Wizzewasjes

Het is niet omdat het mag … dat het moet!

Voor alles de eerste keer

Zondag, ergens onderweg van daar naar ginder zagen we de versperring. We vroegen ons af wat er gaande was, want dat was nu precies de richting die we uit moesten. Dat dachten we tenminste.

Het was niet zo. Maar daar aan de richting die we wel uit moesten stond er ook een versperring. En toen viel hij. De nikkel. Het voorbije weekend werden er alcoholcontroles gehouden. We hadden nog nooit met zo een controle te maken gekregen. We hadden enkel ooit in Brussel bij een politiedemonstratie eens geblazen maar dat zag er helemaal anders uit.

Ik keek het wat aan terwijl we aanschoven en vond het nogal vies dat iedereen blijkbaar hetzelfde mondstuk moest gebruiken.

Dat was ook al niet zo. Luc moest blazen, maar hij moest wel een centimeter van het toestel afblijven. De eerste poging ging al fout. Hij had geblazen zoals hij een pluisje van richting zou doen veranderen, als dat recht op hem afvloog. De tweede keer gaf hij daar een blaas ten beste. Ik vreesde dat de politieman met toestel en al zou wegvliegen.

Dat was ook al niet zo. Blijkbaar was het toen in orde. En omdat giechelen aanstekelijk werkt en wij met ons drieën dat erg grappig vonden en Luc dat merkte zei hij: “jamaar zeg, dat was de eerste keer hé”.


Toms cartoons

Previous

De traditie

Next

Tweede poging

10 Comments

  1. Blazen heb ik nog nooit.
    Bij fietser gebeurt dat niet?

    Vrolijke, maar sobere groet,

    • ms

      Jawel hoor. Ik heb het toch al gelezen dat een fietser uit het verkeer werd gehaald. Maar ik denk dat het dan wel moet opvallen dat hij niet al te helder meer is.

  2. Ik heb één keer moeten blazen. Er waren drie pogingen nodig … Ook zoiets met een pluisje van richting doen veranderen.

    • ms

      Die keer in Brussel was dat wel met een buisje dat je in je mond moest steken. Dat werd wel telkens vervangen. Maar je moest daar ook een beetje meer dan zuchten.

  3. Ik heb ook een keer moeten blazen. Helaas kwamen we van een etentje waar ik een aperitief had gedronken en twee wijntjes bij het eten. Ik schoot een beetje in paniek. Raar maar waar: er kwam nul promille te voorschijn! Zelden zo opgelucht geweest. Als beloning kreeg ik een BOB-sleutelhanger. Geven ze die nog steeds?

    • ms

      Luc heeft er geen gekregen. De voorgangers ook niet. Het ging echt wel aan de lopende band en we moesten ook niet te lang aanschuiven.

      Die keer in Brussel hebben we elk zo een sleutelhanger gekregen.

  4. In mijn jeugd fietste ik soms naar huis met net iets te veel bier in mijn lijf.
    De bomen aan beide zijden van de weg had ik soms nodig om weer rechtdoor te fietsen.
    Gelukkig was er toen heel weinig autoverkeer.

    Het is uiteindelijk altijd goed gegaan.

    Nu drink ik bijna niet meer ….

    Vrolijke groet,

  5. Ik ben 61.
    Of er toen al geblazen werd weet ik niet.

    Vriendelijke groet,

Laat een reactie achter bij Matroos BeekReactie annuleren

Powered by WordPress & Theme by Anders Norén