Omdat je er niet kan over meespreken als je ’t niet gezien hebt, zijn Slow en mske naar Alzheimer gaan kijken.
 
Over het algemeen is mske niet zo geneigd om naar iets te gaan kijken waar zoveel publiciteit rond gemaakt wordt, maar nu was ze wel benieuwd.
 
Het genre was bepaald haar smaak en het gegeven leek haar ook wel wat.
 
Dus hoopte ze dat het ritme nog meeviel en dat er niets in voor zou komen dat tegen de logica indruiste.
 
Ze had niet het minste idee van wat ze kon verwachten maar … wat een kanjer van een film!
 
Van bij aanvang af kon je volgen zonder dat er eerst ellenlang gezeurd moest worden over wat vooraf ging.
 
En diegene die beweerde dat hij geschoeid was op Amerikaanse leest zit er goed naast! Toen mske dat had gelezen had ze zich efkes afgevraagd waarom een Vlaamse cineast dat zou doen, maar waar een Amerikaanse politiefilm gemaakt is zonder veel verhaal en met véél fwiiiieeeeuuuu fwiiiieeeeuuuu fwiiiieeeeuuuu, achtervolgingen en veel weg en weer geschiet, was deze film van begin tot eind puur verhaal en werd er enkel geschoten op het ogenblik dat het verhaal dat vereiste! En waar ze in Amerikaanse films de doden en neergeschotenen maar als decor beschouwen wordt er hier toch meer bij stilgestaan en op ingegaan.
 
De beelden waren fantastisch genomen, de muziek schitterend.
 
Slow vindt het ook één van de betere films die hij ooit zag en zegt dat ik moet vermelden dat Erik van Looy een pure Beerschotsupporter het kenwijsje van den Antwerp laat zingen! mske zegt nu wel dat ik dat niet moet doen, voetbal is voetbal en film is film … maar het is uiteindelijk Slow die morgenvroeg mijn potje Whiskas opentrekt, hé!