Wizzewasjes

Het is niet omdat het mag … dat het moet!

De voetwegen

Ik weet nog, heel lang geleden, Broer en ik, we liepen naar de beenhouwer en we liepen door het klinkerstraatje. Hoe het straatje heette? Ik weet het niet. Het was geen straat, het was een wegeltje dat tussen de hofkes kronkelde. Deze hofkes waren afgezet met betonplaten. Hoge betonplaten, gezien vanuit het oogpunt van een zes- en een vierjarige.

Je kan je nu niet meer voorstellen dat kinderen van die leeftijd alleen naar de beenhouwer moeten, maar in die tijd vonden wij dat niet abnormaal. Ik mocht toch altijd de karweitjes doen en als ik Broer meenam, had ze daar ook geen last van.

Weer naar het paadje van lang geleden! Wij gingen niet door dat straatje, we stapten als soldaten en lieten onze voeten hard op de bodem neerkomen. Dat deden we omdat er een geweldige echo hing tussen die betonplaten. Het klonk alsof we inderdaad met velen over dat wegeltje liepen.

We verhuisden al snel. En ook daar waren er wegeltjes die we konden nemen zodat we, zonder op straat te komen, toch naar de winkel of naar de boerderij om eieren konden.

Ook daar verhuisden we en ik zocht telkens, bewust, naar die kleine wegeltjes die blijkbaar enkel gekend waren door de rasechte inwoners van zo een dorp.

Hier vonden we er ook eentje. We hadden het: “het geheime wegske genoemd” omdat Amke het indertijd zoiets mysterieus gevonden had.

Ach zut! Bij het opzoeken om dat logje terug te vinden om te linken, blijkt dat ik in 2008 haast identiek hetzelfde vertelde zij het met een andere bedoeling.

Wat ik nu eigenlijk wou vertellen is dat de meeste gemeenten nu hun voetwegen een naambord geven, zodat onbekenden op het terrein toch hun weg terugvinden, weg van straten en auto’s.

Ik vind het een mooi initiatief, maar inderdaad Amke, als ze dat nu in Landen gaan doen, is het geheim wegske geen geheim wegske meer.

Previous

Bij de mannen kijken

Next

Volgende keer

6 Comments

  1. Mooi stukje, ook dat van 2008. Wat kinderen al niet verzinnen, met en zonder reden 😉

    • ms

      Het sprookjesbos was ook zoiets. We hadden dat eerst het spookbos genoemd, maar toen zij er waren maakten we er maar snel sprookjesbos van. Ze wou ooit met een zaklamp naar die vijver met waterlelies omdat ze geloofde dat die ’s nachts dansten, zoals die in de Efteling.

  2. omamoetje

    Bij mijn grootouders, lang geleden en ver weg voor ons, was er ook zo’n wegje. Fascinerend en geheimzinnig zelfs de naam: het bachtewegeltje 🙂

    • ms

      Ooit was er ook zo een wegeltje en dat was voor ons korter om van de school naar huis te gaan. Maar dat mochten we niet nemen. Dat was ten strengste verboden! Want volgens mijn moeder was het daar gevaarlijk, er zou daar een moeras geweest zijn. Er was daar geen moeras, dat wisten wij wel.

      Wij wisten ook waarom we er niet mochten komen. Er had alleen maar een paar keer een potloodventer rond gelopen.

  3. O die wegeltjes, die geheimzinnige, verborgen paadjes. Jammer dat alles nu op kaart moet en een naam moet hebben. Ik mis de wegeltjes…. Mooi stukje dit!

    • ms

      Als je niet van het dorp zelf bent, vind je die wegeltjes natuurlijk niet. Nu wel.

      Voordeel is ook dat ze niet meer zo snel mee omgeploegd worden, alhoewel …

Laat een reactie achter bij msReactie annuleren

Powered by WordPress & Theme by Anders Norén