Wat te zeggen over gisteren. Zoveel te vertellen, zo weinig zin.

De campinguitbater van de gewenste camping was nog steeds spoorloos, alleen hing er nu een briefje uit dat hij op een bepaald adres te vinden was. Maar dat was maar een afleidingsmanoeuver want dat huis was leeg, er was wel iemand aan het verbouwen maar die was in ieder geval niet aanwezig.

Slow en mske hebben dan maar een briefje onder beide deuren gestopt en zijn naar het strand gaan kijken. Weinig volk, een strand zonder dijk, zonder brulapen, zonder kunstmatig plezier, gewoon een zee en zand en duinen. Meer moet dat niet zijn.

De man belde op de middag. Er is nog net één plaats en mske en Slow hebben die onmiddellijk vastgelegd. Geen protserige reuzecamping, géén driecaravanscamping in een achtertuintje. Een deugdelijke, huiselijke camping, waar het rustig is. En de zee op 500m. Meer moet dat niet zijn.

Daarna zijn ze even naar Blankenberge geweest en mske zag wat ze bedoelde als ze het had over wat ze niet wilde. Afgrijselijk, afschuwelijk!

Daarna zijn ze in de buurt van de camping een pizza gaan eten, de Rebel had mogen kiezen.

Maar Slow had last van de eerste warmte en vroeg of mske niet wou rijden. Onderweg stopte ze even om een fles cola voor Slow te gaan halen en toen ze de autostrade terug op wou, werd ze geblokkeerd door een vrachtwagen. En mske, die altijd heel vriendelijk over truckers dacht, bedacht dat het mannen met twee gezichten zijn, maar dat is iets voor later …