De machines werden niet stilgelegd. Iedereen had afscheid genomen. Zowel Wachtebroer als de kinderen als haar familie. De priester had haar gezalfd en ze opende een oog.

De dokter heeft dan in alle haast en spoed iemand van Leuven op gebeld die zei: “niet afzetten, er is teken van leven”. En mske denkt er het hare van. Ze is in de kliniek binnen gebracht met de eerste tekenen van rigor mortis.

Zes maanden heeft een meisje van 21 zó geleefd, aan een machine, van dag tot dag meer teruggaand naar de foetushouding, de ouders in hoop latend dat het toch zou beteren.

Zes maanden! En mske mocht de vrouw niet zo om de dingen die ze deed, zowel aan Wachtebroer als aan de Rebel. Maar dit verdient ze niet.

Het gemene van deze zaak is dat Wachtebroer niet kan aandringen om de machines stil te zetten, want zijn kinderen hebben hoop dat mama beter wordt.

En uiteindelijk wenst niemand dit aan zijn eigen kinderen toe, zeker dat er geen discussies waren over de scheiding. Wachtebroer had het ook liever anders gezien.

De zus, waar ze bij woonde, zit nu een veel te grote woning die ze alleen niet zal kunnen aanhouden.

Hoe los je zulke zaken emotioneel op?

Besparen op de ziekenkas? Iemand kunstmatig in leven houden waarvan je weet dat ze nooit méér dan een plant zal zijn. Trauma’s kweken bij een meisje van 18 en een jongen van 15? Dilemma’s en schuldgevoelens bij haar verwanten en Wachtebroer?