Ik heb me geërgerd, écht geërgerd.

Ik schreef al over het voorvalleke van de mail die aan mij was gericht maar met de aanspreektitel Heer S.

Nu had ik laatst een profiel aangemaakt bij de zusterfirma en had daar ook “Mijnheer en Mevrouw” vermeld. De bevestigingsmail was gericht aan: “Familie S.” Dat vond ik normaal.

Maar potverblomme, zo ergens tijdens de week tussen Kerst en Nieuw stuurden die me toch een nieuwsbrief per e-mail, weeral gericht aan Heer S. zeker! Ik dacht dat mijn profiel aanpassen misschien wel zou baten, maar die aanspreektitel kon ik niet wijzigen. Ik belde hen op, kreeg een vriendelijk jongmens aan de lijn die onmiddellijk zonder bezwaren in actie schoot, aan een derde info vroeg hoe hij dat profiel kon wijzigen en het voor mij oploste zodat ik enkel en alleen mevrouw werd.

Maar nondedekke vorige week donderdag -iets van een twee weken later dus- was daar weer zo een nieuwsbrief per e-mail aan de Heer S. Vrijdag belde ik. Ze was beleefd, ze klonk zelfs vriendelijk maar was het niet. Ik was tegen een robot -zoals Luc dat zegt al zegt hij soms computer ook- bezig die alles afwimpelde wat ik zei.

Computer of robot, het blijft me gelijk. Ik heb haar even gezegd dat de Heer S. mijn vader was -die er niet meer onder ons is- maar dat de Heer S. ook mijn broer kon zijn -die zeker niet in hun klantenbestand terug te vinden is- maar dat hier ten huize geen Heer S. woonachtig is en gevraagd of onzelievevrouw geen duidelijke meisjesnaam is.

Het enige wat dat kind me ging zeggen en bleef zeggen was dat er “mevrouw” in mijn profiel stond. Zelfs de vraag waarom ik dan nog de dag ervoor een verkeerde aanspreking in mijn mail kreeg, werd enkel beantwoord met: “Er staat nu mevrouw in uw profiel”. Maar dat was, zoals gezegd, al twee weken zo. Waarop ze me vertelde dat het de volgende keer wél juist zou zijn. Juist, jà.

Ik was ook niet vriendelijk meer toen ik zei dat ik weigerde een tweederangsburger te zijn -en dat in volle discussietijd over gelijkheid- en dat bij een eventuele nieuwe foute mail de onbestaande Heer S. ook de mogelijkheid niet meer zou krijgen om nog verder met hen samen te werken. Daar zal Mevrouw S. dan wel een stokje voorsteken.

Achteraf realiseerde ik me dat die eerste, de echt vriendelijke en behulpzame jongen van twee weken ervoor, me had gevraagd om even een mini-recensie te geven. Dat volgde onmiddellijk na het gesprek. Dat heeft dat wicht niet gedaan. Ze zal het dus wel geweten hebben. Al bij al ben ik er vrij zeker van dat zij mij een lastpak vond.

Maar eerlijk? Ik ben het hartsgrondig beu dat ik niet lijk te bestaan maar wel het werk mag doen. En dan nog als het over dingen gaat die met ons geld betaald worden.

Ik was geërgerd! Maar dat zei ik al.

Luc zei: “Als er nog zo een mail komt dan contacteer je het Centrum voor Gelijke Kansen maar”.