Vroeger, als je medicijn onder ampullevorm moest nemen, zat daar een minizaagske in de doos om die ampullen wat door te zagen zodat je die makkelijk open kon knakken.

Nu niet meer.

En die dingen zitten dan zo stevig in mekaar dat je enkel kan hopen dat je je vingers niet openhaalt, dat de ganse ampul niet in je hand uit elkaar spat of door de inspanning de vloeistof niet door de tweede opening naast je bekertje terecht komt.

Aangezien mske die toch regelmatig moet nemen, zal ze zich toch eens voorzien van een zaagske, want vanavond had ze prijs, kreeg ze die ampul niet open, met dat vodje rond haar vinger hé … en moest ze Slow ter hulp roepen. Niet dat Slow dat niet wil, maar mske wil dat niet. “Straffe, flinke mskes kunnen alleen hunne plan trekken” zegt ze.