Op hun dagelijks wandelingske, dat ze deze keer in omgekeerde richting deden om niet altijd hetzelfde te zijn, kwamen ze in het terugkomen voorbij een aanstormende hond, zonder afspanning.

mske, die wel genoeg ervaring met honden heeft, stapte dus gewoon verder met haar armen naast haar, zoals ze gewoonlijk doet.

Dat het beest geen al te beste bedoelingen had, was al snel duidelijk en net toen mske de blikkering in zijn valse ogen zag, plooide ze haar elleboog, waardoor het beest enkel haar fleece mee had en dan nog oppervlakkig.

Het weze gezegd, één bevel van de jonge man aan de hangaar riep de hond terug, maar het had wel te laat kunnen zijn.

“Hij heeft me wel gehad hé” zei een niet al te erg geschrokken, maar ook niet al te vriendelijk mske, die voorststapte terwijl ze haar fleece aan een grondig onderzoek onderwierp. Buiten een plek zabber was er niks te vinden.

Als ze het zo achteraf bekijkt, heeft ze meer dan geluk gehad, want als ze vroeger haar arm had geplooid had het beest waarschijnlijk gesprongen of haar heup gekraakt. Had ze helemaal die arm niet weggehaald, dan hadden we iemand mogen zoeken om de Sloddermansen te maken …