“Oei” zei Slow “ik denk dat die ene appel nog alleen aan zee ligt”. En mske zag ook wéér de ene appel in de fruitschaal en ze kreeg visioenen van alles wat zo een eenzame appel kan aanrichten. Van plekken in de schaal tot een veelvoud van vliegen en vliegskes om van ’t reukske nog niet te spreken.

Even later, bij ’t uitpakken, zei Slow: “neen toch niet, ik had hem bij de tomaten gestopt” en daar lag de eenzame appel te verbroederen met de tomaatjes die er blijkbaar allemaal van bloosden.