Laat hé? Te laat voor mijn normen. Meestal staat het log al klaar van de avond ervoor. Dan kan ik me ’s morgens rustig aan de ochtendrituelen wijden zonder blogperikelen.

Gisteravond nog voor ik eraan begon, ging de zetel aan het kreunen. Afin, dat dacht ik. Maar neen, het was Luc. Hij voelde zich misselijk en had wreedaardige buikpijn. Hij was ook nog heel bleek. Meestal zeggen ze dan: “zo wit als een lijk”. Nogal luguber in deze tijden.

In elk geval gaan dan alle alarmbellen af. Maar het kan niet en het kon niet. Waar zou hij iets gaan rapen als we al een hele week niet buiten waren geweest en we enkel gisterenmorgen om aardappelen waren gereden.

Uiteindelijk dacht ik wel dat er iets van eten hem niet goed bekomen was, al had hij dan hetzelfde gegeten als ik maar in grotere mate.

Van bloggen was geen sprake meer. We gingen heel vroeg naar bed waar hij nog lag te kreunen en te steunen. Tot ik hem met lichte ergernis te kennen gaf dat ik er een hekel aan had dat hij met zijn gezicht in zijn kussen ging liggen. Zo staan er al foto’s genoeg in de kranten.

Het werd een onrustige nacht. Af en toe werd hij wakker en liep dan maar efkes naar de badkamer. Af en toe werd ik wakker en constateerde dat hij sliep.

Vanmorgen voelde hij zich kiplekker en fris als een hoentje en duizend man sterk.

Het probleem met Luc die iets heeft is een typische manneneigenschap. Een man die iets heeft … geloof me. Niet dat hij een aansteller is, dat niet. Er scheelde echt wel wat. Maar gewoon zeggen wat er scheelt zou toch wel duidelijker zijn.