In 1996, na de ontvoering van Zus, kon mske optrekken voor een mammografie want ze kreeg een groot gezwel. Gelukkig vals alarm want het was maar een weefseluitzaaiing en dat kwam van de shock.

De gynecoloog, aan wie ze haar klachten formuleerde, zei dat dat de menopauze was en schreef de pil voor, die mske op dat moment al jaren niet meer nam. Ze nam ze dus op voorschrift, met dramatische afloop. Volgens die gynecoloog mocht mske nooit nog een pil nemen, maar hij schreef wel fontex voor want de nevenwerkingen zijn goed voor vrouwen in de menopauze.

Bij één van de jaarlijkse gynecologie onderzoeken, lacht haar huisarts haar uit en vraagt of ze dat leuk vindt want je moet dat maar om de drie jaar laten doen. Dat was het eerste wat mske daarvan hoorde, dus vroeg ze bevestiging aan de gynecoloog die zei dat dat effectief niet meer jaarlijks moest maar driejaarlijks; hun opzoekingsmethoden waren er op vooruit gegaan.

Mei 2003 … mske panikeert! Op deze leeftijd toch geen kleine meer zeker en ze trekt richting kliniek. De gynecoloog is niet meer aan de kliniek verbonden, dus gaat ze maar bij een andere, die nogal neerbuigend zegt dat, als je al 20 jaar gesteriliseerd bent zonder dat er een kleine van komt, er dan geen kleine meer komt. Okee goed om weten, maar hoe kon mske dat nu weten?

Ondertussen bespeuren ze de lichtgrijze cellen, niet wit, niet zwart, maar lichtgrijs en zeggen dat ze niet om de drie jaar, maar om de zes maand moet langskomen. mske, die niet zo achterlijk is als zij denken, zoekt het zaakske op internet en leest daar wat de dokter niet zegde.

Juli 2004: er kan geen kleine van komen volgens de dokter, dus maken we ons geen zorgen. Op 6 augustus blijkt dat er effectief geen kleine onderweg is. Op 16 augustus 2004 is er dus nog altijd geen kleine onderweg en zelfs zo overtuigend dat mske bang wordt en naar de dokter gaat want een mens heeft bloed nodig “ín” zijn lichaam. De dokter zegt: “orgametril, vijf dagen, 2 pillekes per dag”. Brave mske doet dat. Na vijf dagen stopt ze de pillekes, twee dagen later is het weer prijs. Ze belt naar gynecologie en maakt een afspraak.

De gynecoloog, weeral neerbuigend, zegt: “Ja maar mevrouwke, op uw leeftijd is dat niet zo abnormaal, want je begint te schrikkelen. Dus moet je maar een pooske die orgametril voortnemen, maar allé we zullen eens een echo nemen”. Bij de echo trekt hij een raar gezicht en zegt: “ik moet mijn mening herzien, er is iets mis en dat kan op een kwaadaardige poliep wijzen!”

Op 16 september toch ook al moet mske binnen voor een curetage, ondertussen is ze zo verzwakt dat ze niets liever wil dan liggen want het niet-zwanger zijn gaat gewoon door ondanks de inname van die wieten zijn orgametril.

Bij het verlaten van de kliniek zegt de gynecoloog dat ze moet afwachten tot wanneer het stopt … een dag of twee. En ja, het stopt! Eén dag en dan weer de volle laag. Maar ze zit aan zee. Dus telefoon naar de kliniek en die weten te zeggen dat ze, als ze zich niet zeker voelt on-mid-del-lijk moet binnengaan op spoedgevallen, waar ze ook is, want normaal is het niet.

In de kliniek van Oostende zeggen ze dat het niet normaal is maar nog kan voorvallen. Die zin haat mske ondertussen als de pest.

Terug thuis gaat ze naar de huisdokter die zegt dat het niet normaal is maar nog kan voorvallen en dat ze geduld moet hebben. Op haar verjaardag stopt het. De 28ste gaat ze naar de gynecoloog voor de uitslag. Het is geen kwaadaardige poliep en er zijn drie mogelijkheden:

• ze wacht gewoon af met het risico dat het herbegint;
• ze neemt de pil met een normale cyclus als gevolg;
• ze blijft doorgaan met orgametril gedurende een jaar of 2 en er zal zich niks meer voordoen.

Ze vraagt de gynecoloog of ze in haar dossier niet ziet dat ze de pil niet mag nemen. Geen antwoord. Ze vraagt waarom er haar werd gezegd dat ze maar om de 3 jaar moest terugkomen terwijl ze nu beter haar overlevingsuitrusting direct in de kliniek opslaat. Geen antwoord.

Niks meer voordoen? De dag dat de lucht bijna naar beneden kwam was het zover! Het had net één maand gestopt. Eén maand! Ze belt naar de huisdokter die zegt dat het niet normaal is maar dat het nog voorvalt en dat ze dus maar weer twee pillekes orgametril moet nemen en als het na een week niet over is moet ze terug naar de gynecoloog. mske wacht twee weken tot ze zaterdag aan zee ineens weer voor het voldongen feit staat dat de massa dode mussen groter wordt. Ze belt de gynecoloog en vraagt: “is het normaal, komt het nog voor?” Hij kan dat niet zeggen, hij heeft haar dossier niet bij zich.

mske, dinsdag weer, tegen haar zin naar die kliniek.

En mske heeft zich niet boos gemaakt, ze heeft de man zijn vet niet gegeven, ze heeft hem gewoon laten zeggen, want wat blijkt?

De man heeft geen kristallen bol en kan niet voorzien wat er gaat gebeuren!

Het kan zijn dat het nog een maand duurt, drie maand, een jaar … en mske vervolledigde: “drie jaar” en weer zei de man: “ik heb geen kristallen bol, maar het kan” en mske zegt dat ze geen woord meer wil horen over antidepressiva en de man zegt: “Ja maar mevrouw, U zit daarmee wel erg in uw hoofd hé”. Hadden ze dan van in het begin de mogelijkheden opgesomd hé! Maar het is interessanter aan een kind van elf uit te leggen hoe het gaat komen, dan aan een vrouw van 50 uit te leggen hoe het gaat stoppen, want die zijn blijkbaar allemaal lichtjes debiel! En nog maakte mske zich niet boos.

Als troost voegt hij er dan aan bij dat het deze keer toch zou moeten stoppen binnen drie maand, want als het dat niet doet dan moet ze maar eens terugkomen. En mske denkt: “Dream on Sneeuwwitje!” Die vent ziet haar nooit meer!

Ondertussen heeft ze de spiezializme van de spiezializmes dus gevonden … hij is op pensioen!