Als gevolg van een complete inprenting door moe, waarbij ze mske telkens afbrak en belachelijk maakte als die iets zei en ook als ze niets zei, besloot klein mske te zwijgen. Ze vond het beter te zwijgen en het verwijt “stomme ambacht” te krijgen dan een ganse tirade van: “wat zeg je nu?” of “ben je nu helemaal gek geworden?” of “wat gaan de mensen nu niet peizen/zeggen?” of “enz …”

Toen mske volwassen werd bleek dat dat er goed in gebakken zat, want mske besloot niet langer te zwijgen en ook tegen de mensen te klappen, maar … achteraf dacht ze dan zelf: “heb ik niks verkeerd gezegd?” of “heb ik me nu niet belachelijk aangesteld?” of “wat gaat die of die daarvan peizen?” of “enz …”

Na “Hét” veegde mske daar haar voeten aan, maar gisteren realiseerde ze zich dat ze daar weer mee begint. En waarom realiseerde ze zich dat? Omdat er mensen zijn die zoals olifanten door een porseleinwinkel lopen, naar niets kijken en blijkbaar maar zeggen wat op hun tong ligt en zich nooit vragen stellen over zichzelf.

En al wil mske zo niet zijn, ze vindt toch dat die het een pak gemakkelijker hebben.