Helden sterven niet noch worden ze vergeten, al was het dat hun herinnering af en toe eens moet van onder het stof gehaald worden.

De helden die mske vereerde in haar jonge jaren waren geen muziekgroepen of mensen waar iedereen over riep.

Door iets wat ze daarnet op de radio hoorde, werd mske ineens, zonder boe of ba teruggeslagen naar 1970, voelde ze de kilte weer en de spanning. De nachten wakker liggen om mensen die vochten. Neen helden sterven niet. Nog heeft ze water in haar ogen door naar die foto te kijken.

“Houston we have a problem” zei hij en de ganse wereld hield de adem in. Er was een zuurstoftank ontploft. En iedereen dacht dat ze er geweest waren. Maar ze kwamen terug! Met hun maanmodule nog steeds op hun neus omdat die krel van een ruimtetuig nog méér gebreken vertoonde dan enkel een ontplofte zuurstoftank.

En die Odyssey moest in de juiste hoek de atmosfeer in, te stomp was niet goed, te scherp ook niet. Dat was platgedrukt worden of verbranden. En ze kwam goed. En de wereld slaakte een zucht van opluchting. En toen begonnen die tegels van dat kapotte hitteschild te vliegen en de spanning nam wéér toe. En niemand wist wat ze gingen vinden als ze die deur openden. Maar ze waren er!

Wat hoorde ze nu op de radio? Dat de bemanning van Apollo 13 omgekomen was. mske stuurde een mailtje naar de radio en ze kreeg heel snel bericht.

Onze excuses!
U heeft gelijk. We zetten dit morgen recht.
Groet

Meestal is mske niet zo reageergezind, maar we hebben het al gezegd: mskes helden gaan niet dood.
 
 
Zie maar.