanning en een gevecht tegen de tijd.

En al kenden we het verloop in grote lijnen heeft “The Investigation^²” geen moment verveeld.