Ik zwom met lome slagen en niet eens regelmatig maar eerder speels en genoot. Ik genoot inderdaad van de rust, de stilte, de zorgeloosheid.

Alleen was er enkel het stille besef dat ik het water niet zag, ook niet voelde. Er was ook geen oever of boord. Eigenlijk was er niets. Alles was zwart.

Ik zwom in een compleet zwarte wereld en ik miste iets. Ik was alleen. Waar was Luc?

Ineens besefte ik dat ik ook mijn hand niet zag, mijzelf niet zag. Ik was enkel een bewustzijn in een zwarte omgeving.

De vraag: “Hoe vind ik hem terug als ik mezelf nog niet kan zien?” maakte dat ik een plotse beweging maakte en me realiseerde dat ik gewoon in bed lag, tegen Luc aan.

Ik stak mijn arm door zijn arm, niet zinnens om hem nog los te laten en zo arm in arm ben ik weer in slaap gesukkeld.

Het was niet eng, enkel bizar, wat verwarrend en eerder lief en rustig waarschijnlijk te verklaren door een verlangen naar rust in mijn hoofd dat ik op sommige momenten ervaar bij het lezen van al te melodramatische berichten in de media.

Later vroeg ik me af of dat het gevoel is dat je hebt als je dood bent.

De droom is al een week oud, maar ik vond het wel gepast om hem even bij te houden tot deze -passende- datum.