Wizzewasjes

Het is niet omdat het mag … dat het moet!

De slechtste optie

We zaten per toeval samen aan een tafeltje en we babbelden. De ene vrouw mocht ik wel, de andere helemaal niet …

De eerste vrouw kloeg een beetje. Ze had ineens minder inkomen sedert ze op pensioen was en niet meer aan de dop stond. ‘Heel wat minder’ zei ze en ze noemde het bedrag. Ze keek echt een beetje sip, een beetje tekort gedaan.

De tweede vrouw kloeg ook. Ze had het al zo moeilijk om de eindjes aan elkaar te knopen met het geld dat ze trok van de ziekenkas en nu was er toch een onverlaat geweest die haar had aangegeven omdat ze trachtte wat bij te verdienen. Het was wel met een sisser afgelopen, maar sedertdien werd ze wel heel erg in het oog gehouden door de instantie. Zelfs met haar winkeltje op internet moest ze oppassen. Daar werd ook mee gekeken. Zij noemde geen bedragen.

Ik wél. Ik vertelde wat ik maandelijks kreeg voor wat ze mijn pensioen noemen.

Ik kloeg niet, want ik moet niet klagen want ik was gewaarschuwd. Eigenzinnig als ik was had ik steeds goede raad naast me neergelegd en mijn eigen zin gedaan, mijn eigen leven geleefd: deeltijds ten tijde van opgroeiende kinderen, later als zelfstandige. Dat ik daarmee in mijn oude dag het met minder zou moeten stellen had me -toen- niet gedeerd.

Ongelovig keken beide dames me aan. Ze waren het eens. Met dat bedrag zouden zij niet rondkomen.

Ik heb het helemaal niet begrepen op politiekers, maar ik moet in deze wel de minister van Pensioenen gelijk geven.

Ik heb echt wel de verkeerde keuzes gemaakt, ik had ook voltijds moeten gaan doppen toen men het me voorstelde.

Previous

Ongemak op het gemak

Next

Rekening houdend met …

19 Comments

  1. Elsje

    Je kunt jezelf een schouderklopje geven.

    • ms

      Als ik moest herbeginnen, zou ik waarschijnlijk krak hetzelfde doen.

      Alles op alles zetten voor een pensioen en dan twee dagen ervoor doodgaan, zoals Max?

  2. Doen wat je ligt en geluk van leven hebben!

    • ms

      Mijn eigen weg gekozen.

      Ik wou deeltijds in een tijd dat dat nog niet ingeburgerd was, toen stelde men me voor me te ontslaan en op de dop te zetten. Dat lag niet in mijn aard.

      Ik zocht ander werk, deeltijds. Het stelde als job niet veel voor, maar zoveel mogelijkheden bestonden er toen nog niet.

      Als ik nu zie, dat zelfs mensen met poen nog niet genoeg hebben, vraag ik me af of ik nog wel terecht trots kan zijn op mijn trots. Een ander schaamt zich er niet voor om te pakken waar ze geen recht op hebben.

      • Dat klopt. Was net nog aan een stukje bezig over genoeg …

        • ms

          En wat is het eigenlijk? Een cijfer op een bankrekening.

          Ze leven dan wel royaler dan wij, maar daar vraag ik niet om.

      • Ik was ook trots op mijn trots. Een kennis van ons is trots op het feit dat zij de laatste 15 (!) jaar voor haar pensioen heeft kunnen doppen. Omdat werken haar minder opbracht. En dat begrijp ik ook. Ik zou ook niet onder de prijs willen werken. Het systeem klopt dus gewoon niet.

        • ms

          Ik weet niet hoelang die vrouw die ik ontmoette dopte of gedopt heeft. Maar ze sprak wel alsof ze zich benadeeld voelde omdat haar pensioen lager lag dan de dop.

  3. Ik zit in dezelfde boot als jij. Ik ben ook ‘dom’ geweest om niet te gaan doppen. Hoewel? Ik denk niet dat ik me goed zou gevoeld hebben als zijnde een profiteur van het systeem. En we hebben het goed, ondanks mijn klein pensioen. Ik ben de laatste om te klagen.

    • ms

      Ik heb al meer gemerkt dat we punten van overeenkomst hebben. We zijn namelijk even oud, zijn zelfstandige geweest, dus ja, ik vermoedde ook wel dat het met het pensioen ook zo zou zijn.

      Wij klagen ook niet. Ik zal ook nooit klagen. Een ander deed het me niet aan.

      Maar Luc en ik zijn niet getrouwd. En daar zit een verschil.

  4. In feite wordt men niet beloond om te werken maar om te doppen.
    En dan maar zeveren over langer werken.
    De logica is soms ver te zoeken.

    • ms

      De logica is in veel zaken zoek.

      Toen mijn kinderen klein waren, kende ik een vrouw die me vertelde dat ze met drie kleine kinderen in huis niet ging werken. En die kwam daar mee weg.

      Nu zou dat misschien zo eenvoudig niet meer gaan, maar in die tijd …

  5. Er zijn mensen die nooit genoeg hebben.
    Ik moet toegeven dat ook ik jarenlang thuiszat en niets inbracht. Zodra de jongste (we hebben 4 kinderen) ben ik weer buitenshuis gaan werken tot ik tegen de zestig liep. Daarna gestopt (zonder ww-uitkering) omdat echtgenoot pensioneerde en fietstochten wilde maken.
    Mijjn WAO-uitkering is, samen met een paar kleine pensioentjes voldoende om lekker van te eten, ik heb het niet slecht en klaag dan ook niet. Ik zou niet durven.

  6. Het is inderdaad heel wrang en niet eerlijk…

    • ms

      En dan nog dat: “eigen schuld, dikke bultgedoe” van de minister van pensioenen …

      • Ach zwijg ervan… ik heb in de jaren tachtig alles gedaan om niet werkloos te zijn. Had ik gestempeld en een beetje aangemodderd met nu en dan een paar uurtjes in het onderwijs, dan had ik nu zelfs eerder kunnen met pensioen gaan. Voor mijn pensioen zal het ook nadelig zijn. En in mijn wedde zie je het ook. Tien jaar loonanciënniteit minder. Het is kafkaiaans.

Laat een reactie achter bij MyriamCReactie annuleren

Powered by WordPress & Theme by Anders Norén