Toen Slow en mske hier pas woonden, hoorde mske altijd getik buiten op het koerke. Tot ze op een dag de mussen in de dakgoot zag spelen. Op een dag dat mske en Slow van hun dagelijkse wandeling terugkwamen merkte mske het mussennest onder het dak en dacht: “aha, daar zitten die deugnieten”.

En nu zo een twee weken terug begon het. mske kwam binnen en Slow vroeg of ze in het stro had gelegen, want op mskes schouder lag een hoopje gedroogd gras. En mske keek raar op. En toen begon ze te merken dat er gedroogd gras voor de keukendeur lag. En op het kelderrooster. En op de verlichting tegen de muur.

En toen zette mske, ter vervanging van de ter ziele gegane vaas, een oud blik van Hacks samen met de mamoetsjka op de vensterbank. Nog geen vijf minuten later, lagen die beiden op de grond. En Karboenkel zat op de vensterbank alsof hij aangesloten was op het lokale elektriciteitsnet. Hij keek naar buiten, hij keek naar boven. Hij keek woest en maakte zijn typisch krassend geluid.

En alhoewel er niets te zien was veronderstelden Slow en mske dat er vogels aan het nestelen waren boven dat raam.

Toen mske de mus voor zijn deur zag zitten, huppelde die plots van de ene balk naar de andere, alsof hij zijn eigendom aan het schouwen was. En daardoor weten Slow en mske nu dat er een tweede mussennest onder het dak zit.

Maar Karboenkel gaat nu niet meer zo hard uit zijn bol, misschien is het nest al af of heeft hij zich daar gewoon bij neergelegd.