Moe wou altijd maar besparen. Zo ook op elektriciteit. Zodoende mocht het licht niet voor een bepaald uur aan in de herfstmaanden. Broer en mske zagen niets meer om te lezen of om te spelen en zetten zich dan maar in het halfduister onder de tafel. En dan begon moe te vertellen, over haar jeugdjaren en over de oorlog. Ze vertelde over hoe grootmoeder het gezin had onderhouden omdat grootvader moeten vluchten was, ze vertelde over haar eigen grootmoeder die een klets van een Duitser had gekregen, ze vertelde ook over wat er allemaal bij de andere grootouders was gebeurd. En dat waren dingen die ze toch niet uit eigen ervaring kon geweten hebben.

In elk geval, die verhalen klonken meer spannend dan verschrikkelijk en op één van die avonden zei Broer, toen het licht dan eindelijk aanging, dat hij wel wou dat het eens oorlog werd.

Moe ontplofte zowat. Ze had hen willen laten beseffen hoe gelukkig zij wel waren.

Het was gedaan met vertellen.