De fietser reed op het fietspad, een eind voor ons uit. Stiekem gluurde hij over zijn schouder, even later onder zijn arm door.

De herinnering bubbelde omhoog en ik lachte. We reden niet voor niets op Memorielaan.

“Weet je” zei ik tegen Luc “dat ik dat ook deed”. In een tijd lang geleden, met mijn kinderfiets, waren er minder auto’s en als ik dan onderweg was en er kwam een auto achterop zette ik er een spurt in en sprintte voor de overwinning.

Gelukkig lag die eindmeet altijd nét daar, net vóór die auto me inhaalde.

Luc lachte ook en zei: “Ik ging meestal gewoon boven op de piste rijden”.

Blijkbaar was hij ooit lang geleden een pistier¹ en en ik een sprinter.