mske heeft het nooit gesnapt, nooit!
 
Als kind niet,

moe mocht haar niet al dacht ze dat aan haarzelf lag. De kinderen in de school speelden niet met de kinderen van de flikken. En mske haalde haar kinderschouders op en genoot van de bloemen, de gonzende bijen, voorbijdrijvende wolken met zichten van verre landen en haar boeken en was blij.

En ondertussen hoorde ze wel de tamtam: “en ms dit en ms dat” en ze vroeg zich af waarom geen van die beunhazen ooit aan de tamtammer vroeg hoe die dat kon weten, want tenslotte kende de tamtammer mske niet beter dan de anderen.

 
als jongere niet,

moe mocht haar nog steeds niet al dacht ze nog steeds dat dat aan haarzelf lag. De anderen in de klas en in de chiro lieten haar links liggen want ze had geen sappige verhalen over vriendjes en de verhalen die ze eventueel had deelde ze toch niet met hen. En bovendien interesseerde mske zich niet voor modesnufjes. Als ze zich maar gemakkelijk voelde was het al lang goed. En mske haalde haar jonge schouders op en genoot van haar gedachten die zo vrij waren als de wind en van de inzichten die ze plots kreeg in zaken die ze als kind niet had gesnapt en van haar boeken, zeer veel van haar boeken en was blij.

En ondertussen hoorde ze wel de tamtam: “en ms dit en ms dat” en ze vroeg zich af waarom geen van die beunhazen ooit aan de tamtammer vroeg hoe die dat kon weten, want tenslotte kende de tamtammer mske niet beter dan de anderen.

 
als getrouwde niet,

moe mocht haar nog steeds niet en mske wist wel beter maar pardonneerde want het was tenslotte haar moeder. De collega’s niet want mske maakte ’s avonds patatten met groenten en vlees, gewone boerenkost dus en gaf niks om de klaargemaakte diepgevroren liflafkes die zo konden gekocht worden. En mskes kinderen gingen gekleed zoals mske dat wou en niet met kleren van het merk dat op dat moment trendy was, net zoals mske zelf. En mske haalde haar schouders op en genoot van haar kinderen, van haar onafhankelijk leven, van de geur van het graan en van het zacht vertellen van de wind en van haar boeken en was blij.

En ondertussen hoorde ze wel de tamtam: “en ms dit en ms dat” en ze vroeg zich af waarom geen van die beunhazen ooit aan de tamtammer vroeg hoe die dat kon weten, want tenslotte kende de tamtammer mske niet beter dan de anderen.

 
nog niet

moe is weg en mske kan er noch met haar verstand noch met haar hart noch met haar gevoel toe besluiten om dat ongedaan te maken. En wat er nu weer tegensteekt bij de ganse goegemeente, dat kan mske geen barst maar dan ook geen barst schelen! Maar geen moer! Geen sikkepit.En mske haalt haar schouders op en geniet van het leven met Slow, met haar kinderen, haar kleinkinderen, dit zalige huis, de mooie streek en van haar boeken en is blij.

En ondertussen hoort ze wel de tamtam: “en ms dit en ms dat” en ze vraagt zich af waarom geen van die beunhazen aan de tamtammer vraagt hoe die dat kan weten, want tenslotte kent de tamtammer -of zijn het er méér?- mske niet beter dan de anderen.

 
alhoewel er iets begint te dagen.

Dus haalt ze nogmaals haar schouders op en is dankbaar voor die paar enkelingen die haar wél leerden kennen zonder naar de tamtam te luisteren. Er zijn dus nog mensen die buiten de kudde leven, al zijn het er niet veel.

 
Vroeger zei men: “trek je dat niet aan, dat is jaloezie” en mske snapte dat niet want ze hadden allemaal zo veel meer dan zij! Zowel moe als de klasgenootjes … en toch, het is waar! De mensen zijn jaloers op blije mensen, op mensen die niet zagen maar doorzetten en alles met een kwinkslag opnemen en zelfs het positieve zien in negatieve ervaringen. En dat kunnen zij niet aan!

De meesten weten zelfs niet wat voor sukkels ze zijn in een wereld waarin het materiële zo een grote rol speelt maar ergens in hun onderbewustzijn zijn ze jaloers, jaloers omdat ze niet hebben wat Slow en mske hebben, jaloers op het kleine geluk. En dus mogen ze haar niet. En de anderen mogen haar niet mogen. De bende waar ze bijhoren verbiedt hen dat en dus hoort mske …