Precies op tijd meerden we aan in Newcastle.

En dan begint het wachten in dat ruim, we stonden tenslotte op een brug die ze naar beneden moesten halen. En ja, ik kreeg de kriebels. Niet enkel gingen ze herpakken, maar één van hen moest ook weer de ferry in, waarschijnlijk iets vergeten. Blijkbaar zat de chauffeur nog in de auto, want die vertrok mooi met achterlating van zijn passagier.

Tja, ik ben nu eenmaal een controlefreak en kan zulke toestanden dus écht niet vatten.

En verder? Tegen het wachten kunnen. We moesten de douane nog voorbij en terwijl we in Dover gewoon van de ferry de weg opgaan, ging het hier stapsgewijs voorbij de douaniers die wel met iedereen een praatje maakten. Al bij al vonden we het niet storend.

Als je nu op de map gaat kijken wat op spuugafstand van Newcastle ligt, kan je wel zo denken dat we nog eens in Whitley Bay zouden langsgaan. Daar gaan we niet meer over vertellen, al zullen we mogelijk al de volgende keren dat we in Newcastle aanmeren of vertrekken toch eens langs dat vuurtorentje lopen.

Onderweg fotografeerde ik nog een viaduct, waarvan ik de naam niet kende. Wist ik veel waar we ons toen bevonden.

Na enig opzoekingswerk achteraf, blijkt het het Haltwhistle Railway Viaduct te zijn.

Je ziet nog wat door een autoruit.