Wizzewasjes

Het is niet omdat het mag … dat het moet!

De witte keukentafel

Onze houten keukentafel gaat stuk. Eigenlijk moet ik zeggen: “is stuk”.

Van onze metalen stoelen met plastic zitting begint de plastic te scheuren, onze houten keukenstoelen, die bij de pc’s staan, zijn loterspieëk.

De mogelijkheid is er wel om met lijm en kunst- en vliegwerk aan de slag te gaan, maar daar heb ik geen zin in. Van die metalen stoelen hebben we ooit de plastic zittingen en leuningen al eens vervangen, maar zoals gezegd, ze moeten er uit.

Wat is het alternatief? Wat doen we dan in de keuken? En dan knaag de herinnering aan de witte keukentafel. Die was rond, wit, uitschuifbaar, … ideaal dus. Alleen, ik liet ze achter omdat ze te groot was om in deze keuken te zetten.

Ik vond krak dezelfde op 2dehands, sloeg de annonce op maar deed er niets mee. Maar aan deze tafel zouden nooit de herinneringen kleven van lang geleden. Er werden spelletjes op gespeeld, er werden rondetafelconverenties aan gehouden. Bovendien was die tafel te groot voor in onze keuken.

Wat er in ons keuken gaat komen? Wie zal het zeggen? Ooit wou ik er een houten eethoek in, ook weer omwille van herinneringen aan gezellige dagen in Duitsland, maar daar ben ik ook weer van afgestapt.

Herinneringen zijn een raar ding.

Laat ons nu toch eens in de Kringwinkel rondlopen waarbij Luc wijst naar de keukenstoelen uit ons moeders tijd, formica stoelen. Die stoelen zagen er slecht uit, echt wel en ze kostten 15€ voor twee. Ik was eigenlijk een beetje sprakeloos.

En omdat ik het zo veel vond ging ik even zoeken, weerom op 2dehands en wat ik al zei, de kringwinkels maken hun huiswerk. Ze zoeken die prijzen ook op en blijven er netjes onder. De prijzen van de Kringwinkel waren echt wel goedkoper.

Ik ging de zaak eens een beetje in het oog houden. Mijn conclusie? Die formica dingen zijn enorm gevraagd. Ze staan nooit lang te koop en worden daarna opnieuw aangeboden aan prijzen waarvan je achterover zou slaan. Ik zag een vraagprijs van 300€ voor zo een tafel met vier stoelen. Ze staat er nog op maar is ondertussen afgeprijsd.

Wij hadden -bij mijn ouders thuis wel te verstaan- ook zo een tafel. Die stond in de veranda. Mijn moeder deed er de handwas op.

Of we die stoelen ook hadden? Daar heb ik geen herinnering aan.

Previous

Het vliegerke

Next

Visuele mededeling

25 Comments

  1. Opnieuw beginnen met iets anders?

    Maar ook de mooie herinneringen koesteren.

    Nostalgische groet,

    • ms

      Die we nu hebben moet er uit! Die heeft geen ziel en geeft enkel ergernissen.

      ?

    • ms

      Ik vind bij Bertie niet zo direct een goede manier om je vraag te beantwoorden, hier dus maar:

      Het hangt af van het hoorcentrum waar je het apparaatje kocht. De eerste waar ik was, had ook zo een verzekering maar die kwam echt wel duur uit, zeker dat ook de batterijtjes niet inbegrepen waren.

      Die welke ik nu heb, spaar ik op de prijs van de batterijtjes alleen al de verzekering uit. Maar! Ik heb een apparaatje aan beide kanten. Dat scheelt ook. Ik weet niet waar je jouw apparaatje haalde maar in elk geval zijn de erg gerenommeerd ook erg duur.

      • We kochten bij een bekende leverancier in Nederland,, Schoonenberg. Een gerenommeerde zaak die al door mijn ouders werd aangeprezen.
        Vijf jaren daarvoor kochten we bij Hans Anders.
        Eigenlijk maakte het niet veel uit.

        • ms

          Lapperre is hier de meest gerenommeerde, maar ook de meest dure. Ik ging eerst bij Aurilis, maar daar stoorde ik me aan de manier waarop ze het vanzelfsprekend vonden dat ik bij hen klant zou worden. Ze klasseerde mijn voorschrift alsof alles in kannen en kruiken was. Hun verzekering? Ook te duur.

          Luc zocht dus op en kwam bij Hans Anders. Daar komt de ziekenkas ook tussen. Ik betaalde daar iets meer dan de helft van de andere, maar voor apparaatjes in een hogere categorie. En ik betaalde 200€ voor drie jaar verzekering, met inbegrip van die batterijtjes. Honderdenvier batterijtjes? Reken maar. En dan zijn die batterijtjes bij Hans Anders ook nog de helft van de prijs van die van Aurilis.

          Misschien kan ik er eens een log aan wijden en deze reacties daar in zetten.

  2. Formica is weer helemaal in, maar voor mij hoeft het niet. Ik vind het steriel en koud.

    • ms

      Ik stond ook wel verbaasd dat het weer zo populair is, al is het wel heel gemakkelijk materiaal om af te wassen.

      Maar dat ze er zulke prijzen durven voor vragen …

      • Modeverschijnselen laten zich duur betalen… of het nu wat is of niet….

        • ms

          Als iemand zegt dat iets hip is, wil iedereen dat hebben.

          Zelfs met kleding gaat het zo. Nu lees ik overal hoe je je kleding moet dragen, met wat je wat moet combineren.

          Een eigen stijl dat lijkt uit den boze en eigenlijk kan dat ook niet meer. Je moet maar eens iets specifiek zoeken. Alles in de winkels is afgestemd op wat op dat ogenblik als hip geldt.

          • Ik weet het… ik probeer daar ook niet in mee te gaan. Je kan moeilijk ieder jaar alles vernieuwen. Mode staat in schril contrast met onze nagestreefde duurzaamheid en milieuvriendelijkheid.

            • ms

              Ik doe daar helemaal niet aan mee. Ik kijk eerder naar mijn gemak.

              En een interieur dat de mode volgt? Dat vind ik ook zielloos.

              • Ik ook niet hoor. Het belangrijkste is dat je je er goed voelt.
                Mijn portemonnee kan dat ook niet trekken.

                • ms

                  Wij zeggen: “mijnen bruinen kan dat niet trekken en de zwarte staat mank”.

                  ?

                  Soms is de mode lelijk en soms grijpt ze gewoon terug naar vroeger. Iets echt vernieuwend dat ook nog mooi is, zie je echt niet zo vaak.

  3. Het is jammer maar herinneringen kun je alleen in je hoofd houden.

    Ook ik ben niet weg van formica. Eerder zou ik die ouderwetse simpele houten caféstoelen kopen met een latjes-rugleuning. Bont kussen erop en klaar is kees.
    Zelf heb ik tuinstoelen in de keuken. Donkergrijs metaal met een ruitjesrug. Voor versleten platte zitkussen maakte ik overtrekken van oude tshirts en rokken.
    Bevalt prima, ze zijn alleen wat zwaar.

    • ms

      Ik vind die stoelen dus minder belangrijk dan de tafel. al zijn er van die skai’s ook nog twee erg oorspronkelijk.

      Ik overwoog al een ronde tafel met bijpassende stoelen, die men nu Bonanzastijl noemt. Maar daar is ook niets persoonlijks aan. Maatwerk.

      Toen we dit huis kochten stond de keuken er in. Enkel de kasten en de toestellen. Die ben ik nu ook beu. Maar aangezien het, volgens mij, een Gamma keuken betreft, zou ik eens willen kijken of we niet enkel de deurtjes kunnen vervangen. Ik heb het niet zo op witte keukens.

      Waarom alles nu begint tegen te steken? Te veel thuis? Nu ja, die tafel en die stoelen zijn gewoonweg versleten.

      • Rondkijken en je voorstellen hoe e.e.a. zou staan in je keuken. Is nog mooi werk ook. 🙂

        • ms

          We hebben tijd hé.

          Maar ik ben moeilijk. We liepen laatst eens bij Ikea binnen. Daar was maar één keuken die ik niet lelijk vond. Als dat niet erg is.

          En als ik dan ergens lees dat iemand een korting van 10.000€ kreeg bij een keukenwinkel, dan beneemt me dat wel de zin om daar eens te gaan kijken.

          Nu niet dat ik naar een nieuwe keuken op zoek ben, maar wel naar ideeën.

  4. kijk rustig rond, ik ben er zeker van dat je je goesting nog wel vindt!
    trouwens, mama had van die bruine stoelen zoals die groene op de laatste foto, ze heeft die ook naar de kringloop gedaan …

  5. De tafel en stoelen hebben we al enkele jaren hier. Voorlopig geen andere aankopen daar deze nog ver van versleten zijn. Mode op dat gebied kan me niets schelen.

    • ms

      Mode kan me op geen enkel gebied schelen.

      Ik ben er zeker van dat, had ik die witte mee verhuisd, die ook nog niet versleten zou geweest zijn.

  6. elsjeveth

    Formicastoelen daar blijft je gat zo aan vastplakken. Mode of geen mode ik ga er maar niet aan mee doen, Succes met je zoektocht.

Wat denkte daarvan?

Powered by WordPress & Theme by Anders Norén