Wizzewasjes

Het is niet omdat het mag … dat het moet!

Kinderoppas

De laatste dagen lees ik wel meer artikels over kinderen die alleen thuis worden gelaten. Men spreekt daar schande van. Dat is kinderverwaarlozing volgens sommigen.

Vroeger bleek dat geen probleem. Sinds mijn twaalfde moest ik soms ook op mijn twee broers en zus passen, waarvan de jongste tien jaar jonger was dan ik. Onze ouders gingen dan wel niet op vakantie of bleven de nacht niet weg, ze gingen gewoon eens uit. Maar ik moest er toch voor zorgen dat iedereen op tijd in bed lag.

Met drie opstandelingen die me voorhielden dat ik hun moeder niet was, was dat geen sinecure. Zeker niet dat ik telkens ’s avonds al wist dat ik de volgende ochtend tegen mijn sikkedeizen ging krijgen omdat de drie rebellen wel wisten hoe ze er moesten voor zorgen dat ik tegen mijn sikkedeizen zou krijgen. Dus kreeg ik ook telkens, voor de ouderlijke uitstap te horen dat ik zo bazig niet moest zijn.

Goed. Ik heb dus nooit gewild dat één van mijn kinderen moest opdraaien voor de andere.

Op zijn twaalfde was Zoneke het beu om tijdens de vakantie bij zijn grootmoeder te gaan terwijl ik uit werken was. Hij vroeg of hij niet thuis mocht blijven. Hij had het grondig voorbereid: hij sliep toch tot tegen tienen en om ten laste half één was ik toch terug vermits ik halftijds werkte. Bovendien beloofde hij me dat hij me zou bellen als hij op was, maar ook als er ook maar iets gebeurde. Het was de laatste vakantie voor ik stopte met werken en zelfstandige werd. Ik vond dat toen kunnen op voorwaarde dat mijn dochter niet thuisbleef. Zij twee samen? Dat zou vonken nogal gegeven hebben. Maar dochter ging liever naar mijn moeder.

Zou ik het nu nog doen? Ik denk het niet. De tijden zijn veranderd.

In mijn tijd -wat klinkt dat oud- moest ik wel de verantwoordelijkheid dragen maar mocht niks. Dat lijkt nu wel gewoon andersom.

Previous

Logisch toch …

Next

Op paasjacht

11 Comments

  1. Zo is het nu inderdaad. Ik ging al babysitten op mijn 13 de!

  2. Elke tijd heeft weer andere gewoonten.
    Soms is het beter, maar vaker is het gewoon anders.

    Vriendelijke groet,

    • ms

      Elk mens is anders, elke twaalfjarige ook. Maar nu zijn ze kind als het hun goed uitkomt en verder willen ze niet meer als kind behandeld worden.

  3. Ik moest ook vaak op mijn broer en zus letten. ?

  4. Op broers en zusje hoefde ik nooit te letten en zij ook niet op mij. Ik had maar één jonger broertje.
    Simpel: mijn moeder ging zelden weg, hoogstens zondagmiddag en dan moesten wij mee. Ik kende geen vrouwen die buitenshuis werkten.
    Later paste ik op de kinderen van de zussen. Met twaalf en dertien jaar al.
    Wat beter is, toen of nu, dat weet ik niet.

    • ms

      Het gebeurde niet vaak, maar het gebeurde. Zo moest mijn vader soms “zijn kop laten zien” bij één of andere gebeurtenis en dan ging ze mee.

      Toen ik nog jonger was dan kwam mijn grootmoeder wel eens, maar die moest dan uit het Brusselse komen wat ook niet zo simpel was. Dus vanaf mijn twaalfde was dat probleem ook van de baan.

  5. Ik lette soms op de kinderen van de buren toen ik 12 à 13 jaar oud was. Dat vond iedereen gewoon in die tijd.

    • ms

      Ik ben blij dat ik daar allemaal al door ben. Je kan blijkbaar niets goed meer doen deze dagen. Houd je ze te lang onder je vleugels beginnen ze over “verantwoordelijkheid leren” en “loslaten”.

      Het lijkt gewoon nooit goed.

  6. elsje

    Babysit een lucratief baantje in mijn tijd 🙂 als tiener paste je op de buurkinderen hoe spannend was dat. Ging altijd goed. En ik hoefde niet te lijden 🙂 onder de bazigheid van mijn oudere zuster

Laat een reactie achter bij Anna bergReactie annuleren

Powered by WordPress & Theme by Anders Norén