Zo ergens in de laatste week van april dacht mske: “Mooi! Tegen de zevende juli is alles verhuisd”. En dan had ze het over het overhevelen van alle postjes van het oorspronkelijk blog naar hier. Toen dacht ze dat omdat ze al een derde had overgebracht.

Maar ze had geen rekening gehouden met enkele factoren. Je kan het verleden niet ongestraft oprakelen want bij het lezen en selecteren van wat er over mocht en wat negeerbaar was, kwamen de gevoelens van toen terug op zetten, woede over de woede van toen, verdriet om het verdriet van toen en pijn bij de pijn van toen. En toen de lucht naar beneden kwam, zinderde de schok na tot nu.

En dan moest het overhevelen een pooske onderbroken worden, kwestie van het zaakske terug meester te worden, want de dingen zijn verjaard, de dingen zijn gesleten maar ooit las mske eens dat herinneringen zijn als stenen in een poel. Als je bij het zwemmen niet oplet en je teen ertegen stoot, weet je terug dat ze er zijn en ervaar je ze weer.

Bovendien zijn er Amke en Ella, de familiebijeenkomsten en -feestjes, de wandelingen in het veld, de zomer, … Allemaal hebben die voorrang en er komen nog winterse dagen en winteravonden en -weekends genoeg waarop we ons weer volop op de verhuis van een blog kunnen storten.

Waarom was 7 juli dan aanvankelijk zo een belangrijke streefdatum? Op 7 juli 2003 postten wij een eerste berichtje. Vijf jaar lief en leed staan hier beschreven … of zouden het moeten zijn … en zullen het ooit zijn.

En gedurende die vijf jaar hebben we veel gezien. Zo stonden we onder andere verbaasd over al diegenen die hier ooit reageerden en het dan om één of andere reden lieten afweten. We dachten na over de mensen die stopten met bloggen en toch herbegonnen zonder wat te zeggen, zodat wij, paranoia als we, zogezegd, zijn, dachten dat ze ons niet meer hoefden. We dachten ook aan diegenen die echt gestopt waren en hadden onze bedenkingen bij hun motieven om ineens bij het stoppen met bloggen ook te stoppen met hun zogenaamde vriendschap. Er zijn de mensen die we leerden kennen, zowel de aardige en leuke als de andere.

De blogs zijn geëvolueerd van een groepje van ontdekkers naar een allegaartje van allerlei onderwerpen, blogvisies en -versies.

Het is ons ook duidelijk geworden dat we zelf ook geëvolueerd zijn. We schrijven niet meer zoals weleer maar we zijn er wel zeker van dat het bloggen een grote steun en hulp was in een tijd dat we hoogstnodig alles eens op een rijtje moesten krijgen. We zouden nu zo niet meer bloggen, maar gaan niet en nooit verloochenen wat hier ooit geschreven werd.

We bloggen vijf jaar en we zijn er nog steeds enthousiast over en het mooiste en beste wat ons op bloggebied kon overkomen was ons zelfstandig blog, al hebben we dat zelf bewerkt en gerealiseerd.