Mijn land is mijn land niet meer. En dan bedoel ik niet het stuk grond waarop we leven maar de mentaliteit. Een mentaliteit die ons allen op korte of lange termijn de das zal omdoen.

Regeltjes hier en beknottingen daar zodat je het gevoel hebt constant met een halsband rond je nek te lopen. En waarom? Omdat ze de grote problemen niet kunnen oplossen? Of omdat het hen niet interesseert? Of gewoon omdat ze toch moeten werk creëren en dan vooral voor de massa ministers, onderministers, chefs en sous-chefs en de ganse reutemeteut die tewerk gesteld is voor het onderhouden van drie regeringen en andere overheidsinstellingen.

Eigenaardig postje voor de anders zo vriendelijk schrijvende kat? De anders zo vriendelijk schrijvende kat ligt verwezen op de kast en kijkt naar mijn bitter gezicht en mijn ratelende vingers en denkt er het zijne van.

Ze zeuren over rokers, en neen wij roken niet, want dat is niet goed voor het milieu. Ze zeuren over roetfilters en over teveel CO² uitstoot. Ze zeuren en zeuren en zeuren maar telkens over dingen die deel uitmaken van de privésfeer van de kleine man. Want op hoger niveau … ho maar! Dat is goed voor de economie. Laat nog maar een paar van die vliegers op die in één keer zoveel bevuilen als wie weet hoeveel auto’s. Heb ik iets tegen vliegers? Niet meer dan tegen auto’s.

Wat is werkelijk het probleem? We zijn gewoon met teveel. Teveel mensen op een voorschoot groot. Denk maar aan de middeleeuwen en de verstedelijking. Denk maar aan opeengepropte varkens en kippen in vetmesterijen en legbatterijen. Teveel op één hoop brengt typische ziektes voort.

Ziektes, jawel, daar wilde ik komen! Tsjernobyl nog maar eens … Maar Tsjernobyl is, volgens hen dan toch, niet de oorzaak van het aantal kankergevallen dat zich nu voordoet! Bijlange niet. Ze bekijken je maar raar als je ’t zegt. Ten tijde van Tsjernobyl zei een dokter dat we het resultaat maar binnen een twintigtal jaren zouden merken. Wel, we merken het. We merken het verdomme maar al te goed. Wij, dat zijn diegenen die kunnen vergelijken met het pré-Tsjernobyl tijdperk.  Tsjernobyl als oorzaak? Dat kunnen ze toch niet toegeven, want ze moeten de kernenergie nog verkopen. Net zoals ze alles verkopen waar er winst kan uit gemaakt worden.    Maar niet voor de paffende en autorijdende kleine man.

Waarom we met zoveel zijn? Waarom ze alles in het werk stellen om het hier te overbevolken ? Kijk maar eens naar een mierennest. De kleine idiootjes die als soldaatjes in het gelid lopen om de soort in stand te houden. In ons geval is het niet om de soort in stand te houden maar om enkelen te verrijken. We hebben begrip voor mensen die graag geld zien, maar we hebben geen begrip voor mensen die geld collecteren en verzamelen, enkel om het te hebben.

Goed of niet goed voor het milieu. Een prachtexcuus om de mensen uit de bossen te houden -waar er nog zijn- en verder maar verder en verder door te gaan met de boskap, terwijl ieder logisch denkend mens toch kan berekenen dat dat fout moet gaan. Waar gaan we naartoe? Maar dat is een ander hoofdstuk, dat gaat het niet meer over het landeke dat mij lief is maar wiens regeerders ons massaal in de steek laten.

Wat is er nog verder dat ik nog eens zou willen uitspuwen? Het verregaande: “verdeel en heers”? Mensenlief, we hebben al zo weinig tijd en toch wordt er tijd verbeuzeld met het opzetten van mensen tegen mekaar. Vlamingen tegen Walen, autochtonen tegen allochtonen -God wat haat ik die woorden (oud Belgen kan ook niet, we zijn al zo dikwijls onder de voet gelopen dat ik me afvraag of er nog wel échte oorspronkelijke Belgen bestaan)- altijd “wij” tegen “zij”.

Nog wat? We zijn toch bezig? Och neen, laat maar zitten. Misschien moeten we -Slow en ik dan- gewoon de handdoek in de ring gooien en ons laten betuttelen zodat er weer werk geschapen wordt voor weer andere instanties.

Waarom zo bitter op deze vroege woensdagochtend? Tsjernobyl … voor de zoveelste keer. Eens zei iemand me dat één op drie van ons … en dan weet ik het niet meer. Was het nu: “één op drie van ons krijgt kanker” of “één op drie van ons krijgt met kanker te maken”? Het zal het eerste wel geweest zijn, want ondertussen word ik bang om nieuwe mensen te leren kennen. Telkens ik me ga hechten komt dat woord weer op de proppen en telkens opnieuw snijdt dat een stukske van mijn hart. Dat ik al sedert 2006 niet meer kan wenen …

En wat doen zij? Die van hogerhand bedoel ik dan. Ze organiseren collectes voor kankeronderzoek maar als je ’t krijgt kan je het zelf zien te rooien. En als het fout gaat … ach het zoveelste mierke wiens dood hun systeem niet zal ontwrichten.

En ja verdomd, diegenen die hier komen lezen en er ook mee te maken hebben, ik heb jullie graag. Dat weze voor één keer dan ook duidelijk gezegd.