Toen mske dertien was wou ze schrijfster worden. Ze had op haar twaalfde een bundeltje gedichtjes geschreven. Toen moe er mee lachte heeft ze de gedichtjes verbrand.

En op haar dertiende begon ze een verhaaltje te schrijven, ze had er zo enkele in haar hoofd zitten. Toen grootmoeder het afdeed als nonsens is ze er ook mee gestopt. De verhaaltjes bleven in haar hoofd zitten en gingen een eigen leven leiden. Ze evolueerden als het ware met het volwassen wordende mske mee, maar ze schreef ze nooit op.

Nu is mske blij dat ze geen schrijfster geworden is. Eerst was er Zus die in de school leerde dat vertellers geen schrijvers zijn. Aan mskes avonturen interesseerde zich geen kat . Dat was dan voor mijn tijd.

Nu vindt ze, rondkijkend op de blogs, dat er bloggers zijn die het allemaal veel leuker en veel gevatter kunnen neerpennen dan zij het ooit gekund had.

En die verhaalkes? Die zijn in deze laatste stormachtige jaren blijkbaar een stille dood gestorven. mske weet nog hoe ze structureel in mekaar zaten maar het zijn holle karkassen zonder karakter.