Vorige week beloofde mske dan haar Groot Sprookjesboek mee te nemen naar Amke en Ella en ook dat met de twaalf sprookjes van Fabiola, omwille van de Indische waterlelies die Amke en Ella zo leuk hadden gevonden in de Efteling.
Dinsdag heeft mske haar boeken gesorteerd, haar lijst was niet volledig meer en ondertussen ging ze kijken of het boek er nog tussen zat.

Dat was een open vraag, want enkele jaren terug had mske alle boeken die ze niet meer moest hebben apart in dozen gestopt om eens op een vlooienmarkt te verkopen. Dat dat er nog niet van gekomen is, is enkel te wijten aan een zekere onzekerheid, door een gebrek aan transparantie -als iedereen dat woord gebruikt kunnen wij toch niet ten achter blijven- in de wetgeving aangaande.

Een particulier mag x-aantal keren -acht keer denken we- op een vlooienmarkt gaan staan zonder dat te moeten aangeven maar een zelfstandige … dat is een ander paar mouwen.

Als je dan al eerst 75€ moet neertellen bij de kruispuntbank en dan nog geld spenderen aan een standplaats, dan kan je het zaakske beter opfikken.

Fabiola en haar sprookjes … eigenlijk weet mske niet of ze het boek apart gestoken heeft. En met die werken hier in huis zijn alle dozen door mekaar geraakt. De vlooienmarktdozen staan bij dozen die nog nodig zijn.

Boven op zolder is het ook van dat. “Moet ik iets verzetten?” had Slow gevraagd, waarop hij een negatief antwoord had gekregen. Nu staan al Zus’ dozen en het archief van de zaak en de lege dozen, afin alles wat op zolder stond, op een trosselke bijeen gezet.

En om nu morgen alle dozen op hun inhoud te gaan controleren, daar heeft mske ook geen zin in.