De midweek Sunparks zat er op. We stopten de sleutel in de daarvoor voorziene brievenbus en wilden nog niet naar huis.

En alhoewel Oostduinkerke aan de kust ligt hadden we de zee nog niet gezien. We wilden dus even een frisse neus halen en daarna Gent aandoen.

We parkeerden de auto met zicht op zee.

“We gaan toch niet door het zand lopen?” vroeg Luc. “Enkel een frisse neus halen” zei ik nogmaals en greep toch nog snel het fototoestel mee.

Hadden we dat maar wél gedaan. Waren we nu maar wél door dat zand tot voorbij dat duin gegaan. Nu ja. we deden het niet en liepen over de weg toen ik tussen twee zandhopen in het paard in de golven zag.

“Een garnaalvisser” zei ik. En dat terwijl ik de voorbije week wel eens een kijkje had willen nemen maar Luc dacht dat die vissers enkel in het toeristisch seizoen er op uit trokken. Wat ik dan weer moeilijk had kunnen geloven.

Maar ja, hoe tref je nu zo een visser op het onverwacht?

Vrijdagmorgen dus. Ik repte me over het zand richting zee. Luc repte zich over het zand richting auto. Hij wilde zijn filmcamera en mijn andere lens halen.

Ineens speelde het zand op de schoenen geen rol meer, meer nog, ik hupte door plassen en watertjes, ondiepe en stromende. En de visser kwam richting kust. Ik had geen tijd om stil te staan.

Die dag besloten we dat we in het vervolg, bij elke wandeling, hoe kort ook, zowel camera als fototoestel als lens zouden meenemen, dan moesten we achteraf niet zeggen :

Amen na es …