Wizzewasjes

Het is niet omdat het mag … dat het moet!

Duivels …

Het is lang geleden, in de tijd dat we nog de evenementen deden, dat we ’s avonds pas laat klaar waren met werken en dan nog in het restaurant van het hotel moesten/mochten aanschuiven voor een uitgebreid voor-, hoofd- en nagerecht en het nodige blijven plakken erna, om ’s morgens vroeg weer uit de veren te mogen.

Wij vertelden de baas dat dat voor ons niet hoefde, we zouden wel zelf voor ons avondeten zorgen.

We gingen naar de dichtstbijzijnde LunchGarden, namen wat we wilden, reden terug naar het hotel en tegen de tijd dat de anderen aan het voorgerecht konden beginnen zaten wij al, op ons gemak, naar de TV te kijken.

“Bakkenvoer” zei een Nederlandse collega en mopperde voort over de te korte nachten.

“LunchGarden! Wat is dat nu voor een onnozele naam als je er ’s avonds gaat eten” wist een andere Nederlandse collega en had het verder over de beperkte keuze als je in grote groep gaat eten.

Twee andere Nederlandse collega’s gingen met ons mee. Zij hadden ook het licht gezien.

De evenementen stopten, wij gingen op pensioen.

Vorige week zag ik de publiciteit van LunchGarden: “Scampis in duivelssaus à volonté”. Mijne gijt kwam uit.

“Luc” vroeg ik “wat gaan we doen met je verjaardag?” want ja, gisteren was hij jarig.

“LunchGarden” zei hij, zonder twijfelen.

En weet je, toen we daar waren beseften we maar weer eens dat we dat ongeweten hadden gemist.

En weet je nog meer? Toen we daar waren kwam ik tot het besef dat we, mochten we ooit de lotto winnen, we enkel zouden verhuizen maar ons niet zouden laten verleiden tot enorm gerenommeerde restaurants, maar trouw zouden blijven aan wat wij prettig en gemoedelijk vonden en vinden.

Oh neen, er komt geen garçon rond om je wijnglas bij te vullen. Gelukkig maar, ik zou me bespied voelen. En ja, als je meer of nog wat bij wil moet je zelf opstaan en het gaan halen. Gelukkig maar, geen gezeur aan mijn oren over wat ze nog voor mij zouden kunnen betekenen.

Eerlijk? Geef mij maar eenvoudig lekker bakkenvoer in een Lunchgarden als het eigenlijk te laat is om te lunchen.

Previous

Autoperikelen

Next

Jawadde Proximus

11 Comments

  1. Nog proficiat met Luc’s verjaardag!

  2. Ik begrijp je helemaal.
    Nog mijn gelukwensen voor Luc!

  3. Lunchgarden ken ik niet, maar zou er wel eens gaan eten moest ik er ene tegenkomen.

    • ms

      Ik geloof dat het oorspronkelijk een Frans concept was langs de autowegen.

      Nu vind je ze ook in steden, meestal in de buurt van een Carrefour.

  4. Ook mijn felicitaties voor Luc.
    De keuze voor Lunchroom Garden behouden, eten wat en hoe je het zelf wilt.

  5. elsjeveth

    Een dikke proficiat en genoten van het feestmaal. Lekker eten waar en wat je zelf verkiest. Tenslotte het is jullie uitje en zo te lezen goed geslaagd. Lunchgarden ken ik alleen van de Franse snelweg, op onze winterse reizen naar Oma Spanje kwamen we deze geregeld tegen en met de toen nog kleine jongens een uitkomst. Vers bereid en geen gedoe. Alleen in het hoogseizoen in de zomer geen optie, lange rijen, dan bood de picknickmand uitkomst.

Laat een reactie achter bij petergreyphotographyReactie annuleren

Powered by WordPress & Theme by Anders Norén