Eerst wou ik er wat van zeggen, dan weer niet omdat zulke dingen twee mensen aanbelangen en niet de ganse goegemeente. Ik snap dan ook niet dat de beweging er zo op uit is om zaken door te drukken die er, in mijn ogen, niet toe doen. Dat vind ik een vorm van toelating vragen om te zijn wie je bent en ik vraag me af waarom je een ander zou toelaten om je leven te bepalen.

Nu ja, ik zou er niets van gezegd hebben ware het niet dat ik, onderweg naar de evenementen, een interview op de radio hoorde over het referendum in Ierland. Volgens mij ging dat over een wettelijk huwelijk. Juist? En wie gaan ze interviewen? Eén van de kwezels van de Kerk. Ah ja, logisch vinden ze dat. Ierland is een katholiek land en zodoende …

Die zodoende is dan enkel om nog eens hun boosaardige en kwetsende aard boven te halen, want een kerkelijk huwelijk dat komt er nog lang niet, maar de kerk moet zich aanpassen en toch enige barmhartigheid vertonen, wat ik eerder afkeuring vind die ze gebruiken om aan te tonen hoe ruimdenkend zij wel zijn.

En ze haalde nog maar eens aan dat de gescheiden mensen niet ter communie mogen gaan. Dat noemde ze in één woord met die barmhartigheid. Nu zal niemand me tegenhouden als ik te communie zou gaan omdat dat controleren, voor hen, een onbegonnen werk is.

Wat denk je? Ga ik een beweging oprichten om dat tegen te gaan? Natuurlijk niet! Ze zijn niet ik en zouden eerder barmhartigheid mogen hebben voor al diegenen die zij in de doofpot trachten te stoppen.