Toen Slow en mske hier binnen kwamen was het huis niet leeg. Er stonden nog kasten, een zetel, twee tapijten, een schilderij, allerhande rommel. Het kot achter de keuken was een ware ramp. Daar stonden twee kasten die ineengezakt waren van ouderdom, vuil en vocht maar ze stonden nog vol met rommel. De vorige eigenaar zei, net voor hij in de bestelwagen stapte die zijn laatste meubelen kwam halen dat alles wat er nog stond voor hen was en dat ze, als ze ’t niet wilden naar ’t containerpark mochten voeren en “dat hij hen daarvoor wel zou vergoeden”.

Slow en mske hebben alles buiten gedragen en in het klein beetje tuin gezet dat ze hebben omdat de ophaling van het grof huisvuil toch op 15 september is. Die tuin is niet afgespannen zodat alles goed te zien is van op straat. Ze hadden alles mooi gestapeld toen er iemand stopte en vroeg of dat om mee te nemen was. Die heeft de twee beste kastexemplaren daar nog uit gehaald waardoor Slow de ganse ramsamsam opnieuw heeft kunnen stapelen.
 
Die vorige eigenaar had wel gezegd dat hij de nodige stickers ging binnenbrengen maar daar heeft mske serieus haar bedenkingen over. Het enige wat hij gedaan heeft, is zijn schoonmoeder gestuurd om naar de “gordijntjes van de klein haar kamer” te vragen. Ze hebben geluk dat mske er de schaar nog niet had in gezet. Een roze stoffen overgordijn met een roze voileke daar vooraan op gestikt. Afschuwelijk! Maar ja, smaak en goesting! Sommige mensen zijn toch eigenaardig, roze voilekes op de kinderkamer en roze sierboorden in de living, luxueus salon en een rij poppekes in traditionele klederdracht, een schitterende nieuwe keuken met een te korte plint maar géén badkamer en géén warm water.