Gisteren, stille zaterdag, lag Luc met open ogen op het luiden van de klokken van zeven te wachten. Vergeefs, zoals zijn traag vallende nikkel hem iets nà zevenen vertelde. De klokken luiden niet op stille zaterdag. Die zijn dan naar Rome: eieren halen, zoals men ons vroeger wijsmaakte.

Vroeger, dat was toen we met Pasen nog een kaartje toegestuurd kregen van grootmoeder, waar soms ‘Joyeuses Pâques’ op stond, omdat grootmoeder in Brussel woonde. Mijn moeder keek dan eens veelbetekenend.

Soms stond er ‘Vrolijk Pasen’ op het kaartje en dat zinde mijn moeder al helemaal niet. Dat moest ‘Zalig Pasen’ zijn want ‘Vrolijk Pasen’ was een onchristelijke wens. Ze keek dan nadrukkelijk ontstemd.

Zij dacht bij ‘zalig’ niet aan het gevoel dat je krijgt bij chocolade met koffie of lui met een boek op de zetel. Zij dacht aan het zaligmakende der zaligheden.

Wat ons bij deze niet gaat beletten eenieder een zalig en een vrolijk maar vooral prettig paasfeest te wensen. Vergeet vooral niet te genieten van de aanstormende lente.