Door die aanhoudende historie van abces en cyste en fistel moest mske zorgen dat ze die zaken onder controle hield. Zodoende mocht ze ’s avonds twee dafalgans nemen.

Zondag waren de dafalgans op, maar niet getreurd, mske had er zaterdag al andere meegebracht. Er zijn hier de laatste twee maanden al meer dafalgans in huis geweest dan de tien laatste jaren. Want mske is al zo tegen pijnstillers. Maar nu kon ze niet anders.

Zondagavond kapte ze dus twee dafalgans in een kluts water, maar dat smaakte vies. Dat smaakte zelfs heel vies en mske begon eens grondig te onderzoeken waarom dat zo vies smaakte.

Dat waren de zelfde niet! Normaal krijgt ze bruistabletten van 500 mg en nu waren dat bruisers van 1 g.

Moet ik nog zeggen dat mske er niet gerust in was toen ze ging slapen? Zo erg zelfs dat ze eerst niet in slaap geraakte en toen dat eindelijk wel het geval was ze ’s nachts blijkbaar zichzelf kon wekken en denken: “ah, ik word toch nog wakker”.

Toen ze de vorige dozen kocht moest ze aangeven welke ze moest hebben: “bruis of gewoon”, maar nooit is er sprake geweest van verschil in werking. Er is zelfs zo goed als geen verschil in doos. Er staat enkel: “forte” op.

Gelukkig heeft ze er niets aan over gehouden. Ah neen, anders zou ik niet meer kunnen posten. Maar ze is wel blij dat ze daar nu ook eindelijk komaf kan mee maken. Vandaag is het namelijk twee maanden geleden dat mske daarmee beginnen sukkelen is.