Wizzewasjes

Het is niet omdat het mag … dat het moet!

De salsa?

Er zijn van die ogenblikken waarop ik me afvraag of ik soms onzichtbaar ben. Dan sta ik ergens naar te kijken en komt er ene of andere pal voor mijn neus staan. Of ik sta ergens en het lijkt wel of ik altijd in de doorgang sta, al is dat niet zo. Maar het is dan wel precies dààr waar ik sta dat de hele processie altijd door moet: heen én terug.

Ik dacht dat het aan mij lag. Maar deze week las ik in een artikel over festivals -al ga ik écht niet naar festivals- een uitleg. Het artikel handelde over kleine mensen.

Ik ben niet klein, ik ben ook niet groot. Ik ben 1.66m. Ik denk dat dat een normale lengte is.

Maar in ieder geval las ik daarin het volgende:

Heb jij ook het gevoel dat iedereen steeds langs jou moet om hun biertjes te halen? Wel, dat ís ook zo. Precies omdat jij aan de kleine kant bent, lijkt het alsof er op jouw plaats plek zat is om snel tussen de mensenmassa te manoeuvreren. Niet dus. Durf je dan ook onwrikbaar op te stellen. Anders kan je het hele concert lang salsagewijs kleine stapjes naar voren en achteren zetten zodat anderen probleemloos kunnen passeren.

Mja, dat is dus wat ik dan doe.

Maar onwrikbaar? Dat heb ik ook al meer dan eens geprobeerd, één keer zelf met als gevolg dat ik me daar een duw kreeg, mijn evenwicht verloor en enkel en alleen niet viel omdat de anderen waar ik bij behoorde dicht genoeg stonden.

Ik assertief, zij agressief?

Previous

Flaterboek

Next

Track and Trace

12 Comments

  1. Voordringen en wegduwen vind ik ronduit onbeschoft. En iemand het zicht ontnemen helemaal. Ik let er altijd op dat ik aan de zijkant of achteraan blijf met mijn 1,75m, dan hoef ik niemand te storen.

  2. Ik heb dat vooral voor aan toonbanken. Daar kijken ze gewoon over mij heen.

    • ms

      Dat heb ik enkel als we ergens iets gaan drinken waar we het zelf aan de toog moeten halen. Als ik dan iets luider dan gewoonlijk zeg dat ik er ook ben, bekijkt men mij alsof ik diegene ben die wil voordringen.

      Dat laat ik dus aan Luc over.

  3. Erg is dat. Ondanks mijn lengte (1.76 m) word ik ook vaak over het hoofd gezien. Dringen durf ik niet maar ergeren dat ik me doe… :-/
    Soms zeg ik ‘Dank U wel’ ☻. Dat helpt niet.

  4. Ik heb er geen last van, maar ik denk (vrees) dat mijn blik genoeg zegt.

  5. elsjeveth

    Om mijn postuur en lengte kan het niet liggen dat ik bij tijd en wijle over het hoofd gezien wordt. Wat heet…compleet genegeerd. Op het zebrapad, aan de toog, de toonbank. Blijkbaar ga ik voor bepaalde leeftijdsgroepen op in de achtergrond…

Laat een reactie achter bij annabergReactie annuleren

Powered by WordPress & Theme by Anders Norén